Υπάρχουν παίκτες που πάντα μνημονεύονται. Όμως λησμονούνται. Εκείνοι που πάντα θα αποτελούν μέρος της ιστορίας ενός συλλόγου. Αλλά θα επισκιαστούν. Αθλητές που ταυτίζονται σε μια φανέλα. Ωστόσο σταδιακά σβήνουν όταν αποφασίσουν να την κρεμάσουν. Είδωλα που χάρισαν ανεπανάληπτες στιγμές. Αλλά στην πορεία απλώς εγκυκλοπαιδειούνται (σ.σ. μένουν ως απλή αναφορά στα ιστορικά βιβλία). Και μετά υπάρχουν και εκείνοι. Εκείνοι που αφήνουν το σορτσάκι και φοράνε κοστούμι. Αφήνουν την άκρη του πάγκου για τα επίσημα. Αφήνουν την τρέλα των αποδυτηρίων για τις διοικητικές αποφάσεις. Εκείνοι που σκύβουν το κεφάλι και σφίγγεται η καρδιά σου. Εκείνοι που χαμογελούν σε μια μεγάλη νίκη και όσο κι αν προσπαθεί η μάσκα να το κρύψει, οι μύες των ματιών καρφώνουν τα συναισθήματά τους.
Υπάρχουν εκείνοι. Και υπάρχει ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Το αιώνιο σύμβολο του μπασκετικού Παναθηναϊκού, ο παίκτης που ταύτισε το όνομά του με την ακμή των πρασίνων, ο άνθρωπος που συνέχισε μέχρι και πρόσφατα να τριγυρίζει όπου υπάρχει πράσινη φανέλα, αστέρια, λάβαρα, και μπάλα μπάσκετ. Έξι χρόνια μετά την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και 42 χρόνια μετά τη γέννησή του, το ακρωνύμιο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ό,τι πιο Παναθηναϊκό έχει η σημερινή ημέρα.
***
Δ ιακρίσεις: Πόσες και πόσες φορές άκουσε το όνομά του; Περισσότερες από όσες ήθελε, περισσότερες από όσες άντεχε, χωρίς να νιώθει αμηχανία στην παραλαβή του ατομικού του βραβείου. Όσο έπαιζε, όμως, έμοιαζε να μην υπάρχει εναλλακτική. Ήταν μονόδρομος να είναι κορυφαίος. Ήταν κορυφαίος. 6 φορές MVP του ελληνικού πρωταθλήματος. 6 φορές MVP τελικών. 2 φορές MVP τελικών κυπέλλου. 5 φορές πρώτος στις ασίστ στο πρωτάθλημα. 6 φορές πρώτος στα κλεψίματα στη σεζόν. 1 φορά καλύτερος αμυντικός παίκτης της χρονιάς. Πρώτος συνολικά στις ασίστ στην Α1. Πρώτος συνολικά στα κλεψίματα στην Α1. 1 φορά MVP της ευρωλίγκας. 2 φορές MVP φάιναλ φορ. 6 φορές καλύτερος αμυντικός παίκτης της χρονιάς στην ευρωλίγκα. 4 φορές στην καλύτερη πεντάδα της χρονιάς στην ευρωλίγκα. 2 φορές πρώτος στις ασίστ στην ευρωλίγκα. 2 φορές πρώτος στα κλεψίματα στην ευρωλίγκα. Πρώτος συνολικά στα κλεψίματα στην ιστορία της ευρωλίγκα.
Η κληρονομιά: Πρόσφατα ο Αλέξανδρος Σαμοντούροβ παραδέχτηκε ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν από τους λόγους που επέλεξε τον Παναθηναϊκό. Ο 42χρονος βετεράνος θα μπορούσε να είναι ο λόγος που κάθε παίκτης θα ήθελε να παίξει στον Παναθηναϊκό. Η κληρονομιά που άφησε φεύγοντας από τα γήπεδα απαντάται και στον τρόπο που οι αντίπαλοι τον θυμούνται. Αντίπαλοι σαν τον Μαρσελίνιο Χουέρτας. «Ο Διαμαντίδης ήταν ένας μεγάλος καθρέφτης για μένα όσο μεγάλωνα. Θαύμαζα πως έπαιζε, τον τρόπο που ήλεγχε το παιχνίδι και είναι ένας από τους παίκτες που ανέκαθεν θαύμαζα πολύ. Όχι μόνο λόγω του παιχνιδιού του, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόταν στο παρκέ. Είχε πολύ σεβασμό, ήταν ταπεινός. Ένας αληθινός ηγέτης. Έδειχνε την ηγετική του ικανότητα περισσότερο με τις πράξεις του παρά με τα λόγια. Μπορώ να κάθομαι εδώ και να μιλάω για ώρες για τον Διαμαντίδη. Αυτό που θυμάμαι από το ματς σίγουρα ήταν ότι αντιμετώπιζα έναν παίκτη που θαύμαζα πολύ και ήθελα επίσης να μάθω από αυτόν».
Μ άλαγα: Από τα δεκάδες παιχνίδια που έχει παίξει και τα αμέτρητα buzzer beater που έχει σημειώσει υπάρχουν μερικά που ξεχωρίζουν. Πώς στ’ αλήθεια πώς να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε τόσα σημαντικά σουτ; Βλέπεις τα βίντεο και διαλέγεις συναισθήματα… Σαν εκείνα που προκάλεσε στη Μάλαγα στις 24 Νοεμβρίου 2011. Η αλήθεια είναι ότι στην Ισπανία – όπως θα δούμε και πιο κάτω – έχουν πολλά να θυμούνται και λίγα να γιορτάζουν από τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Εκείνο το βράδυ, έχει μείνει στην ιστορία για το buzzer beater του Έλληνα άσου απέναντι στη Μάλαγα ̇ένα από τα πολλά που θα έβαζε στην καριέρα του. Μόνο που ο εορτάζων είχε πριν το νικητήριο τρίποντο πετύχει ένα ακόμα κρίσιμο, το οποίο είχε κάνει το σκορ 75-74, πέτυχε εκείνο που διαμόρφωσε το τελικό 76-77 και ακόμα πέντε (!!) εκείνο το βράδυ. Συνολικά, είχε τελειώσει το ματς με 23 πόντους και 7/11 τρίποντα! Αλλά εντάξει… Δεν είναι ότι τον θυμόμαστε και για το σουτ του.
Η Καστοριά: Και πολύ αργήσαμε να την αναφέρουμε… Διότι μέχρι κάποια στιγμή στη ζωή του και στην καριέρα του ήταν το απόλυτο σημείο αναφοράς του. Ήταν το μόνο για το οποίο ήθελε να μιλάει. Ήταν και είναι ο τόπος του. Έξω από το γήπεδο, δεν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον για τα φώτα της δημοσιότητας, για το μπάσκετ, για όλα εκείνα που αποτελούν συνήθως τον περίγυρο και την κοσμοθεωρία κάθε αθλητή. Η προσωπική του ζωή ήταν ο τόπος καταγωγής του, οι φίλοι του, η οικογένειά του. Είναι επίτιμος δημότης Καστοριάς, κάτοχος του χρυσού κλειδιού της πόλης και όταν ακόμα ήταν εν ενεργεία παίκτης του Παναθηναϊκού εκμεταλλευόταν κάθε ρεπό που είχε και ανηφόριζε στο χωριό του για να περάσει μερικές ημέρες ή ακόμα και ώρες στις γειτονιές που μεγάλωσε και μπορούσε να χαλαρώνει.
Τ ίτλοι: Συνώνυμο με τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Χρυσό μετάλλιο το 2005 στο Ευρωμπάσκετ με την Εθνική ομάδα. Ασημένιο μετάλλιο το 2006 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Εθνική ομάδα. 9 πρωταθλήματα Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό. 10 κύπελλα Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό. 3 φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό.
Ρ ητορεία: Η στιγμή που ο Δημήτρης Διαμαντίδης έσπασε την κλίμακα Δημήτρη Διαμαντίδη, με την απόφασή του να παραστεί σε μια συνεδρίαση του ελληνικού κοινοβουλίου. Τον Μάρτιο του 2016, ο Έλληνας άσος παρακολουθεί από το θεωρείο τη συζήτηση για τη δικαιοσύνη και τη διαφθορά και η παρουσία του, φυσικά και ξεσηκώνει σωρεία φημών. Καιρό μετά θα εξηγήσει την πιο απλή ερμηνεία, την οποία κανείς εκείνη τη στιγμή δεν είχε σκεφτεί: «Διάβασα πολλά. Ο καθένας γράφει ό,τι θέλει χωρίς να ξέρει ή να ρωτάει. Με έπαιρναν οι γονείς μου τηλέφωνο και με ρωτούσαν αν όντως κατεβαίνω για βουλευτής με το τάδε κόμμα, κι αν όντως ήμουν στο συνέδριό του. Δηλαδή όποιος πάει στη Βουλή, σημαίνει ότι θα πολιτευτεί; Η επίσκεψη στη Βουλή ήταν κάτι μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Είπαμε με κάποιους από το ιατρικό επιτελείο να πάμε μια φορά για την εμπειρία, και πήγαμε. Δεν αποσκοπούσε σε κάτι η επίσκεψη. Δεν θεωρώ ότι είναι κακό να ζήσεις το ελληνικό κοινοβούλιο από κοντά, αλλά δύσκολα θα ξαναπήγαινα».
Η οικογένεια: Η στάση του μετά το τέλος της καριέρας του είναι ίδια με εκείνη που κρατούσε όσο έπαιζε… Σπάνια θα τον δεις, σπάνια θα μάθεις τα νέα του. Παντρεμένος με τη Βερίνα Χιώτη από το 2013 με πολιτικό γάμο και αργότερα με θρησκευτικό, έχουν καταφέρει να κρατήσουν τη σχέση τους και την οικογένειά τους μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Πιθανότατα θα μάθουμε νέα για τα παιδιά του (μία κόρη και έναν γιο) όταν βγάλουν δελτίο να παίξουν στον Παναθηναϊκό.
Σ υμβόλαιο: Ο λόγος του, η αρχή του, η ζωή του… Όλα μέσα σε λίγα λεπτά. Όλα με απόφαση καρδιάς και χωρίς υπολογισμούς. Από το 2004 ως το 2016 ως αθλητής. Καμία από τις ανανεώσεις του δεν έγινε σίριαλ, καμία δεν διήρκησε περισσότερο από μερικές μέρες ή μερικά λεπτά. Ουδέποτε άλλαξε μάνατζερ ή μπλέχτηκε σε μονοπάτια που δεν αφορούσαν τη δουλειά του μέσα στις τέσσερις γραμμές. Δεν είχε υπερβολικές απαιτήσεις, δε ζητούσε τον ουρανό με τα άστρα, δεν έμπαινε καν στη διαδικασία να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την εμπορική του αξία ή τις προτάσεις από άλλες ομάδες. Υπέγραψε στον Παναθηναϊκό το 2004. Ανανέωσε το 2008. Υπέγραψε πρόωρη επέκταση του συμβολαίου του το 2010. Δε διανοήθηκε να φύγει το 2012. Υπέγραψε ξανά το 2013 για δύο χρόνια. Το τελευταίο του συμβόλαιο υπογράφηκε το καλοκαίρι του 2015 και ήταν ετήσιο. Και η επιστροφή του πριν δύο χρόνια, σε μια στιγμή τρομακτικής αστάθειας και οριακού διχασμού για το τμήμα μπάσκετ του συλλόγου, δε φοβήθηκε ούτε την ευθύνη, ούτε τις δυσκολίες και βγήκε και πάλι μπροστά για να εμπνεύσει και να ενώσει.
***
Δ ίδυμο: Επειδή όταν σκέφτεσαι τον Δημήτρη Διαμαντίδη σκέφτεσαι τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Επειδή όταν σκέφτεσαι τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς σκέφτεσαι τον Δημήτρη Διαμαντίδη και όταν σκέφτεσαι αυτό το δίδυμο, θυμάσαι την Βαρκελώνη. Από τις πιο έντονες, όμορφες και… Παναθηναϊκές στιγμές που μπορεί να βρει κανείς στο ανθολόγιό του. Η στιγμή που γνωρίζουν αμφότεροι ότι ο τελικός έχει κριθεί και το τριφύλλι ράβει το έκτο αστέρι στη φανέλα του. Η στιγμή που δύο άνθρωποι που χαρακτηρίζονται από τη συγκέντρωση και την αφοσίωση στα 40 λεπτά αγώνα, χαλαρώνουν και εκδηλώνουν όλα όσα ήταν ο Παναθηναϊκός την εποχή που μεσουρανούσε στην Ευρώπη.
Ι εραρχία: Η φιλοσοφία του ήταν πάντα ίδια. Και θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλες τις ακαδημίες. Αν τελικά επιλέξεις πώς θα τον θυμάσαι, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα δικά του λόγια από την πιο πρόσφατη διάκρισή του. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα της δεκαετίας της ευρωλίγκας και για ακόμα μια φορά απέδειξε ότι σε χαρακτήρα, προσωπικότητα, τρόπο σκέψης και λογικής ήταν ο πλέον αλτρουιστής αθλητής που πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα…
«Πρώτα από όλα είναι μεγάλη τιμή για εμένα να αποτελώ μέλος αυτής της ομάδας. Εκεί υπάρχουν σπουδαίοι παίκτες και θέλω να ευχαριστήσω τους προπονητές μου τον κύριο Ομπράντοβιτς, το προπονητικό τιμ, τους συμπαίκτες μου, τον Παναθηναϊκό. Εγώ απλά έπαιζα, προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο για να βοηθήσω την ομάδα μου να κερδίσει είτε αυτό ήταν να σκοράρω, είτε να πασάρω, είτε να παίξω άμυνα, είτε να πάρω ριμπάουντ. Δεν σκεφτόμουν ότι έπρεπε τώρα να μοιράσω μία ασίστ, έκανα το καλύτερο που μπορούσα για την ομάδα και για να κερδίσουμε το παιχνίδι, τόσο απλά».
Α πονομή: Ακόμα μία στιγμή από το φάιναλ φορ του 2011. Μια στιγμή που το μεγαλείο του Δημήτρη Διαμαντίδη έσπασε τη συνηθισμένη ματαιοδοξία των αθλητών. Εκείνος ήταν αρχηγός, εκείνος ήταν MVP, εκείνος βασικά ήταν τα πάντα στην Βαρκελώνη. Μα, περισσότερο απ’ όλα ήταν πάντα συμπαίκτης. Λίγο πριν σηκώσει το κύπελλο, καλεί μπροστά τον Κώστα Τσαρτσαρή και τον Μάικ Μπατίστ ώστε να σηκώσουν και οι τρεις μαζί το βαρύτιμο τρόπαιο της ευρωλίγκα. Ακριβώς το ίδιο είχε κάνει και το 2009 στο Βερολίνο, καλώντας τότε τον Φραγκίσκο Αλβέρτη να τον… συνοδεύσει στην άρση του τροπαίου.
Μ παρτσελόνα: Ακόμα ένα… Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει κλίμακα Διαμαντίδη και για τα buzzer beater, ωστόσο δικαιολογημένα το τρίποντο στην Μπαρτσελόνα ήταν ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα νικητήρια σουτ του Έλληνα άσου. Το πλέον αξιομνημόνευτο μαζί με εκείνο του 2005 με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. 24 Μαρτίου του 2011, στα πλέι οφ για την πρόκριση στο φάιναλ φορ, με τους Καταλανούς να έχουν πλεονέκτημα έδρας και να είναι το απόλυτο φαβορί, με το πρώτο παιχνίδι χαμένο στις λεπτομέρειες και την εμφάνισή του στο πρώτο ματς (26 πόντοι με 4/7 3π., εύστοχο τρίποντο για το 82-80, αλλά άστοχο στην εκπνοή) θαμμένη κάτω από την ήττα, ο Δημήτρης Διαμαντίδης επανέρχεται στο δεύτερο ματς και – μεταξύ άλλων – κάνει και αυτό:
Α πωθημένο: Μπορεί να έχει και τέτοιο ένας αθλητής με τόσους τίτλους, με τόσες ατομικές διακρίσεις και με λυμένο το οικονομικό πρόβλημα της ζωής του; Ναι, γιατί είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης κι επειδή κανείς δε σκέφτεται στα 40 του, όπως σκεφτόταν στα είκοσι. Η απάντησή του πριν μερικούς μήνες σε συνέντευξη που έδωσε σε παιδιά πρέπει να παίζει ξανά και ξανά… Και στα παιδιά και στους μεγάλους. «Το σκέφτομαι κι εγώ κάποιες φορές όταν κάθομαι. Θα ήθελα πολύ να σπουδάσω. Δεν ήμουν από τους καλούς μαθητές, όμως θα ήθελα να περάσω στο Πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω τι θα σπούδαζα. Θα ήθελα να είχα σπουδάσει όμως».
Ν ΒΑ: Τι το ήθελαν και τον ρώτησαν; Λες και δεν μπορούσαν να φανταστούν τι απάντηση θα έπαιρναν. Ναι, κάποτε στην καριέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη τέθηκε το θέμα για το ταξίδι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και η συμμετοχή στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. «Δεν θα πω ότι δεν θέλω να παίξω στο NBA, απλά το επίπεδο εκεί πέρα είναι πολύ ψηλό και δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Απλά, είπα ότι δεν μπορώ να παίξω στην Αμερική και στο ΝΒΑ. Ο καθένας όπως αισθάνεται και κρίνει αναλόγως τον εαυτό του. Εγώ αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να παίξω εκεί. Τώρα πως αισθάνεται ο καθένας και πως τα βλέπει κάποιος άλλος είναι θέμα δικό του».
Τ απεινότητα: Πρέσβευε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παίκτη το να μιλάει λίγο. Να μιλάει σπάνια. Να μην θέλει να μιλάει για τον εαυτό του. Να μην θέλει να μιλάνε ούτε οι άλλοι για εκείνον. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έζησε και πέθανε με αυτή την αρχή – χαμηλοί τόνοι και χαμηλά το κεφάλι. Τίποτα πιο χαρακτηριστικό από όσα είπε σε εκείνο το τελευταίο του παιχνίδι, με τον Βασίλη Σπανούλη να έχει υπογράψει την κατάκτηση του τίτλου για τον Ολυμπιακό. «Σκέφτηκα «δεν το χάνεις ρε Βασιλάρα, μας έχεις... Μας έχεις... στείλει δυο-τρεις φορές. Χάσ' το!». Αλλά το έβαλε κι έδειξε πέρα από την πλάκα την ποιότητά του, τον ψυχισμό του και πόσο μεγάλος παίκτης είναι. Κι όλοι καταλαβαίνουν την ποιότητα και την ικανότητά του». Πόσο περισσότερο Διαμαντίδης μπορείς να είσαι;
Ι στορία: Είμαστε στο 2022 και ακόμα μιλάμε για τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Πριν περίπου είκοσι χρόνια, 21 για την ακρίβεια, ήταν ακόμα ένα πιτσιρίκι στον Ηρακλή που άρχισε να ονειρεύεται ότι θα παίξει μπάσκετ. Στις διαπραγματεύσεις του Παναθηναϊκού με τον Ηρακλή για την αγορά του Λάζαρου Παπαδόπουλου, ο Πρόδρος Εμφιετζόγλου προτείνει στον Θανάση Γιαννακόπουλο να πάρει πακέτο και τον Διαμαντίδη με επιπλέον 50.000 ευρώ, δηλαδή σχεδόν τζάμπα. Το αφεντικό του Παναθηναϊκού δεν ήξερε, φυσικά, για ποιον του μιλούσε ο τότε ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Ηρακλής και προσπαθούσε να συλλέξει πληροφορίες με τον δικό του… μοναδικό τρόπο. «Ρε παιδιά, μου δίνουν με 50.000 ευρώ κι έναν πιτσιρικά, Διαμαντάτος, Διαμαντάκης, κάπως έτσι. Είναι καλός αυτός; Αξίζει να τον πάρω;». Δεν τον πήρε τότε, γιατί υπήρξαν αντιδράσεις από τους οπαδούς του Ηρακλή, όμως όταν έμαθε καλά το όνομά του, φρόντισε να τον «κατεβάσει» στην Αθήνα χωρίς πολλές διαπραγματεύσεις.
Δ ιαμάντι (παντοτινό): 15 Σεπτεμβρίου του 2016 και το ΟΑΚΑ γιορτάζει. Κλαίει, δακρύζει, φωνάζει, γιορτάζει και τον αποχαιρετά… Το «Diamonds are Forever» είναι το τουρνουά που διεξάγεται προς τιμήν του και οι στιγμές είναι συγκλονιστικές. Προπονητές και παίκτες δε φείδονται εγκωμίων όταν πρόκειται για τον Δημήτρη Διαμαντίδη, τη στιγμή που εκείνος απλά θυμάται να πει «για μένα είναι πολύ μεγάλη τιμή αλλά θεωρώ το πιο σημαντικό είναι ότι μέσα από αυτό το τουρνουά είναι ότι ένα μέρος των εσόδων θα κατατεθεί σε δύο ιδρύματα τη Καστοριάς». Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έπαιξε για 68 δευτερόλεπτα στον μεγάλο τελικό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, έδωσε δύο ασίστ, προσπάθησε να σουτάρει τρίποντο, του γλίστρησε η μπάλα από τα χέρια, γέλασε και μετά, αρκετή ώρα μετά έγινε αυτό…
Η ζωή μετά: Η οποία θα λέγεται και εκείνο το χαμόγελο, με την υψωμένη γροθιά στο ΣΕΦ! Η τελευταία σπουδαία του στιγμή στον Παναθηναϊκό, εντός ή εκτός αγωνιστικού χώρου. Η τελευταία στιγμή του Δημήτρη Διαμαντίδη στη ζωή του μετά το μπάσκετ, στην οποία μάς άφησε – είναι η αλήθεια – να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Γελάει, τσαλακώνεται, γκρίζαρε, έφτιαξε τη δική του ακαδημία, έγινε γενικός διευθυντής στην ΚΑΕ, αλλά παραμένει πιστός στην κλίμακα Διαμαντίδη. Δεν τον απασχολεί η δημοσιότητα, δεν εμφανίζεται σε εκπομπές για να ασκήσει κριτική ή να πει τη γνώμη του επί παντός επιστητού, αποφεύγει τις μεγάλες δηλώσεις, δεν ξέρουμε πώς μοιάζουν τα παιδιά του και δεν έχει εγκαταλείψει το μπάσκετ. Τουναντίον, παίζει και το διασκεδάζει με την ψυχή του με τους φίλους του, πηγαίνει και παρακολουθεί τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και πήγαινε ακόμα και όταν δεν είχε διοικητικό πόστο, ωστόσο ουδέποτε έχει προσπαθήσει να επισκιάσει εκείνους που είναι τώρα οι πρωταγωνιστές. Ούτε καν από τη νέα του θέση να τους νουθετήσει ή να υποπέσει στο «αν ήμουν εγώ στη θέση σας» αμάρτημα. Είναι ο Διαμαντίδης ακριβώς όπως τον γνωρίσαμε.
Σ ουτ: Το ένα και μοναδικό, το ανεπανάληπτο και το αξέχαστο «βάλτο αγόρι μου». Έστω κι αν για τις επιταγές της εποχής και στις πρώτες εκείνες, αλησμόνητες καραντίνες, το μάθαμε και ως «βάλτη αγόρι μου». Πριν το τηλεοπτικό σποτ με τον Θοδωρή Παπαλουκά για τη χρήση μάσκας, υπήρχε ένα ολόκληρο ευρωμπάσκετ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το παιχνίδι με τη Γαλλία το 2005; Η μπάλα από τη διείσδυση του Νίκου Ζήση βγήκε έξω από τη γραμμή των 6μ.25 στον Δημήτρη Διαμαντίδη κι εκείνος ευστόχησε στο τρίποντο που έστειλε την Εθνική ομάδα στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, το οποίο και κατέκτησε. «Έτυχε να βρεθώ στη θέση αυτή και σούταρα απλά. Δεν είμαι πρωταγωνιστής, είμαστε δώδεκα παιδιά που έπαιξαν για την ομάδα και είναι μεγάλη επιτυχία που φτάσαμε στον τελικό». Ναι, οκ…
