Ο Ατρόμητος, στην ετοιμασία του για την απαιτητική άσκηση, κάτι έκανε καλά για να συμβεί αυτό. Για αρχή, εστίασε όπου ήταν το εύλογο να εστιάσει. Οχι στο...καθιερωμένο, δηλαδή στο να μη παίρνει εύκολα την πρώτη πάσα ο Ρουμπέν Πέρεθ. Σχεδόν, αδιαφόρησε και για τον Ρουμπέν Πέρεθ και για τους σέντερ-μπακ που ούτως ή άλλως δεν κάνουν πολλά στη φάση κατοχής. Ο Βέργος, όποτε ευκαιρούσε, είχε ένα απλώς επιτηρητικό ρόλο. Δια της φυσικής παρουσίας του, στον χώρο.
Ο Ατρόμητος εστίασε στον κριό-Ιωαννίδης, όποτε ο Ιωαννίδης χαμήλωνε. Σημαίνει, στο επιθετικό υπερόπλο του Παναθηναϊκού. Συνήθως τότε, πολιορκώντας απέξω, ο Ιωαννίδης έμπλεκε σε καταστάσεις (τουλάχιστον) 1 v 2. Καμιά φορά, και σε 1 v 3. Οπως στη φάση που έχασε τη μπάλα στενά περικυκλωμένος από τρεις, και βγήκε η άμεση αντεπίθεση του τρία-ένα. Στις στατικές φάσεις δε, ο Τζαβέλλας τον μάρκαρε μαν-του-μαν "για θάνατο". Συνολικά, ένα απίθανο παιγνίδι του...ταλαντούχου Τζαβέλλα.
Το 4-1-4-1 που έπαιξε ο Ατρόμητος σε φάση άμυνας, το μόνο ξεκούραστο είναι να το σχεδιάσει κανείς στο χαρτί. Για να βγει στο χορτάρι, το καθοριστικό είναι ο "1" (όχι ο σέντερ-φορ, ο άλλος, εκείνος ανάμεσα στις δύο τετράδες) να πιάσει απόδοση, ει δυνατόν, δέκα στα δέκα. Ο Ατρόμητος είχε ακριβώς σε αυτόν τον "1", τον (εύκολα, και με μίλια διαφορά από τον δεύτερο) mvp της αναμέτρησης. Ο Κούντε έπαιξε στο ύψος του πήχυ, ή και πάνω από αυτό, και στις δύο φάσεις του παιγνιδιού. Αμυνα, επίθεση. Θα έλεγα, και στις τρεις. Συνυπολογίζοντας ότι εκτελούσε και τις στατικές φάσεις. Πέρα ως πέρα, πληθωρικός.
Χρήσιμη υπόμνηση. Στην ατζέντα του δεύτερου γύρου περιλαμβάνεται επίσκεψη εκεί, στο Περιστέρι, όλων των διεκδικητών. Μάλλον ο Παναθηναϊκός, ο πρώτος στη σειρά των επισκεπτών, "έγινε θυσία" για την περίπτωση που οι επόμενοι θα μπορούσε, ενδεχομένως, να πάνε στην έδρα του Ατρόμητου ανυποψίαστοι. Είναι ματς που ανήκουν στην κατηγορία, τα χάνεις και φεύγεις δίχως καλά-καλά να έχεις καταλάβει πώς έχασες. Ο Παναθηναϊκός, ναι, έχει παίξει και (πολύ) καλύτερα. Είχε όμως, ξεκάθαρα τον έλεγχο. Και κριός πολιορκίας, με τον Ιωαννίδη υπό περιορισμόν, αναδείχθηκε ο Παλάσιος.
Οι συμπαίκτες του, τον βρήκαν. Ο Κώτσιρας, τον έβγαλε τετ-α-τετ. Ο Χουάνκαρ, του άνοιξε τον δρόμο για να κερδίσει το πέναλτι. Ακόμη και μετά το δύο-ένα, αξιόλογες συνεργασίες στην κόψη του όφσαϊντ έφεραν τον Παλάσιος "στο γκολ". Δεν το έκανε. Ηταν ωστόσο, εκ των πραγμάτων, ο επιθετικός-αναφορά. Να σας εξομολογηθώ πως η αντικατάστασή του στο μέσον του δεύτερου μέρους, αντιλαμβάνομαι σχεδιασμένη προτού καν βάλει ο Ατρόμητος το τρίτο γκολ, είναι καταγραμμένη στις σημειώσεις μου με ένα ερωτηματικό και τρία θαυμαστικά. Ο Παλάσιος; Για τον ανεπαίσθητο Σπόραρ;
Συναισθάνομαι βέβαια, πως η νούμερο-ένα "σημείωση" της βραδυάς είναι ο Μπρινιόλι. Θα ήθελα, με την άδειά σας, να προσθέσω μερικές. Ιδού:
* Ενόσω τίποτα, μα τίποτα, δεν βρωμούσε ανατροπή, ο Σχένκεφελντ χαρίζει ένα παντελώς αναιτιολόγητο φάουλ σε συνθήκη στην οποία ο Βέργος "δεν πήγαινε πουθενά". Από κει που ο Βέργος δεν πήγαινε πουθενά, μονομιάς να σου όλος ο Ατρόμητος στην περιοχή του Παναθηναϊκού. Η δε ανθεκτικότητα της ζώνης στο κάθετο τρέξιμο του Εδερ, καμία σχέση με Τζαβέλλα εναντίον Ιωαννίδη, ήταν ανθεκτικότητα τσιγαρόχαρτου.
* Δεύτερο ημίχρονο, πάλι ο Βέργος δεν πηγαίνει πουθενά, πάλι δωρίζει ένα εξίσου αναιτιολόγητο φάουλ ο Τόνι Βιλιένα, πάλι ο Ατρόμητος στην περιοχή του Παναθηναϊκού, η μπάλα ψηλά, μπάπα-μπούπα, ο Βέργος βάζει στα δίχτυα τον Γέντβαϊ, κι άλλο γκολ.
* Μετά, η απώλεια κατοχής του περικυκλωμένου Ιωαννίδη που λέγαμε. Μετάβαση, εγνωσμένη αδυναμία του Ρουμπέν Πέρεθ να παρακολουθήσει την ταχύτητα που φυσιολογικά διαθέτουν οι εξτρέμ, εν προκειμένω ο Ρομπάιλ, ξανά γκολ.
* Παρά την αντικατάσταση του απειλητικού Παλάσιος ο Παναθηναϊκός έφτιαξε, α λα Μακάμπι Χάιφα, ευκαιρίες "πάνω στη γραμμή" για γκολ. Δύο, τρεις. Με κάποιον τρόπο, δεν μπήκαν.
* Να βάλουμε (τελευταία) στις σημειώσεις και ότι, σε αυτό το ματς, οι "άλλες λύσεις" στον πράσινο πάγκο ήταν Γερεμέιεφ, Ζέκα, Τσόκαϊ, τελεία.
Κατάληξη. Ο Μπρινιόλι δεν έγινε, ένας κακός γκολκίπερ. Ο Σχένκεφελντ και ο Τόνι Βιλιένα είναι επαγγελματίες που έχουν διδαχθεί από το επίπεδο ακαδημίας, δεν θα το διδαχθούν σήμερα, ότι δεν φέρνεις στα καλά καθούμενα τον αντίπαλο μες στην περιοχή. Επίσης επαγγελματίες με την όποια διαδρομή στο ποδόσφαιρο, κατά κανόνα τη μπάλα από το μισό μέτρο τη σπρώχνουν μέσα. Και οπωσδήποτε, δεν περιμέναμε τον αγώνα στο Περιστέρι για να πληροφορηθούμε ότι εφέτος ο Παναθηναϊκός είναι ευάλωτος στο αμυντικό transition ή ότι "δεν βγαίνει χρονιά" με δύο σέντερ-μπακ.
Εννοείται επιπλέον, ο Γιοβάνοβιτς ούτε ήταν ούτε έγινε τώρα ένας κακός προπονητής. Ο καλύτερος προπονητής για τον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή, δεν είναι ένας αντικαταστάτης του Γιοβάνοβιτς. Καλύτερος προπονητής είναι, το να πνεύσει φρέσκος αέρας στο μυαλό του γκρουπ. Επείγει, ένας εγκεφαλικός "βιολογικός καθαρισμός". Το ξελαμπικάρισμα, που λέμε. Μακρυά από media, social media, λοιπούς περισπασμούς. Δεν έχει συμβεί κάτι τραγικό, ή ανεπανόρθωτο. Απλώς, το (καθ)ένα λειτουργεί σωρευτικά με τα προηγούμενα. Η ήττα στο Περιστέρι, με την ήττα στου Χαριλάου. Οι ήττες στον Αρη και στον Ατρόμητο, με τις τέσσερις διαδοχικές ήττες στην Ευρώπη.
Κάπως έτσι, λίγο-λίγο έρχεται και επικαλύπτει η ομίχλη το τοπίο. Τα πάντα προφανώς, είναι αντιμετωπίσιμα. Οταν αναλύονται, όχι υπό το κράτος συναισθηματισμού. Οταν αναλύονται, μέσα σε κεφάλια με ευκρίνεια. Ταπεινή εκτίμησή μου είναι, ότι από ένα σημείο και μετά πειράχτηκε η όλη νοητική λειτουργία της ομάδας. Υποψιάζομαι δε, πως αφετηρία του πειράγματος υπήρξε η τεχνητή διαφορά που προέκυψε με τον Ολυμπιακό λόγω της κροτίδας. Κοιτάζεις τη βαθμολογία "στα χαρτιά", όλο αυτό σου έρχεται πάρα πολύ εύκολο, τείνεις να παραβλέπεις τη βαθμολογία "αγωνιστικού χώρου". Επειτα, δεν είναι τόσο δύσκολο ο νους να λοξοδρομήσει. Νομίζω.
