Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει, τα πλέι οφς της Ευρωλίγκας, η δεύτερη πιο “μαγευτική περίοδος” του ευρωπαϊκού μπάσκετ μετά το Φάιναλ Φορ, είναι προ των πυλών και οι ελληνικές ομάδες ζουν στο δικό τους πυρετό. Το match up του Παναθηναϊκού με την Φενέρ, δεν είναι ακόμα ένα ζευγάρι που προέκυψε μετά τον πολύμηνο μαραθώνιο του φετινού format. Είναι μία ιστορική αναμέτρηση, είναι η πιο επίσημη εκδοχή της μεταφοράς του Τεντ (Παναθηναϊκός), απέναντι στη Τζοάνα (Φενέρ) Κράμερ, στο παρκέ πάλκο.
Αν τελικά μετατραπεί σε μία ευκαιρία απογαλακτισμού, ή όχι είναι μία ενδιαφέρουσα συζήτηση με ένθεν κι ένθεν επιχειρήματα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν ο Παναθηναϊκός είχε να παρουσιάσει ευρωπαϊκές επιτυχίες μετά το 2012, η συζήτηση περί της αφαίρεσης του ομφάλιου λώρου από την αυτοκρατορική εποχή Ζοτς, δεν θα είχε αντικείμενο. Επίσης, η χρήση της λέξης απογαλακτισμός, είναι σχεδόν συνώνυμη (εν προκειμένω) με την αποκαθήλωση. Δεν είναι βέβαιο πως την αντιλαμβάνεται ο καθένας ξεχωριστά.
Με τον Τσάβι Πασκουάλ στον πάγκο του, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πετύχει κάτι που στο ήμισυ της σεζόν έμοιαζε με ακατάριπτο στόχο: Εξασφάλισε το πλεονέκτημα έδρας για πρώτη φορά μετά το 2012 και τη σειρά με την Μακάμπι, κερδίζοντας μία τεράστια μάχη απέναντι στη δική του ψυχολογία, με την τεράστια συμβολή της προσωπικότητας (αρχικά) και της ικανότητας (σε δεύτερο επίπεδο) του Τσάβι.
Πολλές φορές, όμως, η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια και το γεγονός ότι απέναντί του βρέθηκε η Φενέρ με τις ιστορικές και αγωνιστικές ιδιαιτερότητες που προκύπτουν από αυτό το συναπάντημα, δεν μοιάζει με το πιο ευχάριστο σενάριο.
Ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται δικαίως ως το φαβορί, κυρίως λόγω του πιο ισχυρού ευρωπαϊκού κάστρου, του σχεδόν άπαρτου ΟΑΚΑ, δεδομένου μάλιστα ότι η Φενέρ διανύει μία ιδιόμορφη σεζόν, στην οποία επί της ουσίας δεν έχει πείσει ποτέ για την δυναμικότητά της, παίζοντας -κατά περιπτώσεις- πραγματικά κακό μπάσκετ.
Ακόμα κι έτσι όμως, η Φενέρ δεν παύει να είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που θα μπορούσε να βρεθεί στο δρόμο των Πράσινων, έχοντας το πλεονέκτημα έδρας και ο πιο βασικός λόγος είναι ένας: Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Στο κείμενο που ακολουθεί δεν εκφράζονται προσωπικές απόψεις (που ο υπογράφων παραδέχεται ότι δε θα ήταν αντικειμενικές), αλλά ιστορικά δεδομένα, που είναι αδιαμφισβήτητα. Γεγονότα που αποδεικνύουν ότι εκτός από Αρχοντας των Δαχτυλιδιών, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όταν χρειάζεται, όταν σφίγγουν τα γάλατα, όταν οι ομάδες του παίζουν με την πλάτη στον τείχο, ο ίδιος βρίσκει τον τρόπο να τις οδηγήσει στον τερματισμό. Κατά κανόνα! Με μία και μοναδική εξαίρεση.
Η διαδικασία των πλέι οφς, πέραν την αγωνιστικής ετοιμότητας, απαιτεί ψυχολογική προετοιμασία και υψηλού επιπέδου συναισθηματική ευφυία και διαχείριση. Στοιχεία, που σε σκληρές, ανταγωνιστικές, υπεραπαιτητικές σειρές πλέι οφς, ίσως να είναι πιο σημαντικά κι από την τακτική προετοιμασία των αγώνων.
Βάσει αποτελεσμάτων, αποδεικνύεται ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και οι κατά καιρούς συνεργάτες του, γνωρίζουν άριστα αυτόν τον μοναδικής υφής “πόλεμο”.
Αρχικά αναφέρουμε τρία στοιχεία για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο κλίμα:
- Από το 1999 οπότε και υπέγραψε στον Παναθηναϊκό, οι ομάδες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχουν πάρει μέρος στα 10 από τα 16 Φάιναλ Φορ που διεκδίκησαν (δεν υπολογίζεται η σεζόν 2012-13, όταν ο Ζοτς έμεινε μακριά από τους πάγκους).
Αυτό που ακολουθεί ως στατιστικό στοιχείο είναι ακόμα πιο σημαντικό:
- Οι ομάδες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχουν πάρει μέρος δέκα φορές σε σειρές πλέι οφς: Σε αυτές καταγράφεται μόνο ένας και μοναδικός αποκλεισμός: Αυτός του Παναθηναϊκού από την Ταού, το 2006 και μάλιστα με πλεονέκτημα έδρας! Ως εκ τούτου 9/10 φορές ο Ζοτς έχει καταφέρει με τις ομάδες του να προσπεράσει το σκόπελο του best of three ή του best of five.
Στις εννιά σειρές των πλέι οφς που αγωνίστηκαν ο Παναθηναϊκός και η Φενέρ, παίρνοντας το εισιτήριο για το Φάιναλ Φορ, ο άνεμος δεν ήταν πάντα ευνοϊκός. Εστω κι αν ξεκίνησε ως τέτοιος. Υπήρχαν σειρές που διαφεντεύτηκαν από τις δύο ομάδες, υπήρξαν όμως και καταστάσεις που στράβωσαν και μάλιστα αρκετά επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των αγώνων…
Από τις 9 σειρές, τα πράγματα έγιναν ζόρικα στις 4 από αυτές! Λιγότερο ή περισσότερο!
Συνοπτικά οι σεζόν του Ομπράντοβιτς από το 1999 και μετά:
- 1999 - 2000 - Πήγε στο Φάιναλ Φορ (κατέκτησε τον τίτλο) - Απέκλεισε τη Τσιμπόνα
- 2000 - 2001 - Πήγε στο Φάιναλ Φορ της Σουπρολίγκας - Απέκλεισε την Αλμπα
- 2001 - 2002 - Πήγε στο Φάιναλ Φορ - Προκρίθηκε παίρνοντας την πρώτην θέση σε όμιλο
- 2002 - 2003 - Αποκλείστηκε από τον όμιλο
- 2003 - 2004 - Αποκλείστηκε από τον όμιλο
- 2004 - 2005 - Πήγε στο Φάιναλ Φορ - Απέκλεισε την Εφές
- 2005 - 2006 - Αποκλείστηκε στα πλέι οφς από την Ταού
- 2006 - 2007 - Πήγε στο Φάιναλ Φορ - Απέκλεισε την Ντιναμό Μόσχας
- 2007 - 2008 - Αποκλείστηκε από τους Ομίλους
- 2008 - 2009 - Πήγε στο Φάιναλ Φορ - Απέκλεισε τη Σιένα
- 2009 - 2010 - Αποκλείστηκε από τους ομίλους
- 2010 - 2011 - Πήγε στο Φάιναλ Φορ - Απέκλεισε την Μπαρτσελόνα
- 2011 - 2012 - Πήγε στο Φάιναλ Φορ - Απέκλεισε την Μακάμπι
- 2012 - 2013 - ΔΕΝ ΕΡΓΑΣΤΗΚΕ
- 2013 - 2014 - Πρώτη χρονιά στη Φενέρ, αποκλείστηκε από τους Ομίλους
- 2014 - 2015 - Πήγε στο Φάιναλ Φορ - Απέκλεισε την Μακάμπι
- 2015 - 2016 - Πήγε στο Φάιναλ Φορ - Απέκλεισε τη Ρεάλ
Αναλυτικά κάθε σεζόν:
Ο Παναθηναϊκός δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα στα πλέι οφς. Απέκλεισε την Τσιμπόνα με συνολικό σκορ 2-0 και πήρε το εισιτήριο για το Φάιναλ Φορ της Θεσσαλονίκης, όπου κατάκτησε το δεύτερο τρόπαιο της ιστορίας του..
2000-2001: Η χρονιά του σχίσματος, και το τρένο που σταμάτησε στον τελευταίο σταθμό!
Ηταν η σεζόν, όπου η Ευρώπη συνάντησε τη φαιδρότητα των δύο διοργανώσεων, της Ευρωλίγκας και της …αείμνηστης Σουπρολίγκας. Ο Παναθηναϊκός, με τις δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ να έχουν διχαστεί σε δύο ατμόσφαιρες, συμμετέχοντας στην διοργάνωση της FIBA πήγε τρένο μέχρι το Φάιναλ Φορ του Παρισιού (όπου ηττήθηκε από την Μακάμπι στον τελικό), αποκλείοντας την Αλμπα Βερολίνου με συνολικό σκορ 2-0.
2001-2002: Το δώρο της Ολίμπια
Ηταν η πρώτη διοργάνωση μετά την θεωρητική ζεύξη των δύο διοργανωτριών, της Ευρωλίγκας και της FIBA. Με βάση το format, το Top 16 γινόταν με 4 ομίλους των τεσσάρων ομάδων. Σε μία από τις τραχιές διαδικασίες που έχουν γίνει ποτέ, στο Φάιναλ Φορ θα συμμετείχε η ομάδα που θα έπαιρνε την πρώτη θέση στον κάθε όμιλο. Ουσιαστικά, δύο αγωνιστικές πριν τη λήξη της φάσης των 16, ο Παναθηναϊκός έδειχνε να είναι αποκλεισμένος από έναν όμιλο, όπου συμμετείχαν άλλες δύο ελληνικές ομάδες, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ. Στην προτελευταία στροφή, ο Ολυμπιακός, που ισοβαθμούσε με τον Παναθηναϊκό, αλλά υπερτερούσε στη διαφορά πόντων, χρειαζόταν μία εντός έδρας νίκη επί της αδιάφορης Ολίμπιας (0-4 μέχρι τότε) και μία επί της ΑΕΚ για να πάρει το εισιτήριο. Κι όμως, οι Σλοβένοι του Σάγκαντιν, με το εξαιρετικά ενδιαφέρον ρόστερ, έκαναν το αναπάντεχο. Ο Ολυμπιακός, με τα μυαλά των παικτών στον ουρανό λόγω της κατάκτησης του Κυπέλλου λίγο νωρίτερα, αυτοκτόνησε, χάνοντας από την Ολίμπια στο ΣΕΦ 89-85 και ο Παναθηναϊκός με δύο νίκες (ΑΕΚ και Ολίμπια στο φινάλε), έκοψαν πρώτο το νήμα. Προκρίθηκαν στο Φάιναλ Φορ της Μπολόνια σημειώνοντας τον άθλο της Μπολόνια.
Τις σεζόν 2002-03 και 2003-04, ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από τους ομίλους (παρέμενε το ίδιο format) δίνοντας τα εντός έδρας παιχνίδια τους στο κλειστό του Σπόρτιγκ…
2004-2005: Ο Σόλομον και το κίνητρο…
Δε θεωρείται από τις σεζόν που ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε δυσκολίες, έστω κι αν χρειάστηκε τρίτο παιχνίδι για να αποκλείσει την Εφές. Το format είχε αλλάξει πια και η πρόκριση στο Φάιναλ Φορ κρινόταν σε αγώνες best of three μετά την κανονική σεζόν. Ο Παναθηναϊκός νίκησε 2-1 την Εφές παίρνοντας το εισιτήριο για τη Μόσχα. Στο μεταξύ ο Γουίλι Σόλομον είχε φροντίσει να ανεβάσει την θερμοκρασία των αναμετρήσεων. Μετά το τέλος του δεύτερου αγώνα στην Τουρκία, όπου ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με 75-63, ο πρώην παίκτης του Αρη, Γουίλι Σόλομον, που είχε ανοιχτές παρτίδες με τον Γιώργο Καλαϊτζή από τις αναμετρήσεις των προηγούμενων ετών, στο πρωτάθλημα της Α1, δημιούργησε ένταση στα αποδυτήρια, πετώντας την μπάλα του αγώνα στα αποδυτήρια των Πράσινων. Η μπάλα δεν επεστράφη ποτέ, ταξίδεψε στην Αθήνα, όπου αναπαύτηκε για μερικές μέρες στην Αθήνα, για να παραδοθεί ξανά στους Τούρκους μετά το τέλος του τρίτου αγώνα (84-76) με την χειρόγραφη σημείωση "Καλή τύχη τώρα στο τούρκικο πρωτάθλημα" και υπογεγραμμένη από όλους τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Η φωτογραφία είναι ιστορικό ντοκουμέντο που εκείνη την εποχή είχε δημοσιεύσει "Ο Φίλαθλος" αφού ο Σόλομον εκνευρισμένος πέταξε και πάλι τη μπάλα πίσω.
2005-2006: Οταν κουράστηκαν ακόμα και ο φωνές
Είναι η χρονιά που ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς γνώρισε τον έναν και μοναδικό αποκλεισμό της θητείας του σε Παναθηναϊκό και Φενέρ σε σειρά αγώνων πλέι οφς. Η Τάου Κεράμικα του Λουίς Σκόλα, του Πάμπλο Πριτζιόνι, του Ρόκο Ούκιτς, του Πρέντραγκ Ντρόμπνιακ, του Τιάγκο Σπλίτερ και του Σερκάν Ερντογκάν προκρίθηκε πανάξια στο Φάιναλ Φορ, σπάζοντας το πλεονέκτημα έδρας των Πράσινων στο τρίτο και τελευταίο παιχνίδι της σειράς (71-74). Ο Παναθηναϊκός είχε ξεκινήσει πολύ άσχημα, κάνοντας τρεις σερί ήττες στον πρώτο γύρο του Τοπ 16 (από την Τσιμπόνα εκτός, την Μπένετον εκτός και την Εφές εντός). Η πρόκρισή του στα πλέι οφς, έδειχνε αδύνατη, ωστόσο οι μαθηματικές ελπίδες κράτησαν τη σπίθα ζωντανή. Εκείνο το διάστημα ο Παναθηναϊκός μάγεψε το ευρωπαϊκό κάνοντας διαδοχικά sold out σε κάθε ματς. Η κακή συγκαιρία για τον Παναθηναϊκό ήταν το πρόγραμμά του. Πριν του αγώνες με την Ταού, χρειάστηκε να δώσει συνεχόμενους “τελικούς”: Τρεις για την Ευρωλίγκα, όπου πλέον δεν επιτρεπόταν το παραμικρό λάθος με Τσιμπόνα εντός, Εφές εκτός και Μπένετον εντός. Ενδιάμεσα φιλοξένησε τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, στο ματς που θα έκρινε την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο της Α1 και λίγο αργότερα αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου. Συν τα δύο ματς των πλέι οφς. Σύνολο 7 τελικοί σε λιγότερο από 20 μέρες… Είναι χαρακτηριστικό, ότι ακόμα και ο κόσμος, που είχε δώσει ρεσιτάλ υποστήριξης καθ’όλη τη διάρκεια του “πολέμου” που είχε αρχίσει σε όλα τα μέτωπα, στο τέλος, είχε κουραστεί, δεν είχε άλλη φωνή να βγάλει. Ηταν εξουθενωμένος!
2006-2007: Ο αποκλεισμός του κουμπάρου
Τη χρονιά της κατάκτηση του τροπαίου στην Αθήνα, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αντιμετώπισε τον κουμπάρου Ντούντα Ιβκοβιτς που βρισκόταν στον πάγκο της Ντιναμό Μόσχας. Ο Παναθηναϊκός έκανε δύο πολύ άνετες νίκες και πέρασε “αέρας” στο Φάιναλ Φορ, όπου αρχικά νίκησε πολύ δύσκολα την Ταού και στη συνέχεια την ΤΣΣΚΑ σε έναν από τους καλύτερους τελικούς ever.
2008 - 2009: Το ρεσιτάλ του Kill Bill
Από εκείνη τη χρονιά αρχίζουν οι περιπετειώδεις προκρίσεις των ομάδων του Ομπράντοβιτς. Κάθε μία έχει τη δική της ιστορία.
Ηταν Τρίτη 17 Μαρτίου 2009, όταν στα έγκατα του ΟΑΚΑ τα αίματα πάγωσαν βλέποντας τον Δημήτρη Διαμαντίδη να αποχωρεί από την προπόνηση με σοβαρό πρόβλημα στον τετρακέφαλο. Το πρώτο παιχνίδι εναντίον της Σιένα για τα πλέι οφς της Ευρωλίγκας ήταν προγραμματισμένο για τις 24 Μαρτίου. Το ιατρικό επιτελείο του τριφυλλιού έκανε αγώνα δρόμου. Οι φυσιοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε ο Διαμαντίδης ήταν πολύωρες καθημερινά, για έναν τραυματισμό, που θα απαιτούσε περίοδο αποθεραπείας μίνιμουμ 10 ημερών… Θα έχανε τα πρώτα δύο παιχνίδια. Ο Διαμαντίδης ξημεροβραδιαζόταν έχοντας μηχανήματα στο πόδι του. Στο πρώτο παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός χωρίς τον αρχηγό του νίκησε 90-85 εντός έδρας. Ομως, στο αμέσως επόμενο ματς του ΟΑΚΑ, το δεύτερο της σειράς, με τον Διαμαντίδη να αγωνίζεται 22 λεπτά, αλλά να έχει δύο πόντους και μόλις 2 ασίστ σε 22 λεπτά, γνωρίζει την ήττα με 84-79. Το πλεονέκτημα της έδρας είχε πάρει περίπατο κι έπρεπε να κάνει τουλάχιστον μία νίκη σε μία από τις σκληρές έδρες της Ευρώπης, απέναντι σε μία εξαιρετική ομάδα.
Ο Ζοτς αρχίζει την ψυχολογική προετοιμασία, γνωρίζοντας ότι τα δεδομένα είναι εναντίον της ομάδας του. Η απώλεια του Διαμαντίδη είχε σοκάρει… Λίγο πριν την αναχώρηση για την Ιταλία, ο Ομπράντοβιτς σε μία ομιλία προς τους παίκτες του, λέει: “Αν κάνουμε αυτά που έχουμε πει, μην ανησυχείτε για τίποτα. Δε θα κερδίσουμε μόνο μία φορά, αλλά και τις δύο. Απλά μείνετε ήρεμοι και μη χάσετε ποτέ τη συγκέντρωσή σας”.
Στο πρώτο παιχνίδι της Τοσκάνης, ο Παναθηναϊκός υποβάλλει σε καθεστώς πλήρους αιχμαλωσίας τη Σιένα… Η νίκη με 72-53 αποτελεί το επιστέγασμα μίας εκ των τελειότερων, των αρτιότερων αγώνων που έπαιξε ποτέ ο Παναθηναϊκός επί εποχής Ομπράντοβιτς…
“Εδώ που είμαστε, δεν έχει νόημα να περιμένουμε… Θα κερδίσουμε και το επόμενο ματς. Θυμηθείτε το” είπε ο Ζοτς στους παίκτες του ενδιαμέσως των αγώνων… Μάντεψε: Ο Παναθηναϊκός νίκησε 91-84 με τον Διαμαντίδη, που όπως ήταν λογικό δεν κατάφερε να ξεπεράσει ποτέ τον τραυματισμό του και να είναι ωσεί παρών σε αυτή τη σειρά των αγώνων. Ηταν η χρονιά του Βασίλη Σπανούλη, που έλαμψε όχι μόνο στην Τοσκάνη, αλλά μέχρι και το Φάιναλ Φορ του Βερολίνου, οδηγώντας τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση του Φάιναλ Φορ.
Είναι η χρονιά που το Φάιναλ Φορ έχει ανατεθεί στο Τορίνο, το οποίο όμως, λίγους μήνες πριν την διεξαγωγή του, δηλώνει αδυναμία φιλοξενίας του. Η Ευρωλίγκα αποφασίζει να το αναθέσει στην Βαρκελώνη. Αλλο που δεν ήθελαν οι Καταλανοί, που θα είχαν την ευκαιρία να επαναλάβουν το θρίαμβο τους στο Παρίσι, την προηγούμενη χρονιά.
Στη φάση των 16 ο Παναθηναϊκός δεν είναι καλός. Και το αποδεικνύει, όταν σε ένα ολοκληρωτικά ανυποψίαστο ματς, στην προτελευταία αγωνιστική, χάνει από τη Λιέτουβος Ρίτας στο ΟΑΚΑ με 68-67. Από μία ομάδα που στη Λιθουανία είχε νικήσει 80-59. Ετσι, εντελώς ξαφνικά, κι από εκεί που οι Πράσινοι έκαναν τα σχέδιά τους για να αντιμετωπίσουν την Μακάμπι στα πλέι οφς με πλεονέκτημα έδρας, η σεζόν μπαίνει σε μία εφιαλτική τροχιά. Η ήττα από τη Λιέτουβος έφερε τον Παναθηναϊκό στη δεύτερη θέση του ομίλου του, και απευθείας πάνω στην Μπαρτσελόνα. Τα όνειρα ακόμα μίας (και σχετικά εύκολης) συμμετοχής στο Φάιναλ Φορ, μεμιάς κρύφτηκαν μέσα στις σκιές. Η Μπαρτσελόνα ήταν λόγω έδρας και ικανότητας (ομαδάρα και πρωταθλήτρια Ευρώπης το προηγούμενο έτος), το απόλυτο φαβορί, όχι για την πρόκριση μόνο, αλλά και για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Είχε ολοκληρώσει την φάση των 16 με έξι νίκες και καμία ήττα.
Από το παιχνίδι της 23ης Φεβρουαρίου με τη Λιέτουβος μέχρι το πρώτο κόντρα στην Μπαρτσελόνα, στην Ισπανία στις 22 Μαρτίου, μεσολαβούσε ένας μήνας. Ο Ομπράντοβιτς διέτρεξε σε αυτές τις σχεδόν 30 μέρες, το πιο έντονο προπονητικό διάστημα της καριέρας του. Ο,τι κι αν γινόταν στο ελληνικό πρωτάθλημα, ο Ζοτς είχε στο μυαλό του μόνο τα ματς με τους Καταλανούς, που τα είχε αναγάγει σε προσωπικό στοίχημα. Στην Ελλάδα επικρατεί κατήφεια κι εσωστρέφεια. Η ήττα από την Λιέτουβος είχε προκαλέσει τραύματα, σε μία ομάδα που έτσι κι αλλιώς είχε πληγεί χάνοντας από πολύ νωρίς (τέλη Νοεμβρίου) τον Αλεκς Μάριτς, τον σέντερ που είχε αποκτηθεί από την εκπληκτική, την προηγούμενη χρονιά, Παρτιζάν, η οποία είχε φτάσει, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, μέχρι το Φάιναλ Φορ. Τα ρεπορτάζ των ημερών ήταν αντιφατικά με αφορμή το θέμα Μάριτς. Η σημασία της συμμετοχής του ήταν τεράστια, αλλά κι αυτός έδινε αγώνα δρόμου να προλάβει, έχοντας υποστεί κάταγμα στον αγκώνα και ρήξη συνδέσμων στο ίδιο σημείο.
Στις κεκλεισμένων των θυρών προπονήσεις του Παναθηναϊκού, χτίζεται καθημερινά επί ένα μήνα, ένα από τα σπουδαιότερα προπονητικά ρεσιτάλ που είδε ποτέ η Ευρωλίγκα. Ο Ομπράντοβιτς δε μιλάει, αλλά εσωτερικά (όπως έγινε γνωστό αργότερα) ένιωθε σίγουρος. Σε πείσμα των πληροφοριών που έλεγαν ότι ο Μάριτς δε θα αγωνιστεί, ο Ζοτς χρησιμοποιεί τον Αυστραλό σέντερ στις προπονήσεις της ομάδας του, αλλά είναι εμφανές ότι απέχει από τον καλό εαυτό του. Εμελλε όμως να είναι παρών.
Η προετοιμασία του Ζοτς όμως, για τα πλέι οφς, έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Χωρίς να υπάρχει κάποιος προφανής λόγος, για τρία διαδοχικά ματς, τα δύο με την Κάχα Λαμποράλ και το ένα με την Λιέτουβος, ο Ομπράντοβιτς παρκάρει τον Νικ Καλάθη στον πάγκο. Ο Καλάθης, που είχε μέσο όρο 20+ λεπτά στο Top 16, σε τρία ματς παίζει συνολικά δέκα λεπτά και στο ένα από αυτά, μόλις 7 δευτερόλεπτα. Ηξερε; Είχε λόγο; Σχέδιο; Διαστροφή; Κανείς δεν ξέρει! Ομως, ο Ζοτς προόριζε για τη σειρά με τη Μπαρτσελόνα τον πιο βασικό ρόλο… Ηταν ο άνθρωπος που θα μάρκαρε τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο σε ένα αμυντικό πλάνο αριστούργημα. Ενα μπασκετικό ποίημα, που κλείδωσε τους Καταλανούς. Ακόμα και σήμερα, ο Ζοτς δέχεται προσκλήσεις σε σεμινάρια με την παράκληση μεταξύ άλλων, να εξηγήσει την άμυνα που έπαιξε με την Μπαρτσελόνα σε εκείνα τα ματς. Μία άμυνα, που περιελάμβανε απίστευτες συνεργασίες, αλλαγές, ένα μαν το μαν με άρχες ζώνης, όπου όλοι οι παίκτες, ανάλογα με τις επιθέσεις και τα σχήματα της Μπαρτσελόνα μάρκαραν, είτε χώρο, είχε πρόσωπα με διαρκείς αλλαγές…
Σημείο κλειδί: Η άμυνα στον Ρούμπιο! Ο Ομπράντοβιτς, όπως παλιότερα είχε κάνει με τον Τσίλντρες εξέθεσε την αδυναμία του Ισπανού γκαρντ (που το καλοκαίρι θα έφευγε για το ΝΒΑ και τη Μινεσότα) στο μακρινό σουτ, δίνοντας στον Διαμαντίδη ρόλο …λίμπερο.
Στο πρώτο ματς, στη Βαρκελώνη, ο Παναθηναϊκός έχασε 83-82. Τα κεφάλια ξαφνικά χαμήλωσαν. Απαντες ένιωθαν ότι χάθηκε μία τεράστια ευκαιρία, που πιθανώς μην εμφανιζόταν ποτέ ξανά. Στα αποδυτήρια ο Ομπράντοβιτς λέει: “Μην έχετε το κεφάλι κάτω. Ησασταν σπουδαίοι. Και σας το λέω εγώ: Σας το υπόσχομαι. Αν παίξουμε έτσι σε δύο μέρες, δε θα χάσουμε. Θα νικήσουμε εδώ μέσα”.
Αυτή τη φορά είναι η σειρά του Διαμαντίδη να επιστρέψει στον Παναθηναϊκό, αυτά που του είχε στερήσει (λόγω τραυματισμού το 2009). Ο αρχηγός του τριφυλλιού είναι συγκινητικά …ημιθεϊκός στη σειρά με τη Μπαρτσελόνα. Τα κάνει όλα! Ολα όμως! Είναι εκπληκτικός. Κι όπως είχε προβλέψει ο Ομπράντοβιτς, το πλάνο του βγήκε. Στο δεύτερο ματς ο Παναθηναϊκός νίκησε 75-71. Η δουλειά δεν είχε τελειώσει. Κανείς δεν πίστευε ότι εκείνη η Μπαρτσελόνα θα μπορούσε να χάσει σε τρία παιχνίδια συνεχόμενα. Κι όμως. Ο Πασκουάλ προσπάθησε να αντιδράσει στη σύνθετη αμυντική μηχανή που του έστησε ο Ζοτς, όμως ο Ρούμπιο εξέθεσε τον ίδιο και την ομάδα του. Ακόμα και όταν τα έβαλε (στο τρίτο ματς είχε 4/5 τρίποντα μετά τα 0/6 στα πρώτα δύο ματς), ο Παναθηναϊκός δεν ανησύχησε. Στα δύο ματς του ΟΑΚΑ, ο κόσμος που παραβρέθηκε πρέπει να ξεπέρασε τις 50 χιλιάδες συνολικά. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Ο Παναθηναϊκός νίκησε 76-74 στο τρίτο ματς, και 78-67 στο τέταρτο. Το θαύμα είχε ολοκληρωθεί. Η Μπαρτσελόνα, το μεγάλο φαβορί, είχε αποκλειστεί από τους πράσινους.
Αυτή είναι μία από τις πιο όμορφες φωτογραφίες της τελευταίας 20ετίας στον ελληνικό αθλητισμό. Αμέσως μετά το τέλος της 4ης αναμέτρησης, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ξαπλώνει στο παρκέ, εξουθενωμένος από την υπερπροσπάθεια για τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα... (Photo Credits: Γιώργος Ματθαίος, InTime)
2011-2012: Το ξενύχτι στα δωμάτια
Ηταν η σεζόν όπου το μπάτζετ δεν έφτανε στα δυσθεώρατα επίπεδα άλλων ετών. Ο Παναθηναϊκός φτάνει μέχρι το Τοπ 16 όμως, έχοντας ως ξένους τον Λόγκαν, τον Σμιθ, τον Μάριτς, τον Μπατίστ και τον Σάρας. Οι τρεις από τους πέντε είχαν πενιχρή (ουσιαστικά) επιρροή στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, ο οποίος παίρνει την πρώτη θέση στον όμιλό του (με Φενέρ, Αρμάνι και Καζάν) και καλείται να αντιμετωπίσει την Μακάμπι με πλεονέκτημα έδρας, σε ένα remake διαρκείας του τελικού της Βαρκελώνης. Στο πρώτο ματς, κερδίζει εύκολα με 93-73. Η Μακάμπι όμως, επανέρχεται δύο μέρες μετά και με τον δαίμονα Οχαγιόν να πετυχαίνει 15 πόντους, αλλά και 17 του Λάνγκφορντ, κερδίζει στο ΟΑΚΑ με 94-92 στην παράταση. Το πλεονέκτημα της έδρας είχε χαθεί. Κι απέναντι ήταν η Μακάμπι του Ντέιβιντ Μπλατ. Σε όλη τη σειρά ο Μπλατ παίζει ψυχολογικό πόλεμο στον Νικ Καλάθη, που “ντύνεται” Ρούμπιο του Παναθηναϊκού. Στο δεύτερο ματς είχε 1/5 τρίποντα (2/3 στο πρώτο). Η Μακάμπι στο καυτό Γιαντ Ελιάου, οι “τσαρόβ” νικούν 65-62. Για ακόμα μία φορά ο Καλάθης είναι άστοχος (0/3 τρίποντα) και η κατάστασή του μοιάζει μη αναστρέψιμη. Εκείνο το βράδυ της ήττας, χτύπησε η πόρτα του δωματίου του Δημήτρη Ιτούδη… Τρεις παίκτες του Παναθηναϊκού ζητούν από τον άμεσο συνεργάτη του Ομπράντοβιτς να ξαναδούν το βίντεο. Είναι σκασμένοι. Ξοδεύουν όλη τη νύχτα στο δωμάτιο του Δημήτρη Ιτούδη, βλέποντας και ξαναβλέποντας το ματς που έχασαν. Στο μεταξύ, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έχει ξεκινήσει την προσπάθεια αναστύλωσης του ηθικού για τον Νικ Καλάθη. Του μιλάει, τον συμβουλεύει, του εξηγεί και στο τέταρτο ματς του εκδηλώνει θερμά την εμπιστοσύνη του. Ξέρει ότι η δική του παρουσία είναι κομβική. Ο Καλάθης πετυχαίνει 15 πόντους, ο Παναθηναϊκός κερδίζει 78-69 και στο πέμπτο ματς, σε ένα ψυχοφθόρο ματς, ξανανικούν οι πράσινοι με 86-85 κι αφού η Μακάμπι ανατρέπει στην τελευταία περίοδο μία διαφορά 9 πόντων… Ο Διαμαντίδης είναι διαστημικός σκοράροντας 25 πόντους! Η πρόκριση στο Φάιναλ Φορ ήταν γεγονός κι αν οι διαιτητές δεν είχαν εγκληματίσει στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, τότε θα είχαμε τον πρώτο ελληνικό τελικό της ιστορίας της Ευρωλίγκας.
2014-2015: Σκούπα στην Μακάμπι
Στην πρώτη χρονιά του στην Φενέρ, ο Ομπράντοβιτς δεν κατάφερε να μπει στα πλέι οφς, και την αμέσως επόμενη, κάνει είσοδο με πλεονέκτημα έδρας κόντρα στη Μακάμπι. Η υπόθεση έχει μόνο έναν πρωταγωνιστή. Η Φενέρ νικά τρεις συνεχόμενες φορές τους Ισραηλινούς και προκρίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία της σε Φάιναλ Φορ, όπου ηττήθηκε στον ημιτελικό από την Ρεάλ.
2015-2016: Ο Βέσελι και η Ρεάλ…
Πέρσι, η Φενέρ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς αντιμετώπισε την πιο μεγάλη κρίση της, λίγο πριν την έναρξη των πλέι οφς. Οι Τούρκοι θα αντιμετώπιζαν την (πρωταθλήτρια Ευρώπης), Ρεάλ Μαδρίτης με πλεονέκτημα έδρας. Ελάχιστες ημέρες πριν το πρώτο τζάμπολ η Φενέρ σοκάρεται. Ο πιο σημαντικός παίκτης της, η κολώνα της υλοποίησης των αμυντικών αρχών του Ζοτς, ο Γιαν Βέσελι τραυματίζεται. Η μπασκετική Ευρώπη αποδέχεται την είδηση με αμφιβολία πια για τη Φενέρ. Από φαβορί, μέσα σε ένα βράδυ η ομάδα του Ομπράντοβιτς μετατρέπεται σε αουτσάιντερ κόντρα στους πρωταθλητές Ευρώπης. Ο Ζοτς όμως ξέρει. Στο πρώτο ματς, στην Πόλη, οι παίκτες του Ομπράντοβιτς πατούν το παρκέ σαν πολεμιστές, από τα πρόσωπα των οποίων έλειπε μόνο το φούμο. Η Φενέρ… δαγκώνει. Σε κάθε άμυνα, σε καθε φάση, σε κάθε διεκδίκηση. Χρόνια χρόνια που είχαν περάσει, ποτέ μία τούρκικη ομάδα δεν έδειξε τόση παθιασμένο προφίλ. Η Ρεάλ, που δεν ήταν στα καλύτερά της έτσι κι αλλιώς, βραχυκυκλώνει, έχοντας απέναντί της μία ομάδα που παίζει σαν να έχει δώσει κυριολεκτική ερμηνεία στη φράση “Ματς ζωής ή θανάτου”. Η Φενέρ νικά 75-69 στο πρώτο ματς, διασύρει τη Ρεάλ με 100-78 στο δεύτερο και δεν περιμένει την επιστροφή στην έδρα της. Ταξιδεύει στη Μαδρίτη, όπου νικά με 75-63 και με σκούπα παίρνει το εισιτήριο για το Φάιναλ Φορ. Ο Γιαν Βέσελι δεν αγωνίστηκε σε κανένα από τα τρία ματς.