Ξέρετε, ποτέ δεν πήγαμε με το ρεύμα σε αυτό το σάιτ. Πάντα κόντρα στο κύμα, πάντα απέναντι στο σύστημα των media, της διαιτησίας, των κυκλωμάτων πάσης φύσεως. Είναι παράσημό μας να μας τιμούν όπως λέει η διεύθυνση 500.000 unique αναγνώστες κάθε μέρα, όπως εξίσου τιμή μας είναι όσοι σκυλιάζουν με όσα γράφονται εδώ.
Για αγιογραφίες, αποθεώσεις υπάρχει κι ο εύκολος δρόμος, σε ένα περίπτερο ή με κλικ κάπου αλλού, υπάρχει πληθώρα ερυθρολεύκων επιλογών έτοιμων να πείσουν ότι τα 6 ευρωπαϊκά του Παναθηναϊκού τα έφερε ο Αναστόπουλος και ότι η Α2 ήταν για τον Ολυμπιακό ένας τίτλος τιμής που θα τον κουβαλά για πάντα.
Τώρα πάμε στο παρασύνθημα. Γιατί ωραίοι οι τίτλοι, πιασάρικοι είναι και πουλάνε αλλά να μπούμε στην ουσία. Πέντε φορές έπαιξε φέτος η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης με τον 15ο της Ευρωλίγκας. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τη διαφορά. Έπαιζε η Ρεάλ με τη Βιλερμπάν κατ αναλογία με 11.000 κόσμο στο πλευρό της. Όχι από άποψη ιστορίας, αντιπαλότητας, αλλά μπασκετικά με βάση τη βαθμολογία μιλάμε για διαφορές 15-20-30 πόντων.
Από την στιγμή που ο Γιαννακόπουλος έδωσε τα κλειδιά στον Πεδουλάκη με τον Ράντονιτς κι εκείνοι έφτιαξαν ένα συνονθύλευμα, πάνω κάτω ο Παναθηναϊκός βρίσκεται περίπου στη θέση που του αναλογεί. Αν είχε 2-3 νίκες παραπάνω δεν θα άλλαζε κάτι δραματικά. Σύμφωνοι;
Ο πρώτος λοιπόν Ολυμπιακός δεν είναι απλά πρώτος. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι παίζει το καλύτερο μπάσκετ της ιστορίας του. Διαλύει ομάδες, κάνει ολοκληρωτικές εμφανίσεις. Αλλά φτύνει αίμα για να κερδίσει τον χειρότερο Παναθηναϊκό της 30ετίας. Όχι, δεν φτύνει αίμα απλά. Τον περνάει και μια πριονοκορδέλα. Μια στο ΟΑΚΑ με το διπλό φάουλ στην τελευταία φάση. Κι άλλη μια στο ΣΕΦ όπου οι experts δεν διαπίστωσαν ότι:
- Η μια ομάδα είχε εκτελέσει στη λήξη της τρίτης περιόδου δηλαδή όταν διαμορφώθηκε το αποτέλεσμα, 27 βολές έναντι 9 της άλλης.
- Η μια ομάδα είχε 10 φάουλ έναντι 20 της άλλης.
- Η μια ομάδα μέτρησε 4 γκολ φάουλ έναντι 0 της άλλης.
Το θέμα μας δεν είναι η διαιτησία. Μη μπερδευτείτε, τα στοιχεία είναι ενδεικτικά. Τα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα. Το συμπέρασμα είναι άλλο: ότι ο Ολυμπιακός στα καλύτερα του και ο Παναθηναϊκός στα χειρότερα του έχουν φτάσει τρεις φορές να αποφασίζεται η τύχη ενός ματς στο σουτ. Και στις τρεις υπήρξε διαιτητική παρέμβαση. Μια με τον Μπέικον στο ΣΕΦ, δυο με τον Φαλ στο ΟΑΚΑ, τρεις με τον Ντιφαλά χθες που είχε απόδοση επιπέδου Γουόκαπ.
Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Όταν το διαστημικό μπάσκετ μπλοκάρεται από μια ομάδα ανερμάτιστη, που παίζει σε δυο ματς απλά με σχέδιο, τότε πρέπει να δεις και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί καλά τα ρεκόρ και το γόητρο του 13-0 αλλά και ο Παναθηναϊκός είχε 7-0 σερί τον Ολυμπιακό στο βόλεϊ μέχρι τον Φλεβάρη και σήμερα ψάχνει να βρει που βρίσκεται.
Η αλαζονεία δεν είναι καλός σύμβουλος κι όπως την πλήρωσε ο Παναθηναϊκός, έτσι κινδυνεύει και σήμερα ο Ολυμπιακός κι ας μην βλέπει κανείς την πραγματικότητα. Διότι εκτός από τις νίκες καλό είναι να κοιτάς και τα σημάδια. Ο Βεζένκοφ χαιρετάει και ο Σλούκας βλέπετε όλοι σας τι παίζει, δεν χρειάζονται πολλά σχόλια.
Και μην φτάσουμε στο πολύ μακριά της επόμενης χρονιάς, υπάρχουν και τελικοί μπροστά μας.
Αν ο Παναθηναϊκός με 10 προπονήσεις βρήκε τρόπο να φτάσει την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης στο ένα σουτ και σε σφυρίγματα Τσανίδη, Μπακάλη και Πουλκ για να κερδίσει στα σημεία, τότε μάλλον δεν θα είναι καλή ιδέα να τον ξεγράψει κανείς όταν θα πάει με δυο μήνες προετοιμασία στους τελικούς και με πιθανότητα να παίζει με 6 ξένους αντί για 4 που έπαιζε χθες.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά, η επόμενη σεζόν δείχνει ότι πάμε σε νέα δεδομένα. Για αυτό και το 16-0 είναι μονόδρομος για τον Ολυμπιακό.
