Μάλλον δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτε άλλο εκτός από μπασκετμπολίστρια η Ασπασία Καλαμπάκου. Ο πατέρας της, Ντίνος, ήταν σπουδαίος γκαρντ την δεκαετία του '80 και του '90, φορώντας ως επί το πλείστον τις φανέλες του Παναθηναϊκού και του Παγκρατίου. Και εδώ και χρόνια βρίσκεται στη προπονητική, μάλιστα στη ρούκι του σεζόν πέρυσι στην Α1 έσωσε τον Κόροιβο. Οσον αφορά στη μητέρα της, την Λίλα Χατζηορίδου, ήταν για πολλά χρόνια μαζί με την Αννυ Κωνσταντινίδου οι καλύτερες μπασκετμπολίστριες της Ελλάδας.
Η Ασπασία από την πλευρά της κάνει τον δικό της αγώνα και τη νέα χρονιά θα εμφανιστεί με την φανέλα της Δάφνης Αγίου Δημητρίου, αφήνοντας πίσω της έναν Παναθηναϊκό, που θα κατέβει τελικά στο πρωτάθλημα, αλλά τα προβλήματα δεν τον αφήνουν να πάρει ανάσα. Με την αριστόχειρα γκαρντ μιλήσαμε για πολλά πράγματα: από τα προβλήματα του Παναθηναϊκού μέχρι τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
-Τι στόχος είχε τεθεί στον Παναθηναϊκό στην αρχή της περσινής σεζόν;
«Ο στόχος αρχικά ήταν η τετράδα. Η αλήθεια είναι ότι ο στόχος ήταν διαφορετικός από αυτό που, εν τέλει, καταφέραμε. Όχι ότι δεν ήταν καλό αυτό που κάναμε, τηρουμένων των συνθηκών. Η χρονιά ουσιαστικά τελείωσε μια χαρά. Απλά θα μπορούσαμε να βρεθούμε και στον τελικό. Αυτό τελικά δεν έγινε αλλά δεν ήταν κάτι που μας πήρε τελείως από κάτω. Σίγουρα στεναχωριέσαι όταν χάνεις, όμως».
-Πως ήταν τα πράγματα στην ομάδα μέσα στη σεζόν;
«Η κατάσταση μέσα στη σεζόν ήταν λίγο περίεργη. Ουσιαστικά ήμασταν έξι μεγάλες και όλες οι υπόλοιπες ήταν μικρές. Αυτό μας έκανε να έχουμε δυσκολίες και στην προπόνηση. Είχαμε προβλήματα καθώς δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε το πέντε εναντίον πέντε όπως θέλαμε. Παρόλα αυτά όμως η χρονιά έκλεισε σχετικά καλά. Δεν ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε αλλά ήταν σχετικά καλά. Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσες να την πεις και αξιοπρεπέστατη χρονιά, βάσει του πως ήταν στημένη η ομάδα».
-Υπήρχαν οικονομικά θέματα μέσα στη χρονιά;
«Όπως ξέρεις όλες οι ομάδες πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, έχουν προβλήματα. Το οικονομικό είναι ένα θέμα τεράστιο για τον Παναθηναϊκό, που δεν έχει να κάνει με την γυναικεία ομάδα αλλά με όλο τον Ερασιτέχνη. Το γυναικείο λοιπόν ανήκει στον Ερασιτέχνη δεν είναι ένα ανεξάρτητο κομμάτι. Προβλήματα υπήρχανε. Βέβαια εμείς είχαμε κάποιους ανθρώπους που προσπαθούσαν και με το παραπάνω να καλύψουν πολλά πράγματα και αυτό είναι προς τιμήν τους. Δεν είχαμε κόσμο αδιάφορο, ή ανθρώπους που δεν μας πρόσεχαν και δεν προσπαθούσαν να βρούνε λύσεις. Δηλαδή δεν θα γινόταν κάτι όπως έγινε στην Τερψιθέα. Υποθετικά βέβαια. Αλλά θεωρώ πως δεν θα είχαμε ποτέ τέτοιο πρόβλημα».
-Πως ήταν το κλίμα μέσα στην ομάδα;
«Ημασταν μια πραγματική οικογένεια. Δεν περίμενα πως θα δεθώ τόσο πολύ με την ομάδα. Όσο να είναι είμαστε επαγγελματίες και προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας όσο καλύτερα γίνεται. Όμως όταν τελειώνει η σεζόν κοιτάς το μέλλον σου. Η στεναχώρια μου για όλη αυτή την κατάσταση είναι τρομακτική. Θα ήθελα σίγουρα να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Πρέπει να τονίσω ότι το οικονομικό για εμένα είναι το τελευταίο. Καταρχήν στην Ελλάδα όταν κάνεις κάτι δεν ανταποκρίνεται οικονομικά πάντα. Για εμένα σημαντικό ρόλο παίζει το κλίμα και η... ενέργεια που παίρνεις από όλο αυτό. Πως είναι η συμπεριφορά των γύρω σου. Πως είναι απέναντι σου, ο σεβασμός που σου δείχνουν. Είναι πολλά πράγματα που μπαίνουν πολύ πιο πάνω από το οικονομικό. Προς Θεού δεν λέω ότι δεν μας επηρέασε μέσα στη χρονιά το οικονομικό κομμάτι. Όμως δεν είναι αυτό που σε κρατάει».
-Αν ήξερες πριν από ένα μήνα ότι η ομάδα θα μείνει στην Α1, τότε θα έμενες;
«Ναι εννοείται πως θα έμενα. Εάν έβλεπα ότι σε όλο αυτό υπήρχε μια βάση και ένα πλάνο, δεν θα έφευγα». -Πλέον όμως αλλάζεις πλάνο και πηγαίνεις στην Δάφνη... «Όταν τελείωσε το πρωτάθλημα εγώ περίμενα να δω τι θα γίνει, τι προτάσεις θα έχω και σε τι κατάσταση θα ήταν ο Παναθηναϊκός. Η Δάφνη για μένα είναι ίσως η καλύτερη επιλογή από αυτές που είχα. Επιπλέον δεν ήθελα να φύγω εξωτερικό. Για την Δάφνη είχα μια πολύ καλή εικόνα και από αυτά που είχα ακούσει και από αυτά που είχα δει. Ξέρω ότι είναι σοβαρό σωματείο, δουλεύουν σωστά και προσπαθούν να κρατάνε ένα επαγγελματικό επίπεδο. Ξέρω ότι είναι έντιμοι και όλα αυτά με έκαναν να επιλέξω την Δάφνη».
-Πως σου φάνηκε η Εθνική Γυναικών;
«Έκπληξη! Για να σου δώσω να καταλάβεις εγώ καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση και τις χάζευα».
-Την Εθνική φαντάζομαι ότι και εσύ την έχεις στο μυαλό σου...
«Ποιος δεν την έχει; Οταν κάνεις κάτι και έχεις προσδοκίες, σαφώς θέλεις να φτάσεις κάπου. Δεν το κάνεις για να περάσει η ώρα σου απλά».
-Είσαι η κόρη του Ντίνου Καλαμπάκου, ενός από τους πλέον γνωστούς προπονητές με μεγάλη πορεία στο μπάσκετ και ως παίκτης. Το γεγονός αυτό σου δημιούργησε ποτέ κάποια παραπάνω πίεση;
«Όχι δεν νομίζω ότι μου προκάλεσε κάτι τέτοιο. Εγώ έπαιζα μπάσκετ και παράλληλα έκανα άλλα 40 αθλήματα ως παιδί. Είχα την επιρροή ίσως επειδή από μικρή ήμουν στα γήπεδα και αναγκαστικά με έπαιρναν μαζί στην προπόνηση στους αγώνες και παντού. Στην ουσία αναγκαστικά μου μπήκε και εμένα το «μικρόβιο». Ποτέ δεν με πίεσε να παίξω μπάσκετ ούτε ο πατέρας μου ούτε η μητέρα μου. Ίσα ίσα μου λέγανε να κάνω ό, τι μου αρέσει. Μόνη μου το αποφάσισα. Αλήθεια πάντως καμία πίεση δεν ένοιωσα ποτέ, ούτε λόγω του μπαμπά, ούτε λόγω της μαμάς, της Λίλας Χατζηορίδου. Ουσιαστικά εκεί γινόταν και η σύγκριση, με την μαμά μου που όσοι ξέρουν από γυναικείο μπάσκετ την γνώριζαν. Αντίστοιχα ούτε έχω αισθανθεί ποτέ ότι έχω βοηθηθεί από το γεγονός ότι αυτοί οι δύο είναι οι γονείς μου. Άμεσα σίγουρα δεν πήρα βοήθεια, έμμεσα δεν έχω καταλάβει κάτι. Πάντως είναι πολύ όμορφο που έχω δύο γονείς που ξέρουν το πως είναι να είσαι αθλητής και να παίζεις μπάσκετ στην Ελλάδα και με καταλαβαίνουν απόλυτα. Βέβαια στην ουσία ήταν πάντα λίγο στην απέξω. Θέλω να πω, παρακολουθούσαν τους αγώνες μου, ήταν δίπλα μου αλλά μέχρι εκεί. Επειδή ήταν και εκείνοι παίκτες δεν ήθελαν να ειπωθεί ότι «σπρώχνουν» την κόρη τους».
-Σε συμβούλευαν ποτέ μετά τους αγώνες; Σου επισήμαναν τα λάθη σου κλπ;
«Συμβουλές εννοείται πως μου δίνουν πάντα. Άλλωστε αν δεν μου έδιναν αυτοί ποιοι θα μου δίνανε; Πάντα όμως μέχρι ενός σημείου». -Ο πατέρας σου δείχνει ένας άνθρωπος μέσα στην (καλώς εννοούμενη) τρέλα. Είναι παντού έτσι; «Ακριβώς έτσι είναι και νομίζω ότι «κρατιέται» λίγο. Δεν λέει όλα όσα θέλει να πει. Μας αφήνει και κάτι στην φαντασία».
-Θα άντεχες να τον έχεις προπονητή;
-Γιατί αυτό;
«Καταρχήν δεν θα ήθελα γενικά τον πατέρα μου για προπονητή μου. Πόσο μάλλον όταν ο πατέρας μου είναι ο συγκεκριμένος. Θεωρώ πως ο πατέρας μου έχει ένα ανεξήγητο, μοναδικό χάρισμα στο πως τα κάνει όλα... σαλάτα και του βγαίνουν. Και επειδή είναι υστερικά παθιασμένος με αυτό που κάνει και υπερβολικά εγωιστής, έχοντας παράλληλα και μια δική του νοοτροπία για όλο αυτό, την οποία εσύ δεν θα του την χαλάσεις για κανένα λόγο. Είναι πραγματικός... εξολοθρευτής στην προπόνηση. Μπορεί δηλαδή να σε τερματίσει. Είναι πάρα πολύ καλός προπονητής και αυτό το λέω έχοντας δει την δουλειά του πολλές ώρες από κοντά. Παρόλα αυτά δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω με τον πατέρα μου προπόνηση. Έχω κάνει τρεις φορές και μετά έκανα να του μιλήσω ένα μήνα! Φυσικά δεν είναι τυχαίο που πέρσι κατάφερε να μείνει ο Κόροιβος, παρά τις δυσκολίες. Είχε το χαμηλότερο μπάτζετ και πολλοί παίκτες είχαν φύγει μεσούσης της σεζόν. Παρόλα αυτά τα κατάφερε και στάθηκε. Μην ξεχνάμε πως είχα χαμηλότερο μπάτζετ από πολλές ομάδες, όχι μόνο της Α1, αλλά και της Α2».
-Ποια θεωρείς την κορυφαία σου μπασκετική στιγμή;
«Δεν νομίζω ότι έχει φτάσει ακόμα».
-Και η χειρότερη;
«Δεν ξέρω. Τα συναισθήματα που σου προξενεί το μπάσκετ μοιάζουν με καρδιογράφημα. Την μια στιγμή είσαι στο Θεό και την άλλη στα Τάρταρα. Δεν νομίζω ότι μου έχει συμβεί κάτι που με διέλυσε. Σίγουρα μετά από τραυματισμούς και ήττες προβληματίζεσαι, αλλά είναι που σε κάνει να νιώθεις πως αυτό που κάνεις το αγαπάς και σου αρέσει».
-Το μπάσκετ γυναικών σε τι κατάσταση βρίσκεται;
«Θα το χαρακτήριζα... παραμελημένο και από εκεί προκύπτει πολλές φορές το κίνητρο των ανθρώπων να κάνουνε πράγματα. Όταν δεν έχεις κίνητρο και δεν έχει νόημα, τότε και εσύ αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχουμε επίπεδο. Θεωρώ μάλιστα πως νοητικά είμαστε ανώτεροι από πολλές χώρες. Δεν έχουμε σίγουρα υποδομή, οργάνωση και γενικά ενδιαφέρον, πράγματα που είναι πολύ σημαντικά για να πάει μπροστά όλο αυτό. Γιατί να φεύγουν οι Ελληνίδες και να μην παίζουν στην Ελλάδα άλλωστε. Όλα αυτά κάπως δένουν μεταξύ τους».
-Σε είδαμε πρόσφατα να πρωταγωνιστείς σε ένα βίντεο με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Μίλησε μου για το φαινόμενο Giannis…
«Δεν θα μιλήσω για το τεράστιο φαινόμενο. Παικτικά μιλάνε τα νούμερα του και όσα έχει καταφέρει. Είμαι γενικά πολύ χαρούμενη που ένα παιδί που πέρασε τόσο δύσκολα, έχει καταφέρει αυτά που έχει καταφέρει. Εγώ έχει τύχει να τους ζήσω πριν το NBA στον Φιλαθλητικό και είναι σπουδαίο το γεγονός ότι ένα παιδί με τόσες δυσκολίες, έχει φτάσει εκεί που είναι τώρα. Του αξίζει αυτό που ζει! Είναι απίστευτο πράγμα να κάνεις αυτό που αγαπάς, έχοντας ξεκινήσει από εκεί που ξεκίνησε ο Γιάννης, ο Θανάσης και η υπόλοιπη οικογένεια.
Τώρα σε ό, τι έχει να κάνει με το βίντεο, ήμασταν σε ένα «σουσάδικο» στην Κηφισιά με την ομάδα και δίπλα μας τυχαία κάθισε εκείνος που ήταν υπεύθυνος για το βίντεο. Μας είδε και μας ρωτήσε, θέλετε να συμμετέχετε; Ε και πήγαμε και το κάναμε. Ουσιαστικά για πλάκα πήγαμε. Περάσαμε σούπερ. Επίσης να πω ότι μου είχαν κάνει και άλλα πλάνα αλλά έβαλαν μόνο ένα (Γέλια)».
-Τώρα για το τέλος πες μου. Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
«Δεν έχω σχέδια. Πραγματικά ζω το παρόν και το τώρα. Δεν είμαι πολύ φαντασιόπληκτη και ονειροπόλα να πω ότι θα κάνω αυτό, εκείνο, το άλλο. Σίγουρα θέλω να συνεχίσω να παίζω μπάσκετ. Να δω άλλα πράγματα, να παίξω στο εξωτερικό. Δεν είναι δεδομένο ότι θα μείνω στην Ελλάδα. Να παίξω και σε ένα άλλο επίπεδο, ίσως ανώτερο. Για την ώρα περιμένω να ξεκινήσει το πρωτάθλημα και βλέποντας και κάνοντας από εκεί και πέρα. Γενικά δεν μου αρέσουν τα πολλά λόγια εμένα, γιατί τα λέω εγώ και ο Θεός γελάει...»
