Στο τέλος της σεζόν ίσως ο Ολυμπιακός να έχει κάνει την υπέρβαση. Ίσως να πάρει τις νίκες που θέλει και κανείς δεν βλέπει τώρα να έρχονται. Ίσως ακόμη-ακόμη να κατακτήσει και την Euroleague. Οπαδικά θα ικανοποιήσει το κοινό του. Μπασκετικά όμως; Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να αφήσουμε την τοξικότητα και τα χρωματιστά γυαλιά στην άκρη, μπας και κατανοήσουμε τι έχει συντελεστεί και συνεχίζει να συντελείται στον μπασκετικό Ολυμπιακό.
Τα προηγούμενα δύο χρόνια ήταν ένα σύνολο που το ζήλευαν οι πάντες. Σε δηλώσεις το τοποθετούσαν ανάμεσα στα κορυφαία της Euroleague. Στις προβλέψεις για τα Final Four δεν έλειπε από πουθενά. Τώρα; Ούτε… από έξω δεν περνά. Αυτό φυσικά δεν τον αποκλείει από κάτι. Απλώς δείχνει πώς μια ομάδα μοντέλο στο παρκέ, είναι λες και της έβαλαν φουρνέλο μέσα σε ένα καλοκαίρι.
Έφτασε ο Ολυμπιακός που δεν προλάβαινες να δεις την μπάλα στις επιθέσεις του μέχρι να καταλήξει στο καλάθι, η ομάδα που είχε τους παίκτες για να πάρουν και κατά μεγάλο ποσοστό να βάλουν το μεγάλο σουτ, να είναι μετά από 21 αγωνιστικές η χειρότερη επίθεση της Euroleague! Αν ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, θα μιλούσαμε για «ξυλοκόπουλος», «κατενάτσιο», μέχρι και Προοδευτική του Σούλη Παπαδόπουλου. Μπασκετικά αποκρουστικό, σε ένα πλάνο που σαφώς δεν μπορεί να μακροημερεύσει.
Ούτε διαιτησία φταίει όπως ειπώθηκε στην Μπολόνια. Ούτε απουσίες υπήρχαν όπως λέχθηκε αρκετές φορές. Ούτε έλειψαν οι προπονήσεις όλου του ρόστερ μαζί. Αυτά μπορεί να ίσχυαν για τους αντιπάλους που νίκησαν ή έχασαν από τον Ολυμπιακό. Όπως η Αρμάνι Μιλάνο που ήρθε στο ΣΕΦ με το μισό της ρόστερ για να ηττηθεί με το ζόρι στο τέλος.
Ένα μοντέλο που απλά χρειαζόταν συνέχεια, έχοντας την ηρεμία της έλλειψης πίεσης. Λόγω τίτλων και συνεχόμενων Final Four. Αντ’ αυτού επιλέχτηκε να φύγει το ένα απ'π τα δύο σημεία αναφοράς στην επίθεση (Σλούκας) τη στιγμή που ο άλλο ήταν ήδη στις ΗΠΑ (Βεζένκοφ). Το πλάνο των μεταγραφών θεωρητικά θα έφερνε παίκτες σκόρερ, ηγέτες, προσωπικότητες. Τελικά υπήρξε αδικαιολόγητη καθυστέρηση και τελικά στελέχωση με πολυετή συμβόλαια παικτών που δεν δείχνουν μέχρι τώρα τουλάχιστον να «κουμπώνουν». Και φυσικά δεν προσφέρουν σε καμία περίπτωση τα ηγετικά χαρακτηριστικά, την προσωπικότητα και το κάτι παραπάνω.
Με εξαίρεση τους παλιούς γνωστούς Γκος και Μιλουτίνοφ, ο Σίκμα είναι μία μέσα μία έξω. Αυτός που θα κάλυπτε τις ασίστ του Σλούκα και θα προσέφερε και πόντους. Ο Μπραζντέικις δεν προσφέρει κάτι ενώ ήρθε τον Σεπτέμβρη. Μέσα στη σεζόν προστέθηκαν Μήτρου-Λονγκ και Πετρούσεβ. Άλλος μένει εκτός 12άδας τη μία και παίζει την άλλη, άλλος αγωνίζεται χωρίς να ξέρει τι πρέπει να κάνει, ο Ουόκαπ που έκανε σεζόν καριέρας την περασμένη σεζόν πρέπει με το ζόρι να γίνει και Σλούκας και Ντόρσεϊ μαζί κάτι που φυσικά δεν γίνεται.
Το σύνολο που είχε ρόλους με ακρίβεια… δευτερολέπτου χρονικά και εκατοστού στο χώρο, ξαφνικά ψάχνεται και τα δεδομένα αλλάζουν σχεδόν κάθε εβδομάδα. Το μόνο που παραμένει παγιωμένο είναι η τραγική επιθετικά εικόνα μιας ομάδας που μήνες πριν παρακαλούσες να μην τελειώσουν οι αγώνες για να τη δεις λίγο παραπάνω.
Την ίδια ώρα μια διαρκής σύγχυση για να μην περαστεί προς τα έξω πως υπάρχει πρόβλημα. Δομικό, όχι στα αποδυτήρια. Ο συνεργάτης του Μπαρτζώκα δηλώνει πως ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος απ'ο την περασμένη σεζόν, ο ίδιος ο κόουτς αναλύει το γιατί δεν θέλει ηγέτες. Την ίδια ώρα ο κόσμος που έκανε ρεκόρ διαρκείας και γεμίζει το ΣΕΦ, βλέπει κάτι μπασκετικά αποκρουστικό. Σε νίκες και σε ήττες η εικόνα δεν αλλάζει.
Άλλωστε δεν απαιτείται καν η δική μας ανάλυση. Ο ίδιος ο προπονητής της ομάδας δήλωσε πως ο Ολυμπιακός έχει ουσιαστικά ως στόχο να είναι μία από τις πιο σκληρές ομάδες της Euroleague. Αυτά που έλεγαν στον Παναθηναϊκό πέρυσι και πρόπερσι, για «μαχητές», «πάλη» στο παρκέ κι άλλα τέτοια. Με την… ταρίφα να γράφει σε ήττες και απαξίωση κάθε εβδομάδα.
Προφανώς κι ο Ολυμπιακός δεν είναι σε αυτό το επίπεδο, όμως η νοοτροπία δεν διαφέρει. Όταν αποδέχεσαι ουσιαστικά πως μόνο ως καταστροφέας του αθλήματος θα μπορέσεις να πετύχεις κάτι, τότε αυτόματα απέτυχες. Ειδικά όταν δεν άρχισες από το μηδέν, αλλά ήσουν στο 9 με άριστα το 10. Οι φίλοι της ομάδας του λιμανιού θα μπορούσαν να δεχτούν το 8, το 7, αλλά εδώ τα πράγματα είναι χειρότερα. Ειδικά σε επίπεδο θεάματος.
Κάποιοι μπορεί να μιλήσουν για αλαζονεία. Κάποιοι για λάθος… στροφή στη φιλοσοφία. Άλλοι θα εστιάσουν στο γεγονός πως πλέον υπάρχει ο αιώνιος, στοιχείο που ξεκάθαρα έχει μπει στο μυαλό των πάντων στον Ολυμπιακό. Σε τέτοιο βαθμό που τους ενοχλεί περισσότερο πως τους περνά ο Παναθηναϊκός κι όχι πως οι ίδιοι έχουν «κατορθώσει» να τους διπλώσει η Μπασκόνια.
Η όλη διαδικασία με τους «πράσινους», έκανε τον Ολυμπιακό να κοιτά περισσότερο τι συμβαίνει με αυτούς παρά να ασχολείται με το πως θα διατηρηθεί κοντά έστω στην κορυφή με τη συνέχιση της δικής του συνέπειας αγωνιστικά.
Έτσι ξαφνικά λοιπόν, βρέθηκε ο Ολυμπιακός να έχει γεμίσει ένα ρόστερ με παίκτες που ποιοτικά δεν εντυπωσιάζουν για το επίπεδό του. Το δείχνουν και στο παρκέ. Αυτοί «δέθηκαν» και με μεγάλες χρονικά συμφωνίες, κάτι που ίσως το βρει μπροστά του το σωματείο του λιμανιού το καλοκαίρι. Είτε πάρει τίτλους, είτε όχι. Γιατί ακόμη κι αυτό, το να διατηρήσει για παράδειγμα τα σκήπτρα εντός των συνόρων, λάθος εντυπώσεις θα προκαλέσει.
Διότι μιλάμε για ένα σύνολο που μπορεί να αποδώσει αναχρονιστικό μπάσκετ, σκληρό, δυνατό, χωρίς να είναι το πιο αθλητικό, χωρίς να έχει το καλύτερο σουτ, χωρίς να έχει τους 1-2 που την κρίσιμη στιγμή θα βγουν μπροστά ξεκολλώντας το… κάρο απ'ο τη λάσπη.
Μέσα σε λίγους μήνες αντί για χάπια κατά της ταχυκαρδίας λόγω των μπασκετικών συγκινήσεων που προσέφερε ο Ολυμπιακός, έφτασε στο σημείο στο ΣΕΦ να χρειάζονται κολλύρια για να αντέξουν τα μάτια τους. Το ζήτημα πλέον είναι τι μπορεί να αλλάξει προς τη σωστή κατεύθυνση κι όχι απλά για να τεθεί σε λειτουργία το mode αυτοσυντήρησης. Ειδικά όταν η ψυχραιμία μοιάζει να χάνεται.
