Η Εθνική Ελλάδας έκανε το 2/2 σε αυτό το πρώτο παράθυρο των προκριματικών για το Ευρωμπάσκετ του 2025 και αν μη τι άλλο, γεμίσαμε με ωραίες εικόνες από τα δύο αυτά παιχνίδια.
Ένα γεμάτο ΣΕΦ, με κόσμο όλων των ηλικιών και μια ομάδα με μείξη έμπειρων και νέων παικτών. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είχε στο ρόστερ της, τους περισσότερους παίκτες (12) Ευρωλίγκας από οποιαδήποτε άλλη Εθνική ομάδα και αυτό είναι ένα πρώτο επίτευγμα του Βασίλη Σπανούλη.
Αν για το παιχνίδι απέναντι στην Τσεχία, κατέβηκε το βαρύ πυροβολικό, ο αγώνας απέναντι στην Ολλανδία, ήταν η κατάλληλη σκηνή για να λάμψει το άστρο του Βασίλη Τολιόπουλου. Ο Έλληνας γκαρντ, στα 27 του πλέον, πιο ώριμος από ποτέ, κάνει μαγικά πράγματα εδώ και καιρό, οπότε ήταν μια φυσική ακολουθία αυτό που συνέβη στην Χάγη.
«Τολιό» on fire
Ο Τολιόπουλος τρέχει ένα απίθανο σερί τρομερών εμφανίσεων από τα μέσα Ιανουαρίου μέχρι πριν τα παιχνίδια της Εθνικής, έχοντας σε 10 αγώνες του Άρη, 18.5 πόντους, με 41.5% στο τρίποντο, βάζοντας ανά αγώνα 3.4 από αυτά. Μαζί με το εντυπωσιακό 92.1% στις βολές και 4.8 ασίστ μέσο όρο, είναι μάλλον ο πιο φορμαρισμένος Έλληνας παίκτης.
Απέναντι στην Ολλανδία ο Τολιόπουλος έβγαλε ηγετικά στοιχεία και προσωπικότητα, σκοράροντας 26 πόντους και πασάροντας για άλλους 19, με τις οκτώ ασίστ του, οδηγώντας την Εθνική σε μια μεγάλη νίκη. Τίποτα δεν είναι τυχαίο για αυτό το παιδί, αλλά σημαντικό ρόλο παίζει η ομάδα και ο προπονητής που έχει. Ο Γιάννης Καστρίτης, του έδωσε την μπαγκέτα και τον έχει αφήσει να σολάρει όπως ξέρει εκείνος, πράγμα που αποδεικνύεται θαυματουργό και για τις δύο πλευρές.
Όποτε και να ρωτήσεις τον προπονητή του Άρη να μιλήσει για τον παίκτη του, το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις είναι η λέξη δουλειά. Πάντα θα τονίζει πόσο πολύ δουλεύει και εξελίσσεται. Κάθε παίκτης όταν περνάει αυτήν την διαδικασία το μόνο που του λείπει, είναι να βρεθούν οι ευνοϊκές συνθήκες για να βγάλει το ταλέντο. Σε μια ομάδα ρόλων, όπως είναι ο Άρης, που το ταλέντο δεν περισσεύει, ο Τολιόπουλος βρήκε το πλαίσιο που χρειαζόταν.
Πλέον, μετά και τις τελευταίες εμφανίσεις του, η ψυχολογία του βρίσκεται όχι απλά ψηλά, αλλά ο καθένας βλέπει ότι δεν περπατάει στο παρκέ απλά πετάει. Τίποτα δεν θεωρεί αδύνατο και φαίνεται. Τρίποντα μετά από ντρίπλα, με side step αλά Σπανούλης, ντράιβ μέσα στο καλάθι και τελειώματα με φλόουτερ, inside out ντρίπλες για να κερδίσει απόσταση από τους αμυντικούς, όλα αυτά προϊόντα δουλειάς και μόνο, καθώς ταλέντο είχε από μικρός.
Το καλοκαίρι που έρχεται θα είναι σίγουρα ένα από τα καυτά ονόματα που θα ακουστούν για πολλές ομάδες. Κατά την προσωπική μου άποψη, μακάρι να μείνει στον Άρη, να μην γίνει ένας άλλος Κάιλ Γκάι. Δεν συγκρίνουμε την ποιότητα των παικτών, αλλά το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να βρίσκονται για να ανθίσουν. Ο Τολιόπουλος, όπως και ο Γκάι, δεν είναι παίκτες που θα μπορέσουν να αποδώσουν σε δύο πεντάλεπτες συμμετοχές. Θέλουν χρόνο, θέλουν την μπάλα στα χέρια και αρκετές προσπάθειες. Ο «Τολιό» δεν είναι Καλαιτζάκης, που θα μπει για τρία λεπτά θα παίξει 3-4 άμυνες και θα είναι ωφέλιμος. Για αυτό, μακάρι να μείνει στον Άρη, να συνεχίσει να έχει αυτόν τον ηγετικό ρόλο που έχει και να μεγαλώσει και αυτός το στάτους του, μαζί με την αναγέννηση της ομάδας του. Να γίνει ο Άρης του Τολιόπουλου.
Τα παράθυρα που φτιάχνουν ιστορίες
Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για την χρησιμότητα των παραθύρων, όμως αυτήν την φορά η απάντηση δόθηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο. Η συμφωνία FIBA και Ευρωλίγκας, έδωσε την ευκαιρία στους φιλάθλους κάθε χώρας να πάνε στο γήπεδο και να δουν ματς υψηλών απαιτήσεων. Είχαμε το sold out στο ΣΕΦ και πόσα ακόμα γήπεδα, με τον κόσμο να δείχνει ότι θέλει να βλέπει την Εθνική του.
Η αύρα του Βασίλη Σπανούλη, είναι ξεκάθαρο ότι έχει φέρει άλλον αέρα στην Εθνική ομάδα, με τους παίκτες να θυσιάζονται στο παρκέ σε κάθε φάση. Το σημαντικό για αυτές τις δύο πρώτες αναμετρήσεις ήταν οι νίκες και δεν θα σταθούμε στο πως ήρθαν αυτές, καθώς το μπάσκετ της Εθνικής ήταν κακό, με πολύ λίγες εξαιρέσεις.
Όμως ακόμα και έτσι παιδιά όπως ο Μωραΐτης, ο Καλαιτζάκης, ο Κουζέλογλου, ο Χαραλαμπόπουλος και φυσικά ο Τολιόπουλος, είχαν την ευκαιρία να φορέσουν την φανέλα της Εθνικής και να βοηθήσουν ώστε να έρθουν αυτές οι νίκες. Αν δεν υπήρχαν τα παράθυρα, δεν θα είχαν ποτέ αυτήν την ευκαιρία και ίσως να μην βλέπαμε το ξεπέταγμα του Τολιόπουλου σε αυτό το επίπεδο.
Γενικά τα παράθυρα, μπορεί για κάποιες ομάδες να είναι αγγαρεία, για κάποιες άλλες που έχουν πολλούς ΝΒΑερ να είναι παγίδα, όπως για την Ισπανία, αλλά σε άλλες να δίνει την δυνατότητα για το επόμενο βήμα. Η Τσεχία, η Φινλανδία και η υπέροχη Λετονία του Λούκα Μπάνκι, είναι ομάδες, που έχουν σταθερό κορμό εδώ και χρόνια, καθώς δεν έχουν πολλούς παίκτες που να λείπουν στα παράθυρα και έχουν δημιουργήσει μια χημεία και μια συνοχή, που καλύπτει την έλλειψη ταλέντου τους. Μόλις λοιπόν βάζουν έναν Μπέρτανς σε αυτό το σύνολο, κάνουν τα μαγικά πράγματα που είδαμε στο Μουντομπάσκετ.
Αγωνιστικά θα έχουμε καιρό να σχολιάσουμε, καθώς αυτά τα ματς ήταν ειδικών συνθηκών και δεν μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα. Όταν το κύριο χαρακτηριστικό είναι η ψυχή, τότε πάμε παρακάτω.
