Το αβίαστο λάθος του δεξιού μπακ στο ένα-μηδέν, δεν ήταν το πρώτο. Ούτε το τελευταίο. Ηταν ένα, από αρκετά στη λίστα. Λάθη της στιγμής. 'Η λάθη, από κακή νοητική συγκέντρωση. Ενα κατεβατό, λαθών. Θα μπορούσε να έχει κοστίσει, κάποιο άλλο πριν ή μετά. Απλώς, έτυχε να κοστίσει αυτό.
Οι Κροάτες έμοιαζαν, έως ευτυχείς να παίζουν πίσω από τη μπάλα. Βασικό είναι, όχι πού έπαιζαν. Βασικό είναι, πώς έπαιζαν. Ετρεξαν σαν τρελοί, έβαλαν αγκρέσιβ πίεση στην κάθε μπάλα του ΠΑΟΚ, εξώθησαν όλη τη ροή της αναμέτρησης στη μονομαχία και σε φίφτι-φίφτι καταστάσεις. Τα άλλα, τα άφησαν σε εκείνον που ξέρουν ότι ξέρει πώς να τα κάνει. Στον σέντερ-φορ με το φιζίκ...υδατοσφαιριστή. Ακόμη τον θυμάμαι εναντίον του Τιάγκο Σίλβα και του Μαρκίνιος, στην Πανεπιστημιούπολη της Ντόχα, στον προημιτελικό του Μουντιάλ.
Με αυτή την προσέγγιση, η Ντίναμο έφτασε στο ογδόντα-φεύγα να επιτρέψει στον ΠΑΟΚ την πρώτη καθαρή φάση-γκολ (Μουργκ, από το πίβοτ του Τζίμα). Ο δε γκολκίπερ, έκανε τη μοναδική απόκρουσή του στο 90'+4'. Μία ευκαιρία στο ογδόντα-φεύγα, μία απόκρουση στο ενενήντα-φεύγα, σε ματς με πλήρη έλεγχο. Είναι ό,τι αρκεί να γνωρίζει κανείς, εάν δεν είδε τον αγώνα.
Ο Δικέφαλος έχει φτάσει σε ένα σημείο εξέλιξης του ποδοσφαίρου του μες στη σεζόν, στο οποίο συμβαίνει το εξής. Ζει με τα καλά, και πεθαίνει με τα κακά, του Μεϊτέ. Το καλό; Ο Μεϊτέ παίζει πληθωρικό ποδόσφαιρο. Το κακό; Ο Μεϊτέ παίζει χαζοχαρούμενο ποδόσφαιρο. Ανιχνεύει κανείς στο ποδόσφαιρο του Μεϊτέ, χαρακτηριστικά εξάρτησης του ΠΑΟΚ από αυτό. Αν με ρωτάτε, σε αυτή τη θέση θα προτιμούσα (να εξαρτώμαι από) το εγκεφαλικό ποδόσφαιρο ενός αντιτουριστικού τύπου όπως ο Μίσιτς. Λύση. Ποτέ, πρόβλημα.
Ανάμεσα στον σέντερ-φορ Μπράντον και στον σέντερ-φορ Τζίμα εξάλλου, είδαμε (εν τη απουσία του σέντερ-φορ Σαμάτα) τον σέντερ-φορ Ντεσπόντοφ. Ενδιαφέρον. Και θνησιγενές. Ο Βούλγαρος δεν φάνηκε, ότι μπορεί να παίζει με πλάτη. Το κλέψιμο που έφαγε από τον ορμητικό αριστερό στόπερ της Ντίναμο, άνοιξε τον δρόμο για το δύο-μηδέν. Το πείραμα εγκαταλείφθηκε, άρον-άρον. Αλλά και ως εξτρέμ, ο Ντεσπόντοφ πήγαινε πύραυλος όσο έλειπε ο Ζίβκοβιτς. Με την επιστροφή του Ζίβκοβιτς από τον τραυματισμό, εκεί που πλέον ο προπονητής έπρεπε να μανατζάρει τους χρόνους συμμετοχής, είναι φανερό πως ο Ντεσπόντοφ παίζει σαν να του κόπηκε η φόρα.
Ολα στο ποδόσφαιρο, είναι πιο σύνθετα απ' όσο ενδεχομένως νομίζουμε. Στο διεθνές ποδόσφαιρο, ένα παραπάνω. Το διεθνές ποδόσφαιρο σήμερα, είναι το πανεπιστήμιο του πρωτοετούς Κωνσταντέλια. Παίζει και μαθαίνει. Τις διαφορές, Ελλάδα με Ευρώπη. Πόσο πιο λίγο χώρο και χρόνο έχει στη διάθεσή του, για την ενέργεια. Πόσο πιο δύσκολο είναι, να περάσει (πάνω από το εμπόδιο του αντίπαλου) την ιδέα του. Πόση δουλειά έχει ακόμη μπροστά, στην ενδυνάμωση. Ο Αγγελος Χαριστέας, θυμάμαι πως το είχε πει προ καιρού. "Δεν είναι έτοιμος" (ο Κωνσταντέλιας) για όσα μπορεί να πιστεύουμε ότι είναι.
Το έξω, είναι άλλη κατηγορία. Ο ΠΑΟΚ, μια παρτίδα που δεν ήταν καν για να τη χάσει, την έχασε με -2 γκολ. Ο Ολυμπιακός, μια παρτίδα που ήταν για να τη χάσει στο -1 γκολ το πολύ, την έχασε με -3 γκολ. Ο Ολυμπιακός με τη μπάλα, δεν ήταν κακός. Με τη μπάλα στα πόδια της Μακάμπι, βούτηξε σε κενό μαύρης τρύπας δίχως αλεξίπτωτο. Κορυφαίοι του δράματος, Χέσε και Ροντινέι. Ενας άλλος τρόπος, να πυροβολήσεις τα πόδια σου. Πιέζεις ανελέητα για το δύο-δύο, τρως το ένα-τρία. Εχεις επιβάλει μονόλογο για το δύο-τρία, τρως το ένα-τέσσερα.
Οι Ισραηλινοί έδειξαν, όλα κι όλα, δύο καλά. Ενα, εμπιστοσύνη στα πόδια τους. Στις ασταμάτητες one-touch συνεργασίες. Ξανά και ξανά και ξανά. Δεύτερο, έλλειψη φόβου. Στο να ανεβάζουν παίκτες, ψηλά. Το μηδέν-δύο, σε φάση μετάβασης, το βάζει ο δεξιός μπακ που έχει φτάσει στον χώρο του σέντερ-φορ και εκτελεί με το...αριστερό πόδι. Το ένα-τέσσερα, είναι ασίστ από το οκτάρι και γκολ από το άλλο οκτάρι. Τα οκτάρια τους, δεν σταμάτησαν όλη νύχτα να πηγαίνουν στην ασίστ και στο γκολ. Είχαν οι Ισραηλινοί και ένα τρίτο (καλό). Τύχη. Το μηδέν-ένα, ξεκάθαρα είναι ασίστ κατά λάθος. Στο ένα-τρία, η γραμμή του όφσαϊντ είναι με το μέρος τους. Στον προηγούμενο γύρο, με τη Φέρεντσβαρος στο ξεκίνημα, για μερικά μιλιμέτρ η γραμμή του όφσαϊντ ήταν με το μέρος του Ολυμπιακού.
Οι απρόβλεπτες σκέψεις του Ντανιέλ Ποντένσε ή ο δημιουργικός οίστρος του Φορτούνη, είναι πράγματα που ο Ολυμπιακός δεν αντέχει να του λείπουν. Αλλο τόσο δεν αντέχει, στα απαιτητικά ματς ιδίως, να του λείπει η ισορροπία που φέρνει στις δύο φάσεις του παιγνιδιού, με τη μπάλα και δίχως τη μπάλα, η παρουσία του Μασούρα. Ο προπονητής έχει τη δύσκολη άσκηση, όλο αυτό να το συνθέσει με αρμονία. Ο Ολυμπιακός ήταν διάτρητος δίχως τη μπάλα, και αυτό είναι κακό. Χειρότερο είναι ότι ήταν διάτρητος, θεωρητικά με την ιδεατή ενδεκάδα του στον αγωνιστικό χώρο.
Αν ήμουν Μπερνάρ και έβλεπα τον Ανγκολέζο έξω αριστερά, θα μου έμπαιναν ιδέες για την Κυριακή. Αν ήμουν Ιωαννίδης και έβλεπα τον Ζαχάβι, θα μου έμπαιναν ιδέες για την Κυριακή. Αν ήμουν Τσέριν ή Μπακασέτας και έβλεπα τα οκτάρια της Μακάμπι, επίσης.
