Όχι, δεν είναι λάθος ο τίτλος. Ο Ολυμπιακός έφερε ισοπαλία στη Σερβία κόντρα στην πιο αδύναμη ομάδα του ομίλου, αλλά μερικές ισοπαλίες πονάνε πολύ περισσότερο, επειδή είναι σαν ήττες. Τέτοιο είναι το 2-2, από τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι προηγήθηκαν 0-2 και κρατούσαν το παιχνίδι, τη νίκη και τους πρώτους εφετινούς ευρωπαϊκούς τρεις βαθμούς, στα χέρια.
Η απόδoση των ερυθρολεύκων μετά το «καταραμένο» δεύτερο γκολ του Ποντένσε έφερε τα πάνω-κάτω στο ματς. Λες και μπήκαν μέσα και έπαιζαν μπάλα οι «μπούκηδες» που ήθελαν να τινάξουν τη μπάνκα. Αλλά για να πούμε και καμιά σοβαρή κουβέντα, το λάθος του Ντόη στην κόκκινη κάρτα που δέχθηκε, προσωπικά δε με εξέπληξε. Ο αμυντικός του Ολυμπιακού (που δεν είναι αμυντικός, από πέρυσι έγινε στόπερ) έκανε κι άλλο... τσαφ στο πρώτο ημίχρονο βάζοντας σε μεγάλο κίνδυνο την ομάδα του.
Γενικά ο Ντόη δεν πατάει καλά εφέτος, όπως βεβαίως και οι υπόλοιποι στόπερ, σε αντίθεση με τα άκρα που είναι σε εμφανώς καλύτερη κατάσταση. Να πούμε, όμως, ότι στο δεύτερο γκολ ο κορυφαίος Ροντινέι χάνει στην πλάτη του τον σκόρερ και γίνεται η «κηδεία».
Ο Μαρτίνεθ έχει υλικό στα χέρια του. Και τέρμα σταθερό έχει και άκρα έχει και χάφαρους έχει -δεν ξέρω άλλη ομάδα στην Ελλάδα να έχει Μαντί και Έσε- και επιθετικούς που σκοράρουν έχει. Ωστόσο, όπως έχει αποδειχθεί έως τώρα, υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης στο ανασταλτικό και το τακτικό κομμάτι. Δεν γίνεται να απορυθμίζεται η ομάδα εντελώς όταν βγαίνει έξω ο Φορτούνης και ο Ποντένσε, σαν οι υπόλοιποι 8, πλην Πασχαλάκη, να είναι κομπάρσοι στην παράσταση. Απλά δεν μπορεί να γίνεται και αυτό χρήζει άμεσης προσέγγισης και θεαματικής βελτίωσης. Η διακοπή είναι μια ευκαιρία...
Αυτή η ισοπαλία, ίσως σηματοδοτήσει την πρώτη εφετινή «ήττα» του Ολυμπιακού, αναφορικά με τους στόχους του. Δηλαδή να μην συνεχίσει στο Europa, που είναι ο μεγάλος στόχος, αλλά στο Conference. Είναι λίγο αυτό; Όχι, μια χαρά είναι αρκεί μετά από γκέλες σαν αυτή να μην χάνει τα... νερά της η ομάδα και να μην υπάρξουν παρενέργειες στους υπόλοιπους εγχώριους στόχους που, ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι σε πρώτη προτεραιότητα για τους Πειραιώτες.
«Αυτοκτονίες», λοιπόν, τέτοιου τύπου δίνουν άφεση σε οποιοδήποτε λάθος της διαιτησίας και δεν είμαστε καθόλου σοβαροί όταν ρίχνουμε στην... UEFA το χαρακίρι. Ακόμα και να δεχθούμε ότι δεν είναι κόκκινη του Ντόη, η Μπάτσκα Τόπολα ήταν αντίπαλος, όχι κάποια σοβαρή ευρωπαϊκή ομάδα. Δηλαδή αν ήταν απέναντι ο Άγιαξ, η Άιντραχτ, η Φράιμπουργκ, η Γουέστ Χαμ; Ας αφήσουμε τα «αν», διότι ενδεχομένως αυτά να απαντήθηκαν στην πρώτη «αυτοκτονία» της σεζόν κόντρα στη Φράιμπουργκ, πάλι στο φινάλε.
Το φινάλε που δείχνει πράγματα για τη διαχείριση του αγώνα και του αποτελέσματος. Δύο φινάλε που δείχνουν ότι η ομάδα ακόμα «χτίζεται» και ο Μαρτίνεθ αυτό που πρέπει να κάνει είναι να της προσδώσει το ανθεκτικό μέταλλο για 90 λεπτά, για τις αναποδιές (σ.σ. κόκκινη Ντόη) αλλά και ο ίδιος να μη βιάζεται να νιώθει νικητής από το 62'-63' που έβγαλε Ποντένσε, Μασούρα.
