Τα play off της Ευρωλίγκας είναι «μια κατηγορία μόνα τους». Όταν γίνεται το τζάμπολ είναι σα να «σταματάει ο χρόνος» και όλα να ξεκινούν από την αρχή. Στο ΟΑΚΑ έπαιζαν ο 2ος με τον 7ο της κανονικής περιόδου, με τη μικρή… λεπτομέρεια ότι ο 7ος είχε ήδη νικήσει δύο φορές –μέσα, έξω- τον 2ο στον μαραθώνιο που προηγήθηκε. Λίγοι ήθελαν να το θυμούνται…
Η Μακάμπι όμως, μια σούπερ αθλητική και ποιοτική επιθετικά ομάδα, φρόντισε να το υπενθυμίσει. Και με τα μεγάλα σουτ που έβγαλε το ταλέντο των παικτών της ανέτρεψε το πλεονέκτημα του Παναθηναϊκού κάνοντας το 0-1.
Τελείωσε κάτι στη σειρά; Προφανώς όχι. Πως θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί κάτι τέτοιο από το πρώτο παιχνίδι; Ειδικά όταν η Μακάμπι δεν παίζει στη φυσική της «καυτή» έδρα, στο Τελ Αβίβ, αλλά στο Βελιγράδι σε άδειο γήπεδο.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να το γυρίσει και να προκριθεί; Προφανέστατα μπορεί. Όπως μπορεί και η Μακάμπι να «σκουπίσει» τη σειρά με 3-0. Ας είμαστε ειλικρινείς.
Μιλάμε για την Ευρωλίγκα η οποία μας έχει (απο)δείξει ότι είναι μια σπέσιαλ διοργάνωση που μπορεί να κριθεί στις λεπτομέρειες. Σε μια μεγάλη βραδιά ενός Κόλσον, σε μια κακή βραδιά ενός παιχταρά Ναν, σε ένα λάθος ενός σούπερ παίκτη όπως ο Σλούκας, σε κάποιες διαιτητικές υπερβολές-λάθη, σε πολλά στην τελική. Στην πλειονότητά τους μπασκετικά όμως, όπως συνέβη κι απόψε. Η Μακάμπι δικαίως πανηγυρίζει, ο Παναθηναϊκός δικαίως γκρινιάζει για κάποιες φάσεις, αλλά τελικά στο φινάλε νίκησε η ομάδα που ανανέωσε 15 επιθέσεις και έβαλε τα πιο σπουδαία σουτ.
Εγώ άλλη απορία έχω: Για ποιο λόγο ο Εργκίν Αταμάν επέλεξε να «τερματίσει» απόψε με τις δηλώσεις του τη… μπασκετική «θεωρία του σοκ»; Γιατί έπρεπε να πει τέτοια βραδιά ότι αν η ομάδα του «δεν προκριθεί στο f4, όπως έχω υποσχεθεί, του χρόνου δεν θα είμαι στον Παναθηναϊκό»; Πόσο μάλλον όταν λίγη ώρα πριν είχε δηλώσει με απόλυτη σιγουριά «Εμείς θα κερδίσουμε τη σειρά».
Είναι προφανές ότι ο Τούρκος έβραζε με τη διαιτησία. Η φάση που δόθηκαν στον Μπόλνγουιν τρεις βολές από το… κέντρο, ήταν «ανέκδοτο». Και;
Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα παιχνίδι, όχι την πρόκριση. Αλλά ακόμη και την πρόκριση να χάσει, ο Εργκίν Αταμάν έχει ΗΔΗ ΠΕΤΥΧΕΙ κάτι μοναδικό. Μέσα σε 7-8 μήνες παρέλαβε μια ομάδα από τον πάτο της Ευρωλίγκας και την ξανάκανε ΜΕΓΑΛΗ. Όπως της αξίζει. Αυτός με τη δουλειά του γέμισε το ΟΑΚΑ με κόσμο που ευχαριστιέται να βλέπει ξανά τον Παναθηναϊκό. Αυτοί οι άνθρωποι θα πάνε στο γήπεδο και του χρόνου και τη μεθεπόμενη σεζόν και κάθε χρόνο. Γιατί ο Εξάστερος έγινε ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ. Χάρη στη δουλειά του Αταμάν και των παικτών του και βέβαια χάρη στην επένδυση του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ.
Για ποιο λόγο λοιπόν πρέπει στον ύπνο τους οι παίκτες του Παναθηναϊκού, αλλά κυρίως ο κόσμος, να σκέφτονται πως αν αθλητικά-μπασκετικά, η ομάδα τους δεν μπορέσει να ανατρέψει τη σειρά και δεν πάει τελικά στο f4 του Βερολίνου, ο κόουτς που ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ έχει ήδη προαναγγείλει ότι θα φύγει; Για ποιο λόγο η ομάδα του έπρεπε να βιώσει στο απόλυτο ένα δεύτερο πιο ισχυρό σοκ από την ήττα;
Θα πει κάποιος: Μα αυτός είναι ο Αταμάν. Τους τσιτώνει στο 101% τον εγωισμό, τους δείχνει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνος ΕΝΑΣ, ώστε να πετύχει το σκοπό του. Δηλαδή να δει τα μάτια να γυαλίζουν και την ανατροπή να έρθει πριν από το τζάμπολ.
Συγνώμη, αλλά αυτά μπορούν να έρθουν και δίχως να «κρέμεται» στο κλαμπ ο φόβος ότι αν η ομάδα αποκλειστεί αυτός ο σπουδαίος προπονητής θα αποχωρήσει. Είναι ακραίο και κατά την ταπεινή άποψή μου, ήταν από υπερβολικό έως αχρείαστο.
Ο Εργκίν Αταμάν είναι γεννημένος νικητής. Όμως με την τεράστια πείρα του γνωρίζει ότι οι μάχες καθιέρωσης δεν είναι «100άρι». Θέλουν μεγάλη υπομονή. Και η «θεωρία του σοκ» δεν είναι πολύτιμος σύντροφος της υπομονής.
Μακάρι η τακτική του να αποδειχθεί σωστή. Όμως δεν την έχει ανάγκη. Ούτε αυτός ούτε η ομάδα του. Τα χαμένα ριμπάουντ να μην υπάρξουν στα επόμενα ματς. Αυτά έχει ανάγκη…
Κατά τα άλλα; Ο Αταμάν, χάσει-κερδίσει στη σειρά, δεν έχει να… πάει πουθενά. Στον Παναθηναϊκό πρέπει να μείνει και να συνεχίσει την εξαιρετική δουλειά του. Η οποία αναγνωρίζεται ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ!
