Είχα την ψευδαίσθηση (όπως αποδεικνύεται στην πράξη), πως θα είχαμε τελειώσει με τα αφηγήματα. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα και εάν δεν μπορείς να κερδίσεις μέσα στο γήπεδο, κάνεις την προσπάθεια εκτός. Και ομολογώ, πως εκεί η ΑΕΚ δεν μπορεί να τους ανταγωνιστεί. Εκεί οι αντίπαλοι της είναι ανίκητοι. Και όπως γνωρίζουμε καλά πια, ολοένα και πυκνώνουν εκείνοι που δεν αφήνουν την αλήθεια να τους χαλάσει μια όμορφη ιστορία.
Ετσι, τις μέρες που προηγήθηκαν του περήφανου νταμπλ της ΑΕΚ και της νίκης κατά κράτος επί του ΠΑΟΚ, ζήσαμε το όνειρο του Ολυμπιακού περί… ανταπόδοσης. Ανταπόδοση σε τι ρε παλικάρια; «Ελπίζω η ΑΕΚ να παίξει για το Κύπελλο», είχε πει ο Ανιγκό. Ανταπόδοση επειδή σεβαστήκατε την ιστορία και τον κόσμο σας και παίχθηκε το ματς με τον Παναθηναϊκό; Δηλαδή, θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά; Να σηκώσει ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός πρωτάθλημα μέσα στο – έστω και άδειο – «Καραϊσκάκης»;
Πού πας χωρίς νίκη στα τρία τελευταία ματς;
Αν και για να είμαστε δίκαιοι, δεν ξέρω τι προσδοκούσε να πάρει ο Παναθηναϊκός. Επειδή μάλλον ορισμένοι έχουν κοντή μνήμη, να θυμίσω πως η ομάδα του Γιοβάνοβιτς είχε στο φινάλε της σεζόν τρία παιχνίδια, με ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και Άρη και εν τέλει δεν κέρδισε κανένα! Δηλαδή, ακόμα και εάν ο Ολυμπιακός δεν έπαιζε το ντέρμπι του Φαλήρου, αναλογιστείτε πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να είχε πάθει το κάζο της Ντόρτμουντ και να είχαμε άλλα.
Κρατήστε το αυτό και θα επανέλθω. Η ΑΕΚ στο Βόλο έπαιξε για την πάρτη της και μόνο. Να πάρει το κύπελλο, να κάνει το νταμπλ, έπειτα από 45 ολόκληρα χρόνια. Το είχαν κατανοήσει άπαντες, είχαν σταλεί όλα τα μηνύματα, πως ήταν άκρως σημαντικό για την ΑΕΚ. Όπως κάθε τρόπαιο, κάθε παιχνίδι. Δεν ενδιέφερε εάν βούλιαζε τον ΠΑΟΚ στην εσωστρέφεια, εάν ο Ολυμπιακός έφτιαχνε το μέλλον του με το Europa League, αλλά μόνο πως θα προσέθετε ακόμα μια διάκριση στην ιστορία της.
Διδακτική ιστορία
Η ΑΕΚ το κάνει αυτό παραδοσιακά και δεν αλλάζει. Είναι θέμα νοοτροπίας, είναι στο dna του συλλόγου. Μου ήρθε στο μυαλό μια ιστορία που συνέβη τέτοιες μέρες του 1990. Τότε η ΑΕΚ υποδεχόταν τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, δίχως να έχει κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον. Οι «Πόντιοι» ισοβαθμούσαν με Απόλλωνα, Ιωνικό, Λεβαδειακό και Ξάνθη, ενώ λίγο πιο πάνω ήταν Πανσερραϊκός, Δόξα Δράμας και ο Πανιώνιος. Ένας θα έπεφτε, αφού είχαν ήδη «χαιρετήσει» ο Ολυμπιακός Βόλου και ο Εθνικός.
Στο φινάλε εκείνης της ημέρας, όλοι πήραν αυτό που ήθελαν. Η ΑΕΚ έκανε το χρέος προς την ιστορία και τον κόσμο της, επικρατώντας με 3-0, έστω και εάν αγωνίστηκε με πολλές αλλαγές. Ακόμα θυμάμαι πως τότε, ο προπονητής της Καλαμαριάς Στράτος Βουτσακέλης εξήρε τη στάση της ΑΕΚ και τόνισε, ότι η αντίπαλος έκανε αυτό που πρέπει να κάνει μια πραγματικά μεγάλη ομάδα: να παίζει για τη νίκη και να μην κάνει εξυπηρετήσεις.
Το ζητούμενο και η Ντόρτμουντ
Θα πείτε, ο καθένας κρίνει κατά πως έχει συνηθίσει. Η ΑΕΚ έχει χάσει πρωτάθλημα από τον Ιωνικό, επιλέγοντας να παίξει στα ίσια το παιχνίδι και να μην το πάει αλλιώς. Αλλά αυτό δεν είναι σύνηθες για τη νοοτροπία που υπάρχει στην Ελλάδα. Και δεν καταλαβαίνω γενικά, ποιο είναι αυτό που αποτελεί ζητούμενο. Δεν έπαιξε το ματς ο Αρης, που προηγήθηκε μάλιστα στο σκορ; Θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο ο Βόλος, που σε όλα τα πλέι οφ, που σε όλη τη διαδικασία των δέκα αγώνων πήρε έναν πόντο (μαντέψτε από ποιον) και είχε απολογισμό τερμάτων 4-28; Ας είμαστε σοβαροί.
Και να σας πω και κάτι για την Ντόρτμουντ. Δεν ζω στη Γερμανία, δεν ξέρω τη νοοτροπία αυτής της ομάδας. Τρομερή έδρα, αλλά εμένα μου φαίνεται αρκετά μεμψίμοιρο να φτάνεις έπειτα από 11 χρόνια μπροστά στο μεγάλο στόχο σου, να καθορίζεις την τύχη σου, να χάνεις και να χειροκροτάς. Δεν εννοώ πως έπρεπε να είχαμε σπασίματα και κυνηγητά, αλλά τι άλλο πρέπει να γίνει για να θεωρηθεί αποτυχημένη και λούζερ μια ομάδα; Πολλά μπορείς να προσάψεις στην Μπάγερν, αλλά η φανέλα είναι βαριά και αντέδρασε όπως έπρεπε μετά την ισοφάριση. Είναι θέμα ομάδας, στόχων.
Είχε το θάρρος, τώρα θέλει καθαρό μυαλό
Τέλος πάντων, για να τελειώνουμε με αστειότητες και σενάρια συνομωσίας. Στο Βόλο, κατέπεσε και το τελευταίο αφήγημα, για την ΑΕΚ που δεν έχει αποβληθεί παίκτης της. Επαιξε ολόκληρο ματς με δέκα και νίκησε στα ίσια. Ισως η αλήθεια να κρύβεται στα λόγια του Λουτσέσκου. «Ήταν ένα παιχνίδι που έπρεπε να κερδίσουμε και δεν το κάναμε, δεν είχαμε το κουράγιο να κερδίσουμε. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν κακή τύχη, χάσαμε 7-8 μεγάλες ευκαιρίες και δεχθήκαμε ένα χαζό γκολ. Το ποδόσφαιρο στο τέλος, επιβραβεύει αυτούς που έχουν το θάρρος, εμείς δεν το είχαμε».
Η ΑΕΚ σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, είχε το θάρρος, τη δυναμική, τον ενθουσιασμό και τη θέληση να παίξει ποδόσφαιρο και να νικήσει. Και τώρα είναι καιρός να πάει παρακάτω, για τις επόμενες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει. Η ΑΕΚ πρέπει να δείξει πως μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα νέο μεταγραφικό πρότζεκτ, όπου δεν θα αναζητήσει την ποσότητα, αλλά την ποιότητα. Είναι ένα καλοκαίρι που θα ακουστούν πολλά, αλλά θα πρέπει να γίνουν λίγα και καλά.
