Δέκα χρόνια μετά το σοκαριστικό καλοκαίρι του 2012, ο Παναθηναϊκός βιώνει το εφετινό καλοκαίρι νέα αναδόμηση! Ακόμη μεγαλύτερη από εκείνη μετά το τελευταίο final-four που συμμετείχε, στην Κωνσταντινούπολη.
Τότε είχαν παραμείνει στο ρόστερ του Παναθηναϊκού ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Κώστας Τσαρτσαρής. Τώρα, από την περσινή 12αδα, μόνο ο Γιώργος Παπαγιάννης και κατά πως δείχνουν τα πράγματα και ο Λευτέρης Μποχωρίδης θα είναι οι μόνοι που θα συνεχίσουν στο “τριφύλλι”. Εκτός αν κάποιος λογίζει τους ταλαντούχους Νεοκλή Αβδάλα, Λευτέρη Μαντζούκα και Νίκο Χουγκάζ κομμάτια του περσινού rotation!
Έπειτα από την πιο δύσκολη και επίπονη αγωνιστική σεζόν της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας, η αποχώρηση των δύο εκ των τριών πιο ποιοτικών παικτών του, οι οποίοι μάλιστα είχαν συμβόλαιο είναι δίχως άλλο ένα σοκ για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού και κυρίως για τον κόσμο του που αλλιώς είχε (καλο)μάθει για μια σχεδόν 25ετία αλλά και που προσδοκά καλύτερες ημέρες, όπως διαμήνυσε προ ημερών ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.
Σε διάστημα μιας εβδομάδας έφυγε μέσα σε μια νύχτα η πριμαντόνα της ομάδας, Νεμάνια Νέντοβιτς και σε άλλη μία ο αρχηγός της, Ιωάννης Παπαπέτρου. Ο ποιοτικότερος ξένος (κι όχι μόνο) παίκτης του και ο πιο έμπειρος και πνευματικά σκληρός Έλληνας του ρόστερ του. Τα δύο “trademark” του Παναθηναϊκού (μαζί με τον Γιώργο Παπαγιάννη), που το δίχως άλλο ήταν πρόσωπα αναφοράς σε οτιδήποτε αφορούσε την ομάδα των Πρασίνων. Εξέλιξη παντελώς απροσδόκητη, που δικαιολογημένα σοκάρει ή τους πιο ψύχραιμους τουλάχιστον τους προβληματίζει.
Ωστόσο η κίνηση, που από όσα διαρρέονται από τους εμπλεκόμενους αλλά και τις πληροφορίες που υπάρχουν ήταν -και στις δύο περιπτώσεις- συνειδητή και κοινή συναίνεση, έχει λογική.
Όσοι παρακολουθούν την πάντα αποκαλυπτική εκπομπή του SDNA, θα έχουν ακούσει την τελευταία χρονιά πως ο υπογράφων είχε πολλές φορές αναφερθεί στη “δύσκολη εξίσωση” που είχε να αντιμετωπίσει ο Δημήτρης Πρίφτης, εξηγώντας και δικαιολογώντας σε ένα βαθμό τις “αστοχίες” στο χτίσιμο του ρόστερ. Σε ένα τόσο περιορισμένο μπάτζετ, σε μια ομάδα που λειτουργεί με έσοδα-έξοδα, το να απορροφάται πάνω το 50% από τους Νέντοβιτς, Παπαπέτρου, Παπαγιάννη δεν είναι ορθολογικό.
Δημιουργεί “υδροκεφαλισμό”, που προκαλεί και αγωνιστικά προβλήματα πέραν της πρόδηλης δυσκολίας να βρεις ακόμη 11 παίκτες για την 14αδα. Με απλά μαθηματικά οι “big 3” του ΠΑΟ κόστιζαν περί τα 2,7-3 εκατ και σε ένα μπάτζετ των 5-5,5 εκατ απέμεναν κάτι ανάμεσα σε 2 εκατ (στη χειρότερη) έως 2,8 για 11 ακόμη παίκτες. Ε, είναι σαν να κυνηγάς το “τζόκερ” αφού πρέπει να βρεις 5 ξένους “λαχεία” και στη λειψανδρία που χαρακτηρίζει το ελληνικό μπάσκετ, άλλον έναν - δύο που να είναι ικανοί να σταθούν στο επίπεδο της Ευρωλίγκας.
«Πρέπει να σπάσεις αυγά σε τέτοια περίπτωση» έλεγα, κάτι που ουδείς μπορεί να ισχυριστεί πως είναι εύκολη υπόθεση. Κατά την ταπεινή γνώμη μου αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει πέρυσι ο Δημήτρης Πρίφτης, ίσως με τις συνθήκες πλέον πιο ώριμες, θαρρώ πως κάνουν τώρα ο Αργύρης Πεδουλάκης και ο Ντέγιαν Ράντονιτς. Ο Ράντονιτς και ο Πεδουλάκης αν θέλετε.
Ο Παναθηναϊκός που δύο χρόνια δεν είχε σοβαρό πόιντ-γκαρντ, απέκτησε δύο. Ο Παναθηναϊκός που είχε έλλειμμα ποσοτικό, ποιοτικό αλλά και εμπειρίας στην περιφέρεια του, απέκτησε παίκτες που γνωρίζουν τη διοργάνωση, έχουν ποιότητα και σίγουρα δεν θα έχει θέμα “ποσότητας” (Ουόλτερς, Λι, Γκριγκόνις, Άντριους, Μποχωρίδης, αδέλφια Καλαϊτζάκη). Ο Παναθηναϊκός που δεν είχε αξιόπιστο μακρινό σουτ, πρόσθεσε παίκτες που έχουν έφεση στο τρίποντο (Γκριγκόνις, Άντριους, Ουίλιαμς), αλλά και παίκτες με ικανότητα στο “1vs1” (Άντριους, Ουόλτερς, Λι) και γενικώς δημιουργεί ρόστερ με καλύτερη ισορροπία και λαμβάνοντας υπόψη το μπάτζετ και τον επιμερισμό των χρημάτων, σαφώς πιο ορθολογικό.
Το πρόβλημα -καθότι τίποτα δεν είναι τέλειο- είναι ότι οι Πράσινοι ξεμένουν επικίνδυνα από Έλληνες παίκτες πρώτης γραμμής. Με την αποχώρηση του Ιωάννη Παπαπέτρου ουσιαστικά έχει μόνο έναν, τον Γιώργο Παπαγιάννη, ο οποίος στα 25 του έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου αλλά έχει πολλά ακόμη περιθώρια βελτίωσης για να κάνει μια λαμπρή καριέρα. Οι υπόλοιποι είναι “στοιχήματα”, υπό την έννοια των επενδύσεων στο μέλλον… Κάτι που σημαίνει πως εάν στα επόμενα ένα-δύο χρόνια ο Παναθηναϊκός υποχρεωθεί εκ των αποτελεσμάτων του να μπει σε νέα διαδικασία (μεγάλου αριθμού) αλλαγών κι εφόσον το μπάτζετ παραμείνει στα τωρινά επίπεδα, τότε θα αναζητά ξανά από τη διεθνή αγορά ποιοτικούς παίκτες που θα έχουν κίνητρο και θα πειστούν να έρθουν στην ομάδα.
Σαφώς λοιπόν ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι ένας σπουδαίος παίκτης, σαφώς ήταν για τον Παναθηναϊκό ο αρχηγός που του έπρεπε, όμως το συμβόλαιο του ήταν δυσανάλογο για τα οικονομικά δεδομένα των Πράσινων. Άλλωστε στην Παρτίζαν όπου θα ενταχθεί, κάνει μια οικονομική θυσία για να δουλέψει υπό τις οδηγίες του κορυφαίου προπονητή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Τρόπον τινά περιττή (υπερ)πολυτέλεια για τον Παναθηναϊκό των εσόδων-εξόδων...
Οι Πράσινοι προχωρούν τον σχεδιασμό του ρόστερ και εκτός από τον Γιώργο Καλαϊτζάκη, θέλουν να ανανεώσουν τον Λευτέρη Μποχωρίδη και να αποκτήσουν ακόμη δύο ξένους. Πιθανότατα ένα 4-3αρι και ένα 5-4αρι για να “γεμίσουν” τη φροντ-λάιν και καλό θα είναι ένας ή και οι δύο να έχουν post-up στο παιχνίδι τους γιατί από τους υπάρχοντες δεν είναι κάποιος που έχει αυτή την ικανότητα. Όταν συμπληρωθεί το παζλ, θα έχουμε καλύτερη εικόνα και θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε καλύτερα τον νέο Παναθηναϊκό.
ΥΓ1: Γίνεται πολύς λόγο περί κανονικότητας στον Παναθηναϊκό. Επιστροφή στην κανονικότητα επειδή αποκτήθηκε ο Γκριγκόνις, η ο Ουόλτερς κλπ. Προσωπικά, όπως ανέφερα στην τελευταία εκπομπή του SDNA, η κανονικότητα θα επιστρέψει στον Παναθηναϊκό όταν για παίκτες και προπονητές το ΟΑΚΑ γίνει ξανά προορισμός. Όταν αποτελεί προορισμό για τον Νικ Καλάθη, τον Ανδρέα Πιστιόλη. Όταν ο αρχηγός της ομάδας, ένας Έλληνας παίκτης με υψηλή ποιότητα δεν αποχωρεί μετά χαράς για την Παρτίζαν. Όταν παίκτες σαν τον Λεωνίδα Κασελάκη δεν αποχωρούν για το Περιστέρι χωρίς καν να μιλήσουν με τον Παναθηναϊκό…
ΥΓ2:
- Γεια σου πρόεδρε, τι κάνεις;
- Σωτηράκη μου, ξέρεις πόσο σε αγαπάω… αλλά δεν είμαι πρόεδρος. Σε παρακαλώ.
- Οκ, αλλά για μένα είσαι.
- Α ρε μπαγάσα. Με πειράζεις, αλλά σ’ αγαπάω
- Είσαι ο πρόεδρος της καρδιάς μας κι έτσι θα σε λέω πάντα.
Αντίο «κύριε πρόεδρε»
Αντίο Γιώργο Κονδύλη.
Αναμφίβολα ήσουν ο πιο “γλυκός” άνθρωπος που γνώρισα στον χώρο του μπάσκετ…
