Η επίδραση της αρχικής ένεσης ψυχολογίας και υποτυπωδώς σοβαρής ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας και λογικής που πρόσφερε η έλευση του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ στο Λιμάνι, άρχισε να ατονεί. Ήταν μάλλον αναμενόμενο ότι θα συνέβαινε κάποια στιγμή, αφού -κακά τα ψέματα- όλη η προηγούμενη σεζόν και οι τραγικές σε όλα τα επίπεδα αποφάσεις, δεν θα μπορούσαν να «διαγραφούν» και να ξεχαστούν μέσα σε ένα μήνα. Η ομάδα βελτιώθηκε, έκανε κάποιες μεγάλες νίκες, όμως στο φινάλε, η ισορροπία επανήλθε. Τα «βαρίδια» και οι παθογένειες που την ταλαιπωρούσαν, είναι ακόμη εκεί και τα «κουβαλάει» με δυσκολία. Το προηγούμενο 7/7 άλλωστε, μέχρι τα στραπάτσα από Μακάμπι και Παναθηναϊκό στο σπίτι του, ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας -ας μην το ξεχνάμε αυτό. Και οι δύο τελευταίοι αντίπαλοί του, έκαναν στο χορτάρι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τα απολύτως βασικά. Όταν σαν ομάδα, σαν Ολυμπιακός, δεν μπορείς να διαχειριστείς ούτε αυτό, τότε... αντίο (ποδοσφαιρική) ζωή. Οι Ισραηλινοί έκαναν 6 φάσεις και έβαλαν 4 γκολ, ο Παναθηναϊκός πάλι έκανε 3 και είχε 100%... ευστοχία.
Για την άμυνα των Πειραιωτών φέτος, δεν έχει μείνει κάτι που δεν έχει γραφτεί ή ειπωθεί, οπότε ας μείνουμε εκεί. Επιθετικά, το ταλέντο και η ποιότητα υπάρχουν, όμως κάποια στιγμή όλα στο ποδόσφαιρο, επιστρέφουν στη δουλειά που έχεις κάνει νωρίτερα, στις ώρες που έχεις ξοδέψει σαν ομάδα για να επαναλαμβάνεις στην προπόνηση τις καλές «συνήθειες» που χρειάζονται για να δημιουργήσεις το muscle memory, την μνήμη των μυών που σε βοηθά να παίξεις ποδόσφαιρο. Να παίζεις γρήγορα, αποτελεσματικά και χωρίς να το πολυσκέφτεσαι. Ο Παναθηναϊκός άλλαξε προπονητή μεν, αλλά αυτές οι καλές του συνήθειες από την εποχή Γιοβάνοβιτς είναι ακόμη εκεί, είναι ακόμη φρέσκες. Αντίθετα, ο Μεντιλίμπαρ προσπαθεί ξαφνικά να φυτέψει πάνω σε καμμένη γη.
«Μιλώντας» για τον Ισπανό, έχουν δικαίως γραφτεί όλα τα έως τώρα καλά, όμως στα τελευταία δύο ματς ούτε αυτός ήταν αντάξιος της περίστασης. Πλήρως αδιάβαστος τακτικά κόντρα στη Μακάμπι, ενώ προς τιμήν του παραδέχθηκε ότι δεν προετοίμασε και σωστά την ομάδα του στο ψυχολογικό κομμάτι. Απέναντι στον δε Παναθηναϊκό, σε ένα ντέρμπι που θα είχε την ευκαιρία να εκμεταλλευθεί την ήττα του ΠΑΟΚ και να βρεθεί στο -2 από την κορυφή, πρακτικά κανείς δεν κατάλαβε τι ακριβώς προετοίμασε και πάλι. Ένα ανορθόδοξο 4-2-2-2, με ένα δίδυμο Ναβάρο-Ελ Κααμπί που κουτουλούσαν ο ένας πάνω στον άλλο και μια μεσαία γραμμή αποκομμένη από την υπόλοιπη ομάδα. Άγνωστο γιατί εγκαταλείφθηκε η τριάδα στα χαφ που έως τώρα λειτουργούσε μια χαρά, όπως επίσης άγνωστο γιατί δεν έχει χρησιμοποιηθεί ο Φορτούνης έστω μια φορά στη φυσική του θέση, με δύο κανονικούς εξτρέμ στα πλευρά του.
Πλέον, μετά τα δύο αυτά αποτελέσματα, η ομάδα επιστρέφει στην προηγούμενη εσωστρέφεια. Ο κόσμος φώναξε ξανά «αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό» και σε γενικές γραμμές, προφανώς κανείς δεν μπορεί να αδικήσει αυτή την αντίδραση. Ό,τι έχει γίνει φέτος όμως, έχει «γράψει». Ο Ολυμπιακός γνώριζε ότι για να μπει ξανά στη μάχη του τίτλου θα έπρεπε να πετύχει απίθανη αντιστροφή του κλίματος και της εικόνας του. Το έκανε μέχρι ένα σημείο, όμως η συνέχεια με τα διαδοχικά ντέρμπι στα πλέι-οφ ήταν επίσης γνωστό πως θα ήταν πολύ πιο δύσκολη. Και στο φινάλε, όλοι γνώριζαν ότι δύσκολα η φετινή χρονιά θα οδηγήσει κάπου.
Το θέμα τώρα όμως είναι άλλο. Ο «μήνας του μέλιτος» με τον Μεντιλίμπαρ στο τιμόνι, τελείωσε και η διοίκηση έδειξε μια πρώτη διάθεση να κρατήσει τον Βάσκο τεχνικό και να του δώσει τα κλειδιά για να φτιάξει πια μια... κανονική ομάδα, όπως τη θέλει και τη φαντάζεται. Τα ερωτήματα που ακολουθούν είναι πολλά, όπως και οι αντίστοιχες αποφάσεις που θα πρέπει να παρθούν; Αν ακολουθήσουν 1-2 ακόμη αντίστοιχα αποτελέσματα, θα τον κρατήσει όντως; Θα τον στηρίξει; Θα του δώσει αυτή την πίστωση χρόνου που προφανώς χρειάζονται όλοι οι προπονητές του κόσμου, σε όλες τις σοβαρές ομάδες του κόσμου; Θα του φέρει τους παίκτες που θέλει; Θα διώξει αυτούς που δεν του κάνουν, όποιοι κι αν είναι αυτοί; Θα κρατήσει αυτούς που «φωνάζουν» με την εικόνα τους ότι πάνω τους πρέπει να φτιαχτεί η επόμενη ομάδα (σ.σ. Όρτα, Κάρμο), ανεξαρτήτως των χρημάτων που πρέπει να καταβληθούν; Θα σταματήσει αντίστοιχα όλες τις... ποικιλίες με τους μανατζαραίους και τα πάρε-δώσε με τις Νότιγχαμ και τις Ρίο Άβε όλης της γης;
Θα ακολουθήσει ξανά μια συγκεκριμένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία και λογική, με έναν έμπειρο προπονητή στο τιμόνι που ξέρει τι θέλει, ποιος είναι και που βρίσκεται, με όλα τα καλά του και τα κακά του; Θα σεβαστεί ξανά το ίδιο το ποδόσφαιρο ή θα πέσει ξανά στην ίδια λούπα που πλέον αποδεδειγμένα δεν οδηγεί πουθενά; Τα ερωτήματα πολλά, οι απαντήσεις στα προσεχώς...
