Τι και αν η στατιστική σου δίνει την αίσθηση πως στο γήπεδο υπήρχε μία ομάδα.
Ο ΠΑΟΚ μπήκε στο γήπεδο για να ισοπεδώσει τον Ολυμπιακό. Όμως όταν έχεις μπει τόσο καλά και δεν σκοράρεις, είναι σίγουρα ένας καλός οιωνός.
Θα ήταν και το δίκαιο, αφού τα καραγκιοζλίκια που έκαναν οι φιλοξενούμενοι για ένα πανό που ουδεμία σχέση είχε με το ύφος αυτού που σηκώθηκε λίγες μέρες πριν στο Βικελίδης, έπρεπε νομοτελειακά να πληρωθούν.
Όμως οι παίκτες του ΠΑΟΚ λειτούργησαν σε τουλάχιστον δύο φάσεις εγωιστικά και σωστά στάθηκε ο Λουτσέσκου σε αυτο το κομμάτι στις πρώτες του δηλώσεις με το τέλος του αγώνα. Όταν έχεις τον αντίπαλο στα σκοινιά, δεν ψάχνεις την ανάδειξη του εγώ σου.
Ο Ολυμπιακός πήρε ζωή από την αστοχία του ΠΑΟΚ. Ο Χάμες μπήκε στο παιχνίδι, ο Εμβιλά έλεγξε τον ρυθμό, ο Ιμπεομ έδωσε στηρίγματα σε όλους και ο Ολυμπιακός ισορρόπησε. Μέχρι το τέλος του ημιχρόνου κατάφερε να βρει το δοκάρι του Χάμες αλλά μέχρι εκεί. Κάποιες προϋποθέσεις, αλλά ο Κοτάρσκι είχε σωστούς χρόνους.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟΚ πλήρωσε την αδυναμία των μπακ του να δημιουργήσουν. Και ο Σάστρε και ο Σοάρες, όσο καλά και να κυκλοφορούσε η μπάλα, όσο χρόνο και να είχαν, δεν έφεραν ποτέ τη μπάλα σωστά στα καρέ του Πασχαλάκη. Ο τελευταίος δημιούργησε με το λάθος του την μεγαλύτερη φάση του αγώνα, αλλά η ποιότητα στα τελειώματα ήταν κάκιστη. Και του Αουγκούστο και του Μπράντον.
Ο Μίτσελ έδειξε ξεκάθαρα στο δεύτερο ημίχρονο πως σκέφτεται ότι δεν πρέπει να χάσει και όχι να κερδίσει. Παρουσίασε μία ομάδα που έκανε μία μόλις τελική εντός περιοχής, που είχε τεράστια κενά διαστήματα, που δεν έβγαλε τίποτα σε αυτοματισμό.
Προφανώς και ο Λουτσέσκου το πάλεψε περισσότερο το παιχνίδι, ρίσκαρε με το 4-4-2, όμως προδόθηκε από τα στοιχεία που αναφέρθηκε και ο ίδιος.
Τίποτα δεν τελείωσε, απλά είναι λίγο εκνευριστικό αυτό που συνέβη στο Περιστέρι. Πραγματικά αν σας γεμίζουν αυτές οι πρακτικές και αυτές οι νίκες να το κοιτάξετε.
Θα μου πεις, εδώ άλλα κι άλλα έχουν γίνει και δεν έχει ανοίξει μύτη.
Από εδώ και πέρα λοιπόν, όλοι στο γήπεδο με μία μεζούρα.
