Δεν έχει παρά μερικά χρόνια που ένα κομμάτι τσιμέντο προσγειώθηκε στο κεφάλι του. Μέσα στο «Γεντί Κουλέ», ειρωνικά μα και τόσο ελληνικά στο γήπεδο που πέρασε τέσσερα χρόνια ως ποδοσφαιριστής, στο γήπεδο που έζησε – όπως έχει πει – τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Οι οπαδοί του ΟΦΗ δεν έκαναν διακρίσεις εκείνο το βράδυ… Στόχος ήταν ο Παναθηναϊκός: Είτε άνοιγε το κεφάλι του Γρηγόρη Παπαβασιλείου, είτε έβρισκαν με φωτοβολίδα την πλάτη του Νίκου Καρέλη (σ.σ. παραδόξως και εκείνος με σύνδεση με την Κρήτη), έπρεπε να περάσουν το μήνυμα. Τα ράμματα στο κεφάλι του ήταν μια αφορμή για να διεισδύσει λίγο ο Τύπος σε μια φυσιογνωμία συνυφασμένη με τον Παναθηναϊκό. Τα δάκρυά του χθες, έγιναν η viral εκδοχή του τι σημαίνει να νιώθεις ένα σύλλογο. Να τον υπηρετείς, να τον αγαπάς, να τον τιμάς, να τον νιώθεις. Κι ας μένεις στη σκιά.
«Τι να πει κανείς για εκείνον, όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου, καθημερινά τον θαυμάζουμε όλοι, είναι η ιστορία της ομάδας», θα πει ο Δημήτρης Κολοβέτσιος μετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ και αν σε κάθε συνέντευξη, κάθε ποδοσφαιριστή, ο κάθε δημοσιογράφος ρωτούσε για τον τιμ μάνατζερ του συλλόγου, η απάντηση θα ήταν πάντα ίδια. Ο Γκρέγκορι, όπως συχνά τον αποκαλούν, λύνει προβλήματα. Δεν τα δημιουργεί, τα λύνει. Θα τον έχεις δει, εξάλλου, σε προετοιμασίες. Μπορεί να μην πήγε το μυαλό σου. Θα τον έχεις δει σε υποδοχές ποδοσφαιριστών. Μπορεί, επίσης, να μην πήγε το μυαλό σου. Γιατί μπορεί να κάνει ποδήλατο με τους παίκτες, να κουβαλάει τις αποσκευές του ή να κάθεται σε μια άκρη της φωτογραφίας, επειδή η λεζάντα δεν τον ενδιέφερε ποτέ.
Ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου βρίσκεται μια 15ετία στον Παναθηναϊκό. Εργαζόταν ως μάνατζερ στον ΟΦΗ ως το 2004, όταν παραιτήθηκε για οικογενειακούς λόγους και λίγο καιρό μετά τον πήρε ο Χουάν Ραμόν Ρότσα δίπλα του στην Παιανία. Λίγους μήνες μετά την πρόσληψή του στο τριφύλλι, έζησε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές του. 1η Απριλίου του 2004 και ήταν εκείνος που περίμενε καρτερικά να τελειώσει το πρόγραμμα της προπόνησης για να μεταφέρει στους ποδοσφαιριστές τα νέα για το θάνατο του Γιάννη Κυράστα. Το σοκ, και τη σιωπή που τρυπάει τα αυτιά δεν τα έχει ξεχάσει από τότε…
Μέσα σε 15 χρόνια φροντίζει για τα πάντα. Είναι ο πρώτος που θα υποδεχτεί κάθε ξένο ποδοσφαιριστή και θα φροντίσει για την προσαρμογή του. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζιλμπέρτο Σίλβα επέλεξε να κάνει ειδική αναφορά στη σχέση και τη συνεργασία του με τον τιμ μάνατζερ του Παναθηναϊκού, ούτε ότι ο Γιόσου Σαριέγκι τού είχε αφιερώσει γκολ, όταν σκόραρε του Αγίου Γρηγορίου. Το κυριότερο προσόν του – πέρα από τη μόρφωση και την ευγένεια – είναι ότι έχει υπάρξει και ο ίδιος ποδοσφαιριστής. Αρκετά πετυχημένος και συνάμα όχι τόσο πετυχημένος, ώστε να κουβαλάει συμπλέγματα.
Έπαιξε στην Καστοριά, έπαιξε στον Παναθηναϊκό, έπαιξε στον ΟΦΗ, έπαιζε πάντα για το σύνολο, ήταν πειθαρχημένος στο γήπεδο και χαρακτηριζόταν ως παίκτης του προπονητή. Κατέκτησε ένα πρωτάθλημα και τρία κύπελλα στην καριέρα του. Όμως, ξεχωρίζει καθότι κατέκτησε το ιστορικό κύπελλο με την Καστοριά το 1980 και το εξίσου ιστορικό με τον ΟΦΗ το 1987. «Ήταν από τα πιο ευτυχισμένα και ανέμελα χρόνια της ποδοσφαιρικής μου ζωής αυτά που πέρασα στο Ηράκλειο. Στον ΟΦΗ δεν υπήρχε πίεση και άγχος και αυτό έκανε καλό στην ομάδα. Ήταν απόλαυση να παίζεις σε αυτή την ομάδα», είχε πει λίγο καιρό πριν φάει το… τούβλο στο κεφάλι, αλλά όπως χαρακτηρίζει τους αξιοπρεπείς ανθρώπους, ουδέποτε έχει αναφερθεί αρνητικά για κανέναν.
Ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου στέκεται πάντα στην άκρη του πάγκου. Θα τον έχεις δει, αλλά δεν θα τον έχεις προσέξει. Χθες, ήταν αδύνατο να μην τον προσέξεις. Τα μάτια του ήταν ο καλύτερος κατοπτρισμός του ποδοσφαίρου. Τα δάκρυά του, η καλύτερη θέα για τον οπαδό του Παναθηναϊκού.
Συν αυτώ… μάρτυρας!
Ο Γιώργος Δώνης είναι ένας εκρηκτικός χαρακτήρας… Μπορεί να αποβληθεί, μπορεί να τιμωρηθεί, μπορεί να χάσει τον έλεγχο. Ο Μάκης Αγγελίνας, ξέρει να τον κουμαντάρει. Ξέρει να τον ηρεμήσει, ξέρει να τον συμβουλεύει και μετά από 17 χρόνια ξέρει και πώς να διαβάζει τη σκέψη του. Ποια ενδοεπικοινωνία και γιατί να την χρειαστούν; Ηλυσιακός, Λάρισα, ΑΕΚ, Ατρόμητος, ΠΑΟΚ, Αλ Χιλάλ, ΑΠΟΕΛ, Παναθηναϊκός… Βάλτε τα κάτω και μετρήστε αποτυχίες και επιτυχίες. Κυρίως, όμως, αναλογιστείτε τις αποτυχίες, καθότι εκεί δοκιμάζονται οι σχέσεις.
Γνωρίστηκαν στη σχολή προπονητών και όταν ο Κώστας Πηλαδάκης ανέθεσε στον Γιώργο Δώνη το project του Ηλυσιακού, ο Μάκης Αγγελίνας ήταν η επιλογή του για τη θέση του συνεργάτη. Εν έτει, 2002, ούτε καν ασύρματο δίκτυο δεν υπήρχε τότε για να γίνει αντιληπτό το χάσμα με το σήμερα από κάθε αδαή για εκείνη την εποχή post-millennial. «Βγάλαμε μαζί τη σχολή προπονητών το 2002 και πήγαμε μαζί στον Ηλυσιακό την ίδια χρονιά. Ο κ. Πηλαδάκης εμπιστεύτηκε το Γιώργο Δώνη και με τη δουλειά που κάναμε η ομάδα ανέβηκε δύο κατηγορίες σε δύο χρόνια. Την πήραμε στη Δ’ Εθνική και την ανεβάσαμε στη Β’ Εθνική το 2004, πριν πάμε μαζί με τον κ. Πηλαδάκη στη Λάρισα», έχει περιγράψει σε μια από τις ελάχιστες προσωπικές συνεντεύξεις που έχει δώσει και έχει πράγματι ερωτηθεί για τον εαυτό του, καθώς συνήθως καλείται να μιλήσει για τον… προϊστάμενό του.
Η σχέσης τους, βέβαια, δεν είναι υπαλληλική. Δεν είναι ο Γιώργος Δώνης αφεντικό και ο Μάκης Αγγελίνας υφιστάμενος. Καμία τέτοια σχέση δε θα μπορούσε να αντέξει 17 χρόνια, αν το χαρακτηριστικό της δεν ήταν πρωτίστως η συνεργασία. «Ο Μάκης Αγγελίνας, ο Μίκι Μένταν, ο Γρηγόρης Γεωργίτσας, και ο Παναγιώτης Μαλλιαρίτσης είναι για μένα οι καλύτεροι συνεργάτες! Βασικό τους χαρακτηριστικό είναι η απαιτητική δουλειά που κάνουν και η επικοινωνία που έχουν με τους παίκτες», θα προσθέσει ο Γιώργος Δώνης οριοθετώντας τον τρόπο που βλέπει και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που έχει δίπλα του και οι οποίοι σε δύσκολες στιγμές σαν τη χθεσινή θα βγουν μπροστά και θα γίνουν για ένα βράδυ οι… συν αυτώ πρωταγωνιστές!
