Το να χάσει ο Παναθηναϊκός στην Τουρκία από την Φενέρμπαχτσε στην Τουρκία ούτε κατακριτέο είναι ούτε θεωρείται ήττα εκτός προγράμματος. Το να χάσει όμως από τα… αποδυτήρια, από το πρώτο δεκάλεπτο και κατακριτέο είναι και απαγορευτικό. Για μια ομάδα που χτίστηκε για να νικάει και να παλεύει.
Ειδικά μετά τα όσα έχουν προηγηθεί και την ήττα από τον Ολυμπιακό στη Ρόδο και στο ΟΑΚΑ η αλήθεια είναι πως οι πράσινοι θα έπρεπε να έχουν επιδείξει βελτίωση στο κομμάτι της νοοτροπίας. Της πνευματικής προσέγγισης των παιχνιδιών. Κάτι που μπορεί να δουλεύεται στο ΟΑΚΑ αλλά αποτελέσματα ακόμα δεν έχουμε δει. Και παρά τα επικίνδυνα σημάδια στο Περιστέρι ο Παναθηναϊκός μπήκε στο χθεσινό παιχνίδι με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα.
Ξεκίνημα καρμπόν με το ματς στη Ρόδο
Ο Παναθηναϊκός δεν ταξίδεψε στην Πόλη για να χάσει. Αυτά γινόντουσαν τα προηγούμενα χρόνια και ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να γίνονται φέτος. Ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε στην Τουρκία για να παίξει στα ίσια το παιχνίδι με την Φενέρ, να της βάλει δύσκολα και να παλέψει για τη διεκδίκηση της νίκης. Αυτό όμως μόνο στα… χαρτιά. Γιατί στην πράξη τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά.
Ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε ποτέ στο παρκέ, βρέθηκε να χάνει από το πρώτο δεκάλεπτο με 27-9 και η σεμνή τελετή να έχει λάβει τέλος με το καλησπέρα. Ανεπίτρεπτο. Ανεπίτρεπτο για την ομάδα που έχει χτιστεί για τον προπονητή που είναι στον πάγκο και για τον κόσμο της ομάδας που περιμένει πολλά από τον Εργκίν Αταμάν και τους παίκτες του οι οποίοι ήρθαν στο ΟΑΚΑ για να κάνουν τη διαφορά άμεσα και να φέρουν και πάλι τον Παναθηναϊκό εκεί που του αρμόζει. Εκεί που του πρέπει.
Δικαιολογίες υπάρχουν, στον Παναθηναϊκό δεν τις χρησιμοποιούν Επειδή έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για τις δικαιολογίες. Σαφώς και υπάρχουν. Άσχετα αν (και προς τιμή τους) στον Παναθηναϊκό δεν τις χρησιμοποιούν. Η απουσία του Μήτογλου είναι παραπάνω από κομβική και αν ο διεθνής παίκτης ήταν στη διάθεση του Αταμάν τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Το ίδιο και με τον Παπαπέτρου. Ο Παναθηναϊκός σαφώς και είναι καινούρια ομάδα και χρειάζεται χρόνο. Αλλά άλλο το χρειάζεται χρόνο και άλλο έχει αυτούς τους παίκτες και παρουσιάζουν αυτή την εικόνα. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Και από τη στιγμή που τις παραπάνω δικαιολογίες δεν τις χρησιμοποιούν στον Παναθηναϊκό δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε ούτε εμείς. Και υπάρχει και αυτό το αναθεματισμένο κλισέ που λέει ότι “Με τα αν δεν γράφεται ιστορία”. Πάμε παρακάτω.
Οι παίκτες που πρέπει να βγουν μπροστά και να τραβήξουν και τους υπόλοιπους
Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει δομικά θέματα. Είναι ξεκάθαρο. Στην άμυνα έχει ακόμα τα προβλήματα που είχαμε διαγνώσει και αναλύαμε από τα πρώτα φιλικά, αλλά το μεγάλο θέμα είναι στην επίθεση. Γιατί άπαντες συμφωνούσαν στο ότι η επίθεση θα είναι το μεγάλο “όπλο” της ομάδας που ετοιμάζει ο Αταμάν. Και με τα πρώτα στοιχεία που βλέπαμε, διάθεση για τρέξιμο, κυκλοφορία της μπάλας, σωστές αποστάσεις, αυτό φαινόταν και λογικό. Όμως με την έναρξη των επίσημων αγώνων τα περισσότερα από αυτά πήγαν… περίπατο, σε συνδυασμό με την πολύ κακή αγωνιστική εικόνα παικτών που είναι “κλειδιά” για την ομάδα.
Ο Κώστας Σλούκας ακόμα δεν έχει κατορθώσει να βρει σταθερότητα στο παιχνίδι του, ίσως και λόγω του τραυματισμού του, με αποτέλεσμα ο Λουκά Βιλντόζα να είναι υπερπολύτιμος. Και αυτή τη στιγμή ο Αργεντίνος είναι στη χειρότερη στιγμή του. Δεν του βγαίνει τίποτα στο παιχνίδι του και δε μπορεί να βοηθήσει την ομάδα. Ο Χουάντσο είναι εκτός επιθετικού παιχνιδιού της ομάδας, προσπαθώντας να βοηθήσει στην άμυνα και παράλληλα παρά το ότι είναι εκτός επιθετικού πνεύματος στα συν του είναι ότι δεν προσπαθεί να εκβιάσει καταστάσεις για να φανεί στην επίθεση. Αλλά από έναν παίκτη σαν τον Ισπανό, δεν περιμένεις αυτό. Περιμένεις πολλά πολλά περισσότερα. Στην εξίσωση προσθέστε και τον ασταθή Λεσόρ. Εχθές ξεκίνησε πολύ άσχημα, είχε πολλά θέματα στην άμυνα του και όταν στο δεύτερο ανέβηκε στην επίθεση συνέχισε να τα… τρώει στην άμυνα.
Αυτά είναι μερικά παραδείγματα. Αλλά τα πιο βασικά. Γιατί οι παίκτες αυτοί είναι που καλούνται να σηκώσουν το μεγαλύτερο βάρος της ομάδας και είναι εκείνοι που θα… τραβήξουν και τους υπόλοιπους. Τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Γκάι, ο Μπαλτσερόφσκι, ή ο Γκραντ δε θα μπορούσαν να πάρουν τις ομάδες στην πλάτη τους. Δεν το περιμένει κανείς αυτό. Αυτό το περιμένει από τους παραπάνω οι οποίοι θα οδηγήσουν, θα εμπνεύσουν και θα τραβήξουν την υπόλοιποι ομάδα.
ΥΓ1: Το παιχνίδι με την Μακάμπι είναι πολύ σημαντικό για την ομάδα. Είναι μια ευκαιρία για τον Αταμάν και τους παίκτες του να… ξεμπουκώσουν. Να κάνουν ένα καλό παιχνίδι, να βρουν ρυθμό, να πάρουν ψυχολογία και να πιστέψουν και πάλι στους εαυτούς τους.
ΥΓ2: Είναι δεδομένο ότι είναι ακόμα πολύ νωρίς στη σεζόν. Όμως ο Παναθηναϊκός και βάσει προγράμματος δεν πρέπει να χάσει την ευκαιρία που έχει μπροστά του. Έχει τη δυνατότητα να συλλέξει νίκες, να φτιάξει ψυχολογία και να χτίσει πάνω σε αυτό το κομμάτι για να μπορέσει να δουλέψει πιο άνετα και με λιγότερη πίεση.
ΥΓ3: Ο Παναθηναϊκός δεν έχει σταματήσει να κοιτάζει στην αγορά. Ο Αταμάν δεν το έκρυψε ποτέ. Βλέπει την ομάδα, βλέπει την αγορά και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να κάνει την κίνηση του.
ΥΓ4: Τα θέματα και του Ολυμπιακού είναι ξεκάθαρα στο παιχνίδι του. Και σαφώς έχει να αντιμετωπίσει και σοβαρά αγωνιστικά προβλήματα που του κάνουν τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη. Όταν όμως χάνεις δύο παίκτες σαν τον Σλούκα και τον Βεζένκοφ και θεωρείς ότι μπορείς να τους αντικαταστήσεις με τη δική σου… φιλοσοφία και όχι να πάρεις ότι καλύτερο υπάρχει τότε τα αποτελέσματα είναι τα αναμενόμενα.
