Προτού καν αρχίσουν να μπαίνουν γκολ στην Τούμπα, ήδη η εικόνα ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός παραήταν καθαρή για να επιδέχεται ενδεχόμενη "δεύτερη ανάγνωση". Το ευθύς εξαρχής άξιο προσοχής είναι, ότι το ξεκίνημα του Ολυμπιακού ήταν πολύ πιο θαρραλέο και αισιόδοξο μακρυά από το σπίτι την Κυριακή παρά στο σπίτι, τρεις μέρες πριν, με τη Φέρεντσβαρος. Ενα αναμφισβήτητο δείγμα ότι, τελειώνοντας το ματς την Πέμπτη, το γκρουπ ένιωσε καλά με τον εαυτό του(ς). Και ό,τι ένιωσε την Πέμπτη, αυτό μετέφερε στο γήπεδο την Κυριακή. Οι ορμόνες του well-being.
Στη θαρραλέα προσέγγιση του Ολυμπιακού ο ΠΑΟΚ βρήκε ένα μοτίβο ευνοϊκό, στη θεωρία, για μεταβάσεις. Η απόσταση από τη θεωρία στην πράξη ήταν ότι ο ΠΑΟΚ, για να φεύγει στις μεταβάσεις, πρώτα έπρεπε να κλέβει μπάλες στις κατοχές του Ολυμπιακού. Τα κλεψίματα αποδείχθηκαν δύσκολα, οπότε και οι μεταβάσεις (όπως εκείνη στη φάση της ισοφάρισης) σπάνιζαν. Τα κλεψίματα αποδείχθηκαν δύσκολα, για δύο λόγους που ισχύουν ταυτόχρονα. Ενας, η ικανότητα των παικτών του Ολυμπιακού να διακινούν τη μπάλα, απέναντι στο κυνηγητό, σωστά. Δεύτερος, η πίεση του ΠΑΟΚ στην "κυκλοφορία" του Ολυμπιακού. Δεν ήταν ακριβώς, λυσσαλέα. Περισσότερο, ήταν τσαπατσούλικη.
Η καθαρή εικόνα, επαναλαμβάνω από το μηδέν-μηδέν ακόμη, κάθε λεπτό που περνούσε τόνωνε το αγωνιστικό κέφι του Ολυμπιακού και όξυνε την ανασφάλεια (αφού, εκτός των άλλων, άνοιγε και τις αποστάσεις των παικτών) του ΠΑΟΚ. Ηταν εκεί και τα δύο, το κέφι και η ανασφάλεια, για να κάνεις μία έτσι με το χέρι και να τα ακουμπήσεις εύκολα. Ηταν εκεί, στο πώς πατούσαν οι ομάδες το χορτάρι. Πώς έκαναν την πρώτη επαφή, με βεβαιότητα ή με αβεβαιότητα, στη μπάλα. Πώς έδιναν, καθαρή ή αμφίβολη, την πάσα. Πώς πήγαιναν, στη φίφτι-φίφτι μονομαχία.
Μόνο μία κεφάτη ομάδα μπορεί, με τις απρόβλεπτες επιλογές της σε στατικές φάσεις, να καταφέρει στον αντίπαλο "δύο στα δύο" πλήγματα αιφνιδιασμού. Το γρήγορο μυαλό του Φορτούνη και του Ντανιέλ Ποντένσε λειτουργούσε, στροφές μπροστά. Επίσης, μόνο μία ανασφαλής ομάδα, κουρασμένη να κυνηγάει ξανά και ξανά, τον αντίπαλο, το σκορ, ή και τα δύο, θα ξόδευε τις σαφείς ευκαιρίες της. Να προηγηθεί, να ισοφαρίσει για δεύτερη φορά, να μειώσει στο ένα γκολ. Σε μια τέτοια διαρκή αντιπαραβολή δε, κέφι/ανασφάλεια, το να ξεφύγει στο τέλος το σκορ είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στο ποδόσφαιρο.
Ενας αγώνας ποδοσφαίρου δεν είναι ένα τεφτέρι μπακαλικής. Να μετράμε τις φάσεις μου, τις φάσεις σου, τόσες εγώ, τόσες εσύ, και να βγάζουμε συμπέρασμα. Γι' αυτό είναι και εξόχως επισφαλή, τα συμπεράσματα...από τα highlights (με τον ίδιο τρόπο που είναι επισφαλή και τα συμπεράσματα για διαιτησίες, απομονώνοντας στιγμές). Στην ορθή αξιολόγηση της συνολικής εικόνας υπεισέρχονται και πράγματα που δεν είναι, πάντοτε και απολύτως, μετρήσιμα. Μόνο με τα highlights, ίσως δεν καταλαβαίνει κανείς πόσο νέτη και σταράτη ήταν η νίκη του Ολυμπιακού. Αν έχεις δει ολόκληρο το παιγνίδι όμως, το νιώθεις. Οι φάσεις, δεν είναι επαρκές πειστήριο ότι ο ΠΑΟΚ κάτι εδικαιούτο στην παρτίδα.
Και τώρα; Κάποτε ρώτησαν στην tv τον Σωκράτη Κόκκαλη, η Ελλη Στάη συγκεκριμένα, τι κάνει όταν βλέπει ένα ματς και ο Ολυμπιακός ηττάται. "Χο, χο, χο, τι να κάνω, κυρία Στάη; Πηγαίνω στο κρεβάτι και πέφτω για ύπνο". Ετσι είναι. Καταπίνεις, το ομολογουμένως δύσπεπτο χάπι, και το άλλο πρωί πιάνεις πάλι δουλειά για το επόμενο. Περιττεύουν, εξαντλητικές αναλύσεις. Εδώ, στην περίπτωση του ΠΑΟΚ, τρία διαδοχικά ματς που ένα προς ένα είναι τρεις εντελώς διαφορετικές ιστορίες, λόγω αποτελεσμάτων λειτουργούν αθροιστικά. Σωρευτικά, το ένα επάνω στο άλλο. Διαμορφώνουν κατάσταση, πλέον ένας ημιτελικός Κυπέλλου Ελλάδος την Τετάρτη να γίνεται ισοβαρής...τελικού Κόνφερενς Λιγκ.
Ενα ματς, "όλος ο κόσμος". Μη σοβαρό! Ο ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, το πιο πολύ που μπορεί να του συμβεί είναι να αποκλειστεί. Θα καταπιεί το ανεπιθύμητο χάπι, όπως το κατάπιαν σε πρότερες φάσεις της διοργάνωσης η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός, θα πέσει για ύπνο σαν τον κύριο Σωκράτη, και "θέλει δεν θέλει" θα πάει παρακάτω. Αλλά και να προκριθεί, πάλι δεν παίρνει πίσω κάποιον ή κάποιους από τους 1/6 βαθμούς που "σκόραρε" στα ντέρμπι με την ΑΕΚ και με τον Ολυμπιακό. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, ταπεινή σκέψη μου, "όλος ο κόσμος" του ΠΑΟΚ είναι το επερχόμενο (ως το φινάλε της κανονικής περιόδου) δρομολόγιο στην άγονη γραμμή. Αγρίνιο, Σέρρες, Λαμία.
Η μεγάλη εικόνα είναι, ανέκαθεν, η ωφέλιμη. Η μεγάλη εικόνα της ομάδας είναι μία σεζόν με, έως αυτή τη στιγμή, 40 ματς/100 γκολ. Fact. Η μικρή εικόνα, είναι η τρέχουσα κλήση της ομάδας...σε απολογία για μία ήττα, ή δύο. Ενα γύρο πρωταθλήματος πίσω, η μικρή εικόνα ήταν ολόιδια. Η κλήση της ομάδας σε απολογία, για μία ήττα (τότε, αμαχητί, στη Νέα Φιλαδέλφεια). Ποτέ δεν απολογείσαι, για μία σκληρή ήττα. Από την ήττα, κυκλοφορεί και το επίκαιρο βιβλίο του Μπάνε, μαθαίνεις. Κι από τη μάθηση, παίρνεις καινούργια δύναμη. Τι έμαθε ο ΠΑΟΚ από τη διαβολοβδομάδα, αυτό είναι που θα αρχίσουμε να βλέπουμε (ανεξαρτήτως αν προκριθεί ή αποκλειστεί) στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Και, το famous, "ο ΠΑΟΚ στα ντέρμπι"; Ο ΠΑΟΚ στα ντέρμπι (του δεύτερου γύρου) έκανε νίκη με τον Παναθηναϊκό, ισοπαλία με την ΑΕΚ, ήττα με τον Ολυμπιακό. Να "τον δούμε" και στα ντέρμπι του πρώτου γύρου; Καμία αντίρρηση. Νίκη με τον Ολυμπιακό, ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό, ήττα με την ΑΕΚ. Αυτά. Οχι κάτι το αφύσικο. Τα νορμάλ αποτελέσματα μιας ομάδας που είναι "μέσα" στον ανταγωνισμό, όσο μέσα δείχνει και η βαθμολογία άλλωστε, ενόσω ούτε αισθητά υπερέχει έναντι των ανταγωνιστών ούτε αισθητά υστερεί.
Οπως είπε κι ο Φατίχ Τερίμ πρόσφατα, στο ποδόσφαιρο "σε μία εβδομάδα πολλά αλλάζουν". Σε μία διαβολοβδομάδα, ακόμη περισσότερα. Ο Ολυμπιακός...που δεν κερδίζει ντέρμπι, τώρα (με το που κέρδισε το μόλις πρώτο ντέρμπι της χρονιάς) είναι το τέλειο παράδειγμα. Τον Ολυμπιακό, έχουμε άλλη μία ευκαιρία να το αναδείξουμε, τον κρατάει η ανθεκτικότητα του γκρουπ. Ποδοσφαιριστές, με αδαμάντινο (αυτο)σεβασμό. Διατηρώ επιφυλάξεις αν άλλοι στη θέση των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού (ύστερα από είκοσι μήνες αλλεπάλληλων ηλεκτροσόκ με Πορτογάλους, Ισπανούς, Γάλλους, ξανά Ισπανούς, ξανά Πορτογάλους, ξανά Ισπανούς) θα είχαν μείνει, σήμερα, όρθιοι στα πόδια τους.
Ο Φορτούνης, ο Μασούρας, ο Πασχαλάκης, ο Ρέτσος, ο Ελ Αραμπί. Ο Ολυμπιακός είναι εκεί που είναι, επειδή οι ποδοσφαιριστές του δεν υπάκουσαν να φύγουν εκείνο το απόγευμα στην Καισαριανή. Και θα ήταν ισόβαθμοι (βάσει της "μετριοπαθούς" υπόθεσης εργασίας ότι θα ολοκληρωνόταν ισόπαλο το παιγνίδι του πρώτου γύρου) με τον Παναθηναϊκό, σε -3 από την ΑΕΚ και σε -2 από τον ΠΑΟΚ, αν δεν μεσολαβούσε αυτό που ούτε στον έλεγχό τους εμπίπτει ούτε, βέβαια, στην ευθύνη τους. Η κροτίδα.
