Μία υπενθύμιση. Μερικούς μήνες πίσω, το καλοκαίρι, ξημέρωσε ημέρα κατά την οποίαν ο Παναθηναϊκός απέπεμψε (μετά από δέκα χρόνια) τον Δημήτρη Σαραβάκο. Στην ομιλουμένη ελληνική γλώσσα του ποδοσφαίρου "δεν υπάρχει" πρόταση στην οποία να συνυπάρχουν οι λέξεις Παναθηναϊκός, Σαραβάκος, απέπεμψε. Είναι σαν να είχαν αποπέμψει, ενόσω ακόμη ευρίσκονταν εν ζωή, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Μπόμπι Τσάρλτον ή η Μπενφίκα τον Εουζέμπιο. Η Λίβερπουλ, τον Κένι Νταλγκλίς. Είναι σαν να ξημερώσει ημέρα κατά την οποίαν ο ΠΑΟΚ θα αποπέμψει τον Γιώργο Κούδα. Η ΑΕΚ, τον Θωμά Μαύρο.
Το καλοκαίρι λοιπόν, το αδύνατον έγινε δυνατόν. Μήνες αργότερα, το λιγότερο αδύνατον έγινε πλέον δυνατόν. Μετά από δυόμισι χρόνια, ξημέρωσε ημέρα κατά την οποίαν ο Παναθηναϊκός απέπεμψε τον Ιβαν Γιοβάνοβιτς. Λαμβάνοντας υπ' όψιν τον Σαραβάκο, η έκπληξη με τον Γιοβάνοβιτς σχετικοποιείται. Τι έκαναν καλά και ήταν εκεί, τι δεν έκαναν καλά και έπαψαν να είναι εκεί, ο ένας ή ο άλλος ή και οι δύο, ένα μυστήριο. Οσο αδιανόητο και ανήκουστο μαζί, εκείνο του Σαραβάκου πέρασε δίχως κιχ. Επικοινωνιακά, σαν να μη συνέβη καν. Πιστεύω ότι ως και σήμερα υπάρχουν ποδοσφαιρόφιλοι που δεν το έχουν πληροφορηθεί!
Η βασική διαφορά, είναι αυτή. Με τον Γιοβάνοβιτς, κατεγράφη άμεσος αντίκτυπος. Δεν είναι παράξενο ότι ο αντίκτυπος πρώτα "έπιασε" το, ας το πούμε, ηθικό σκέλος. Καθόλου παράξενο. Ο Γιοβάνοβιτς ποιεί ήθος ποδοσφαίρου. Οπότε, αυτονόητα, το ηθικό ήταν το πρώτο. Οταν αυτό το σκέλος προσπεραστεί, τότε αναδεικνύεται το πραγματικό ζήτημα. Το πραγματικό ζήτημα εδώ, είναι εκατό-μηδέν ποδοσφαιρικό. Η αξιολόγηση. Το κριτήριο. Ο ιδιοκτήτης μπορεί να ακούσει (από ένα, παράδειγμα, Κώστα Κατσουράνη) "εγώ τον Γιοβάνοβιτς θα τον ανανέωνα για άλλα πέντε χρόνια". Την ίδια στιγμή επίσης, από άλλους, από ανθρώπους στο περιβάλλον του ή και στη δούλεψή του, ο ιδιοκτήτης μπορεί να ακούσει για τον προπονητή "διώξ' τον".
Ανάμεσα στα δύο, ανανέωση ή απόλυση, ο ιδιοκτήτης θεώρησε πιο ελκυστικό το δεύτερο. Πέρα από το ηθικό, επί του ποδοσφαιρικού και μόνον, θα μπορούσε να είναι κατανοητή μία εκδοχή, η εξής. Οτι στον ιδιοκτήτη παρουσιάστηκε η (κάποιου είδους) "πρόταση ποδοσφαίρου", ένα μοντέλο που να ένιωσε ο ιδιοκτήτης πως άξιζε ο κόπος, η προοπτική ενός δομημένου πλάνου, που εύλογα τον ενέπνευσε και τον οδήγησε στο να το κάνει. Δεν προκύπτει να ενυπάρχει κάτι τέτοιο, ένα ρίσκο μεν λελογισμένο δε, σε όλο αυτό με τον Φατίχ Τερίμ. Στην περίπτωσή μας, πρόκειται για ένα ρίσκο εντελώς αλλοπρόσαλλο.
Ο Φατίχ Τερίμ είναι, στο ποδόσφαιρο, ένας λαμέ τσαρλατάνος με πατέντα. Αν ο Παναθηναϊκός ταυτιζόταν με το ήθος Γιοβάνοβιτς και υπερηφανευόταν γι' αυτό, αποκλείεται (διότι είναι ασύμβατο) συγχρόνως να ταυτίζεται και να υπερηφανεύεται με το προφίλ Φατίχ Τερίμ. 'Η το ένα, ή το άλλο. Η βάση της έννοιας τσαρλατάνος, αν η λέξη μοιάζει κακόηχη, είναι ο φλύαρος. Ο μπλαμπλάς. Αυτός που σε κάνει να πιστεύεις στα απίστευτα. Κατέληξε να σημαίνει, μεταφορικά, ο ψευτογιατρός. Ο κομπογιαννίτης, που λέμε. Ο Φατίχ Τερίμ φτούρησε κάποτε στην Τουρκία και μόνο στην Τουρκία, σε μία άλλη εποχή ποδοσφαίρου, με τη σαγηνευτική φλυαρία.
Ντόπιοι της εποχής, παίκτες και πλήθος, προσχώρησαν στη σαγήνη. Εξ ου, Αυτοκράτορας. Σήμερα, είναι απολύτως αμφίβολο εάν ο Φατίχ Τερίμ θα μπορούσε στα αποδυτήρια να σταθεί στον μέσον ενός κύκλου και να εμπνεύσει 25 παίκτες του πολυεθνικού και πολυφυλετικού ρόστερ, όχι του Παναθηναϊκού, έστω της Γαλατάσαραϊ. Πώς θα το κατάφερνε; Με το να λέει, μέσω διερμηνέως, στον Ικάρντι και στον Ζιγές...ιστορίες για τον Κεμάλ; Εάν ο κύριος Αλαφούζος το έκανε εικόνα μες στο μυαλό, τον Φατίχ Τερίμ να μιλάει στον (μαθημένο, εδώ και δυόμισι χρόνια, με Γιοβάνοβιτς) Ιωαννίδη, δεν αποκλείεται να το ξανασκεφτόταν.
Ο κύριος Αλαφούζος (προκύπτει από τον βίο και την πολιτεία του Φατίχ Τερίμ ότι) πήγε κι έβαλε, περίπου στα καλά καθούμενα, μεγάλους μπελάδες στο κεφάλι του. Το να μη κατακτήσει ο Παναθηναϊκός τον Μάιο το πρωτάθλημα, αυτός θα είναι ο πιο μικρός από τους μπελάδες. Αλλά, να το αντιστρέψουμε ώστε να κόψουμε δρόμο. Αντε, και κατακτά ο Παναθηναϊκός τον Μάιο το πρωτάθλημα...που φοβήθηκε πως με τον Γιοβάνοβιτς δεν θα το κατακτήσει. Μπράβο, ζήτω, ωσαννά. Υστερα, τι; Θα (είναι ένα πρωτάθλημα λόγος να) εμπιστευτεί ο Παναθηναϊκός, εκτός από το παρόν, και το μέλλον του στον Φατίχ Τερίμ;
Ποιος είναι ο αληθινός στόχος; Πρωτάθλημα 2024 ή θάνατος; 'Η, σε ετήσια βάση, η συστηματική διεκδίκηση του πρωταθλήματος; Διότι εδώ ο Παναθηναϊκός φαίνεται να λειτουργεί, σαν είναι το 2023-24 το τελευταίο πρωτάθλημα που διεξάγεται στη χώρα. Σαν να τους ενημέρωσαν με κάποιον τρόπο πως, αν θέλουν να βγουν πρωταθλητές, θα το κάνουν εφέτος...ή ποτέ.
