Πέθανε, λέει, ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ο ξανθός του ελληνικού μπάσκετ. Αλλά γιατί μόνο του ελληνικού; Του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και σιγά μην πέθανε.
Από ‘δω πάνω θα συνεχίσει να μας βλέπει ο γείτονάς μου, από το… πάνω διάζωμα της Βούλας, για όποιους ξέρουν τα νότια μέρη μας. Ο άνθρωπος που δε χόρταινα να βλέπω και να ακούω να ψέλνει στα τάιμ άουτ θρύλους σαν τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, που η πειθαρχία των ομάδων του έκανε το στράτευμα να μοιάζει με καφετέρια στην Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης. Για τέτοιο μυθικό προπονητή μιλάμε.
Για τον τύπο που με καναδυό σακάκια όλα κι όλα και με τον αναπτήρα για γούρι πήρε τα περισσότερα πρωταθλήματα από κάθε άλλον στο ελληνικό μπάσκετ (12) και σήκωσε άλλα έξι Κυπελλάκια. Για τον τύπο που έκανε τις Πέμπτες μας «θρησκεία» για να δούμε τον ανεπανάληπτο Άρη ΤΟΥ να ξεφτιλίζει στο Αλεξάνδρειο τη Μακάμπι του Τζάμσι, την Τρέισερ του Μάκαντου και τη Λιμόζ με το βρωμόξυλο που έριχνε. Και να ‘ταν μόνο αυτές…
Ο Ιωαννίδης είχε αυτή την αντιφατική γοητεία που δημιουργούσε «στρατούς»: φιλικούς και εχθρικούς. Σάρωνε τα πάντα στην Ελλάδα για τους μεν, δεν τα κατάφερε ποτέ στην Ευρώπη για τους δε.
Πίστευε στο Θεό σαν ξανθός άγγελός του, αλλά από τις «Παναγίες» που έριχνε αν δεν έβγαινε η επίθεση ή η άμυνα, δακρύζανε οι εικόνες και πέφτανε οι εκκλησίες. Σαν εκείνο το μπουκάλι στον Σιγάλα…
Θα πουν κι άλλα πολλά, φοβερά και τρομερά για τον Ιωαννίδη όσοι τον έζησαν από κοντά. Επιβλητικός, τόσο που να κουμαντάρει περσόνες σαν τον Νικ, τον Παναγιώτη, τον Λευτέρη και τον Γουίλτζερ. Σαν τον Πάσπαλιε, τον Τάρπλεϊ, τον Μπέρι, τον Εντι, τον Ρίβερς, τον Βολκόφ και τον Φασούλα όταν κατέβηκε στο λιμάνι. Ο πρώτος αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ είναι δικό του δημιούργημα και κανείς δεν θα του το αρπάξει αυτό.
Αυτός πάτησε το γκάζι και η Θεσσαλονίκη «πήρε» το μπάσκετ (ποιος να ξεχάσει τις ομηρικές μάχες με τον μεγάλο τότε ΠΑΟΚ του Κόρφα και του Σταυρόπουλου), αυτός έβαλε το χεράκι του μια δεκαετία μετά για να «κατέβει» η σπυριάρα στην Αθήνα με την υπερομάδα του Ολυμπιακού απέναντι στον Παναθηναϊκό που άρχιζε να χτίζει ο άλλος μύθος, ο Παυλάρας.
Ναι, δε γούσταρε τους Σέρβους, αλλά τους σεβόταν και τον σέβονταν ακόμα και οι μεγαλύτεροι απ’ αυτούς.
Για απόδειξη πάρτε μια ατάκα του μέγα Ομπράντοβιτς από το μακρινό 1998: «Οταν ένας προπονητής έχει συμμετάσχει σε έξι φάιναλ φορ, είναι αξιοσέβαστος. Ναι, δεν έχει κατακτήσει ποτέ το τρόπαιο αλλά ίσως έφταιγαν οι παίκτες που είχε. Πάντως όλες οι ομάδες του στηρίζονται στην πειθαρχία και παίζουν με το στυλ που αρέσει και σ’ εμένα».
Το ’87 μπορεί να το πήρε ο γίγαντας Κώστας Πολίτης και ουδείς θα το μειώσει στο ελάχιστο αυτό. Αλλά ας σκεφτούμε τι δουλειά έκανε με τη μισή Εθνική τότε, στον Αρη, ο Ιωαννίδης. Ο πιο επιδραστικός Ελληνας προπονητής μπάσκετ στην εθνική ιστορία μας.
