Έστω.
Έστω ότι ο Κέβιν Πόρτερ Τζούνιορ γίνεται ο Θεός του μπάσκετ και αλλάζει τον κόσμο ολάκερο.
Έστω ότι το πνεύμα του Μάικλ Τζόρνταν εισβάλλει μέσα του και αρχίζει να περπατάει πάνω στο νερό.
Έστω ότι αρχίζει να καταπίνει σπαθιά και αρχίσει να φτύνει φλόγες.
Έστω ότι σεληνιάζεται, μπαίνει στην ζώνη του λυκόφωτος, έστω ότι οιστρηλατεί τους συμπαίκτες του και τους οδηγεί στην Γη της Επαγγελίας.
Έστω ότι αυτός ο προικισμένος με σπάνιο ταλέντο πρώην ΝΒΑer, αυτός ο παραστρατημένος νέος που ψάχνει την δική του προσωπική λύτρωση από τις αμαρτίες του, κάνει αυτό που βλέπουμε μόνο σε κάτι ταινίες: παραλαμβάνει μία ομάδα χωρίς σφυγμό και την μεταμορφώνει στο 8ο (μπασκετικό) θαύμα του κόσμου.
Έστω ότι την κάνει να φτάσει ως το τέλος, να κάνει μία μαγική πορεία στα πλέι-οφ, να σπάσει όλα τα μειονεκτήματα έδρας και να φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, στην μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου ομαδικού αθλητισμού.
Και μετά;
Όσοι αντέξατε και μείνατε ακόμα στο κείμενο, χωρίς να πατήσετε το back, δεν έχει σημασία πόσο ρεαλιστικό ή ουτοπικό είναι τα παραπάνω σενάριο. Το πραγματικό ερώτημα είναι βαθιά δομικό. Πως μπορεί μία ομάδα μπάσκετ να αλλάξει πραγματικά επίπεδο;
Στον τομέα της επιχειρηματικότητας αυτό που δημιουργεί κέρδη, ενδιαφέρον, ανάπτυξη είναι το περιθώριο δημιουργίας υπεραξίας.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο ΠΑΟΚ κάνει το πιο ακραίο αγωνιστικό βήμα. Κατακτά φέτος το πρωτάθλημα Ελλάδας.
Θα μπορέσει να συμμετάσχει στην Euroleague; Όχι. Στην ίδια ευρωπαϊκή διοργάνωση θα έχει δικαίωμα να παίξει είτε έρθει πρώτος είτε μείνει εκτός οκτάδας.
Θα έχει πάρει κάποιο οικονομικό μπόνους που θα τον βοηθήσει να απαλλαγεί από τα χρέη του, που σύμφωνα με τον πρόεδρο του, θα πάψουν να είναι τόσο ασφυκτικά στο τέλος του 2025, όταν θα λήξουν οι δόσεις για οφειλές προς το Δημόσιο; Πάλι όχι.
Θα έχει καταφέρει να δημιουργήσει τις συνθήκες για να κρατήσει τον Κέβιν Πόρτερ Τζούνιορ και την επόμενη χρονιά; Φυσικά και όχι.
Θα έχει αλλάξει επίπεδο αναφορικά με το μπάτζετ της επόμενης σεζόν; Η απάντηση είναι… όχι.
Θα έχει γίνει πιο ελκυστικός στην αγορά για να φέρει καλύτερους παίκτες με μικρότερο κόστος από τον ανταγωνισμό; Μάλλον όχι.
Για την οικονομία της συζήτησης ας δεχθούμε ότι αυτό το τελευταίο μπορεί να συμβεί. Πως μπορείς να κρατήσεις μακρόχρονα τα όποια λαχεία μπορεί να τραβήξεις, όταν σε κάθε συμβόλαιο υπάρχει buy-out για προσφορά από Euroleague, από ΝΒΑ, όταν για δέκα, είκοσι, πενήντα χιλιάρικα παραπάνω ο κάθε καλός Αμερικανός μπορεί να σου κουνήσει μαντίλι;
Πως μπορείς να φτιάξεις κορμό, να χτίσεις ομάδα, να αλλάξεις επίπεδο;
Η απάντηση είναι… ότι δεν μπορείς. Τουλάχιστον μέσα σε μία-δύο χρονιές.
Για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτείται μακρόχρονο πλάνο, τριετίας, πενταετίας, να πείσεις ότι μπορείς να ξοδεύεις συνεχώς, να ρίχνεις χαρτί στην αγορά, να χαλάς κάθε χρόνο πιθανώς περισσότερα από όσα εισπράττεις, χωρίς καμία εξασφάλιση πάλι ότι αυτά θα πιάσουν τόπο.
Η Παρί παράδειγμα. Ιδρύθηκε το 2018. Επένδυσε χοντρά επί πέντε χρόνια, πήρε το Eurocup και τρύπωσε στην Euroleague της επόμενης χρονιάς. Ακόμα κι αυτή όμως είναι σε δίλημμα. Με τι κίνητρο να ανεβάσει το μπάτζετ εφόσον ξέρει εκ των προτέρων ότι το όνειρο θα κρατήσει μόλις μία χρονιά;
Ας το πάμε στα μέρη μας. Στην εποχή του Μάκη Αγγελόπουλου, η ΑΕΚ ρευστοποίησε τις επενδύσεις που έγιναν, με δύο Κύπελλα Ελλάδας, ένα Fiba Champions League, ένα Fiba Intercontinental Cup, δύο συμμετοχές σε ευρωπαϊκά Final-4, όμως η πικρή αλήθεια των τελευταίων ετών είναι πως είναι πνιγμένη στα οικονομικά ban που σβήνουν και επανέρχονται.
Όταν στο ξεκίνημα της σεζόν βρήκε ξένους που θα μπορούσαν να στήσουν μία πραγματικά ανταγωνιστική ομάδα (θυμηθείτε ότι έχασε στο ΟΑΚΑ από τον Παναθηναϊκό από ένα ακραίο ξέσπασμα του Ναν στο τελευταίο λεπτό), τους έχασε τον έναν μετά τον άλλον, όταν εξαργύρωσαν το εξαιρετικό τους ξεκίνημα μεσούσης της χρονιάς, για μία χούφτα περισσότερα δολάρια.
Το ερώτημα είναι περισσότερο δομικό και δεν αφορά τους δύο Δικέφαλους. Πως γίνεται να προσελκύσεις επενδυτές σε ένα περιβάλλον που με τον τρόπο που λειτουργεί και τις παγιωμένες του αγκυλώσεις, απαγορεύει αυτό που αποτελεί την μαγεία του αθλητισμού; Το όνειρο;
Στο δεύτερο παιχνίδι του στην Ευρώπη μετά από ένα χρόνο αποχής από τα παρκέ και το οργανωμένο μπάσκετ, ο KPJ έχασε το τριμπλ-νταμπλ για μία ασίστ απέναντι στην Καρδίτσα, η αγωνιστική υπεροχή του θυμίζει κάτι αυτό που λέγαμε στα 80’s και τα 90’s για κάθε καλό ΝΒΑer που ερχόταν στην Ευρώπη: ήρθε από τον άλλο πλανήτη του μπάσκετ.
Το ερώτημα είναι άλλο: εκτός από μία (πρόσκαιρη) αναβάθμιση του brand, από 15 λεπτά περισσότερης δημοσιότητας, τι άλλο θα μπορούσε να κερδίσει ο ΠΑΟΚ (και ο κάθε ΠΑΟΚ) σε βάθος χρόνου από τον συγχρωτισμό του με τέτοιους υπερπαίκτες;
Η απάντηση είναι μάλλον… τίποτα. Εκτός, από τις ιστορίες και… κάνα δυο φωτογραφίες.
Κι αυτό είναι όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για το ευρωπαϊκό μπάσκετ του 2024.
