Η -όχι και τόσο- ξαφνική μεταστροφή του Ολυμπιακού, που ξεφεύγει κατά πολύ της επικοινωνιακής πολιτικής και αγγίζει θεμελιώδεις πυλώνες φιλοσοφίας, αναφορικά με τη σύνθεση του ρόστερ του, δεν είναι μία απρόβλεπτη συνθήκη. Είναι μία πραγματικότητα που είχε προβλεφθεί.
Η σεζόν για τους ερυθρόλευκους είναι χαμένη ουσιαστικά, καθώς η μη συμμετοχή τους στο εθνικό πρωτάθλημα, θα βάλει ένα πρόωρο τέλος στη φετινή διαδρομή στις αρχές Απριλίου, με δεδομένο ότι είναι σχεδόν αδύνατον οι ερυθρόλευκοι να προκριθούν στα πλέι οφς, και φέρνει αντιμέτωπους, διοίκηση, παίκτες και προπονητές, με μία εντελώς πρωτόγνωρη κατάσταση: Πρέπει να ταξιδέψουμε πολύ βαθιά στο παρελθόν για να θυμηθούμε την τελευταία φορα που η καταληκτική πράξη μίας ολόκληρης χρονιάς για τον Ολυμπιακό, ή μία ομάδες παρόμοιου, υψηλού βεληνεκούς, υπογράφηκε στις 9 Απριλίου, όταν και θα τελειώσει φέτος η κανονική σεζόν της Ευρωλίγκας. Σίγουρα πάντως, πριν τη σεζόν 1986-87 όταν και καθιερώθηκαν τα πλέι οφς, στο ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ.
Ακριβώς στη μέση της φετινής πορείας και με τον μοναδικό μεγάλο στόχο να είναι χαμένος πια, η διοίκηση του Ολυμπιακού αποφάσισε, μάλλον ορθά, να εστιάσει την προσοχή της, στο χτίσιμο, στη δημιουργία της ομάδας, που θα επαναφέρει τους ερυθρόλευκους σε μονοπάτια επιτυχιών.
Ποια είναι η πρωτογενής απόφαση που ελήθφη; Η ελληνοποίηση, που αρχικά ενσαρκώνεται με την επιστροφή του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, και όπως αναφέρει η παρασκηνιολογία, στο σχεδιασμό των αφων Αγγελόπουλων, είναι η εντατική αναζήτηση Ελλήνων παικτών, που θα κουβαλήσουν το κάρο τα επόμενα χρόνια.
Ας πάρουμε όμως, τα πράγματα από την αρχή: Τι ακριβώς συνέβη το καλοκαίρι;
To #mexritelous ανένδοτο που κήρυξε η ομάδα του Πειραιά με αφορμή τη διαιτησία στα ελληνικά δρώμενα, την έφερε να αγωνίζεται στην Α2 κατηγορία, συγκεντρώνοντας όλες τις δυνάμεις της στην Ευρωλίγκα.
Στο τιμόνι του Ολυμπιακού, στο ξεκίνημα της σεζόν, ήταν ο Ντέιβιντ Μπλατ, ο οποίος, απελευθερωμένος από τους κανόνες του ελληνικού πρωταθλήματος για την υποχρεωτική παρουσία γηγενών παικτών, αποφάσισε πως ο νέος, μα και σφόδρα πειραματικός, Ολυμπιακός θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί τις διατάξεις της Ευρωλίγκας και τους μηδενικούς περιορισμούς στην προέλευση των παικτών, για να χτίσει μία ομάδα αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από ξένους παίκτες.
Στην αρχή (είναι απολύτως κατανοητό πως) θα μπορούσε να ελήφθη ως αποδέσμευση από ένα βαρετό και κουραστικό βαρίδι, το δικαίωμα υπογραφής συμβολαίων με αθλητές χωρίς συνοριακές προϋποθέσεις. Ηταν δελεαστικό! Καμία ομάδα στην Ευρώπη δεν είχε ποτέ άλλοτε, την ελευθερία να δομήσει ένα ρόστερ χωρίς υποχρεωτική παρουσία γηγενών. Γουάου! Στα πιο ανεπτυγμένα πρωταθλήματα του κόσμου (πλην ΝΒΑ φυσικά), μόνο στην Αδριατική Λίγκα υπάρχει απόλυτη ελευθερία στην παρουσία ξένων παικτών, αλλά εκεί, ο κανονισμός υπάρχει για …να βρίσκεται.
Καμία ομάδα στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων δεν είχε την ευλογία (ή την κατάρα) να παίζει διεθνή επίσημα ματς, χωρίς να αγωνίζεται στο εθνικό πρωτάθλημα. Επανάσταση! Κυριολεκτικά! Μία κατάσταση εντελώς αγνώριμη προς όλους. Οχι μόνο τους Ελληνες, αλλά και τους ευρωπαίους.
Ο Μπλατ, λοιπόν, καλούμενος να στήσει ένα ρόστερ αποκλειστικά και μόνο για την Ευρωλίγκα. Και τι έκανε; Γύρισε την πλάτη στους περισσότερους γηγενείς και έριξε τα δίχτυα του στις εκτός Ελλάδας αγορές. Μπάλντγουιν, Χαπ, Τσέρι, Κουζμίνσκας, Πολ, Πάντερ, Ρούμπιτ συν τον Μιλουτίνοφ και τον Βεζένκοφ που δεν έχει δικαίωμα να αγωνιστεί στην Εθνική, ο Ντέιβιντ Μπλατ διαμόρφωσε ένα ρόστερ με 9 ξένους και του Σπανούλη, Πρίντεζη (στα τελευταία χρόνια της καριέρας τους), Παπανικολάου και Κόνιαρη (που ήταν στο …looking για μεγάλο διάστημα).
Τρεις μήνες μετά, ο Ολυμπιακός σαλπίζει υποχώρηση, έχοντας διακόψει τη συνεργασία του με τον Μπλατ προ πολλού, για τους γνωστούς λόγους.
Στο μεταξύ, με ρεκόρ 6-11 και την εικόνα (όχι της βαθμολογίας, αλλά της ίδιας της ομάδας) να δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει δυνατότητα για κάτι περισσότερο στη φετινή σεζόν, ο στόχος έχει απομακρυνθεί ήδη πάρα πολύ.
Συνάμα; Κακό μπάσκετ, έλλειψη ταυτότητας, κρούσματα απειθαρχίας και συμβόλαια σε παίκτες που σε άλλες εποχές, θα ήταν τυχεροί αν έβρισκαν μία πρόσκληση απλά και μόνο για να μπουν στις εξέδρες του ΣΕΦ να παρακολουθήσουν έναν αγώνα του Ολυμπιακού. Οχι να αγωνιστούν με τη φανέλα του.
Ωστόσο: Ηταν, επί της ουσίας, ένα πρόβλημα, λάθος του Ολυμπιακού; Η μήπως όλα ξεκινούν από τη στάση της διοργανώτριας αρχής, που έχει αποφασίσει να καταρρίψει κάθε έννοια προστασίας του εγχώριου προϊόντος;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο παρελθόν, ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ, η Μακάμπι, η Φενέρ επένδυσαν στην ακατάσχετη συγκέντρωση δυνάμεων εκτός των χωρών τους για να φτάσουν στην επιτυχία και τα κατάφεραν. Υπάρχει όμως, μία ειδοποιός διαφορά: Για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε την παρούσα φάση και άπτονται του οικονομικού πλαισίου κάθε χώρας, η ΤΣΣΚΑ και η Φενέρ είχαν τη δυνατότητα να “αγοράζουν” κάθε χρόνο νέες ομάδες, κάτι που είναι αδύνατον να συμβεί πλέον στην πλειονότητα των ομάδων. Η δε, Μακάμπι, μετά το 2014, όταν κατέκτησε την Ευρωλίγκα, επιχείρησε να κάνει το ίδιο, αλλά (τηρουμένων των αναλογιών) καταποντίστηκε και χρησιμοποιώντας μία υπερβατική λογικά, θα έλεγε κανείς ότι φέτος, που το ισραηλίτικο στοιχείο είναι πολύ πιο έντονο, κι έχοντας έναν προπονητή, που γνωρίζει τη σημασία του γηγενή, διαγράφει μία από τις καλύτερες σεζόν της δεκαετίας.
Άθελά του και χωρίς να είναι επιφορτισμένος με αυτό το ρόλο, ο Ολυμπιακός μας ταξίδεψε στο μέλλον και μας έδειξε πως μπορεί να είναι η πραγματικότητα σε μία κλειστή Λίγκα για τις λιγότερα δυνατές, οικονομικά, ομάδες, όπως αυτή που ονειρεύεται το στρατηγείο της Ευρωλίγκας στη Βαρκελώνη. Μία κλειστή Λίγκα, με απόλυτη απελευθέρωση των ξένων παικτών, που θα εξωθήσει τις ομάδες σε επιλογές τύπου Ολυμπιακού, δεν αποτελεί λύση για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και σίγουρα θα είναι μάλλον καταδικαστική για οποιαδήποτε ομάδα, η αποχώρηση από το εθνικό πρωτάθλημα, που σε κλαμπ με υψηλές απαιτήσεις προσφέρει τη δυνατότητα της προπαρασκευής νέων παικτών.
Είναι εντελώς αφελής, έως ανόητος, όποιος πιστεύει, ή πιστέψει ότι:
- Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η Μακάμπι, η Ρεάλ, ή η ΤΣΣΚΑ θα γίνουν μία μέρα Λέικερς, Γουόριορς, ή Σέλτικς. Το σύνορο, η σημαία, αλλά κατά βάση η κουλτούρα των διαφορετικών λαών θα είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζει ότι η στην Ευρωλίγκα αγωνίζονται ομάδες που εκπροσωπούν, χτίζονται σε πλαίσιο τοπικών χαρακτηριστικών και η σύσταση του DNA τους αποτελείται από συγκεκριμένες γενετικές πληροφορίες.
- Ο μη γηγενής θα αντιμετωπίσει μία ευρωπαϊκή ομάδα, με τον ίδιο τρόπο που θα το κάνει ένας γηγενής, ο οποίος, μεγαλώνει, ζει, αναπνέει, κινείται, μέσα στην αύρα των ομάδων που προέρχονται από τη χώρα του. Είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό. Εδώ είναι Ευρώπη, όχι ΗΠΑ.
- Ελάχιστες ομάδες μπορούν να διαχειριστούν την υπεραξία που δημιουργούν στους ξένους παίκτες, σε αντίθεση με τους γηγενείς, που κατά ένα συντριπτικό ποσοστό, το επόμενο βήμα τους μετά τον Παναθηναϊκό, ή τον Ολυμπιακό, είναι το ΝΒΑ, το οποίο φυσικά δεν μπαίνει στο κάδρο ως ανταγωνιστικό της Ευρωλίγκας, καθώς είναι ένας άλλος πλανήτης.
- Οι ομάδες δεν έχουν ανάγκη τα εθνικά πρωταθλήματα. Κι αυτό είναι αξίωμα! Δεν χρειάζεται καμία εξήγηση.
- Η κλειστή Λίγκα σε ένα αθλητικό μοντέλο όπως το ευρωπαϊκό, σε συνδυασμό με την οικονομική ασφυξία που θα υποστούν οι υπόλοιπες παραγωγικές δυνάμεις του μπάσκετ, θα περιορίσει δραστικά την παραγωγή εγχώριων ταλέντων.
- Οι Εθνικές ομάδες κάνουν κακό στους παίκτες! Επίσης αυτό είναι αξίωμα και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση.
- Ο Ολυμπιακός, εντελώς ακούσια, μόνο και μόνο επειδή επέλεξε τον δικό του #mexritelous δρόμο έπαιξε το ρόλο του πειραματόζωου για ολόκληρη την κοινότητα του ευρωπαϊκού μπασκετικού οικοσυστήματος. Και απέτυχε παταγωδώς, στέλνοντας όμως το μήνυμα, ότι είναι αποφασισμένος να μην επιτρέψει άλλη μία χρονιά να χαθεί στο μέλλον.
Ο Ολυμπιακός έκανε λάθη, με τα οποία επιτρέπει να διδαχθούν οι ανταγωνιστές του, αλλά ας είναι μόνο αυτό το κόστος που θα έχει. Το μόνο που μένει είναι να επιστρέψει στην Α1, στήνοντας μία πολύ καλή ομάδα στην Α2, μέσω της οποίας θα μπορέσει να αγωνιστεί και πάλι στη μεγάλη κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ.
Τότε, θα έχει διορθωθεί μία κακογραφία και ταυτόχρονα, θα υπάρχει η ελπίδα ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ, ανησύχησε για όσα του μέλλουν να συμβούν.
Εν ολίγοις, το μοντέλο του mexritelous απέτυχε παταγωδώς και μαζί του και όσοι το υποστήριζαν φανερά, δημόσια ή κρυφά. Όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτό, τόσο πιο εύκολα θα επιστρέψει ένας μεγάλος σύλλογος από την αντικανονικότητα στην κανονικότητα.
