Αυγενάκης τέλος, ευκαιρία για βαθιά ανάσα του αθλητισμού. Άμεση ανάγκη να αρχίσει να μαζεύει τα κομμάτια του. Τα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο Λευτέρης Αυγενάκης και πρέπει να τα διορθώσει ο διάδοχός του και το σύνολο του αθλητισμού φυσικά.
Κυρίως σε επίπεδο χαμένης αξιοπιστίας, κοινής γνώμης αναφορικά με το πόσο μεροληπτικά κινούνταν ο υφυπουργός αθλητισμού σε όλους τους τομείς. Κάνοντας τα χατίρια του λιμανιού, αδικώντας και πολεμώντας ανοιχτά όλους τους άλλους μεγάλους συλλόγους. Σε σημείο εμπάθειας και εκδικητικότητας από ένα σημείο και μετά.
Η ελπίδα που υπάρχει είναι πως αυτές οι μέρες πέρασαν. Αλλά πρέπει να αποδειχθεί κιόλας. Διότι πάντα υπήρχε η γνώμη πως ο Αυγενάκης βρίσκει ελεύθερο πεδίο για να εφαρμόσει την μεροληπτική πολιτική του, την εκδικητικότητά του και την προσπάθεια δημιουργίας προβλημάτων σε όλους πλην Ολυμπιακού.
Από ένα σημείο και μετά, φάνηκε να γίνεται και το ιδανικό… άλλοθι της κυβέρνησης. Οι πάντες έστρεφαν πάνω του τις αντιδράσεις τους, γίνονταν έξαλλοι με τα τερτίπια του, μέχρι να έρθει η επέμβαση της κυβέρνησης ή έστω κάποιων άλλων στελεχών της, για να συμμαζέψουν την κατάσταση. Κάνοντας απλά τα αυτονόητα, όχι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο.
Πλέον δεν υπάρχει στη μέση ο χειρότερος υφυπουργός όλων των εποχών. Ανέλαβε τη θέση του ο Γιάννης Οικονόμου, έχοντας την συμπαράσταση του αθλητισμού και δεδομένα την καλοπιστία όλων απέναντί του. Επειδή είναι νέο πρόσωπο στο χώρο, αρκεί να μην βαδίσει κι αυτός στα χνάρια του προκατόχου του.
Ενδεχόμενη συνέχιση της εύνοιας του ενός, του πολέμου σε όλους τους υπόλοιπους, της ανοιχτής κόντρας με όποιον δεν υποτάσσεται στα θέλω του Ολυμπιακού (βλέπε ΕΠΟ), το… κυνήγι όσων «εχθρών» έχει το λιμάνι, δε θα σημαίνει πλέον απλά ανικανότητα του πολιτικού. Θα είναι δρόμος χαραγμένος απ’ την κυβέρνηση.
Μαζί με τον Αυγενάκη, έφυγαν οι όποιες δικαιολογίες υπήρχαν. Είχαν βάση λόγω της ίδιας της στάσης και της πολιτικής ανικανότητας του Ηρακλειώτη. Τώρα πρέπει να αντιμετωπιστεί ο αθλητισμός με τη δέουσα σοβαρότητα, για να λυθούν προβλήματα κι όχι να δημιουργηθούν κι άλλα. Προφανώς και δε θα γίνουν τα πάντα σε μια μέρα. Απλά οι διαθέσεις και οι προθέσεις δεν κρύβονται.
Δε γίνεται να μην υπάρξει πλέον ειλικρινής διάλογος με το ποδόσφαιρο για να βρεθεί άκρη στις διαφορές. Δε γίνεται η «απάντηση» να είναι κρατάω μούτρα και εχθρεύομαι μέχρι και την Εθνική ομάδα. Δεν είναι δυνατόν η ΕΕΑ των… κουμπάρων να μην ξηλωθεί μόλις έρθει η ώρα. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν παρεμβάσεις σε εκλογές Ομοσπονδιών, σε σημείο που κατεβαίνουν τα ΜΑΤ για να διασφαλιστεί πως θα εκλεγεί αυτός που θέλει ο υφυπουργός και η πλευρά που στηρίζει.
Μακρά λίστα πολιτικών «εγκλημάτων» εις βάρους του αθλητισμού. Εύκολο να διορθωθούν, αρκεί να μπει σε εφαρμογή η λογική της προσφοράς προς την Ελλάδα και τον αθλητισμό και όχι η εξυπηρέτηση Ολυμπιακών συμφερόντων. Είδε και κατάλαβε πολλά ο κόσμος την τετραετία του Αυγενάκη. Μην τους κάνετε να αντιληφθούν πως η ευθύνη δεν ήταν κυρίως του συγκεκριμένου ατόμου, αλλά συνολικής πολιτικής νοοτροπίας.
