• Μάσκες,
• επιστολή για εξαίρεση της απαγόρευσης κυκλοφορίας
• επιστολή για την εξαίρεση 10ημέρης καραντίνας
• επιστολή του Μέσου για το επαγγελματικό του ταξιδιού
• αποδεικτικό αρνητικού τεστ (PCR) 48 ωρών
• αποδεικτικό της εγγραφής στοιχείων στην πλατφόρμα της γερμανικής κυβέρνησης για την είσοδο στη χώρα…
Η λίστα των απαραίτητων για το ταξίδι στην Κολωνία και την κάλυψη του πιο περίεργου και αν μη τι άλλο ιστορικού φάιναλ-φορ είναι πρωτοφανής και μεγάλη. Κάποτε τσεκάραμε γραφομηχανή, διαβατήριο και αρχείο οι παλαιότεροι, laptop και ταυτότητα τα τελευταία χρόνια.
Η πανδημία έχει αλλάξει τα πάντα και πλέον τα απαραίτητα για την αποστολή είναι όλα τα παραπάνω. Ωστόσο η χαρά για την έστω και μερική επιστροφή στην κανονικότητα και για την απόλαυση αγώνων στο υψηλότερο επίπεδο και μακριά από κάθε είδους τοξικότητα είναι ανεκτίμητη και απερίγραπτη.
Χωρίς υπερβολή η αποστολή για την κάλυψη του 20ου φάιναλ-φορ δεν με ταξίδεψε μόνο στην Κολωνία, αλλά με πήγε ταυτόχρονα 30 χρόνια πίσω. Στο Πέζαρο…. Στην πρώτη αποστολή μου, όταν το 1991, ο δάσκαλος και ασύγκριτος δημοσιογράφος, Γιάννης Διακογιάννης επέλεξε να με στείλει στην έδρα της Σκαβολίνι για να καλύψω για τα ΝΕΑ τον τελικό πρόκρισης της “πανελλήνιας” ομάδας του, Άρη με την ομάδα του μειράκιου της προπονητικής, Σέρτζιο Σκαριόλο.
Η αγωνία, το άγχος αλλά και η χαρά για το ταξίδι στο Πέζαρο σε ηλικία 20 χρονών ανταγωνίζονταν τα συναισθήματα για το ταξίδι σήμερα, στην Κολωνία. Τόσα έγγραφα, τόσες φόρμες προς συμπλήρωση σε πλατφόρμες, upload και εκτύπωση των αποτελεσμάτων και μια “παγωμένη” ατμόσφαιρα με έκαναν να νιώθω λες και ήταν το πρώτο ταξίδι μου.
Ήταν! Ήταν το πρώτο μιας νέας ζωής, που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε κυρίως πνευματικά και ψυχολογικά. Στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης, όπου ο Αντώνης επέστρεψε σχεδόν ασθμαίνοντας στο WC όταν μερικά μέτρα πιο κάτω διαπίστωσε πως είχε ξεχάσει τη μάσκα του όταν πήγε να πλύνει τα χέρια του και το πρόσωπο του, αναρωτιόμασταν και προσπαθούσαμε να θυμούμαι πότε ήταν το τελευταίο ταξίδι του κάθε ενός μας.
Η καραντίνα μας… κόλλησε στους καναπέδες, “κόλλησε” και το μυαλό μας. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος…
Μας “φυλάκισε" στους τέσσερις τοίχους και μέσα σε αυτούς έκλεισε τα όνειρα μας, τις συνήθειες μας, τα συναισθήματα μας… Σαν να πάγωσε ο χρόνος!
Σταδιακά όμως κερδίζουμε πίσω τη ζωή μας, έστω κι αν η καθημερινότητα θα έχει νέες συνήθειες. Ψυχρές, σαν τον χρόνο μέσα στην καραντίνα! Συναντιόμαστε με τους συναδέλφους στο αεροδρόμιο, με τους φίλους και τους γνωστούς στο δρόμο, τους συγγενείς και υπάρχει μια απόσταση. Η αγκαλιά, η σφιχτή χειραψία, τα φιλιά που ίσως για πολλούς είχαν κάποτε τυπική σημασία, πλέον έχουν την ανεκτίμητη αξία που “κρύβουν” μέσα τους. Την επικοινωνία, την εκδήλωση συναισθημάτων.
Κάτι που ισχύει ακόμη και στην νέα καθημερινότητα μας. Το βιώσαμε, με τον Αντώνη, στο ταξίδι μας από τη Φρανκφούρτη στην Κολωνία. Στο σύγχρονο και ταχύτατο τρένο καθίσαμε απέναντι από ζευγάρι. Έπαιζαν με τα κινητά τους. Ήταν “χαμένοι” μέσα στη μικρή οθόνη τους. Τα μάτια του νεαρού έλαμψαν ακούγοντας μας να μιλάμε. Το χαμόγελο του δεν μπορούσε να κρυφτεί από τη μάσκα του.
«Έλληνες! Παιδιά, είστε Έλληνες; Κι εγώ! Μισός Έλληνας είμαι» αναφώνησε με χαρά! Ο Ανδρέας, μόνιμος κάτοικος Μονάχου, ταξίδευε μαζί με την Aleksandra για να τη συνοδέψει στην χθεσινή εμφάνιση της στο talent-show που συμμετέχει, έχοντας προκριθεί στη β’ φάση. Η Κολωνία είναι “πρωτεύουσα” των Media και το ζευγάρι ταξίδευε 5,5 ώρες για να βγει η 22χρονη εκκολαπτόμενη τραγουδίστρια στη σκηνή και να κυνηγήσει το όνειρο της.
«Είμαι από τη Μέγαρα» είπε Ανδρέας κάνοντας το μικρό λάθος από τη βιασύνη του να εκδηλώσει τη χαρά του. «Η θεία μου μένει στη Γλυφάδα και πάω συχνά όποτε κατέβω στην Ελλάδα. Ανυπομονώ να έρθω ξανά. Είναι ωραία εδώ, ζούμε καλά, υπάρχει οργάνωση, όλα είναι καλά. Αλλά η Ελλάδα είναι κάτι άλλο» έλεγε και τα μάτια του λαμποκοπούσαν.
«Είναι συνέχεια νευρικός. Εγώ είμαι cool. Πάω να τραγουδήσω αλλά δεν έχω κανένα άγχος. Ok, όταν βγω στη σκηνή θα έχω λίγο, όμως είναι μόνο εκείνη τη στιγμή, μέχρι να ακουστεί η πρώτη νότα. Τώρα όμως ο Ανδρέας χαλάρωσε… Επειδή είδε Έλληνες. Εγώ έχω πάει μια φορά στην Κρήτη και θέλω να ξαναέρθω» είπε η λαμπερή Aleksandra, που έλαμψε ακόμη περισσότερο όταν της ευχηθήκαμε να έρθει στην Ελλάδα ως νικήτρια του “Das Supertalent”.
Η εγκάρδια συνομιλία, η ζεστή ματιά “έδιωξαν” τη συννεφιά και τη συνεχή ψιχάλα της Κολωνίας, που θα φιλοξενήσει στην επέτειο των 20 χρόνων της Euroleague το πιο… ψυχρό και περίεργο φάιναλ-φορ. Προφανώς όχι λόγω καιρικών συνθηκών, αλλά εξαιτίας των μέτρων που η ανάγκη για περιορισμό της διασποράς του θανατηφόρου ιού έχει επιβάλλει.
Η σύγχρονη και πανέμορφη “Lanxess Arena” των 19.500 θέσεων θα είναι άδεια. Δεν θα λειτουργήσει fanzone για events και πωλήσεις προϊόντων, δεν θα γίνει gala (για τις βραβεύσεις), δεν θα δοθεί καν κοινή συνέντευξη Τύπου των τεσσάρων φιναλίστ, δεν θα έχουμε μικτή ζώνη και πολλά ακόμη έχουν ακυρωθεί.
Σε μερικές ακόμη σημαντικές διαφορές, που καταδεικνύουν και το μέγεθος του αθλήματος και κατ’ επέκταση της Euroleague που είναι η μεγαλύτερη και πιο λαμπρή διοργάνωση στην Ευρώπη, οι τέσσερις φιναλίστ, Μπαρτσελόνα, Αρμάνι Μιλάνο, Έφες και ΤΣΣΚΑ έφτασαν στην υπό καθεστώς πλήρους lockdown Κολωνία, δύο ημέρες νωρίτερα!
Ωστόσο επειδή η “Lanxess Arena” είχε κλειστεί για το event του φάιναλ-φορ από Πέμπτη έως Κυριακή, οι ομάδες την Τετάρτη (26/5) δεν είχαν πρόσβαση στο γήπεδο των αγώνων. Οι τρεις ταξίδεψαν οδικώς έως το Λεβερκούζεν, το οποίο απέχει περίπου 30-40 λεπτά από την Κολωνία, ενώ η Μπαρτσελόνα βρήκε μόνη της ένα μικρό γήπεδο και προπονήθηκε σε αυτό με δική της πρωτοβουλία και ευθύνη.
Στο πλαίσιο των μέτρων που έχουν ληφθεί εξαιτίας του κορονοϊού στο ξενοδοχείο των ομάδων, κάθε μια εκ των φιναλίστ χρησιμοποιεί δικό της εστιατόριο για τα γεύματα της και επιτρέπονται η είσοδος σε maximum 24 άτομα, χωρισμένα ανά 8αδες.
Επίσης οι εξέδρες στο στο άδειο γήπεδο θα είναι… γεμάτες! Ένα hi-tech video wall 161 τετραγωνικών μέτρων θα βάλει στην αρένα της Κολωνίας οπαδούς των τεσσάρων ομάδων που θα πανηγυρίζουν ανάλογα με την εξέλιξη κάθε φάσης δημιουργώντας εικονική ατμόσφαιρα γεμάτου γηπέδου.
Δεν χωρά λοιπόν αμφιβολία ότι η εμπειρία του εφετινού φάιναλ-φορ θα είναι για όλους όσοι τη βιώσουν ξεχωριστή κι ότι συμβεί θα παραμείνει αξέχαστη, όπως όλα όσα ζούμε την εποχή του Covid-19 και μερικές φορές μοιάζουν να τα ζούμε για πρώτη φορά κι ας τα έχουμε βιώσει αμέτρητες φορές…
