Η Τούμπα. Ένας ηφαιστειογενής χώρος με απόκρυφες σεισμικές δονήσεις στα έγκατά της.
Η Τούμπα. Ένας μυστικιστικός τόπος, με ανεξήγητα ενεργειακά πεδία, στο αέρα της.
Η Τούμπα. Μία χοάνη συναισθημάτων, ελπίδας, τρέλας, οργής, φωνής, απόγνωσης, απελπισίας, πίστης, λατρείας.
Η Τούμπα. Ένα τσιμεντένιο καμίνι που μπορεί να λιώσει ακόμα και τα μέταλλα με το πιο ψηλό σημείο τήξης.
Η Τούμπα. Μία γιγάντια τάφρος, που μπορεί να καταπιεί και να (εξ)αφανίσει όποιον την υποτιμήσει.
Η Τούμπα. Ένας… καζάνι που εισπράττει τον ατομικό φόβο, την αμφιβολία, το άγχος, την ανασφάλεια την και μεταβολίζει σε γενναιότητα, ανδρεία. Σε μία ανεξήγητη πίστη ότι η ουτοπία του ονείρου δεν είναι ανέφικτη.
Η Τούμπα. Ένας μέρος που αν συγχρονίσει τις τους παλμούς, τις φωνές, τις ανάσες, την οργή, τον θυμό, την ορμή, θαρρείς πως είναι ένα πανίσχυρο φυσικό φαινόμενο που παρασύρει τα πάντα στον διάβα του.
Η Τούμπα, αυτό το παμπάλαιο, γηρασμένο, ρυτιδιασμένο γήπεδο, τα τσιμέντα το οποίου έχουν νοτίσει από δάκρυα, καημούς, ένδοξους αποκλεισμούς, καταστροφές, απόγνωση, απελπισία.
Η Τούμπα, ένα μέρος που δεν είχε ζήσει ποτέ του κάτι ανάλογο.
Απόψε της έμελλε να φορέσει τα καλά της, τα γιορτινά της,. Απόψε της έμελλε να γίνει ο ομφαλός της γης.
Αυτή ήταν μία Τούμπα από τα παλιά. Από τα πολύ παλιά. Από τότε που δεν υπήρχαν ζωντανά παιχνίδια, συνδρομητικά, ηλεκτρονικά εισιτήρια, κινητά, κάμερες και γούνες.
Ήταν μία Τούμπα που την έζησαν μόνο κάποιοι… παλιοί. Ένα μέρος τόσο καθηλωτικό που μπορεί να σου κόψει την ανάσα, να σε παραλύσει, να σε κάνει να παρακαλάς να τελειώσει το μαρτύριο.
Η Τούμπα που μπορούσε να ανατρέψει κάθε αποτέλεσμα.
Η Τούμπα που ήταν μια πυρακτωμένη κόλαση για κάθε αντίπαλο.
Η Τούμπα που έτρεμε συθέμελα από την προθέρμανση.
Η Τούμπα με τις άναρθρες κραυγές της.
Η Τούμπα που έτρεμαν όλοι.
Τώρα πια δεν είναι ένας θρύλος, μία ιστορία που διηγούνται οι παλιοί και μεγεθύνεται όσο περνάνε τα χρόνια και διαβρώνουν τις λεπτομέρειες. Υπάρχει κάτι χειροπιαστό για να δείξεις, να μιλήσεις, να πεις.
Μία αληθινή ποδοσφαιρική «αιχμαλωσία». Ένα ποδοσφαιρικό bullying, ένας ποδοσφαιρικός τραμπουκισμός.
Αυτή, είναι η μεγαλύτερη πρόκριση στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Όχι μόνο γιατί για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή του ιστορία, «γύρισε» στην Τούμπα ήττα δύο γκολ, μετά από 11 αποτυχημένες απόπειρες.
Κυρίως, γιατί το έκανε ενώ όλοι εντός του οργανισμού βρίσκονταν στα πατώματα: πληγωμένοι, θιγμένοι, θυμωμένοι, σοκαρισμένοι, έκπληκτοι.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκριση στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Για 1926 διαφορετικούς λόγους.
Για λόγους εσωτερικούς και εξωτερικούς. Για λόγους πρακτικούς και ηθικούς. Για λόγους ιστορικούς και μελλοντικούς.
Ο ΠΑΟΚ διέλυσε, έλιωσε, κονιορτοποίησε μία ομάδα που ήταν σαν ατσάλι σε 180 λεπτά απέναντι στην Μπέτις.
Ο ΠΑΟΚ σμπαράλιασε την ποδοσφαιρική λογική και τις αποψάρες από όλους τους «ειδήμονες».
Ο ΠΑΟΚ για τρίτη φορά στην ιστορία του βρίσκεται στα προημιτελικά μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης και -ΘΑ ΤΟ ΠΩ- απέχει τέσσερα βράδια από έναν ευρωπαϊκό τελικό.
Αν βλέπεις τους παίκτες του να πανηγυρίζουν ένα κερδισμένο τάκλιν…
Αν βλέπεις τους παίκτες του να αγκαλιάζονται για ένα κερδισμένο πλάγιο…
Αν βλέπεις τους παίκτες του να δίνουν το χέρι σε μία λάθος πάσα…
Αν βλέπεις τους παίκτες του να έχουν το βλέμμα του Μπάμπα…
Αν βλέπεις τους παίκτες του να έχουν την πραότητα του γέροντα.. Βιερινίσιου…
Αν βλέπεις τους παίκτες του να λυσσάνε για κάθε δεύτερη μπάλα…
Αν βλέπεις τους παίκτες του κατεβάζουν πρώτοι κάθε μπάλα που αιωρείται, όπως ο Κουλιεράκης…
Αν βλέπεις τον Κοτάρσκι να μοιάζει να έχει οκτώ χέρια…
Τότε ξέρεις, ότι ο αντίπαλος δεν έχει καμία τύχη
