Μίλησε για τον θαυμασμό του στον Κάρλο Αντσελότι. Έκανε μία εκπληκτική αποκάλυψη για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Απάντησε σε εγκάρδια ερώτηση για τον Λιονέλ Μέσι, ενώ αναφέρθηκε και στην αγαπημένη του Ρίβερ Πλέιτ.
«Θαυμάζω τον Κάρλο Αντσελότι, τον λατρεύω αυτόν τον τύπο, γιατί δεν πουλάει τίποτα περίεργο και είναι νικητής», είπε χαρακτηριστικά ο τεχνικός της ΑΕΚ. «Ο Τύπος μιλάει ελάχιστα για τον Αντσελότι και τα καταφέρνει σιωπηλά εδώ και 30 χρόνια», επισήμανε ο «Pelado».
«Θα τον ρωτούσα τι ένιωσες όταν κέρδισες το Champions League; Και κυρίως πώς διαχειρίζεσαι τον εγωισμό σου σήμερα; Σήμερα υπάρχει πολύ το «εγώ» από όλες τις απόψεις και είναι δύσκολο να το διαχειριστεί κανείς», ανέφερε ακόμη ο Αλμέιδα και πρόσθεσε: «Ζούμε περίεργα».
«Ο Ρόα μου έδωσε ένα μπλουζάκι Μαραντόνα. Μία ημέρα το είδα και είπα: «Τι καλό μπλουζάκι» και μου το έδωσε με το άγγιγμα», είπε ο Αλμέιδα. «Και φοράω αυτό το μπλουζάκι με πιτζάμες όταν είμαι στο σπίτι και συνεχίζω να βλέπω τα βίντεο του Ντιέγκο και κάθε μέρα είμαι πιο πεπεισμένος ότι δεν θα υπάρχει άλλος σαν αυτόν».
«Ο Μαραντόνα είναι μόνος παίκτης στην ιστορία που με συγκίνησε. Αυτός είναι ο Αργεντινός που μας υπερασπίστηκε», είπε ακόμη ο Αλμέιδα.
«Θα ρωτούσα τον Μέσι τι ένιωσε όταν σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αφήστε τον να μου πει τι πέρασε από το σώμα του, γιατί αυτό είναι κάτι που αναρωτιέμαι», ανέφερε ακόμη ο Ματίας Αλμέιδα και πρόσθεσε: «Θα μου άρεσε πολύ να σηκώσω αυτά τα 4 κιλά χρυσού, γιατί είναι κάτι που δεν το έχω κάνει. Έπαιξα, προσπάθησα να το κερδίσω και δεν τα κατάφερα, γι' αυτό θα ήθελα να μάθω πώς είναι. Πάλεψα όλη μου τη ζωή για να γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής με το Εθνική ομάδα και δεν μπορέσαμε να το κάνουμε».
Ο Αλμέιδα, βέβαια, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη Ρίβερ. «Το συναίσθημά μου είναι πολύ ιδιαίτερο για τη Ρίβερ και είναι σαν πολλοί να το έχουν ξεχάσει. Μεγάλωσα στη Ρίβερ, ήμουν πρωταθλητής εκεί. Ήμουν στη χειρότερη στιγμή στην ιστορία. Η αγάπη μου είναι πολύ μεγάλη για τη Ρίβερ, δεν έχω να δηλώσω κάτι άλλο», είπε ο Ματίας και πρόσθεσε: «Μερικές φορές νομίζω ότι είναι κάπως άδικο, αυτό που έδωσα ήταν να μην λάβω κάτι, γιατί όταν δίνεις για αγάπη, δίνεις. Αν μου έλεγες σήμερα, πού θα ήθελες να δεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου όταν αποσυρθείς; Το όνειρό μου πάντα ήταν να αγοράσω ένα μπουθ και να πάω στο γήπεδο της Ρίβερ, γιατί δεν έχω ξαναμπεί στο γήπεδο της Ρίβερ από τότε που έφυγα και πολλές φορές με ρωτώ "Γιατί πρέπει να μου συμβεί αυτό; Γιατί έκαναν πάρτι;" οι πρωταθλητές του Κόπα Λιμπερταδόρες και δεν με κάλεσαν; Αυτό είναι λάθος". Θέλω να επιστρέψω στο γήπεδο της Ρίβερ ως φίλαθλος. Γι' αυτό την ημέρα που θα φύγω από το ποδόσφαιρο, θα πάω να αγοράσω ένα μπουθ για να δω την Ρίβερ ως οπαδός».
Πηγαίνοντας σε πιο προσωπικά θέματα ο Αλμέιδα ρωτήθηκε για τον πατέρα του και τι θα ήθελε να του πει. «Τόσα πολλά πράγματα. Έχω την τύχη να τον βλέπω στα όνειρα μου. Θα ήθελα ο μπαμπάς μου να είναι εδώ που είμαι τώρα και να έχει ζήσει μαζί μου αυτά που έζησα τον περασμένο χρόνο και αυτά που ζω τώρα. Θα ήθελα να κάνω μια απλή συζήτηση μαζί του. Για τη μουσική, για έναν αγώνα. Αυτό που θα ήθελα όμως περισσότερο είναι μια αγκαλιά, να τον νιώσω. Αυτή η νομαδική ζωή μου κάνω εδώ και 15 χρόνια ήταν γεμάτη αντίο που πόνεσαν πολύ».
Για τον θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα είπε: «Ήταν πολύ θλιβερό. Τον αγαπούσα. Ήταν ένα είδωλο και τον αγαπούσα και προσωπικά. Κάναμε καταπληκτικές συζητήσεις και νιώθαμε το ίδιο. Μου έκανε εντύπωση αυτό. Πώς ένας τόσο τεράστιος παίκτης ένιωθε το ίδιο με εμάς. Κρατούσα επαφή με τον Ντιέγκο. Είχε έρθει για φαγητό στο σπίτι μου για φαγητό και ήταν ήρεμος. Του άρεσε αυτή η οικογενειακή ηρεμία. Ήθελε να του φέρονται κανονικά και το έκανα αυτό. Με σεβασμό και αγάπη. Όταν ήμουν στο Μεξικό ήμασταν πολύ κοντά. Χαθήκαμε μόνο τον τελευταίο χρόνο πριν πεθάνει. Ο θάνατος του ήταν μεγάλο χτύπημα για εμένα. Δεν μπορούσα να το αποδεχθώ, τον έβλεπα σαν υπεράνθρωπο. Έχω επαφή με μέλη της οικογένειας του».
Για το αν θα ήθελε να είναι διευθυντής σε μια ομάδα όπως άλλοι συμπαίκτες του τόνισε: «Κατά κάποιο τρόπο το έχω κάνει καθώς έχω ποδοσφαιρική ακαδημία στην Αργεντινή και μια μικρή ομάδα με ακαδημία στις ΗΠΑ. Για εμένα για να κάνεις κάτι τέτοιο πρέπει να έχεις τον έλεγχο. Είσαι ήρεμος αν διοικείς εσύ και μόνο εσύ αλλιώς είναι περίπλοκο».
Τι θα ήθελες να δοκιμάσεις στην καριέρα σου τον ρωτά ο δημοσιογράφος και ο τεχνικός της ΑΕΚ λέει: «Ως προπονητής ήθελα να έχω μια καριέρα παρόμοια με αυτή που είχα ως ποδοσφαιριστής. Ήξερα ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολο ως προπονητής. Τώρα είμαι στην Ελλάδα, έχουμε κερδίσει τίτλους. Μας άνοιξε μια πόρτα στην Ευρώπη και δεν το σκέφτηκα περισσότερο. Έτσι λειτουργώ. Για παράδειγμα αν με έπαιρναν και μου έλεγαν ότι η ομάδα του Ασούλ έχει αυτό το πρότζεκτ, αν μου άρεσε θα πήγαινα. Δεν πηγαίνω κάπου για να δω ένα καινούργιο μέρος αλλά γιατί νιώθω ότι με εμπιστεύονται. Φυσικά οι εμπιστοσύνη μεγαλώνει με τις επιτυχίες αλλιώς σε διώχνουν».
Στην ερώτηση αν βλέπει τον εαυτό του για πολλά χρόνια ακόμα στους πάγκους είπε: «Δεν ξέρω. Όπως πάντα όταν δεν είμαι ευτυχισμένος φεύγω. Ψάχνω πάντα μια ισορροπία. Σίγουρα η δουλειά του προπονητή σε κουράζει. Εγώ την κάνω με αγάπη, με πάθος, με πολλή αφοσίωση αλλά πάντα έρχεται η στιγμή που κουράζεσαι. Δεν ξέρω πότε θα σταματήσω αλλά δεν νομίζω ότι θα είναι σε πάρα πολύ καιρό. Δεν θέλω να είμαι ένας προπονητής 65 ετών. Δεν σκέφτομαι όμως μόνο για τον αυτό μου. Έχω συνεργάτες και σκέφτομαι και γι αυτούς και για τις οικογένειες του».
Ο Πελάδο κλήθηκε να απαντήσει σε ποια περίοδο της ζωής του θα ήθελα να επιστρέψει ίσως για να κάνει κάτι διαφορετικό. «Κάποιες φορές σκέφτομαι την περίοδο που ήμουν παιδί, που ήμουν 12 χρονών στο Ασούλ (η πόλη που γεννήθηκε). Θα μου άρεσε να γυρίσω σε εκείνες τις μέρες μια ακόμα φορά. Με τον παππού μου, με τον μπαμπά μου, με όλη την οικογένεια. Θυμάμαι τα παιχνίδια μας. Ήμασταν συνέχεια έξω. Θυμάμαι που όλος ο κόσμος ήταν μαζεμένος έξω και έβλεπε ποδόσφαιρο σε ασπρόμαυρη τηλεόραση έξω. Μου έρχονται στιγμές σαν φλας και σκέφτομαι πόσο πλούσιοι ήμασταν χωρίς να έχουμε τίποτα. Είχαμε ποιότητα ζωής με τόσα λίγα. Ήταν πιο ρομαντικά. Όλα άλλαξαν πολύ γρήγορα με την τεχνολογία. Τα παιδιά ζουν διαφορετικά σήμερα. Άλλαξαν ακόμα και οι αξίες. Πιστεύω ότι ο κόσμος άλλαξε αλλά δεν βελτιώθηκε» τόνισε ο Πελάδο.
Πότε διδάχτηκε περισσότερο ο Αλμέιδα, όταν κέρδιζε ή όταν έχανε, είναι η επόμενη ερώτηση. «Όταν είμαι ήρεμος. Τότε έχω μεγαλύτερη δεκτικότητα και τότε μαθαίνω. Η ζωή είναι ένας συνεχές μάθημα. Μαθαίνεις κάθε μέρα. Όταν είσαι παιδί από τον πατέρα σου, μετά από τους δασκάλους σου. Μεγαλώνεις και μαθαίνεις από τους φίλους σου, και μετά από τους παππούδες σου και από τα παιδιά σου. Εγώ ως προπονητής μαθαίνω από τους παίκτες μου, μαθαίνω από τους συνεργάτες μου μαθαίνω από τους δημοσιογράφους. Είμαι πάντα ανοιχτός, είμαι πάντα θετικός» τόνισε ο Αλμέιδα.
Όταν κοιτάζεις πίσω στη ζωή σου τι βλέπεις, ρωτά ο δημοσιογράφος. «Σίγουρα είναι κάτι που έχω καταφέρει, να πετύχω στο ποδόσφαιρο. Η ζωή μου το δώρισε αυτό και το πάλεψα κι εγώ. Από εκεί και πέρα σίγουρα σκέφτομαι πολλά πράγματα που έχω καταφέρει. Μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια είναι πολλά. Υπήρξαν πολύ όμορφες στιγμές και στιγμές άσχημες από τις οποίες πιστεύω ότι πρέπει να μαθαίνει κάποιος. Πάντα κάνουμε καλά και κακά πράγματα ίσως και ασυνείδητα» απάντησε ο Ματίας.
Πότε ήσουν πιο ευτυχισμένος ήταν η πρώτη ερώτηση που του έγινε με τον «Προφήτη» να απαντά: «Μου κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ζούμε πολύ γρήγορα. Σίγουρα υπήρξαν και υπάρχουν στιγμές που είμαι ευτυχισμένος. Όχι πάντα φυσικά γιατί όπως όλοι οι άνθρωποι περνάω στιγμές με στεναχώρια, στιγμές δύσκολες. Πολλές φορές βέβαια μπερδεύουμε την ευτυχία με το να έχουμε πράγματα. Όχι η ευτυχία είναι να κάθεσαι και να τρως με την οικογένεια σου, να πίνεις ένα μάτε με τον φίλο σου. Με τον χρόνο το κατάλαβα αυτό. Πλέον είμαι 50 ετών και αυτές είναι οι στιγμές που ψάχνω περισσότερο».
