«Τίποτα-τίποτα δεν μας σταματά», «Όχι τρίποντο», «Ο διαιτητής φοράει κόκκινα γυαλιά», «Ένα ουισκάκι και επιστρέφουμε», «Είναι να γελάει κανείς». Όλες φράσεις, όλες ατάκες αποτυπωμένες στο σκληρό δίσκο του μυαλού. Με τη σημαντική λεπτομέρεια που καταδεικνύει το μεγαλείο του ανδρός, ότι στο θυμικό παραμένει αναλλοίωτη και η χροιά της φωνής του, οι παύσεις του, το «χρώμα» που προσέθετε το συναίσθημα και μετέφερε την αγωνία, το θυμό, την ειρωνεία, το πάθος ή την αδιαφορία.
Οι περισσότεροι (ορθώς) εμμένουμε στο έπος του ’87, την πρώτη φορά που το έθνος ομονόησε αληθινά στη μεταπολίτευση. Είχε προλάβει από το 1986 να μας μυήσει λίγο στα μυστικά του μπάσκετ μέσα από εκείνη την ιστορική εκπομπή με τον Κώστα Γεωργιάδη στην ΕΡΤ, τις «Αθλητικές Συναντήσεις». Σαββατιάτικη ιεροτελεστία: οικογενειακό τραπέζι, φαγητό και στο βάθος μια ήρεμη, χαρακτηριστική φωνή να κάνει ερωτήσεις υποκρύπτοντας και το σχόλιο.
Αυτό ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο του, ότι ήταν ολοκληρωμένος δημοσιογράφος, ότι τα κατάφερνε με ό,τι καταπιανόταν σε αυτή τη δουλειά. «Υλατζής» ξεκίνησε και στην Απογευματινή και στο «Δικέφαλο» του «ΦαΚού», πίσω στα βάθη των δεκαετιών του 60 και του 70. Καλός στα ρεπορτάζ, καλός στην ύλη, καλός στο γράψιμο, καλός στη μετάδοση, καλός παντού. Με απλό, σχεδόν εκνευριστικό τρόπο και προπαντός με διάθεση για ρήξη. Τους δημοσιογράφους που έχουν μόνο φίλους να φοβάστε, όχι εκείνους που έχουν το θάρρος της γνώμης τους.
Αν δεν είχε ψήσει το Νασίκα και το Φλουράκη, ο ελληνικός αθλητικός Τύπος δεν θα είχε ποτέ το μπασκετικό ευαγγέλιο της Τρίτης. Το «Τρίποντο» δεν ήταν απλώς ένα περιοδικό. Το Τρίποντο είναι η νιότη μας, ήταν η συντροφιά μας, το πρώτο εξειδικευμένο έντυπο που διαπαιδαγώγησε δυο γενιές Ελλήνων και επί της ουσίας «επέβαλε» το μπάσκετ στις ζωές και των υπολοίπων. Αν ο «σωλήνας» είναι ο εργολάβος της εγκαθίδρυσης του αθλήματος στο dna των Ελλήνων, ο Συρίγος είναι ο αρχιτέκτων.
«Δίχως μαλλιά στη γλώσσα». Πρώτη σελίδα, μαζί με το ευρετήριο περιεχομένων και τις πληροφορίες της έκδοσης. Το editorial που χάρασσε πολιτική, που οι πιτσιρικάδες μπορεί να μην καταλάβαιναν ή να προσπερνούσαν, αλλά το μοναδικό στο περιοδικό που «έκρυβε» την είδηση. Συνήθως η «είδηση» σήμαινε και ρήξη, στην αρχή με τον Άρη και τα συμφέροντά του, μετά με τον ΠΑΟΚ που αμφισβητούσε τα πρωτεία του συμπολίτη, αργότερα με το δίπολο των Αθηνών, ποτέ ευθέως με την Εθνική ομάδα γιατί τις μεγάλες αγάπες δεν τις πληγώνεις ποτέ.
Κακά τα ψέματα όμως, η δεκαετία που η Ελλάδα ζούσε και ανέπνεε για το μπάσκετ με παροιμιώδη αγνότητα λόγω άγνοιας, ήταν η περίοδος από το 1986 μέχρι το 1996. Τότε συνέβησαν όλα, τότε ήταν «οι Πέμπτες του Άρη» που διαβάζετε σε κάθε αφιέρωμα για την ομάδα του Γκάλη και του Γιαννάκη, τότε γέμιζε το Παλέ με κόσμο κι από τις δυο πλευρές, τότε γράφτηκε η Παλαιά Διαθήκη του ελληνικού μπάσκετ.
Προφήτης ήταν ο Συρίγος, τόσο ισχυρός που τον γνώριζαν και οι αδαείς, τόσο παρεμβατικός που του χρέωναν και πράγματα εκτός επιρροής του. Σε όλη του την καριέρα, εμμονική διάθεση διακρίνω με την ασφάλεια των ετών, μόνο στην υπόθεση Κιάπε και του «Θαλή από το Ρέθυμνο». Σε όλες τις υπόλοιπες δικαιώθηκε με ακρίβεια και δεν αναφέρομαι σε ρεπορταζιακές επιτυχίες ή εύκολες κρίσεις. Ο Συρίγος έγραψε για το ατύχημα Κεντέρη-Θάνου πριν γίνει. Ο Συρίγος φορτώθηκε τις αγωγές του ζεύγους για την Pentelink που αργότερα έγινε Octagon και ο Συρίγος προειδοποίησε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Στο Συρίγο έστησαν το καρτέρι τον Οκτώβριο του 2004 στη διασταύρωση των οδών Αριστείδου και Έλλης, στην Καλλιθέα επειδή «τόλμησε» να γράψει για το «Καραϊσκάκης».
Ήταν η πρώτη «σοκαριστική» επίθεση «αγνώστων» σε δημοσιογράφο, η πρώτη δολοφονική απόπειρα. Εργαζόταν στην αγαπημένη του Ελευθεροτυπία τότε, μόλις είχε ολοκληρώσει την εκπομπή στο ραδιόφωνο του ΣΠΟΡ FM και δυο θρασύδειλοι με μαχαίρια και λοστάρια τον σώριασαν στο έδαφος. Σώθηκε μετά από ένα επίπονο χειρουργείο τεσσάρων ωρών στην Κεντρική Κλινική, όταν οι θεράποντες ιατροί κατόρθωσαν να σταματήσουν την αιμορραγία. Πολλά θέματα ανοικτά εκείνη την περίοδο. Η Octagon, οι υποθέσεις ντόπινγκ, η παραχώρηση του Σταδίου Καραϊσκάκη και η μετατροπή του σε γήπεδο μέσω της ένταξής του στο φάκελο των Ολυμπιακών έργων.
Όλες τους «δύσκολες» υποθέσεις που έφτασαν μέχρι τη Βουλή είτε μέσω επίκαιρων ερωτήσεων στο πλαίσιο κοινοβουλευτικού ελέγχου είτε μέσω αναφορών. Δεν υπάρχει λόγος να το προεκτείνουμε πολιτικά, άλλωστε τα ονόματα και του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Αθηνών και της Εισαγγελέως Πρωτοδικών είναι επίκαιρα μέχρι και σήμερα, γεγονός που καταδεικνύει τη διεισδυτικότητα του ρεπορτάζ και των κρίσεων του ίδιου του δημοσιογράφου. Είναι ωραία η ρομαντική προσέγγιση και οι αναγωγές στο θυμικό, πλην όμως έχουν ιδιαίτερη σημασία και τα γεγονότα καθώς και οι αντιδράσεις που εκπορεύονται από τη δουλειά του.
Λίγες ημέρες πριν τη δολοφονική επίθεση της Καλλιθέας, δημοσιεύεται στην εφημερίδα Καθημερινή το παρακάτω χρονικό: «Από τον Απρίλιο του 1998 που ιδρύθηκε η Pentelink (λειτουργεί πλέον με την επωνυμία Octagon) μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει ουκ ολίγα δημοσιεύματα και σχόλια για τη δράση της εταιρείας. Το γεγονός ότι ιδρυτικά στελέχη της, αλλά και κάποια εκ των στελεχών που παραμένουν σε θέσεις ευθύνης, υπήρξαν στενοί συνεργάτες της κ. Γιάννας Αγγελοπούλου και το γεγονός ότι η Octagon A.E. υπήρξε σύμβουλος αρκετών εκ των χορηγών της «Αθήνα 2004» (Huyndai, Alpha Bank, κ.λπ.), καθώς και γνωστών αθλητών, έχει απασχολήσει πολλές φορές τον Τύπο.
Η εταιρεία ιδρύθηκε από ανθρώπους, που είχαν εμπλακεί στην επιτροπή διεκδίκησης των Ολυμπιακών, αλλά έμειναν εκτός της νέας εταιρείας που ιδρύθηκε για να οργανώσει τους Αγώνες. Ορισμένοι εξ αυτών μπήκαν στην Οργανωτική Επιτροπή όταν ανέλαβε η κ. Αγγελοπούλου, όπως ο πρώτος πρόεδρος της Pentelink (Octagon) και σημερινός εντεταλμένος σύμβουλος της «Αθήνα 2004» Μάρτον Σίμιτσεκ.
Τον Απρίλιο του 1998 ανακοινώνεται η καταχώριση της εταιρείας «Pentelink Ανώνυμος Εταιρεία Παραγωγών και Επικοινωνιακών Συμβούλων», με αρχικό μετοχικό κεφάλαιο 20 εκατ. δραχμές. Στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο συμμετέχουν οι κ. Μαρτίνος - Διαγόρας Σίμιτσεκ ως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος, Θεοφάνης Συναδινός (αδελφός του αρχιτέκτονα Π. Συναδινού που προετοίμασε το φάκελο διεκδίκησης και πέρασε από τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της «Αθήνα 2004») και ο δικηγόρος Αστέριος Αναστασιάδης. Στα τέλη του 1998, η εταιρεία μετονομάζεται σε «Athens Communications Team Ανώνυμος Εταιρεία Παραγωγών και Επικοινωνιακών Συμβούλων» (ACT A.E.) και το μετοχικό της κεφάλαιο αυξάνεται κατά 80 εκατ. δραχμές, διαιρούμενο σε 80.000 μετοχές, ονομαστικής αξίας 1.000 δραχμών εκάστη. Ταυτόχρονα, το διοικητικό συμβούλιο αλλάζει. Ήταν η περίοδος των αλλαγών και στην «Αθήνα 2004». Ετσι, οι τρεις ιδρυτές αποσύρονται και στη νέα σύνθεση συμμετέχουν οι κ. Ιωάννης Γιαννάκης (εκ των στενότερων συνεργατών της κ. Γιάννας Αγγελοπούλου στην επιτροπή διεκδίκησης) ως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος, Ιωάννης - Βίκτωρ Μαρινάκης και Γεώργιος Αντωνίου.
Στα τέλη του 2000, η ACT αλλάζει και πάλι όνομα και ως νέα επωνυμία της ορίζεται η «Αθλητικό Marketing Οctagon Ανώνυμος Εταιρεία Παραγωγών Εκδηλώσεων» με διακριτικό τίτλο «Sports Marketing Octagon». Είχε προηγηθεί αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς με τη συμμετοχή της αμερικανικής Octagon, ενός εκ των ισχυρότερων διεθνών ομίλων στον τομέα του αθλητικού marketing. H Οctagon ανήκει στο κολοσσό της διαφήμισης και των δημοσίων σχέσεων Interpublic Group ο οποίος διαθέτει δεκάδες θυγατρικές επιχειρήσεις με γνωστότερη τη McCann-Erickson. H Οctagon αποκτά τις μετοχές της πρώην Pentelink (ή ACT) μέσω της θυγατρικής της Octagon World-wide Holdings BV, ενώ σημαντικό ποσοστό περιέρχεται στα χέρια της εταιρείας Pente Holding SA που εδρεύει στο Λουξεμβούργο. H παρουσία της Pente Holding, το όνομα της οποίας συνδέεται με το Pentelink, υπήρξε, επίσης, αφορμή για ποικίλα σχόλια την τελευταία τετραετία.
Στο νέο διοικητικό συμβούλιο συμμετέχουν οι κ.κ. Γ. Γιαννάκης (διατηρεί τις θέσεις του προέδρου και του διευθύνοντος συμβούλου), Ανδρέας Καλύβας, Θεοφάνης Ταρνατώρος, Danielle De Ramee, Paul Gerard Ryaκαι Alasdair William Ritchie. Λίγους μήνες μετά, η κ. De Ramee παραιτείται (αναλαμβάνει θέση συμβούλου στην «Αθήνα 2004») και αντικαθίσταται από τον κ. Νικόλαο Γιαννάκη (αδελφός του διευθύνοντος συμβούλου).
Στην πρώτη υπερδωδεκάμηνη χρήση, που έληξε στις 31/12/99, η ACT εμφανίζει κύκλο εργασιών ύψους 252,26 εκατ. δραχμών και κέρδη προ φόρων 13,88 εκατ. δραχμές, ενώ οι υποχρεώσεις της φθάνουν τα 197,5 εκατ. δραχμές με ίδια κεφάλαια μόλις 88 εκατομμύρια. Την επόμενη χρονιά (2000), η εταιρεία εμφανίζει κύκλο εργασιών 370.000 ευρώ και κέρδη μόλις 2.160 ευρώ, με συνολικές υποχρεώσεις περί τα 240.000 ευρώ. Όμως, στη χρήση 2002 ο κύκλος εργασιών της Οctagon εκτοξεύεται στα 6,5 εκατ. ευρώ, έναντι 3,26 εκατ. ευρώ το 2001, με τα κέρδη προ φόρων στα 1,37 εκατ. από 454.000 ευρώ την προηγούμενη χρονιά. Τα αποτελέσματα του 2003 δεν έχουν μέχρι στιγμής γίνει γνωστά.»
Για όποιον έχει κουράγιο να φρεσκάρει μνήμη του, αυτό είναι το επίμαχο δημοσίευμα του Φίλιππου Συρίγου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία: «Η παραχώρηση του σταδίου Καραϊσκάκη, για 49 ολόκληρα χρόνια, στον Ολυμπιακό, κρίθηκε ότι από μόνη της δεν ήταν ικανοποιητική για το σύλλογο, τους οπαδούς και κυρίως τον πρόεδρο, Σωκράτη Κόκκαλη! Γι' αυτό, όπως προκύπτει από τη σκανδαλώδη σύμβαση παραχώρησης του σταδίου, την οποία οι αρμόδιοι κρατούσαν μέχρι τώρα μυστική, η ΓΓΑ θα χορηγήσει στον Ολυμπιακό και οποιαδήποτε πλεονεκτήματα, προνόμια, επιχορηγήσεις, ευεργετήματα, ανταλλάγματα και διευκολύνσεις, «τις οποίες ήθελε παραχωρήσει για την κατασκευή αθλητικών εγκαταστάσεων, σε οποιοδήποτε σωματείο το οποίο συμμετέχει σε ΑΑΕ που αγωνίζεται στην Α' εθνική κατηγορία».
Αμέσως-αμέσως, δηλαδή, συνάγεται ότι από τη στιγμή που η ΓΓΑ ανέλαβε το κόστος κατεδάφισης του γηπέδου της ΑΕΚ, θα πρέπει να ανέλαβε και το κόστος κατεδάφισης του σταδίου Καραϊσκάκη, έτσι ώστε ο Σ. Κόκκαλης, στον οποίο ουσιαστικά παραχωρήθηκε το στάδιο, να μη θεωρήσει εαυτόν αδικημένο! Όσο για τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα, προνόμια, επιχορηγήσεις, ευεργετήματα, ανταλλάγματα και διευκολύνσεις, ο θεός και η ψυχή αυτών που τα εκχώρησαν και εκείνων που έχουν λαμβάνειν... Άλλωστε, όπως λέει η σύμβαση, όλα αυτά συμφωνήθηκαν επειδή «το σωματείο θα αναλάβει χωρίς επιβάρυνση της ΓΓΑ την ολοκλήρωση του παρόντος έργου»!
Όμως, προφανώς, επειδή η όποια συνεισφορά της ΓΓΑ στην ανέγερση του Καραϊσκάκη δεν κρίθηκε, ούτε αυτή, ικανοποιητική, την προσπάθεια του Σ. Κόκκαλη θα συνδράμει και η «Αθήνα 2004» με τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου, την κατασκευή του πάρκινγκ (περίπου 1.130 θέσεων) και ό,τι άλλο απαιτηθεί στο πλαίσιο των «ολυμπιακών προσαρμογών» του... Χαρακτηριστικά στη σύμβαση αναφέρεται ότι «όλοι οι προβλεπόμενοι χώροι υποστήριξης του γηπέδου, όπως καταστήματα αθλητικών ειδών, εντευκτήρια, εστιατόρια, αίθουσες πολλαπλών αθλητικών χρήσεων, μουσείο, megastore, γυμναστήριο, καταστήματα cafe, θα παραδοθούν με όλη την υποδομή των δικτύων εγκαταστάσεων αποχέτευσης, ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, αλλά ανοιχτοί και αδιαμόρφωτοι»! Που σημαίνει ότι οτιδήποτε απ' όλ' αυτά θεωρηθεί απαραίτητο για το 2004, πρέπει να το αποπερατώσει με δικές της δαπάνες, προς όφελος του Σ. Κόκκαλη, η Οργανωτική Επιτροπή του 2004...
Επιπλέον, στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και «ο πολυώροφος κτιριακός όγκος που αναπτύσσεται άνωθεν της βασικής στάθμης εισόδου στο γήπεδο, ο οποίος θα παραδοθεί με όλη την υποδομή δικτύων -ως προς τους χώρους εστιατορίων, champions club και σουίτες επισήμων, αλλά χωρίς βασικές διαμορφώσεις»! Όσο για τους χώρους διοίκησης του σταδίου, θα παραδοθούν διαμορφωμένοι μόνο όσον αφορά... τα εξωτερικά τους τοιχώματα. Η παράδοση του σταδίου στην «Αθήνα 2004» θα γίνει στις 30.6.2004, δηλαδή περίπου 40 ημέρες πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Μπορεί, όμως, για κάποιες εργολαβίες, η παράδοση αυτή να παραταθεί μέχρι τις 31.7.2004, δηλαδή μόλις λίγες ημέρες πριν από τους Αγώνες. Ο Ολυμπιακός, πάντως, υποχρεούται από τις 31.5.2004 (περίοδος συνύπαρξης) να διαθέσει το στάδιο στην ΟΕΟΑ, «προκειμένου η τελευταία να προβεί σε όλες τις απαιτούμενες εργασίες και επεμβάσεις προσαρμογής του σταδίου, του περιβάλλοντος χώρου και των χώρων στάθμευσης...».
Και για να μην υπάρχουν επικίνδυνες παρεξηγήσεις, ρητά συμφωνείται ότι «οποιοδήποτε κόστος συνδέεται με τη λειτουργία και τη χρήση του σταδίου κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, όπως και κάθε δαπάνη για την προσαρμογή του σταδίου σε απαιτήσεις της ΟΕΟΑ, βαρύνουν αποκλειστικά την ΟΕΟΑ και όχι το σωματείο». Τι θα συμβεί, όμως, αν ο Ολυμπιακός δεν παραδώσει έγκαιρα (ή και καθόλου) το στάδιο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Με βάση το σκεπτικό της ΔΕΣΟΠ (συνεδρίαση της 27.11.02) και τα όσα ψήφισε κατόπιν η Βουλή, θα περίμενε κανείς ότι σε μια τέτοια περίπτωση η σύμβαση θα ακυρωνόταν και το στάδιο θα επέστρεφε στην ΕΟΕ από την οποία ουσιαστικά διά της βίας το απέσπασε η κυβέρνηση για να το παραχωρήσει στον Ολυμπιακό. Αμ δε, όμως! Αν, λοιπόν, το στάδιο, με ευθύνη του Ολυμπιακού δεν χρησιμοποιηθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τότε απλώς καταπίπτει υπέρ της ΓΓΑ το σύνολο των εγγυήσεων (2,5 εκατ. ευρώ) και «η ΓΓΑ συμφωνεί ήδη και αποδέχεται ότι τα παραπάνω ποσά αποτελούν πλήρη και ολοσχερή αποζημίωσή της για την προκληθησόμενη ζημιά από τη μη παράδοση του σταδίου για την τέλεση του ολυμπιακού τουρνουά ποδοσφαίρου».
Φυσικά, το σύνολο του έργου πρέπει να παραδοθεί ένα και πλέον χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς και συγκεκριμένα στις 30.9.2005. Αν ο Ολυμπιακός καθυστερήσει την παράδοση, «η ΓΓΑ δικαιούται να αξιώσει κάθε θετική η υποθετική ζημιά της». Τρέχα γύρευε, δηλαδή... Επειδή το «σωματείο», δηλαδή ο Ολυμπιακός και στην πραγματικότητα ο Σ. Κόκκαλης, θα μπορούσε να αισθανθεί άβολα απ' όλες τις παραπάνω... ασφυκτικές δεσμεύσεις, η ΓΓΑ του παρεχώρησε «δυνάμει της παρούσας, το δικαίωμα να προβεί σε οιαδήποτε εσωτερική τροποποίηση ή και μεταρρύθμιση στις εγκαταστάσεις του σταδίου, που είναι τυχόν αναγκαία για να καταστεί δυνατή η χρησιμοποίησή τους για τη συμφωνηθείσα χρήση».
Το σημαντικότερο όλων, όμως, είναι ότι η κυβέρνηση παρεχώρησε μόνο κατ' επίφαση το στάδιο Καραϊσκάκη στον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς (ΟΣΦΠ), ο οποίος και υπογράφει, διά του προέδρου του Λ. Θεοδωρακάκη και του γεν. γραμματέα, Π. Σιούφα, τη σχετική σύμβαση. Στην ουσία, το στάδιο πήγε συστημένο στον Σ. Κόκκαλη, ο οποίος είχε κάνει και όλες τις διαπραγματεύσεις, χάρη στην παρακάτω παράγραφο της σύμβασης:
«Για την κάλυψη των δαπανών κατασκευής του σταδίου, διαμόρφωσης του περιβάλλοντος χώρου (...) αυτού, δημιουργίας των χώρων στάθμευσης (...), καθώς και συντήρησης και λειτουργίας του σταδίου, το σωματείο μπορεί να εκχωρήσει και να μεταβιβάσει τα δικαιώματα και υποχρεώσεις του αντίστοιχα, που απορρέουν από την παρούσα σύμβαση παραχώρησης, σε τρίτου».
Το στάδιο Καραϊσκάκη, λοιπόν, για τα επόμενα 49 χρόνια, θα ανήκει στον Σ. Κόκκαλη και μάλιστα χωρίς ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός να δικαιούται τα προβλεπόμενα από το νόμο έσοδα (ποσοστό επί των εισιτηρίων, διαφημιστικών πινακίδων και εμπορικών χρήσεων), καθώς στη σύμβαση γίνεται αναφορά στην τροπολογία με την οποία η Βουλή είχε φροντίσει (δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις των παραγράφων 2, 3 και 4 του άρθρου 56 του νόμου 2725/99) να απαλλάξει τον Σ. Κόκκαλη από αυτό το... δυσβάσταχτο βάρος! Όσον αφορά δε, τις αντίστοιχες υποχρεώσεις προς την ΓΓΑ (15% επί των εισιτηρίων και των διαφημιστικών πινακίδων, αλλά κανένα ποσοστό επί των εισπράξεων από τις εμπορικές χρήσεις του σταδίου), ο Σ. Κόκκαλης θα αρχίσει να τις εκπληρώνει 15 χρόνια μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων! Δηλαδή, το 2019...
Η ΓΓΑ, πάντως, δεν μερίμνησε μόνο για τον Σ. Κόκκαλη, αλλά και για τους αγέννητους απογόνους του, καθώς προβλέπει ότι μετά τη λήξη της 49ετούς παραχώρησης, το στάδιο επιστρέφεται σε όποια κατάσταση βρίσκεται τη στιγμή εκείνη. Εκ του ασφαλούς, δηλαδή, ερείπιο!»
Για το par condicio παρατίθεται και μέρος της μακροσκελούς απάντησης της ΠΑΕ Ολυμπιακός στο δημοσίευμα της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας σχετικά με τη σύμβαση παραχώρησης που έχει υπογραφεί μεταξύ ΓΓΑ και Ολυμπιακού για το στάδιο Καραϊσκάκη, η οποία ανέφερε ότι «Ο Ολυμπιακός χρηματοδοτεί και κατασκευάζει ένα υπερσύγχρονο Στάδιο, στη θέση ενός γηπέδου που είχε καταστεί επικίνδυνο για την προσέλευση των θεατών και για την υγεία των περιοίκων». Στην ανακοίνωση αντικρούεται ο ισχυρισμός περί «σκανδαλώδους σύμβασης» δια επιχειρηματολογίας ότι «… το γεγονός ότι σπανίζουν στη χώρα μας αθλητικά έργα που χρηματοδοτούνται από μη κυβερνητικούς φορείς, δεν σημαίνει ότι το σωματείο μας παραιτείται της υποστήριξης που παρέχει η ΓΓΑ στα αθλητικά σωματεία. Αυτή η στήριξη όμως πρέπει να γίνεται με τρόπο που να μη διαταράσσει την ισονομία και τον ανταγωνισμό». Αναφορικά με την άποψη που διατυπώθηκε περί συνδρομής της ΑΘΗΝΑ 2004 (διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου, κατασκευή του πάρκινγκ κ.λ.π.) στην κατασκευή του γηπέδου, ο Ολυμπιακός αναφέρει: «Η ΑΘΗΝΑ 2004 θα διαμορφώσει τους χώρους όλων των αθλητικών εγκαταστάσεων που θα χρησιμοποιήσει, σύμφωνα με τις δικές της προδιαγραφές, για Ολυμπιακή χρήση. Αυτές οι διαμορφώσεις είναι προσωρινές και θα αφαιρεθούν προκειμένου το γήπεδο να είναι κατάλληλο για την μετά-ολυμπιακή του χρήση». Τέλος, σχετικά με το χρονικό διάστημα των 15 ετών, μετά την παρέλευση των οποίων ο Ολυμπιακός (βάσει της κείμενης σύμβασης) θα αρχίσει να καταβάλλει στη ΓΓΑ το νόμιμο ποσοστό που υποχρεούται (15% από τις διαφημιστικές πινακίδες και τα εισιτήρια), ενώ ο Ερασιτέχνης δεν θα λαμβάνει διόλου το 10% που επίσης δικαιούται, στην ανακοίνωση του Ολυμπιακού τονίζεται: «Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΦΠ λαμβάνει ό,τι δικαιούται εκ του νόμου. Το 15% επί των εσόδων καταβάλλεται από την ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ για την αποπληρωμή των δανείων μέχρι το 2019 και ακολούθως στη ΓΓΑ, παρότι η τελευταία δεν συμμετέχει ούτε στο κόστος κατασκευής αλλά ούτε και στο κόστος λειτουργίας του γηπέδου. Το Σωματείο μας δικαιούται διά νόμου το 10% επί των εσόδων και προσμένουμε στην αύξηση αυτού του εσόδου που είχε μειωθεί αισθητά κατά την οκτάχρονη εξορία της ομάδας από τον Πειραιά και τη φυσική της έδρα».
Έχω την αίσθηση ότι ένα μέρος της ιστορίας του Τύπου είναι τα παραπάνω. Ο ανθρώπινος παράγων είναι το ένα σκέλος, το δεύτερο είναι η παρακαταθήκη του καθενός, το στίγμα που αφήνει και η δύναμη του έργου και της διαδρομής του. Ο Συρίγος είχε και κουσούρια, είχε και αποτυχίες, εμμονές και ήταν αθυρόστομος. Έτσι είναι εξ ορισμού οι μεγάλες προσωπικότητες, τα κέρματα έχουν δυο όψεις. Η αληθινή κατάκτηση είναι ότι άνθρωποι που δεν τον γνώρισαν ποτέ εξακολουθούν και τον λογίζουν ως μέτρο σύγκρισης, ότι χρόνια μετά το θάνατό του εξακολουθεί να αποτελεί πρότυπο και σημείο αναφοράς για τον Τύπο, όσο κι αν επιχειρήθηκε η σύνδεσή του αποκλειστικά με το μπάσκετ.
Ισχύει ότι στο μπάσκετ ξόδευε το μεγαλύτερο μέρος από τον χρόνο του, ισχύει ότι είναι η «εθνική φωνή» λόγω του έπους του 1987, το ζητούμενο όμως είναι ότι δεν πρέπει να λησμονήσουμε και το σκέλος της μαχόμενης και «συγκρουσιακής» δημοσιογραφίας που ασκούσε. Προσωπικά εκτιμώ απεριόριστα και τα δυο σκέλη, σέβομαι και παραδέχομαι τους ανθρώπους που ακροβατούν στο όριο ενόχλησης του συστήματος και όταν αντιλαμβάνονται ότι δεν διασπάται δημιουργούν το δικό τους. Το θεωρώ κάτι σαν απόδειξη τρομερής ευφυΐας, ειδικά όταν κατά τη διαδρομή προστίθενται χιούμορ, ειρωνεία και σκωπτικό ύφος. Γιατί στο τέλος της διαδρομής «είναι να γελάει κανείς» με όλα όσα μας απασχολούν στα εγκόσμια.
