Ας ξεκινήσουμε με τον ελέφαντα στο δωμάτιο: τη διαιτησία του Μαρτίνς στη Λεωφόρο. Κατά τη γνώμη μου ήταν μια light διαιτησία έδρας σε συγκεκριμένα σφυρίγματα (φάουλ, κάρτες) , δίχως να καθορίσει το αποτέλεσμα ή τη μορφή του αγώνα και δίχως να εμποδίσει τον ΠΑΟΚ να παίξει μπάλα. Αν μπούμε στη διαδικασία να δούμε το παιχνίδι φάση – φάση, θα βρούμε λάθη. Πάντα σε μια τέτοια ανάλυση βρίσκεις. Εφόσον δεν είναι εντελώς μονόμπαντα ή καθοριστικά, τότε δεν τίθεται θέμα συζήτησης. Και δεν μιλώ για τα ελάχιστα δευτερόλεπτα παραπάνω που κράτησε ο διαιτητής, κατά τη γνώμη μου είναι προσβλητικό για τον ΠΑΟΚ να μπαίνουν στην κουβέντα ως στοιχείο «αδικίας».
Όπως ήταν βέβαια και για τον Παναθηναϊκό προσβλητικός ο ντόρος που είχε σηκώσει πριν από κάποια χρόνια όταν ο ΠΑΟΚ είχε κερδίσει -καθαρό – πέναλτι στην Τούμπα περίπου 35 με 40 δευτερόλεπτα μετά το τέλος των καθυστερήσεων, μέσα στις οποίες είχαν γίνει κι άλλες καθυστερήσεις (παρακαλώ, για να κερδίσουμε χρόνο και χώρο, μην ποστάρετε την φωτογραφία που είδα στα Social Media με το λεπτό στο οποίο εκτελέστηκε το πέναλτι, μην είστε τέτοιοι: η παράβαση έγινε δευτερόλεπτα μετά το έξτρα πεντάλεπτο κι ας φτάσαμε με τις διαμαρτυρίες στο 100ο για να στηθεί η μπάλα στην άσπρη βούλα).
Καταλαβαίνω ότι η αντίδραση του Λουτσέσκου και του ΠΑΟΚ συνολικά οφείλεται λιγότερο στο ματς της Κυριακής και περισσότερο σε όσα διαδραματίστηκαν μεσοβδόμαδα σε Τρίπολη και Νέα Φιλαδέλφεια και στα σφυρίγματα υπέρ ΠΑΟ και ΑΕΚ, πιθανόν στο αστείο κερδισμένο πέναλτι του Ποντένσε κόντρα στον Κηφισιά και σίγουρα και στις όχι καλές διαιτησίες που έχει μέχρι στιγμής ο «Δικέφαλος» στο πρωτάθλημα.
Ας πούμε ότι αυτό έχει περισσότερη λογική: να φωνάζεις για όσα έχουν συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν, με στόχο να σταματήσουν να -σου – συμβαίνουν στο μέλλον.
Θα μου επιτρέψουν οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ μια παρατήρηση: η επιλογή να προκληθεί τόση φασαρία μετά από ένα παιχνίδι που παρακολούθησαν χιλιάδες, πιθανόν εκατομμύρια άνθρωποι και ουδείς, των περισσότερων ΠΑΟΚτσήδων συμπεριλαμβανομένων, δεν είδε «σφαγή», ούτε καν μια πραγματικά μεγάλη αδικία, ενέχει τον κίνδυνο του «ψεύτη βοσκού». Όταν φωνάζεις δίχως αληθινή αφορμή, ουδείς θα σε πάρει στα σοβαρά ακόμα και όταν έχεις τέτοια (αφορμή δηλαδή). Εκτός κι αν ο θόρυβος απευθύνεται αποκλειστικά στους οπαδούς του ΠΑΟΚ που έκραζαν εδώ και εβδομάδες ότι η ομάδα αδικείται και η διοίκηση δεν την προστατεύει.
Τέλος πάντων, η προσωπική μου θέση είναι ότι τόσο ο ΠΑΟΚ, όσο και ο Λουτσέσκου, spokesman του συλλόγου τα τελευταία χρόνια, αδικούν τον εαυτό τους συστηματικά. Ο Λουτσέσκου με την στάση του και τις δηλώσεις του συχνά – πυκνά οδηγεί τους υπόλοιπους να ξεχνούν πόσο καλός προπονητής είναι.
Ο ΠΑΟΚ από την άλλη, δεν ήταν καλός στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα στη Λεωφόρο και ειδικά στο πρώτο ημίχρονο όπου ο εξαιρετικός Παναθηναϊκός τον «αιχμαλώτισε» κατά τρόπον που σπανίως συμβαίνει σε ομάδες του Λουτσέσκου. Αλλά βρέθηκε ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν από ένα εξαιρετικά σημαντικό διπλό. Το έχασε επειδή ο Μλαντένοβιτς έκανε σέντρα ανενόχλητος, ο πολύ καλός Κουλιεράκης έχασε τη φάση και ο Γερεμέγιεφ εκτέλεσε εύκολα και σωστά.
Και για να το πω αλλιώς: δεν το έχασε επειδή ο Σαμάτα δεν επιχείρησε μια -πολύ πιο δύσκολη από όσο φάνηκε αρχικά – πάσα στον Μούργκ και εκτέλεσε άστοχα (εντωμεταξύ τα απίθανα πράγματα που διαβάζω περί τιμωρίας ή διακοπής συμβολαίου του Τανζανού είναι για γέλια και για κλάματα). Το έχασε επειδή δεν είχε κι άλλες τέτοιες φάσεις στο τελευταίο εικοσάλεπτο. Έχοντας φέρει το ματς στα μέτρα του, χάρη στο πολύ καλό του μπάσιμο στο δεύτερο ημίχρονο, την φοβερή κούρσα του Τάισον και την πολύ ωραία εκτέλεση του Ζίφκοβιτς, ο ΠΑΟΚ επέλεξε στην τελική ευθεία του ματς να μην παίξει. Με μισό στρέμμα κενού χώρου στην πλάτη της άμυνας του Παναθηναϊκού, με το μυαλό των «Πρασίνων» θολωμένο από την κούραση, οι «Ασπρόμαυροι» που έδειξαν και την Κυριακή την φετινή τους ικανότητα στις γρήγορες μεταβάσεις, δεν επιχείρησαν ούτε μια τέτοια από το 65ο κι έπειτα, πέραν εκείνης του Σαμάτα. Δεν προσπάθησαν έστω να χτίσουν υποτυπωδώς το παιχνίδι από πίσω, ώστε να βρουν τον χώρο να βγουν με αξιώσεις μπροστά. Η πίεση του ΠΑΟ αυτονόητα είχε χαλαρώσει, οπότε οι δυνατότητες υπήρχαν. Το γεγονός ότι ο Κοτάρσκι από το 70ο κι έπειτα γέμιζε διαρκώς με μακρινά ελεύθερα, προς τον Σαμάτα που ακόμα και όταν έπαιρνε την κεφαλιά δεν είχε ποδοσφαιριστή κοντά του για να συνδυαστεί, ήταν ξεκάθαρα θέμα επιλογής. Αυτήν την επιλογή πλήρωσε τελικά ο ΠΑΟΚ, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη Λεωφόρο.
Και την πλήρωσε ακριβά, διότι η ισοπαλία έτσι όπως ήρθε, είναι σαν ήττα: κοστίζει δύο βαθμούς, κοστίζει σε αυτοπεποίθηση (είναι το δεύτερο γκολ που δέχεται στις καθυστερήσεις ο ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα μετά από εκείνο στο Ηράκλειο), κοστίζει σε γκρίνια και αρνητικότητα (Σαμάτα και Εκόνγκ ήδη έχουν βγει «παλτά» από τους φωστήρες των social media) και εντέλει κοστίζει και στις εντυπώσεις.
Αυτήν την στιγμή ο ΠΑΟΚ μοιάζει με ομάδα διαμαρτυρίας και όχι με διεκδικητή. Έχει φυσικά πολύ δρόμο μπροστά του για να ανατρέψει την κατάσταση και θα έχει και τις ευκαιρίες. Τα επόμενα δυο εκτός έδρας παιχνίδια του είναι με την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό.
