Ο Κάρλος Καρβαλιάλ έπρεπε να διαλέξει. Τα δοκίμασε, διαδοχικά, και τα δύο. Πρώτο ημίχρονο, τρεξίματα. Δεύτερο ημίχρονο, δημιουργία. Με τρεξίματα, 1-0 (Μπερνάρ) ο Παναθηναϊκός. Με δημιουργία, πάλι 1-0 (Γερεμέιεφ) ο Παναθηναϊκός. Το όλον, 2-0. Κανείς πρόθυμος, να ήθελε να είναι στη θέση του Πορτογάλου προπονητή;
Πρώτο ημίχρονο ένα copy-paste, όπως όταν επισκέφτηκε τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας για το παιγνίδι, αρχές Ιανουαρίου, στο Κύπελλο Ελλάδος. Γκολ θα έβαζε ο Ολυμπιακός, μόνο κατά λάθος. Ο Ντραγκόβσκι την Κυριακή χρειάστηκε να κάνει κάτι, όχι κάτι το δύσκολο αλλά τέλος πάντων κάτι, στις καθυστερήσεις. Δεύτερο ημίχρονο, όχι ρίσκο, στην ουσία ένας μονόδρομος, το καραμπινάτο 4-4-2. Ετσι, γκολ έμπαινε. Πράγματι, ο Ολυμπιακός έφτασε στις φάσεις. Εκεί, επαληθεύτηκε το ομαδικό κλάσμα της σεζόν. Ενα γκολ ανά 7,3 τελειώματα. Οχι επαρκές.
Και γιατί πρέπει να είναι, θα μου πεις, ή το ένα ή το άλλο. Τρεξίματα ή δημιουργία. Διότι και τα δύο μαζί, συνεπής από ματς σε ματς και βέβαια στο επίπεδο που αντιστοιχεί στον ανταγωνισμό, τα έχει μόνον ο (απίστευτος, αλλά ένας) Μασούρας. Ο Μασούρας τρέχει "σαν να μη υπάρχει αύριο" και συγχρόνως, τη στιγμή που θα πάρει τη μπάλα στα πόδια, διατηρεί την υψηλή νοητική ευκρίνεια, μια φρεσκάδα στο μυαλό, να ξέρει τι να την κάνει για να βγει ουσία. Και το κάνει. Δωρικά. Ολοι οι συμπαίκτες του Μασούρα στο πρώτο ημίχρονο όμως, ήταν εύκολοι για τον Παναθηναϊκό.
Η διαφορά, Λεωφόρος Αλεξάνδρας στο κύπελλο και Λεωφόρος Αλεξάνδρας στο πρωτάθλημα, ήταν ότι τώρα απέναντι υπήρχε ο x-factor Μπακασέτας. Η φάση κορύφωσης των καλύτερων χρόνων του, των πιο μεστών, στο ποδόσφαιρο. Το πικ, που λέμε. Ο κόουτς του Ολυμπιακού μερίμνησε να μη τρυπηθεί στα αριστερά (Ρίτσαρντς με Κώτσιρα, Ορτέγα με Παλάσιος), και στα αριστερά τρυπήθηκε. Επειδή έγερνε και πήγαινε προς τα εκεί με το ανάποδο πόδι, ένας εξτρά παίκτης στην πλευρά μακρυά από τους αντίπαλους κεντρικούς μέσους, ο αρχηγός της Εθνικής.
Μετά και το Περιστέρι μεσοβδόμαδα, το κυριακάτικο ντέρμπι οριστικά πιστοποίησε την επανασύνδεση του Παναθηναϊκού με τα λογικά. Ο Φατίχ Τερίμ μοιάζει να σεβάστηκε, όλα τα πρότερα δείγματα. Τα πρότερα δείγματα επιβεβαίωναν πως Γέντβαϊ/Ουίλιαν Αράο είναι το καλύτερο ντουέτο σέντερ-μπακ που ο Παναθηναϊκός σήμερα μπορεί να έχει. Γέντβαϊ και Ουίλιαν Αράο, ευθύς εξαρχής έπαιξαν σέντερ-μπακ.
Επίσης, το Περιστέρι είχε δείξει πως Μπακασέτας/Τσέριν δεν είναι για να τους κουνάς από τις δύο θέσεις-οκτώ. Μπακασέτας και Τσέριν, έπαιξαν οκτάρια. Το ίδιο δεν είναι μέρες για να κουνάς από τις πτέρυγες, Παλάσιος/Μπερνάρ. Παλάσιος και Μπερνάρ στις πτέρυγες, δεν πειράχτηκαν. Και φυσικά δεν είναι λόγος για να το πειράξει ο προπονητής στη συνέχεια, ότι ο Μπερνάρ ανακοίνωσε όσα ανακοίνωσε με τον τρόπο που τα ανακοίνωσε. Μη τον κάνουν κι αυτόν στα καλά καθούμενα, Μπρινιόλι. Ο Μπερνάρ είναι τύπος που ως το 90' του τελευταίου αγώνα του, όποτε παίζει θα παίζει "για θάνατο" για τον Παναθηναϊκό.
Οπως δεν πειράχτηκε αυτή τη φορά (ευτυχώς, ενώ στην Τούμπα βεβιασμένα είχε αντικατασταθεί στην ανάπαυλα για να παίξει σέντερ-φορ...ατυχώς ο Τζούριτσιτς) ο Γερεμέιεφ. Ναι, ο Γερεμέιεφ δεν διαθέτει το παικτικό εύρος του Ιωαννίδη. Καν του Σπόραρ, θα μπορούσε κανείς να πει. Τι (καλό) διαθέτει ο Γερεμέιεφ; Την κίνηση για τη "μία επαφή" στην περιοχή. Εμεινε μέσα, και τη βρήκε. Μέτρησε, στη ζυγαριά της παρτίδας. Game over.
Για δεύτερο στη σειρά παιγνίδι, Ολυμπιακός μετά τον Ατρόμητο, το ευτυχές υπέρ του Παναθηναϊκού γεγονός ήταν ότι ο αντίπαλος "ξέχασε" να πιέσει την πάσα του Ρουμπέν Πέρεθ. Η εκκίνηση και των δύο γκολ, είναι οι άμεσες προωθητικές μεταβιβάσεις του Ρουμπέν Πέρεθ προς την περίπου ίδια (πλάτη αριστερού μπακ) κατεύθυνση. Στο ένα-μηδέν, η πάσα είναι εντελώς ανενόχλητη. Στο δύο-μηδέν, η πάσα είναι απλώς ανενόχλητη.
Ο πρώτος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού που σκοτίστηκε να μπει σε αυτόν τον κόπο, να εμποδίσει (όχι με τα...μάτια) την πάσα, ήταν ο "απίστευτος αλλά ένας". Οταν οι ανακατατάξεις ρόλων στο δεύτερο ημίχρονο, τον πήγαν δεύτερο σέντερ-φορ. Δηλαδή, μετά το δύο-μηδέν. Δηλαδή, την ώρα της καληνύχτας. Μία κλωτσιά κίτρινης κάρτας "για την τιμή των όπλων" έριξε στον Ρουμπέν Πέρεθ, εξίσου την ώρα της καληνύχτας, κι ο Χέσε ενόσω είχε κιόλας σηκωθεί η φωτεινή ένδειξη ότι θα έφευγε από το πεδίο. Αυτά.
Διανύουμε τη σεζόν στη ροή της οποίας ο Παναθηναϊκός έχει νικήσει τον Ολυμπιακό, παντού. Στα δικαιοδοτικά όργανα, στα πέναλτι, ακόμη και...στο ποδόσφαιρο. Εκκρεμεί πλέον, μονάχα το CAS. Η de novo ("εκ νέου") εκδίκαση. Ολόκληρη η υπόθεση της κροτίδας, πάλι από το μηδέν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ως (πριν) τα πλέι-οφ, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο θα έχει εκλείψει και αυτός ο αστερίσκος.
Ηδη ωστόσο, πρόωρα ή όχι, αριστερά και δεξιά τα μνημόσυνα για τη σεζόν του Ολυμπιακού άρχισαν. Το -9 από την πρώτη θέση στον πίνακα, όταν μένει να παιχτούν ως το φινάλε 45 πόντοι για όλους, είναι το πιο μικρό πρόβλημα του Ολυμπιακού αυτήν την ώρα. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι, ότι δεν πρόκειται για -9 από ένα ανταγωνιστή. Κάτι τέτοιο, ας πούμε ότι παλεύεται. Εδώ πρόκειται για -9 από ένα ισχυρό ανταγωνιστή, και -7 από ένα άλλον ισχυρό ανταγωνιστή, και -6 από ένα άλλον ισχυρό ανταγωνιστή. Τρεις, όχι ένας, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στην κορυφή. Αλλο ένας, άλλο τρεις. Και οι τρεις, καλύτεροι από τον Ολυμπιακό. Τόσο στην εικόνα όσο και στους τρέχοντες (μεταξύ) συσχετισμούς.
Στην πραγματικότητα, η απόσταση είναι -9,5 και -7,5 και -6,5. Η όχι παράξενη εξέλιξη, για μία μέθοδο team building που διεκδικεί την παγκόσμια μοναδικότητα. Και πάλι καλά την έχει (συγ)κρατήσει, την εξέλιξη, το γκρουπ των ποδοσφαιριστών. Για την κροτίδα που έκανε αντικειμενική (μετρήσιμη) διαφορά στη διαμόρφωση των συσχετισμών, οι ποδοσφαιριστές είναι οι τελευταίοι που φταίνε. Εάν είχαν υπακούσει στην Καισαριανή (να σηκωθούν και να φύγουν "στο μέσον" του ματς) δε, το μέτρημα του χάντικαπ θα είχε χαθεί πια. Για εφέτος, και για του χρόνου.
Μια πιθανή αποτυχία, θα είναι η κατάληξη της αυτοκαταστροφικής παρόρμησης ενός ανεξέλεγκτου ιδιοκτήτη. Πέρυσι, η αποτυχία βαφτίστηκε "παρένθεση μιας χρονιάς". Απ' ό,τι φαίνεται οδεύουμε πλέον, σε παρένθεση διετίας. Κι αν οι ποδοσφαιριστές αποχωρούσαν στην Καισαριανή, θα ήταν...τριετίας κιόλας.
