«Αλεξίου τώρα με τη μπάλα, κοντά του είναι ο Καραγκιοζόπουλος. Σουτάρει, η μπάλα στον Οκόνσκι. Οκόνσκι τώρα με τη μπάλα και περνάει στην αντεπίθεση η ΑΕΚ. Οκόνσκι τώρα με τον Καραγκιοζόπουλο που δεν είναι οφσάιντ, Οκόνσκι τώρα και πάλι μαζί με τον Αλεξίου. Και πάλι ο Καραγκιοζόπουλος όμως, σε καλή ευκαιρία, Καραγκιοζόπουλος το σουτ....και η μπάλα είναι γκολ! Γκολ! Καραγκιοζόπουλος και το 1-0 για την ΑΕΚ στο 83ο λεπτό». Αυτό. Με φωνή Μανόλο Μαυρομάτη.
Μετά κενό, black out, το μυαλό παγωμένο, τα μηνίγγια να πονάνε, ο εγκέφαλος να τιλτάρει από την υπερβολική αιμάτωση. Τις υψωμένες γροθιές του Τάκη που έτρεχε αποσβολωμένος γύρω γύρω στο ΟΑΚΑ με τη φανέλα έξω απ’ το σορτσάκι τις είδα στην τηλεόραση, τις ξαναβλέπω τακτικά στο youtube. Δεν υπάρχει άλλο ματς στην ιστορία του επαγγελματικού πρωταθλήματος για την ΑΕΚ. Αυτό είναι το ματς. Εκείνον το Μάη του ’89, τον Μάη της ΑΕΚ που την κράτησε ζωντανή.
Συμπληρώθηκαν 31 χρόνια κι όμως το θυμάμαι σαν να ‘ταν χθες. Θυμάμαι τις λεπτομέρειες, την τούρτα του Σαλιαρέλη με το «4-0» στον πύργο στην Αίγινα που μάζεψε τους παίκτες του Ολυμπιακού προκειμένου να τους τονώσει. Θυμάμαι το «ΟΚΟμανικό» του Φρίξου Κώνστα με το «Γαύροι Τηγανιτ0-1», το γλέντι στο «Αρχιπέλαγος» του Στράτου του Γιδόπουλου με το Ντούσαν να καπνίζει ακόμα το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο και τη Μπέγκα να μην ενοχλείται.
Θυμάμαι το Γούναρη που πριν το ματς έλεγε ότι ο ανδρισμός των παικτών του Ολυμπιακού είναι μεγαλύτερος απ’ των αεκτζήδων και τον Δημήτρη τον Τυροβολά – τότε Αντιπρόεδρο της ΑΕΚ – να του απαντάει να πάρει τους αρσενικούς και να πάνε στη Συγγρού. Θυμάμαι το καμένο ΟΑΚΑ, τα 7 χιλιάδες σπασμένα καθίσματα, το ανελέητο ξύλο στον περιβαλλοντα χώρο. Το Σπύρο τον Οικονομόπουλο να χαρίζει τα γάντια του στο Στέλιο Σεραφείδη, τον «Όκο» να χορεύει τσιφτετέλι, το Στέλιο να δηλώνει (επιτέλους) ότι έκανε καλά που γύρισε από τη Νάξο εκείνο το καλοκαίρι.
Είναι τόσες πολλές οι παράλληλες ιστορίες εκείνου του ματς, εκείνης της σεζόν, της πιο τρελής σεζόν στη νεότερη ιστορία της ΑΕΚ που είναι αδύνατον να τις μαζέψεις ακόμα και σε μεγάλο κείμενο. Η ήττα στην πρεμιέρα από τον Πανιώνιο στο ουδέτερο Καραϊσκάκη, το διπλό στο ΟΑΚΑ με τον Όκο, ο αποκλεισμός από το Λεβαδειακό στο κύπελλο με το διαιτητή «τραβεστί» που είπε ο Γιδόπουλος.
Τι να πρωτοσταχυολογήσει κανείς; Την ήττα από τον Ολυμπιακό τις πρώτες μέρες του Γενάρη που απομάκρυναν την ομάδα από την κορυφή ή την άμεση αντίδραση που βγήκε μια βδομάδα μετά στην Τούμπα και το διπλό με το γκολ του Γιώργου του Χριστοδούλου; Εκείνο το διπλό νομίζω ήταν το σημείο που άλλαξε ολόκληρη τη χρονιά. Ο Μπάγεβιτς είχε πείσει και το Γιδόπουλο να έρθει ο Τόνι Σαβέβσκι, έφυγε ο Χένρικ Νίλσεν που λατρεύτηκε αλλά δεν ταίριαζε σε αυτό που είχε ο προπονητής στο μυαλό του και μετά συνωμότησαν οι πλανήτες.
Διπλό στην Καλαμαριά με ένα περίεργο φάουλ-σέντρα του Σαβέβσκι, διπλό στη Δράμα, διπλό στη Ρόδο με το Διαγόρα, διπλό με τον ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ στην καλύτερη παράσταση που έδωσε ποτέ ο τερματοφύλακας αποκάλυψη της σεζόν. Ο Σπύρος Οικονομόπουλος εκείνη τη χρονιά πρέπει να είχε αποκρούσει τουλάχιστον 6 πέναλτι.
Τελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου, εκείνο το γκολ του Χριστοδούλου στο πρώτο εικοσάλεπτο του αγώνα της Τουμπας έκανε την ομάδα να το πιστέψει. Η ΑΕΚ ήταν αποκλεισμένη από κύπελλο και ΟΥΕΦΑ, αφοσιωμένη στο πρωτάθλημα, αουτσάιντερ πίσω απ’ τον Ολυμπιακό του Κοσκωτά που στο μεταξύ ανέλαβε ο άνθρωπος που τον φυγάδευσε, ο Αργύρης Σαλιαρέλης.
Μόνο σε μια στιγμή έχασε τη συγκέντρωσή της εκείνη η ομάδα. Μετά από την ισοπαλία με τη μεγάλη Λάρισα στη Φιλαδέλφεια κι εκείνη την οδυνηρή ήττα στη Ριζούπολη από τον Απόλλωνα. Κι εκεί ανέλαβε ο κόσμος. Πιο σωστά η Original που βγήκε μπροστά και άλλαξε τη ροή στο ποτάμι.
Δεν είναι μικρό το κατόρθωμα, ήταν ένα χρέος της ιστορίας απέναντι στην ομάδα που μόλις την περασμένη σεζόν είχε χάσει το πρωτάθλημα από το Κιλελέρ και τα καμένα λάστιχα στην εθνική οδό για τα ούρα του Τσίγκοφ. Είναι και της μόδας πια τα πρωταθλήματα που κρίνονται εκτός γηπέδου, όλοι φερνουν στο νου το Βάλνερ και ξεχνούν το πρωτάθλημα του ’88, ίσως επειδή το κατέκτησε η συμπαθής στο φίλαθλο κοινό ΑΕΛ.
Η Λάρισα είχε στο δυναμικό της έναν Βούλγαρο ποδοσφαιριστή ο οποίος βρέθηκε ντοπαρισμένος μετά από το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Ανιχνεύτηκε στον οργανισμό του κοδεΐνη και ο ΚΑΠ ήταν ξεκάθαρος: μηδενισμός, αφαίρεση 2 βαθμών και αποκλεισμός του ποδοσφαιριστή. Αυτή ήταν η πρωτόδικη απόφαση, αυτό προέβλεπε ο ΚΑΠ.
Στη Λάρισα ξεκινούν κινητοποιήσεις, κλείνουν την εθνική, καίνε, σπάνε, απειλούν τον ίδιο τον πρωθυπουργό, Ανδρέα Παπανδρέου να μην ταξιδεψει στη Θεσσαλία για το «κιλελέρ». Λίγο πριν κατατεθεί η έφεση της ΑΕΛ, ο τοτε Υπουργός Αθλητισμού, Σήφης Βαλυράκης, ανακοινώνει ότι αλλάζει ο ΚΑΠ με αμεση ισχύ και τροποποιεί τη διάταξη ούτως ώστε να τιμωρείται μόνον ο αθλητής και όχι η ομάδα. Ο Ζαφειρόπουλος σε όλα αυτά απών και αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Σημειωτέον ότι πρόκειται για την ίδια σεζόν με τον τυφώνα Κοσκωτά, με τα πολύκροτα επεισόδια στην Πάτρα με την φαρσοκωμωδία της δωροδοκίας Βόσδου στο ματς με την Παναχαϊκή και ασφαλώς με την τεράστια κηλίδα στο κύπελλο με τον Ολυμπιακό του «κροίσου» Κοσκωτά.
Εν συντομία: πρώτο ματς 1-1 με το φάουλ του Βασιλάκου, ρεβάνς 10 Φεβρουαρίου, τρεις μέρες μετά τον αγώνα πρωταθλήματος τον οποίο η ΑΕΚ κερδίζει στο ρελαντί 2-0. Από το βράδυ της Δευτέρας, δύο μέρες πριν τη ρεβάνς, οι φήμες οργιάζουν. Ο Ζαφειρόπουλος επισκέπτεται τους ποδοσφαιριστές στην προπόνηση και στην ουσία τους ζητά να διαψεύσουν τις φήμες περί προσέγγισής τους από τρίτα πρόσωπα για να έχουν μειωμένη απόδοση στο παιχνίδι.
Γίνεται πιο συγκεκριμένος παρά την έκρηξη του Μανωλά και αναφέρεται ονομαστικά στους Χατζόπουλο, Βασιλάκο, Παπαϊωάννου, Βασιλόπουλο και Θεολόγη Παπαδόπουλο οι οποίοι φέρονται να έχουν προσεγγιστεί από πρόσωπα του περιβάλλοντος του υπηρεσιακού προπονητή του Ολυμπιακού Γιάννη Γούναρη. Τα ποσά που αναφέρονται είναι 6 εκατ. δραχμές για κάθε ποδοσφαιριστή.
Η ΑΕΚ γίνεται άνω-κάτω, ο προπονητής της, ο αείμνηστος Τόζα Βεσελίνοβιτς, αφήνει εκτός 16άδας τον Παπαϊωάννου, στον πάγκο το Χατζόπουλο και ξεκινά τους Βασιλάκο (ο οποίος αντικαταστάθηκε νωρίς) και Θεολόγη Παπαδόπουλο. Ο τελευταίος είναι και ο μοναδικός από τους ποδοσφαιριστές που έχει καταγγείλει στη διοίκηση απόπειρα δωροδοκίας.
Το ματς ήταν μονόλογος του Ολυμπιακού, ΑΕΚ δεν βγήκε στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός φεύγει από τη Φιλαδέλφεια με μια νίκη-πρόκριση που είναι ολόκληρη η χρονιά, 1-3 με το Θεολόγη να φέρει ευθύνη και στα τρία γκολ. Από τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου κιόλας, το γήπεδο μύριζε μπαρούτι, εκνευρισμός, βρισιές, κραυγές για «πουλημένους» ενώ κάποιοι θερμόαιμοι κινήθηκαν και προς τα επίσημα για να λιντσάρουν το Ζαφειρόπουλο, ο οποίος προπηλακίζεται και φυγαδεύεται.
Οι παίκτες κλεισμένοι στα αποδυτήρια, κυριαρχεί σχεδεόν πανικός, υπάρχει έντονος φόβος ότι ο κόσμος θα μπουκάρει. Ο Θεολόγης πιεζόμενος ψυχολογικά, καταγγέλλει στον έφορο της ομάδας Ανδρέα Βούλγαρη και στο Χρήστο Καραχάλιο, ότι τον πλησίασε ο παλιός συμπαίκτης του Ντίνος Μπαλής και του πρόσφερε μια επιταγή 10 εκατ. δραχμών. Τόμπολα.
Το θέμα Μπαλή-Θεολόγη γίνεται γνωστό σε όλα τα κιτρινόμαυρα και μη στέκια, η ΑΕΚ γίνεται άνω-κάτω, ο Βούλγαρης αφήνει υπονοούμενα ότι υπάρχει και μαγνητοφώνηση του συμβάντος και θα επιληφθεί η Ασφάλεια. Μάλιστα, απειλεί και το Γούναρη (για λογαριασμό του οποίου φέρεται να ενήργησε ο Μπαλής) φωνάζοντάς του μετά το 1-3 «ξέρουμε τι έχετε κάνει με το Μπαλή, σας έχουμε σε κασέτα, θα σας διαλύσουμε».
Ο Ζαφειρόπουλος καλεί το Θεολόγη στο γραφείο του και ο τερματοφύλακας λέει στο «Ζήτα» να μην τον φοβάται και να προσέχει τους Χατζόπουλο, Παπαϊωάννου, Βασιλάκο και Βασιλόπουλο. Οι συμπαίκτες του το μαθαίνουν και ακολουθεί χαμός. Ο Πολ φωνάζει στο Ζαφειρόπουλο ότι «με αυτό το πουλητάρι που τα ρίχνει στους συμπαίκτες του» δεν ξαναπαίζει, ο Βασιλάκος λέει το αμίμητο «ήμουν μαλάκας που δεν τα πήρα» ενώ ο Μανωλάς μουτζώνει τον εν εξάλλω κόσμο της ΑΕΚ.
Η προπόνηση της επομένης του ματς γίνεται ροντέο, προπηλακίζεται ο Τόζα, χίλιοι οπαδοί κινούνται απειλητικά εναντίον των παικτών, ζητούν το λόγο από το Μανωλά, επικρατεί χάος. Ο οργανισμός ΑΕΚ ήταν αδύνατον να μεταβολίσει και αυτό μετά την υπόθεση Βόσδου.
Όταν στο χρονικό προστέθηκε και η υποθεση Τσίγκοφ, το λάδι στο καντήλι του Ζήτα τελείωσε. Τελευταία αγωνιστική με τον Ηρακλή, τα ΜΑΤ εισβάλλουν στη σκεπαστή με την ανοχή (κατ’ άλλους με παραίνεση) Ζαφειρόπουλου, πέφτει το ξύλο της αρκούδας και ξεκινά ο ανένδοτος που φέρνει αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Ο Ζαφειρόπουλος εξαναγκάζεται να παραχωρήσει το management στο Γιδόπουλο και ήρθε ο Μπάγεβιτς για να ξυπνήσει το θυμικό της ομάδας του Μπάρλου. Είναι τρομερό πως ορισμένα πράγματα αλληλοσυνδέονται μεταξύ τους, πως η δράση έφερε μια συγκεκριμένη αντίδραση και πως ο κόσμος σαν από μηχανής θεός «επισκέφτηκε» τους παίκτες και τους επανέφερε στην πραγματικότητα.
Γιατί η ΑΕΚ ήταν «στείρα» στο επαγγελματικό πρωτάθλημα, είχε μόνο το κύπελλο του ’83 στο Ολυμπιακό Στάδιο και κάποιες σκόρπιες παραστάσεις κυρίως του Θωμά. Κλειδώθηκαν λοιπόν οι παίκτες στα αποδυτήρια, έγινε η δέουσα επίσκεψη στο ξενοδοχείο και ως δια μαγείας η ομάδα ξύπνησε. Πέταξε τη νοοτροπία του loser που την κατέτρεχε, βρήκε στο πρόσωπο του προπονητή της μια πολύτιμη ασπίδα και προφυλάχθηκε από τους δαίμονές της και την κλασσική της εσωστρέφεια.
Βοηθήθηκε σε κάποιες περιπτώσεις και από το Στράτο Γιδόπουλο που σαν άνθρωπος της νύχτας, τα κατατόπια τα γνώριζε καλά, κυρίως όμως τη βοήθησε ο κόσμος της που οργανώθηκε, πίστεψε και αποφάσισε να οικοδομήσει τη δική του ιστορία. Η Ανάσταση ήρθε εκείνο το βράδυ της 7ης Μαΐου, αλλά γιορτάστηκε το μεσημέρι της 21ης Μαΐου.
Τελευταία αγωνιστική. Η Φιλαδέλφεια αδημονούσε να γιορτάσει, το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Η ομάδα βγήκε στο χόρτο με τη ριγωτή κιτρινόμαυρη, τη “vintage” για πρώτη φορά στη σεζόν, 36 χιλιάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι στις εξέδρες της Φιλαδέλφειας, Final Countdown των Europe (που ήταν της μόδας λόγω ευρωμπάσκετ) στα μεγάφωνα, ατέλειωτη cultίλα, αμέτρητα καπνογόνα.
Ένα απ’ αυτά προσγειώνεται στο στρώμα μπροστά από την 21 και το τυλίγει στις φλόγες. Κανείς δεν πτοείται από το τεράστιο σύννεφο μαύρου καπνού, όταν από την καταπακτή εμφανίζονται ο Μπάγεβιτς, ο Ραβούσης, ο Σεραφείδης, οι ποδοσφαιριστές, το γήπεδο σείεται, ο κόσμος περικυκλώνει το σκάμμα και ουσιαστικά το παιχνίδι δεν φτάνει ποτέ στο 90’ για να λήξει αφού η ορμή και η κάψα του κόσμου είναι τεράστια.
Αποθέωση. Σε εκείνη τη φιέστα βγήκαν όλα τα απωθημένα όλων όσων προηγήθηκαν, τότε ήρθε ο εξαγνισμός, τότε πανηγυρίστηκε όπως του έπρεπε το γκολ του Τάκη. Αυτό το γκολ γέννησε χιλιάδες ΑΕΚόπουλα, αυτό το γκολ μας ξανάβαλε σε τροχιά, ξύπνησε στο dna το «δέσιμο».
Κι όπως έχει πει κι ένας φίλος που από ΑΕΚ καταλαβαίνει περισσότερα από μένα «ενώ κάλλιστα μπορεί κανείς να προσδιορίσει χρονικά και να οριοθετήσει την "γνωριμία" του με την ΑΕΚ, την "πρώτη φορά γήπεδο", το πώς και το γιατί ξεκίνησε να υποστηρίζει την ομάδα, όταν το θέμα αφορά το δέσιμο με αυτήν, δεν υπάρχει οριοθέτηση. Το δέσιμο είναι έγκλημα διαρκές και όχι στιγμιαίο, σφυρηλατείται μέσα από χαρές και λύπες, επιτυχίες και αποτυχίες, πρόσωπα και καταστάσεις και ασχέτως περιστάσεων είναι διαρκώς αυξανόμενο και εντεινόμενο. Όταν "γνωρίζεσαι" με την ομάδα, όταν με αφορμή τον πατέρα, έναν θείο, έναν φίλο, μια μεγάλη στιγμή, έναν παίκτη-είδωλο ή ότι άλλο, "γίνεσαι ΑΕΚ" τότε δένεις τον κάβο σου στο σκαρί της. Έπειτα απλά βάζεις βόλτες και ισχυροποιείς συνεχώς το δέσιμο μαζί της μέχρι τη στιγμή που θα πάψεις να υπάρχεις».
