Στο ΟΑΚΑ απόψε (5/12) έγιναν εκπληκτικά πράγματα και πήγαν να γίνουν ακόμη περισσότερα. Ευτυχώς για την ΑΕΚ δεν έγιναν. Αλλά δυστυχώς για το μπάσκετ, οι υπεύθυνοι της ΚΕΔ κατάφεραν να μας προσφέρουν ένα διαιτητικό τσίρκο.
Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν θεωρώ πως έγινε φάουλ υπέρ του ΠΑΟΚ στο τέλος. Έγινε μια κλασική προσπάθεια να πάρει ο παίκτης που κάνει το σουτ της απελπισίας το φάουλ με όποιον τρόπο μπορούσε, αλλά όχι φάουλ. Για την οικονομία της κουβέντας όμως, που λένε, θα πω πως δέχομαι ότι σε αντίστροφη περίπτωση προφανώς θα ζητούσα φάουλ. Αλλά μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημα μόνο στο ματς ΑΕΚ – ΠΑΟΚ. Αν στο τέλος έρχεται στο επίκεντρο αυτή η φάση, ο λόγος είναι πως εκεί έφεραν το ματς οι διαιτητές στο προηγούμενο διάστημα και οι αυτοκτονικές τάσεις της ΑΕΚ.
Για 39 λεπτά και 57 ή 58 δευτερόλεπτα, έβλεπα το ματς και δεν πίστευα τι γινόταν με τους διαιτητές. Η ανεπάρκεια τους τελικά ευνόησε τον ΠΑΟΚ, που είδε από το πουθενά να έχει σφυρίγματα 30-70 στην καλύτερη περίπτωση, σε συζήτηση μόνο με ΑΕΚτζήδες θα έλεγα 10-90.
Υπάρχουν τρεις περιπτώσεις, που οι παίκτες του ΠΑΟΚ πάτησαν γραμμή και φαινόταν χωρίς καν το ριπλέι και δεν δόθηκε τίποτα. Τρεις φορές, πάτημα γραμμής! Αυτό τα λέει όλα. Ο Ζήσης σε κάποια φάση έφτασε να κάνει πλάκα στον διαιτητή, δείχνοντας του πόσο πολύ είχε περάσει έξω το πόδι του παίκτη του ΠΑΟΚ κι αυτός τον κοιτούσε σαν χαζός. Για να πω την αλήθεια δεν έδειχνε να κάνει και μεγάλη προσπάθεια για αν του βγει το βλέμμα.
Απόψε έπαιζε ΑΕΚ – ΠΑΟΚ. Μπορεί βαθμολογικά να μην έχουν καμιά σχέση, αλλά αν η ΚΕΔ δεν σέβεται ένα ματς ανάμεσα σε δύο από τα μεγαλύτερα brandnames του πρωταθλήματος παραδοσιακά και σε όποια κατάσταση και να είναι, τότε δεν σέβεται το ίδιο το άθλημα.
Σε αυτό το ματς, με τον ΠΑΟΚ στο κάτω – κάτω να είναι κι ανεβασμένος το τελευταίο διάστημα, έβαλαν τον Καρακατσούνη που μάλλον κάτι είχε πάθει κι έφτασε στο σημείο στην φάση μετά τις χαμένες βολές του Ζήση στο τέλος, να πάει στην οθόνη κι από αυτό που είδε, αρχικά να δώσει την μπάλα στον ΠΑΟΚ! Είναι εκπληκτικό, γιατί ξαφνικά ανάμεσα σε τέσσερα χέρια παικτών της ΑΕΚ που έτυχε να είναι λευκοί, εμφανίζεται το χέρι του Γκρίφιν που εντάξει, θέλει να έχεις πάθει κάτι για να μη το καταλάβεις και πετάει την μπάλα καθαρά έξω. Κι ο άνθρωπος το βλέπει στην οθόνη, επιστρέφει και δείχνει ΠΑΟΚ. Προφανώς τον έσωσαν οι άλλοι και το διόρθωσαν αμέσως.
Οι άλλοι δύο ήταν ένας παντελώς άγνωστος κι ένας που σφυρίζει τρία χρόνια στην πρώτη κατηγορία. Σε αγώνα ΑΕΚ – ΠΑΟΚ, που προσωπικά ελάχιστα ματς θυμάμαι τα τελευταία χρόνια, που να ήταν βαρετά ή χωρίς ανταγωνισμό.
Αυτό είναι ασέβεια στο μπάσκετ κι άλλο ένα δείγμα ασέβειας ειδικά στην ΑΕΚ. Έξι χρόνια τώρα προσπαθεί να βοηθήσει το ελληνικό μπάσκετ με την δική της δυναμική παρουσία. Κάνει θυσίες κόντρα σε κάθε οικονομική λογική. Δέχθηκε τον εκβιασμό που δεν δέχθηκαν άλλοι, για να πάει στην διοργάνωση της FIBA πριν από τέσσερα χρόνια. Ε, δείξτε λίγο σεβασμό ρε άνθρωποι. Ήμαρτον πλέον. Δεν είναι μόνο η απαράδεκτη εξαρχής διαιτητική σύνθεση για ένα ΑΕΚ – ΠΑΟΚ. Την σφύριζαν σε όλο το ματς σα να ήταν πρωτοεμφανιζόμενη στο πρωτάθλημα, απέναντι στον μόνιμο πρωταθλητή.
Να πω δυο λόγια και για την ΑΕΚ. Συμπλήρωσε 20 ματς αήττητη στο πρωτάθλημα και ήδη γράφεται ιστορία.
Για την ακρίβεια έχει γραφτεί. Σταθερά εδώ και καιρό, σε μια έτσι κι αλλιώς δύσκολη περίοδο για όλους, που δεν ξέρεις πότε θα παίξεις κι από την μια στιγμή στην άλλη εκεί που προγραμματίζεις τρία ματς σερί, τελικά δεν παίζεις κανένα, η ΑΕΚ έχει κι απουσίες κομβικές.
Απόψε δεν είχε Σλότερ, δεν είχε όμως και Λοτζέσκι, τον καλύτερο της παίκτη το τελευταίο διάστημα. Και μπήκε ωσεί παρών ο Χρυσικόπουλος για ελάχιστα λεπτά, όπου ήταν φανερό πως δεν μπορούσε. Μετά από 22 μέρες ταλαιπωρίας με τον και τελικά είδαμε να φεύγει και χωρίς να νιώθει καλά.
Μέσα σε όλα αυτά, στην διακοπή η ΑΕΚ έφτασε να κάνει προπονήσεις δύο εναντίον δύο. Καθώς είχε και διεθνείς. Γκίκα, Ρογκαβόπουλο, αλλά και Μασιούλις. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε προβλήματα, ενισχύθηκε κιόλας και έκανε κανονικές προπονήσεις. Όλα αυτά παίζουν ρόλο.
Παρόλα αυτά αυτή η ομάδα αρνείται τελικά να χάσει, ακόμη και υπό συνθήκες που για την γκέλα έχει γίνει περίπου …προαναγγελία. Κάπως έτσι το έβλεπα το αποψινό πριν αρχίσει. Κερδίζει με κάθε τρόπο, εύκολα ή δύσκολα, πολύ εύκολα ή πολύ δύσκολα, κάθε είδους αντίπαλο που βρίσκει στο διάβα της ως τώρα και μέσα σε αυτούς, τρία ματς στην Ευρώπη κι εκτός έδρας το Περιστέρι.
Τα προβλήματα που φαίνονται θα αρκούσαν για να δικαιολογήσουν οτιδήποτε, πόσο μάλλον μαζί κι αυτά που δεν φαίνονται. Γιατί κανείς δεν είχε υπόψη ας πούμε τις προϋποθέσεις με τις οποίες η ΑΕΚ έφτασε στο αποψινό ματς κι από πλευράς προετοιμασίας.
Είναι τίτλος τιμής για τον Παπαθεοδώρου που τίποτα δεν επικαλέστηκε πριν το ματς, παρά μόνο την υποχρέωση νίκης. Παρουσιάζει μια ομάδα που με οποιαδήποτε σύνθεση σε κάνει περήφανο να την βλέπεις και σε κάνει να πιστεύεις πως σε κάθε δυσκολία, κάποιο τρόπο θα βρει αυτό το σύνολο. Συναίσθημα σπάνιο για οπαδό της ΑΕΚ, να το τονίσω. Αλλά μου το βγάζει τελευταία η ΑΕΚ.
ΥΓ: Αφού έγραψα το blog, ήρθε η είδηση πως ο ΠΑΟΚ έκανε ένσταση. Ειλικρινά απορώ ποιοι μπορεί να είναι και τι είδους μυαλά κουβαλάνε, όσοι έχουν σχέση με μια τέτοια απόφαση. Ένσταση για ένα δευτερόλεπτο στο χρονόμετρο και για μια στην καλύτερη περίπτωση αμφισβητούμενη φάση. Εννοείται χωρίς κανένα περιεχόμενο κι εννοείται με το μόνο που μπορεί να αφήσει πίσω της, να είναι τοξικότητα. Ανάξιο σχολιασμού, ειλικρινά.
