Ο πόλεμος εδώ και δεκαετίες, έμοιαζε πάντα μια κακή απειλή. Όσα διαδραματίζονταν στη λωρίδα της Γάζας, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, μας έμοιαζαν μακρινά, παρότι στενάχωρα. Οι πιο κοντινές μνήμες των περισσότερων, έχουν να κάνουν με τον εμφύλιο στην πρώην Γιουγκοσλαβία και φυσικά τα χτυπήματα του ΝΑΤΟ στη Σερβία στα τέλη του προηγούμενου αιώνα.
Θεωρούσαμε «πόλεμο» την οικονομική κρίση, την πανδημία του Covid. Δυστυχώς πλέον αντιλαμβανόμαστε πως ζούμε υπό το καθεστώς μιας μόνιμης-έστω και όχι τόσο φανερής-εμπόλεμης κατάστασης. Όχι υποχρεωτικά στην Ελλάδα, αλλά στο σύνολο της Ευρώπης που είναι και η… γειτονιά μας.
Ο αθλητισμός δε θα μπορούσε να περάσει «άβρεχτος». Κάθε άλλο. Είναι απ’ τους πρώτους τομείς που επηρεάζονται. Ακόμη χειρότερα στη σύγχρονη μορφή του, είναι απ’ τους πρώτους τομείς που προσπαθούν να επηρεάσουν. Γιατί έχει όλα εκείνα που μπορούν να αποτελέσουν «πλήγμα». Τεράστιο ενδιαφέρον κόσμου, συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων ανά τακτά χρονικά διαστήματα και σε πολλά μέρη συγχρόνως, συν φυσικά τα οικονομικά συμφέροντα δισεκατομμυρίων.
Αυτά που αγαπήσαμε και αγαπάμε στον αθλητισμό, χωρίς να το καταλάβουμε καλά-καλά, έχουν αλλάξει. Είτε είναι ποδόσφαιρο, είτε μπάσκετ, είτε, είτε… Καταστάσεις που φάνταζαν ξένες, έχουν γίνει συνήθεια. Μια διαρκής φοβική κατάσταση και το χειρότερο, απόλυτα δικαιολογημένη.
Η συζήτηση για το αν και πότε θα μπορέσει να πετάξει η αποστολή της Μακάμπι, είναι πραγματικά το μικρότερο πρόβλημα για την ανθρωπότητα. Ή μήπως όχι; Διότι επηρεάζει μία απ’ τις τελευταίες διασκεδάσεις του κόσμου παγκοσμίως. Τον αθλητισμό. Εκεί όπου ο καθένας νιώθει ελεύθερος, ο καθένας αισθάνεται πως ξεχνά τα προβλήματά του, τις έγνοιες της καθημερινότητας, εκεί όπου το μόνο που μετρά είναι το τι υποστηρίζει ο καθένας, ποιος αθλητής του αρέσει. Όχι πόσα λεφτά βγάζει, αν έχει δουλειά ή όχι, αν είναι Χριστιανός ή κάτι άλλο, αν έχει οικογένεια ή ζει μόνος του, αν είναι χωρισμένος ή όχι.
Αυτό μας το έχουν αφαιρέσει ήδη σε σημαντικό βαθμό, δίχως να το έχουμε πάρει χαμπάρι. Ακολουθούμε τη ροή των θλιβερών γεγονότων, σα να μην έγινε τίποτα. Γίνεται βίωμα, συνήθεια και ξεχνάμε γιατί αγαπήσαμε τον αθλητισμό, τις ομάδες, την μπάλα είτε παίζεται με τα πόδια είτε με τα χέρια.
Ποιος θα το έλεγε πριν από 10 χρόνια όχι περισσότερο, πως θα έρθει η μέρα στην οποία οι Ρώσοι δε θα μπορούν να αγωνιστούν πουθενά και θα μας φαίνεται νορμάλ. Θα έρθει η μέρα που δε θα μας ξενίζει να αλλάζουν χώρες διεξαγωγής οι αναμετρήσεις, λόγω πολεμικών συνθηκών.
Κάποτε ο φόβος ήταν η βία στα γήπεδα. Παραμένει και τώρα, μόνο που έχει «εμπλουτιστεί» με θρησκευτικές, ιδεολογικές, πολιτικές διαφορές. Ένας «πόλεμος» χωρίς όπλα, πολύ πιο έντονος απ’ τον… απλό που αφορούσε το χρώμα του κασκόλ.
Περιμένουμε ένα καλοκαίρι με Ολυμπιακούς Αγώνες και Euro, έχοντας ενδιαφέρον όχι για επιδόσεις, αποτελέσματα και κατακτήσεις, αλλά για το αν θα μπορέσει η ασφάλεια της κάθε χώρας να ακυρώσει τις απειλές για τρομοκρατικά χτυπήματα. Χώρες που θα διοργανώσουν τεράστια αθλητικά events, ζητούν μέχρι και στρατιωτική συνδρομή επειδή ο ISIS απειλεί με κάθε μορφής τρομοκρατικά χτυπήματα.
Η εποχή του τρόμου, δυστυχώς είναι εδώ. Μακάρι κάποια στιγμή να μας αφήσει, αν και φαντάζει από δύσκολο έως ακατόρθωτο πλέον. Ο αθλητισμός που αγαπήσαμε, δεν υπάρχει πλέον. Όσο περισσότερο διατηρηθεί κοντά σε εκείνη του τη μορφή, τόσο μεγαλύτερη ευτυχία για την ανθρωπότητα θα είναι.
Μέχρι τότε, ίσως και για πάντα, δε θα μπορείς να φοράς κασκόλ μην στην «πέσουν» απ’ το πουθενά, δε θα πρέπει να μιλάς για να μην ακούσουν τη γλώσσα σου, θα κοιτάς τον αέρα για drones, θα περνάς δέκα ελέγχους λες και είσαι εσύ ο τρομοκράτης, δε θα μπορείς να ταξιδέψεις στο εξωτερικό να δεις έναν αγώνα επειδή ίσως να υπάρχουν απειλές στην περιοχή που θες να επισκεφθείς, θα προτιμάς να κάθεσαι σπίτι σου παρά να ριψοκινδυνεύσεις το οτιδήποτε.
