Το έχει βιώσει ξανά. Υπέρ του. Με τον αντίπαλο να χάνει πριν καν περάσει το κατώφλι της Τούμπας. Πριν μπει το πούλμαν στο πάρκινγκ της. Από την Κλεάνθους.
Αυτή τη φορά, στην θέση του θύματος ήταν ο ίδιος. Ο ΠΑΟΚ έχασε πολύ πριν από το πρώτο σφύριγμα του Μπριχ. Έχασε πριν από το ζέσταμα, πριν καν μπει στην OΠΑΠ Arena. Έχασε από την… Δεκελείας!
Θα μπορούσε να είναι υπόθεση μιας κακής βραδιάς. Συμβαίνει στον αθλητισμό. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει τυχαιότητα, αλλά μία επαναλαμβανόμενη λούπα.
Ο ΠΑΟΚ από πέρσι χάνει συνεχώς ακριβώς με τον ίδιο τρόπο από την ΑΕΚ. Όχι μία και δυο φορές. Έχει χάσει στις 5 από τις 6 τελευταίες φορές που την βρήκε στον δρόμο της.
Στις τρεις φορές που βίωσε την φάση της ΟΠΑΠ Arena έχασε την γη, τον ουρανό, τα αυγά και τα πασχάλια. «Έφαγε» συνολικά 8. Θα μπορούσε να «φάει» και περισσότερα. Ο ίδιος δεν έβαλε ούτε μισό.
Πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού δεν έκανε ούτε φάση; Σε αυτό το γήπεδο, ο Δικέφαλος του Βορρά βλέπει την αντίπαλη περιοχή ως ναρκοπέδιο.
Παλιά υπήρχε μία εύκολη καραμέλα, που εξηγούσε ένα τέτοιο φαινόμενο, μια βολική λέξη: κόμπλεξ. Μόνο που η αλήθεια είναι πολύ πιο ποδοσφαιρική.
Η ΑΕΚ δεν κουμπώνει ως αντίπαλος στον ΠΑΟΚ, δεν μπορεί να την ματσάρει σε καμία θέση. Παντού, μοιάζει να έχει αθλητικό μειονέκτημα. Σχεδόν όλες οι 50-50 μπάλες πήγαν σε κιτρινόμαυρα πόδια. Κάθε φορά που η ομάδα του Αλμέιδα «χάιδευε» το γκάζι, οι αντίπαλοι έβλεπαν την σκόνη τους.
Υπήρχε όμως και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Η ΑΕΚ έχε καταφέρει να αποδομήσει το ποδόσφαιρο του Λουτσέσκου. Έχει καταφέρει να το αναλύσει τόσο πολύ που μοιάζει να ξέρει μηχανικά την επόμενη κίνηση των αντιπάλων του!
Τα ατομικά λάθη στο build-up του Κοτάρσκι, του Έκονγκ φέτος, του Τιάγκο Ντάντας, του Σβαμπ πέρσι δεν ήταν κάτι τυχαίο. Η ΑΕΚ έχει μάθει να οδηγεί την μπάλα εκεί που θέλει. Να ψάχνει τον αδύναμο κρίκο και εκεί να ορμάει λυσσαλέα. Μία τακτική που έχει ισοπεδώσει όλα τα πλάνα ανάπτυξης του αντιπάλου του.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλα τα ΑΕΚ-ΠΑΟΚ από πέρσι, κορυφαίοι παίκτες της Ένωσης δεν είναι οι πιο τεχνίτες, αλλά οι πιο ρωμαλέοι. Το δίδυμο Γιόνσον - Σιμάνσκι «τραμπουκίζει» (sic) σε κάθε φάση τους ασπρόμαυρους, προκαλεί ασφυξία, δεν επιτρέπει στον ΠΑΟΚ να κάνει αυτό που ξέρει καλά: να χτίζει φάσεις από χαμηλά, να γυρίζει την μπάλα πόδι-πόδι και να κερδίζει μέτρα, ανεβαίνοντας όλος μαζί.
Το πιο εύκολο χτύπημα στο ποδόσφαιρο είναι το άουτ. Έχεις όλες τις επιλογές του κόσμου, να παίξεις κοντά, να παίξεις μακριά, να προσκαλέσεις τον αντίπαλο ψηλά, να κατεβάσεις παίκτες χαμηλά για να φτιάξεις υπερ-αριθμίες, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις.
Κι όμως, κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν να εκτελέσει ένα άουτ έμοιαζε να ασφυκτιά, να χάνει την λογική του, το μυαλό του, την ψυχραιμία του. Κάθε άουτ του Κοτάρσκι έμοιαζε και μία υποσχόμενη ευκαιρία για τους παίκτες της ΑΕΚ που μυρίστηκαν αίμα και ορμούσαν σαν αρπακτικά!
Ακριβώς το ίδιο που έγινε πέρσι, συνέβη και φέτος σε φάσεις βγαλμένες από καρμπόν. Και τα δυο γκολ της ΑΕΚ είναι από ακύρωση όλων των επιλογών ανάπτυξης, από κλέψιμο ψηλά και άμεση εκτέλεση. Η Ένωση έχει βρει πια την αχίλλειο πτέρνα του αντιπάλου της και ξέρει ότι δεν χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο πιο φαντεζί. Περιμένει την στιγμή της, ξέρει πια ότι θα την βρει, και ορμάει.
Κόβωντας την ανάπτυξη από πίσω είναι σαν να κόβει τον ΠΑΟΚ στην μέση. Οι κοντοί μπροστά (Κωνσταντέλιας, Ζίβκοβιτς, Τάισον) είναι αδύνατον να κατεβάσουν μεγάλες μπάλες, μοιραία βγήκαν εκτός παιχνιδιού. Ο Σαμάτα πνίγηκε στις συμπληγάδες που βρήκε μπροστά του ήταν άοσμος και ακίνδυνος.
Με εξαίρεση τον θαρραλέο Σάστρε και τον ωμό Μεϊτέ ουδείς άλλος μπόρεσε να μπει στο κλίμα ενός τέτοιου ματς.
Η ΑΕΚ έχει καταφέρει να χτίσει πια μία πανίσχυρη ψυχολογική συνθήκη, παρόμοια με αυτή που είχε ο ΠΑΟΚ απέναντι της μετά από τρεις σερί κερδισμένους τελικούς κυπέλλου. Νιώθει ότι έχει βρει το κουμπί του αντιπάλου του, ότι τον «έχει».
Αυτή η ΑΕΚ μοιάζει να είναι το πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα που έχει αντιμετωπίσει ποτέ ο Λουτσέσκου στα περίπου 5 χρόνια που κάθεται αθροιστικά στον ασπρόμαυρο πάγκο, δεν θυμάμαι άλλη ομάδα να έχει καταφέρει να ακυρώσει τόσο πολύ το ποδόσφαιρο του...
