MENU

Μόλις η σαμπάνια στεγνώσει από το ρούχα. Μόλις τα γυαλιστερά κομφετί ξεπλυθούν από τα μαλλιά. Μόλις το hangover από το μεθύσι σταματήσει τις ημικρανίες. 

Μόλις το αλάτι από τα καλοκαιρινά μπάνια φύγει από το δέρμα, υπάρχει πια μόνο ένας κίνδυνος για μία ομάδα που έχει πάρει (σχεδόν) τα πάντα. 

Η λαγνεία. Η αυταρέσκεια.

Αυτό το παραμορφωτικό συναίσθημα μπροστά στον καθρέφτη, που σε κάνει να νιώθεις ο πιο όμορφος που έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στον πλανήτη.

Αυτή η πλάνη πως είσαι άτρωτος, ανίκητος. 

Αυτή η ψευδαίσθηση πως δεν πρέπει να πειράξεις τίποτα, όλα πια θα έρχονται από μόνα τους, ως ώριμος καρπός που πέφτει από το δέντρο. 

Άκοπα. Αυτόματα. Ακούραστα.

Η ποδοσφαιρική διάνοια που λέγεται Γιόχαν Κρόιφ έλεγε πως «την στιγμή που σηκώνεις ένα τρόπαιο, αυτομάτως από το 100% πηγαίνεις στο 90%». Είναι έτσι η ανθρώπινη φύση. 

Η λύσσα, η δίψα, η πείνα, η φιλοδοξία είναι ανθρώπινα συναισθήματα, που όταν έχουν ένταση δημιουργούν το επιπλέον κίνητρο που κάνει την διαφορά, όμως όταν ικανοποιούνται, δημιουργούν κορεσμό. Γρήγορα κιόλας. Πολλές φορές, ασυναίσθητα.

Το καλοκαίρι του 2019, η σημερινή ΑΕΚ ήταν ο ΠΑΟΚ, με μία μικρή διαφορά. Αυτό το πανίσχυρο σοκ που προκάλεσε η αιφνίδια αποχώρηση του Ραζβάν Λουτσέσκου αμέσως μετά το νταμπλ. Που αν το σκεφτεί κανείς ψυχρά, αυτή η «ευκολία» για το αιφνίδιο φευγιό αιτιολογείται σε αυτόν τον κορεσμό. Η σχέση είχε ταβανιάσει. Τι παραπάνω να πάρεις από ένα αήττητο νταμπλ; Την κούπα του Champions League;

Τότε, ο ΠΑΟΚ δεν το ήξερε, απλώς το ευχόταν. Σήμερα, καταλαβαίνει κανείς ότι μέσα στην απόλυτη ζαλάδα από την αιφνίδια αποχώρηση ενός προπονητή που έμοιαζε περίπου με ημίθεο (και βάλε), ο Δικέφαλος αγόραζε καταβάλλοντας ένα πανάκριβο buy-out, τον επόμενο μεγάλο της πορτογαλικής ποδοσφαιρικής σχολής.

Ο Αμπέλ Φερέιρα είχε ένα εμφανές τουπέ, πολλές φορές έδειχνε ότι μας κάνει χάρη που μεταλαμπαδεύει την ποδοσφαιρική του φιλοσοφία σε εμάς τους παρίες του αθλήματος, μα ήρθε με καθαρή οπτική των πραγμάτων, χωρίς να επηρεάζεται από το πριν, από προσωπικές σχέσεις, από συναισθήματα.

Μόλις το ευρωπαϊκό όνειρο έσβησε απότομα από τους σοκαριστικούς αποκλεισμούς από Άγιαξ και Σλόβαν Μπρατισλάβας, ο Πορτογάλος άρχισε να σπάει αυγά. Τουλάχιστον, άρχισε να τα… τσουγκράει.

Σύμφωνα με την δική του οπτική, ο ΠΑΟΚ είχε κλείσει τον κύκλο του, έπρεπε να ανοίξει άμεσα έναν καινούργιο. Μόνο που ο τρόπος του ήταν βίαιος. Απότομος. Άγαρμπος.

Σε εκείνο το υβριδικό 3-1-5-1, που είχε λανσάρει (και το οποίο παίχτηκε αργότερα από πολλές κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες), χρειαζόταν νιάτα, πνευμόνια, εντάσεις που το ρόστερ του ΠΑΟΚ δεν μπορούσε να του παρέχει. 

Αν θυμάστε, ήταν εκείνος που έβαλε χειρόφρενο στις κούρσες του Λέο Μάτος. Εκείνος που ζητούσε από τον Βιεϊρίνια να παίξει ως τρίτος στόπερ. Εκείνος που εξαφάνισε σταδιακά τον μονίμως unfit Ντιέγκο Μπίσεσβαρ. Εκείνος που έσπασε πρώτος το δίπολο Βαρέλα - Κρέσπο, οι οποίοι είχαν ξεπεράσει πια τα πρώτα -άντα. 

Το έκανε με προσωπικό κόστος, όταν ένας προπονητής συγκρούεται με τόσο ισχυρές προσωπικότητες με παγιωμένο ρόλο, το πιο πιθανό είναι να βγει χαμένος.

Ο ΠΑΟΚ δεν μπορούσε να πειράξει τους Invincibles, να τους τελειώσει τόσο άμεσα, άδοξα, βίαια. Θα ήταν και άδικο.

Ο Αμπέλ, όμως, έδειξε το πρόβλημα που θα έβρισκε μπροστά το ο σύλλογος στην επόμενη του μέρα. Η αποστράτευση αυτής της φουρνιάς -η μετάβαση αν θέλετε- ολοκληρώνεται αυτό το καλοκαίρι, τέσσερα χρόνια μετά την διάγνωση του «προβλήματος».

Η ΑΕΚ πήρε το νταμπλ, όλα μοιάζουν μαγικά στον πλανήτη της. Μία μικρή λεπτομέρεια που ελάχιστοι κοιτάζουν είναι πως το ρόστερ της ήταν το πιο «γηρασμένο» από όλα της Super League. Μία λέξη που ακούγεται διαφορετικά από το «γηρασμένο» είναι το «ώριμο». Πείτε το κι έτσι.

Ο παίκτης με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής φέτος (Βίντα) είναι πατημένα 34. Ο Αραούχο -μπορεί να μην του φαίνεται- αλλά είναι 31. Οι δύο μπακ (Σιντιμπέ - Χατζισαφί) είναι 31 και 33. Ο Γιόνσον μπήκε τον Ιανουάριο στο γκρουπ των 30άρηδων, ο Μοχαμάντι θα μπει τον Σεπτέμβριο. Ο Μάνταλος είναι 32. Οι δύο τερματοφύλακες είναι 30+, ο Τσούμπερ τον Αύγουστο γίνεται 32.

Ο Τζαβέλλας και ο Άμραμπατ, οι δύο πιθανότεροι υποψήφιοι προς αποχώρηση, είναι αμφότεροι μοντέλα του ’87, στα 32 είναι και ο Φαν Βέερτ που μπήκε φέτος και έδωσε τίμιες λύσεις.

Η ΑΕΚ έχει έναν πολύ ισχυρό πυρήνα παικτών στην πιο γόνιμη ποδοσφαιρική τους ηλικία (Λιβάι, Γκατσίνοβιτς, Ελίασον, Μουκουντί, Ρότα, Σιμάνσκι, Μήτογλου, Φερνάντες, Πινέδα αν μείνει), για σήμερα είναι καλά. 

Το μεγάλο στοίχημα για την Ένωση είναι να αποφύγει τις παραισθήσεις που μπορεί να προκαλέσει ένα νταμπλ και να αξιολογήσει με ρεαλισμό, όχι μόνο το σήμερα, αλλά και το αύριο. Σιγά-σιγά θα υποχρεωθεί να κάνει την δική της μετάβαση, που δεν πρέπει να γίνει ούτε πολύ νωρίς, μα ούτε και πολύ αργά.

Και η συναίσθηση του σωστού timing δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση, τουλάχιστον έτσι διδάσκει η ιστορία…

Η μεγαλύτερη παγίδα για την ΑΕΚ…