Η συλλογική ψυχολογία στον πλανήτη ΑΕΚ ήταν ιδιαιτέρως περίεργη το καλοκαίρι του 1997. Η Ένωση προερχόταν από μια χρονιά κατά την οποία είχε χάσει το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ωστόσο οι τρεις εμφατικές νίκες επί των «ερυθρολεύκων» στα τέσσερα επίσημα παιχνίδια που η ΑΕΚ τους είχε αντιμετωπίσει, σε συνδυασμό με τη διάχυτη αίσθηση πως αν η διαιτησία εκείνης της σεζόν δεν έκανε σκανδαλωδώς όλα τα χατίρια στην ομάδα του Κόκκαλη η έκβαση του πρωταθλήματος θα ήταν διαφορετική, ήταν στοιχεία που σχετικοποιούσαν την απώλεια του τίτλου. Επιπροσθέτως, η κιτρινόμαυρη κατάκτηση του κυπέλλου, η ευρωπαϊκή παρουσία που είχε στείλει την Ένωση μέχρι τους «8» του Κυπέλλου Κυπελλούχων, η πανέμορφη μπάλα που είχε παίξει η ομάδα, όλα αυτά μαζί δημιουργούσαν ένα ψηφιδωτό αξιοπρέπειας για τους «κιτρινόμαυρους».
Από την άλλη, υπήρχε και μια αντίρροπη επικαιρότητα που προκαλούσε προβληματισμό ενόψει της σεζόν που ερχόταν. Ο Πέτρος Ραβούσης, αγαπημένο παιδί για τις κερκίδες της Νέας Φιλαδέλφειας και ψυχολογική «άγκυρα» στον πάγκο της ΑΕΚ μετά τη φυγή Μπάγεβιτς, αποχαιρετούσε και αυτός την ομάδα. Στη θέση του είχε έρθει ο Ντουμίτρου Ντουμιτρίου, παγκοσμίως άγνωστος Ρουμάνος προπονητής, που στις εποχές που δεν υπήρχε καν σαν υποψία το διαδίκτυο κανείς δεν μπορούσε να πει με σιγουριά τι μέρος του λόγου ήταν: αναπόφευκτα προκαλούσε σκεπτικισμό η παρουσία του στον ενωσίτικο πάγκο. Οι ταυτόχρονες φυγές των Κετσπάγια και Μπορμπόκη για τα γήπεδα της Αγγλίας καθώς και η (προσωρινή όπως αποδείχθηκε μετά από λίγους μήνες) απόσυρση του Μανωλά από την ενεργό δράση σηματοδοτούσαν μια πολύ υπολογίσιμη αποδυνάμωση.
Διοικητικά δε, τα πράγματα ήταν απελπιστικά: ο Τροχανάς ήταν τυπικά ο μεγαλομέτοχος αλλά είχε πάψει να ασχολείται και απλά περίμενε να ολοκληρωθεί η πώληση της ΑΕΚ στην Enic, ενώ χρέη προέδρου και διαχειριστή της ομάδας είχε αναλάβει ο Αλέξης Κούγιας (ναι, υπήρξε μια εποχή που ο Κούγιας ήταν πρόεδρος της ΑΕΚ...). Η επεισοδιακή πρώτη προπόνηση της ομάδας στην Νέα Φιλαδέλφεια με τους οργανωμένους να αποθεώνουν τον Σαβέφσκι και να κάνουν επίθεση στον Κούγια ήταν ενδεικτική του κλίματος:
Όμως υπήρχε μια παρουσία στην ΑΕΚ που προκαλούσε μαζικές ανατάσεις ψυχολογίας και έκανε τον κόσμο της να συνεχίζει να νιώθει έκσταση για την ομάδα και ταύτιση με αυτή. Ήταν ο Ντέμης Νικολαΐδης, ένας ποδοσφαιριστής πραγματικό φαινόμενο όσον αφορά την αλληλεπίδρασή του με την κερκίδα. Ο ποδοσφαιριστής που είχε ρίξει άκυρο στον Ολυμπιακό του Μπάγεβιτς και του Κόκκαλη για να φορέσει τη φανέλα της ομάδας που αγαπούσε από μικρός, είχε μόλις κλείσει έναν χρόνο στην ΑΕΚ. Έναν χρόνο κατά τον οποίο σκόραρε κατά ριπάς και κάθε τρεις και λίγο βρισκόταν πανηγυρίζοντας μπροστά από τους φανατικούς της ομάδας. Όμως, τα επίπεδα λατρείας του λαού της ΑΕΚ προς το πρόσωπό τους δεν είχαν φτάσει ακόμα στο ανώτερο επίπεδο. Ήταν μια αλληλουχία γεγονότων κατά τις πρώτες μέρες του πρωταθλήματος της σεζόν 1997-1998, που έστειλαν στα ύψη τη σχέση του Ντέμη με τον κόσμο της ΑΕΚ.
Η κλήρωση του πρωταθλήματος έφερνε την ΑΕΚ αντιμέτωπη με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα για την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ήταν μια περίοδος που, μετά από χρόνια ανυποληψίας και μιζέριας, ο ΠΑΟΚ βρισκόταν σε μια πολύ επιθετική άνοδο. Υπό τις προπονητικές οδηγίες του Άγγελου Αναστασιάδη και υπό την ποδοσφαιρική ηγεσία του Κώστα Φραντσέσκου, του Ζήση Βρύζα και του Σπύρου Μαραγκού είχε μόλις πετύχει μια εξαιρετικά ψυχωμένη πρόκριση στο Κύπελλο UEFA επί της Σπάρτακ Τρνάβα με δυο νίκες (5-3 στην Τούμπα και 1-0 στον εκτός έδρας επαναληπτικό). Ειδικά, το πρώτο ματς, κατά το οποίο ο «Δικέφαλος του Βορρά» είχε μετατρέψει το 0-3 σε 5-3 -στην πρώτη ευρωπαϊκή βραδιά της Τούμπας μετά από 5 χρόνια απουσίας από τις διεθνείς διοργανώσεις- θεωρείται μέχρι και σήμερα κομβικό σημείο της ιστορίας του.
Το μομέντουμ έδειχνε να είναι συντριπτικά με το μέρος του ΠΑΟΚ τη δεδομένη χρονική συγκυρία, η Τούμπα περίμενε με πολύ άγριες διαθέσεις την ΑΕΚ για την πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Και η αποστολή της Ένωσης έγινε πολύ πιο δύσκολη λίγο μετά το 20ο λεπτό. Η μπάλα πήγε προς το μέρος του Νικολαΐδη, ο οποίος βρισκόταν κοντά στη γραμμή του πλαγίου άουτ αλλά εκείνος αντί να πάει προς το μέρος της, την άφησε να καταλήξει εκτός αγωνιστικού χώρου ενώ ταυτόχρονα, κουτσαίνοντας έβγαινε και αυτός από το γήπεδο. Όλοι οι ΑΕΚτσήδες που έβλεπαν το παιχνίδι, κοιτώντας τη συγκεκριμένη φάση, σκέφτηκαν ταυτόχρονα πως επρόκειτο για τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη. Ο θρύλος λέει πως οι 1500 οπαδοί της ομάδας που βρισκόντουσαν στην Τούμπα και δεν είχαν βάλει γλώσσα μέσα τους από την ώρα που μπήκαν στο γήπεδο προσπαθώντας να αντισταθμίσουν έστω και σε ένα ελάχιστο επίπεδο τις φωνές των 25.000 οπαδών του ΠΑΟΚ, «πάγωσαν» απότομα μόλις είδαν τον Ντέμη να βγαίνει εκτός γηπέδου: για πρώτη φορά από την ώρα που μπήκαν στην Τούμπα, υπήρξε ερμητική σιγή από τη γωνιά που ήταν στριμωγμένοι.
Ο Ντέμης είχε χτυπήσει σε μια ανύποπτη φάση και το ιατρικό επιτελείο της ομάδας είχε πέσει πάνω του προσπαθώντας να τον κουράρει για να ξαναμπεί στο ματς. Όμως, ήταν αναπόφευκτο: δεν πατούσε καλά, πονούσε. «Δεν μπορώ, δεν συνεχίζω», είπε δυνατά και αγανακτισμένα: οι αφηγήσεις στα λεγόμενα «Μικρά-Μικρά» των αθλητικών εφημερίδων της εποχής ανέφεραν πως το φώναξε σαν μικρό παιδί που λέει μια πικρή αλήθεια στον εαυτό του για να πειστεί πως τα πράγματα μόλις του έχουν στραβώσει. Στο 24΄ο Μπατίστα μπήκε στη θέση του Ντέμη.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο τηλεοπτικός φακός, κάνοντας ζουμ στον πάγκο της ΑΕΚ, έπιασε το πιο δυνατό στιγμιότυπο όλου του ματς - πολύ πιο δυνατό από οτιδήποτε έγινε στα πλαίσια του τελικού 0-0 ανάμεσα στις δυο ομάδες. Ο Ντέμης είχε βάλει τα χέρια του στο πρόσωπό του και έκλαιγε! Στο πλάι του ο θρυλικός φυσικοθεραπευτής της ΑΕΚ, Νίκος Πανταζής προσπαθούσε να τον παρηγορήσει αλλά κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Ο Ντέμης ήταν απαρηγόρητος, το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο από τα χέρια του αλλά η κινησιολογία του φανέρωνε πως το κλάμα του εμπεριείχε συνεχόμενα αναφιλητά. Όσοι φίλοι της ΑΕΚ είδαν αυτή την εικόνα από την τηλεόραση, το ήξεραν πλέον οριστικά και αμετάκλητα: ο Ντέμης δεν ήταν ένας απλός ποδοσφαιριστής για την ΑΕΚ.
Αποτελεί αέναη, συνεχόμενη συζήτηση ανάμεσα σε φίλους και φίλες, κατά καιρούς έχει απασχολήσει όλες τις παρέες: τι είναι αυτό που διαχωρίζει την καψούρα από τον έρωτα; Δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις. Εκείνη τη στιγμή πάντως, όλοι οι ΑΕΚτσήδες το ήξεραν: η ποδοσφαιρική καψούρα τους για τον Ντέμη μόλις είχε μετασχηματιστεί σε ποδοσφαιρικό έρωτα. Πως διάολο άλλωστε, μπορεί ένας οπαδός να νιώσει κάτι άλλο μπροστά σε αυτή την εικόνα; Πως να μην ερωτευτεί έναν ποδοσφαιριστή που κλαίει με αναφιλητά (με αναφιλητά, διάολε!) απλά επειδή δεν μπορεί να μπει μέσα στο γήπεδο να βοηθήσει την ομάδα του;
Σχεδόν δυο εβδομάδες αργότερα, έλαβε χώρα η πρώτη μεγάλη παθιασμένη στιγμή αυτού του έρωτα. Για την 3η αγωνιστική του πρωταθλήματος, η ΑΕΚ αντιμετώπιζε εκτός έδρας τον Ολυμπιακό σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ από οπαδούς και των δυο ομάδων. Ο Νικολαΐδης είχε ξεπεράσει τον τραυματισμό του αλλά όχι απόλυτα. Δεν ήταν σε θέση να βγάλει 90λεπτο και καθόταν στον πάγκο παρακολουθώντας άφωνος έναν Ολυμπιακό να κάνει ό,τι θέλει στο γήπεδο, να χάνει τη μια ευκαιρία μετά την άλλη, το γήπεδο να κατηφορίζει προς την εστία του Ατματζίδη και τον τελευταίο να πιάνει τα άπιαστα.
Το κλίμα στις κερκίδες του ΟΑΚΑ ήταν αντίστοιχο: πάρτι από συνθήματα στις ερυθρόλευκες κερκίδες, μούδιασμα και μουγκαμάρα στο κιτρινόμαυρο πέταλο των φιλοξενούμενων ΑΕΚτσήδων. Μέχρι το 55'. Ο Ντέμης σηκώθηκε για ζέσταμα και αυτό ήταν αρκετό για την απόλυτη αλλαγή του κλίματος: και μόνο στη θέα του, οι οπαδοί του Ολυμπιακού έχασαν τη φωνή τους, οι αντίστοιχοι της ΑΕΚ την βρήκαν εμφατικά και άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα λες και μόλις είχε μπει γκολ - ο Ντέμης έμπαινε στο παιχνίδι.
Αν βλέπαμε σε ταινία αυτό που ακολούθησε θα το θεωρούσαμε παρατραβηγμένη σεναριακή υπερβολή, δεν θα πιστεύαμε ότι μπορεί να γίνει στα αλήθεια. Και όμως: στο 61' ο Ντέμης μπήκε στο γήπεδο (στη θέση του Κωστή), στην πρώτη του επαφή με την μπάλα έκανε το (τελικό) 0-1, ένας «κιτρινόμαυρος», οργασμικός παροξυσμός ηγεμόνευσε στις κερκίδες του ΟΑΚΑ ενώ η μπάλα αναπαυόταν στα δίχτυα.
Ο Νικολαΐδης έτρεχε καρφί προς την απέναντι κερκίδα -σε σχέση με αυτή που είχε πετύχει το γκολ- για να πανηγυρίσει το γκολ με τους οπαδούς της ομάδας του. Μόλις έφτασε μπροστά τους σάστισε με τον πανζουρλισμό που έβλεπε μπροστά του, έβαλε τα χέρια του στο κεφάλι μη μπορώντας να πιστέψει τι είχε προκαλέσει σε 20.000 ανθρώπους ταυτόχρονα...
Η περίοδος της πρώτης γνωριμίας και του αυθόρμητου εκατέρωθεν ενθουσιασμού, ήταν πλέον ένα ξεπερασμένο στάδιο. Ένας παθιασμένος έρωτας πανηγύριζε για το ότι μόλις είχε γεννηθεί...
