Ο Δημήτρης Ιτούδης ήταν το… βαρύ χαρτί της ΕΟΚ για τον πάγκο της Εθνικής ομάδας. Απόλυτα λογικό καθώς πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους Έλληνες προπονητές με παρουσία σε top επίπεδο Euroleague. Αυτόματα φάνταζε ιδανική λύση και η ανάληψη των καθηκόντων του τον Μάρτιο του 2022, έφερε ενθουσιασμό και συσπείρωση στην επίσημη αγαπημένη.
Λιγότερο από δύο χρόνια μετά, δύο μεγάλες διοργανώσεις μετά, ο έμπειρος κόουτς αποχωρεί. «Βελούδινο διαζύγιο», «φιλικός χωρισμός» είναι κάποιοι απ’ τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στο τέλος αυτής της σχέσης. Δεν παύει να είναι «διαζύγιο» και «χωρισμός» όμως. Άρα κάτι πήγε λάθος, στραβά, κάτι απέτυχε.
Η Εθνική δεδομένα απέτυχε. Ούτε η ολοκλήρωση της παρουσίας στο προηγούμενο Eurobasket με τους πάντες στη «μάχη», ούτε η χειρότερη θέση στην ιστορία μας σε Μουντομπάσκετ, δεν μπορούν να έχουν… όμορφο περιτύλιγμα.
Η φθορά και για τις δύο πλευρές ήταν τεράστια. Δεν ήταν απλά η αγωνιστική αποτυχία, η επίσημη αγαπημένη έδειχνε να έχει βαλτώσει επικίνδυνα, τη στιγμή που έπρεπε να ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ειδικά από τη στιγμή που ο κόουτς Ιτούδης είχε και την… ευλογία της εξαιρετικής αντιμετώπισης των ΜΜΕ, σε σημείο που ακόμη και στα «στραβά» που συνέβαιναν στην Εθνική, η κριτική ήταν άγνωστη λέξη. Προνόμιο που κανείς προκάτοχος του κόουτς δεν απόλαυσε.
Η Εθνική Ελλάδος έχασε την ευκαιρία σε δύο διοργανώσεις, μεγαλώνοντας το διάστημα των «πέτρινων χρόνων» της. Παράλληλα «έκαψε» το χαρτί ενός πρωτοκλασάτου προπονητή. Δεν εκμεταλλεύτηκε μερικές απ’ τις τελευταίες σεζόν σημαντικών παικτών (Σλούκας, Καλάθης, Παπανικολάου), άφησε να περάσουν δύο χρόνια απ’ το διάστημα που έχει το μπάσκετ μας την ευλογία να διαθέτει εν ενεργεία τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Αποκορύφωμα όλων, το τέλος της συσπείρωσης. Παίκτες που έδειξαν… ξενερωμένοι, προτίμησαν να μείνουν εκτός Εθνικής. Σε βαθμό μαζικότητας που δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν, ακόμη και σε πιο «βαλτωμένες» εποχές της Εθνικής.
Η φθορά του Δημήτρη Ιτούδη, είναι ακόμη πιο προφανής. Πρώτα απ' όλα, η ίδια η αποτυχία. Φανταζόμαστε πως μια 5η θέση σε Eurobasket και μια 15η σε Μουντομπάσκετ, δεν είναι εκπλήρωση ονείρου και φιλοδοξίας ενός τέτοιου προπονητή, για το διάστημα εργασίας του στην Εθνική ομάδα της πατρίδας του.
Υπήρξε ξεκάθαρη φθορά και στις σχέσεις του με αθλητές. Ακόμη και παίκτες που ο ίδιος έχει στο σύλλογό του. Δεν είναι τυχαίο πως οι δύο Έλληνες που είχε στην Φενέρ (Καλάθης, Ντόρσεϊ) έθεσαν εαυτόν εκτός ομάδας για το Μουντομπάσκετ. Δεν ενέπνευσε τους παίκτες όσο θα έπρεπε σύμφωνα με το όνομά του με πιο απλά λόγια. Φτάνοντας σε σημείο να συμβεί το ακριβώς αντίθετο, «διώχνοντας» δηλαδή παίκτες απ’ την… αγκαλιά της επίσημης αγαπημένης.
Ξένισε τους πάντες η μη αντίδρασή του -όποια κι αν θα ήταν αυτή- στην υπόθεση Τόμας Ουόκαπ. Έμοιαζε να δέχεται χωρίς γνώμη τους χειρισμούς της Ομοσπονδίας και του κράτους, σε ένα θέμα λεπτό καθώς αποτέλεσε σκάνδαλο για τη σύγχρονη εποχή του ελληνικού μπάσκετ. Ενώ το πρόσωπό του και η παρουσία του, έπρεπε να διώχνει τη συλλογική τοξικότητα, αντίθετα τη μεγάλωνε γύρω και μέσα στην Εθνική. Μέχρι και την τελευταία του παρουσία στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και τις άστοχες δηλώσεις του για τον Σλούκα, ή την μη κάλυψη όσο θα έπρεπε του Μήτογλου, τη στιγμή που εκείνος δεχόταν ανήθικη κριτική αναφορικά με το αν έπρεπε να ρισκάρει μεγάλη απουσία του απ’ τα παρκέ, για να παίξει με την Εθνική παρά τον τραυματισμό του.
Το τέλος του Δημήτρη Ιτούδη απ’ την Εθνική ομάδα, είναι μάλλον η ενδεδειγμένη λύση. Αφήνοντας σημάδια και στις δύο πλευρές.
