Ημίχρονο του ιστορικού τελικού του Γουέμπλεϊ. Ο Άγιαξ προηγείται με 1-0 του Παναθηναϊκού. Στέκεται καλύτερα στο γήπεδο. Υπερέχει. Δείχνει ότι πατάει πιο καλά, έχει τον αέρα του γηπέδου, του τελικού, της περίστασης.
Εντούτοις στην επανάληψη εμφανίζεται με δύο αλλαγές στην ενδεκάδα του (το τριφύλλι έπαιξε σε όλο τον τελικό με την ίδια ενδεκάδα), με τους Χορστ Μπλάκενμπουργκ και Άρι Χάαν να παίρνουν τις θέσεις του Σιάκ Σβάαρτ και του Νίκο Ράιντερς. Η αλλαγή του Σβάαρτ δεν ήταν έκπληξη. Ήταν πατημένα 33, πολύ μεγάλος σε ηλικία για να βγάζει ολόκληρα παιχνίδια με τέτοια ένταση. Η άλλη αλλαγή όμως έδειχνε ανεξήγητη.
Ο Νίκο Ράιντερς ήταν το «μηχανάκι» του Άγιαξ στο κέντρο. Δεν ήταν καθόλου κακός στο πρώτο μέρος. Τι είχε συμβεί;
Με το που μπαίνουν οι δύο ομάδες στα αποδυτήρια, ο Ολλανδός μέσος πάει απευθείας στον φυσιοθεραπευτή του Αίαντα, Σάλο Μίλερ. Παραπονιέται για δυσφορία, για ζαλάδες. Δεν νιώθει καλά, έχει τάση για εμετό και ξαπλώνει στον πάγκο του μασάζ. Ο γιατρός της ομάδας του δίνει τις πρώτες βοήθειες και ο Ράιντερς εμφανίζεται χαμογελαστός στην απονομή. Συμπτωματικά, ο παίκτης που μπήκε στην θέση του, ο Άρι Χάαν σφραγίζει την κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών στην ιστορία του Άγιαξ, σκοράροντας το 2-0.
Εκείνο το ημίχρονο, ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Ράιντερς με την φανέλα του Αίαντα, ίσως θα έπρεπε να είναι και το τελευταίο στην καριέρα του. Εκείνες οι ζαλάδες στο ημίχρονο του τελικού δεν ήταν αθώες. Από την εποχή που αγωνιζόταν στην Μπρέντα, ο Ολλανδός μέσος αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά του. Κανονικά δεν θα έπρεπε να παίζει ποδόσφαιρο. Στον Άγιαξ το γνώριζαν, αλλά πίστευαν ότι θα μπορούσε να παίζει με αυτό, η ιατρική δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα. Όταν ζήτησε αλλαγή στον τελικό με τον Παναθηναϊκό, το έκανε διότι για μία ακόμα φορά η καρδιά του τον είχε προδώσει.
Το καλοκαίρι του 1971 ο Ράιντερς πήρε μεταγραφή στην Κλαμπ Μπριζ και αγωνίστηκε σε 40 παιχνίδια της επόμενης σεζόν. Στις 12 Νοεμβρίου του 1972 όμως σε ένα παιχνίδι απέναντι στην RFC Λιέγης, ο Ολλανδός μέσος κατέρρευσε και σωριάστηκε στο έδαφος κατά την διάρκεια του αγώνα. Όταν ο γιατρός των Φλαμανδών μπήκε μέσα ο Ράιντερς δεν είχε σφυγμό. Όταν βγήκε με φορείο από το γήπεδο, ήταν κλινικά νεκρός.
Μετά από τιτάνιες προσπάθειες, ο Ράιντερς επέστρεψε, αλλά η οδηγία ήταν ρητή: «ποδόσφαιρο τέλος». Δίχως αυτό, ο Ολλανδός μέσος μαράζωσε. Μελαγχόλησε. Απομονώθηκε. Η αδύναμη καρδιά του έγινε ακόμα πιο αδύναμη. «Έφυγε» για πάντα στις 16 Μαρτίου του 1976. Ήταν μόλις 28 ετών. Το Γουέμπλεϊ αποδείχθηκε η αρχή του τέλος για εκείνον…
