Πάντοτε αφιερώνω χρόνο για να ακούω με προσοχή, γηράσκων αεί διδασκόμενος, τους προπονητές πριν τους αγώνες. Συνηθίζουμε να θεωρούμε αυτές τις συνεντεύξεις, βαρετές. Αλλά, όχι. Ολο και κάτι θα αρπάξεις από αυτούς που ξέρουν, για να το μάθεις κι εσύ. Κι αν δεν μάθεις, πάλι τουλάχιστον σε προϊδεάζουν για την εικόνα του ματς που έρχεται.
Παρακολούθησα τον Μεντιλίμπαρ, την παραμονή, στη Βουδαπέστη. Ηταν σαν να σχημάτισε τρία σαφή κουτάκια, και οι ποδοσφαιριστές έπρεπε μέσα στο παιγνίδι να βάλουν τα τικ. Ενα, να επιβάλουμε τον δικό μας ρυθμό. Δύο, να φέρουμε τη μπάλα στο αντίπαλο μισό. Τρία, να ελέγχουμε τη ροή. "Από το πρώτο λεπτό". Οι ποδοσφαιριστές τα τίκαραν, και τα τρία. Οχι...από το πρώτο λεπτό. Για την ακρίβεια, μετά το 15'.
Εκεί και τότε πράγματι, ο Ολυμπιακός άρχισε να πιέζει, να κλέβει, να ανακτά. Να εκμεταλλεύεται, σκόρπια αβίαστα λάθη. Να σκαρώνει επιθέσεις, με ηρεμία και λογική. Να κερδίζει μέσα από όλο αυτό, για αρχή κόρνερ. Εν συνεχεία, ολοκληρωμένες ομαδικές ενέργειες με τη μπάλα. Αργότερα, καθαρές φάσεις-γκολ. Εν τέλει, γιατί ήδη φαινόταν από μακρυά πως ήταν μόνο θέμα χρόνου, το γκολ.
Παρακολούθησα την παραμονή της ρεβάνς, και τον Στάνκοβιτς. Εδωσε μια σαφή ένδειξη, ποια ήταν η στόχευση. Επί λέξει ο Σέρβος είπε "δεν μπορείς να κερδίσεις ένα τέτοιο ματς στα πρώτα πέντε λεπτά, όμως μπορείς να το κερδίσεις στα τελευταία πέντε λεπτά". Περίπου δηλαδή, όπως κέρδισε ο Ολυμπιακός το ματς με τη Φέρεντσβαρος στον Πειραιά. Ολη νύχτα, το τσουλάς. Στο φινάλε, το χτυπάς. Fair enough.
Αλλά η Φέρεντσβαρος στη δεύτερη συνάντηση με τον Ολυμπιακό, δεν έπασχε στη στόχευση. Επασχε στο σχέδιο. Εννοούσε να το υποστηρίξει, με δύο σέντερ-φορ. Ο ένας να υποδέχεται (με πλάτη) τις άμεσες, ψηλές ή χαμηλές, πάσες. Ο άλλος, να κυνηγά (με μέτωπο) τις μπάλες που θα πέσουν κάτω. Ηταν...σκανδαλωδώς εύκολο, για τους σέντερ-μπακ. Τα expected goals στο πρώτο ημίχρονο, βγήκαν 0,12 με 1,42. Οι σέντερ-φορ αποδείχθηκαν για τους σέντερ-μπακ, λιγότερο ενοχλητικοί κι από κουνούπια το καλοκαίρι.
Ο Στάνκοβιτς είναι θρυλικός ποδοσφαιριστής και αρχάριος προπονητής. Δεν πείραξε το 4-4-2, ένα σχέδιο καταδικασμένο και ανέμπνευστο, ούτε στο δεύτερο ημίχρονο (είτε με τις δύο αλλαγές στην εκκίνηση είτε με τις άλλες δύο αλλαγές στο μέσον). Η μοναδική διαφοροποίηση στο μοτίβο, ήταν η ελεγχόμενη χαλάρωση του Ολυμπιακού. Ούτε για το επόμενο γκολ σκίστηκε, ούτε για θάνατο πρέσαρε.
Αυτό ενδεχομένως έκανε τον Στάνκοβιτς να νιώθει, δύο πράγματα. Ενα, πως δεν κινδυνεύει να φάει κι άλλο γκολ. Δύο, πως αν μη τι άλλο οι δικοί του έφταναν πιο συχνά (και με λιγότερα εμπόδια καθ' οδόν) ως το τελευταίο τρίτο. Στο οποίο τελευταίο τρίτο, και αδαής θα αντιλαμβανόταν ότι, και που έφταναν, ισχύει αυτό που έκανε κάποτε σλόγκαν ο Αγγελος Αναστασιάδης. Δεν μπορούν, τα παλικάρια. Στο Καραϊσκάκη, η Φέρεντσβαρος έδειξε επίπεδο πέμπτης ομάδας στην κατάταξη της Σούπερ Λιγκ. Στην έδρα της, έδειξε επίπεδο έβδομης...και λίγο παρακάτω.
Ταμείο. Ενα, όντως πολύ καλό, ημίωρο ήταν αρκετό. Δίχως εκτεταμένο rotation, ο Ολυμπιακός πήγε σε μία συνολικά άριστη, και άνετη, επαγγελματική διεκπεραίωση. Στον Πειραιά, ο Ολυμπιακός δεν ήξερε τι να περιμένει ούτε από τη Φέρεντσβαρος ούτε, κυρίως ετούτο, από τον εαυτό του. Στη Βουδαπέστη, εμφανώς ο Ολυμπιακός ήξερε. Και τη Φέρεντσβαρος, και τον εαυτό του.
Πίσω, ξανά στον Μεντιλίμπαρ. Τώρα, στον σχολιασμό του προπονητή για την κλήρωση της επόμενης φάσης. Τι είπε; Πριν τρία παιγνίδια, δεν πηγαίναμε πουθενά. Τρία παιγνίδια αργότερα, πάμε για ευρωπαϊκό. Ουπς, μας κατάλαβε...μέσα σε μία εβδομάδα! Φυσικά ο κάθε περίγυρος, δεν είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί με ισορροπία. Το γκρουπ, αυτοί οι ποδοσφαιριστές με αυτόν τον προπονητή, είναι που ανοίγουν μια βάσιμη προοπτική ισορροπίας. Ωστε ο Ολυμπιακός να φτάσει στο καλύτερο σημείο που θα μπορούσε, σε αυτή την ταραχώδη διετία.
Συνολικά κοιτάζοντας. Είναι εφέτος, εύκολα η καλύτερη ελληνική προσπάθεια σε ολόκληρη την πενταετία 2019-2024. Μονάχα δέκα χώρες, εφέτος επαναλαμβάνω, τρέχουν υψηλότερο άθροισμα από το ελληνικό. Αν και οι πέντε σεζόν ήταν όπως η εφετινή (στην οποία, μεταξύ μας, δεν έχει επιτευχθεί κάτι το συνταρακτικό, να πεις ότι μας εκτόξευσε, κι όμως) η Ελλάδα, αντί να είναι 17η, θα έκανε ξεκούραστη φιγούρα στο top-10 του ranking. Και βέβαια, έτσι το ελληνικό πρωτάθλημα θα είχε άλλο βάθος.
Ολοι θέλουμε να μας σέβονται. Αλλά πρέπει, πρώτα εμείς να σεβόμαστε. Δεν είναι ευκαιρία, η Ντίναμο και η Μακάμπι. Δεν θα παίξουν, ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός, με την Κηφισιά και την Καλλιθέα. Τι είναι, η Ντίναμο και η Μακάμπι; Ρεαλιστική δυνατότητα. Ελκυστική, ιδίως μετά την περσινή αξιοθρήνητη εθνική επίδοση. Μας παίρνει όντως, να το σκεφτόμαστε. Φτάσε στους οκτώ, κι άσε το μονοπάτι να σου δείξει, μετά, την κατεύθυνση. Ποτέ δεν ξέρεις.
