Το βράδυ της Παρασκευής είναι συνήθως μια μέρα αφιερωμένη στην Ευρωλίγκα. Ο Παναθηναϊκός νίκησε, ανάσανε αλλά η είδηση δεν ήταν αυτή. Ήταν ό,τι προηγήθηκε. Στις 7 έπαιζε η Εθνική Ελλάδος, στις 9:30 ο Παναθηναϊκός. Από μόνο του συνιστά αντικανονικότητα. Και δυστυχώς παρότι φαίνεται να έχουν γίνει κάποια βήματα επικοινωνίας, το πρόβλημα παραμένει. Ο Ζαγκλής δεν μπορεί να το λύσει, ο Μπερτομέου δεν ήθελε να το λύσει αλλά να το δημιουργήσει.
Κι έτσι ζήσαμε κάτι πρωτόγνωρο στα χρονικά: Ελλάδα-Λετονία 60-80. Μια ομάδα με αυτοματισμούς, συνεργασίες, ταλέντο και από την άλλη μια ομάδα χωρίς τίποτα από τα παραπάνω. Μια ομάδα για να καλύψει το μειονέκτημα του ταλέντου αντιπαραβάλει δουλειά, οργάνωση, αλληλοκάλυψη, αυτοθυσία. Ποιος να προλάβει να τα δουλέψει όλα αυτά όταν ο προπονητής συναντά τους παίκτες το πρωί του αγώνα; Και ποια είναι η ευθύνη των παικτών που έπαιξαν όταν τους ανατίθεται να γίνουν πρωταγωνιστές στο υψηλότερο επίπεδο, τη στιγμή που 10 στους 12 είναι ρολίστες;
Όταν το 95% επί του συνόλου των Ελλήνων παικτών δεν σουτάρει καλά, δεν έχει ένας εναντίον ενός και όλοι εμείς πιστεύουμε ακόμα ότι ζούμε στη χρυσή εποχή των παικταράδων του 2005, του 1995 και του ‘87; Το μπάσκετ προχώρησε, εμείς μείναμε πίσω και ζούμε με ψευδαισθήσεις και οράματα.
Η ευθύνη όμως δεν είναι αόριστη. Έχει ονοματεπώνυμα και οι μοναδικοί που δεν ευθύνονται είναι όσοι αγωνίστηκαν. Ο Λιόλιος πιστώνεται ότι το καλοκαίρι η Εθνική παρουσιάστηκε με πλήρη σύνθεση. Αποτελεί επιτυχία της διοίκησης ότι συγκέντρωσε την αφάν γκατέ, από τον πρώτο παίκτη του ΝΒΑ, τους καλύτερους της Ευρωλίγκα, έναν προπονητή υψηλού επιπέδου μέχρι τον άφαντο τα προηγούμενα χρόνια Ντόρσεϊ.
Τι λέτε λοιπόν: Για το γεγονός ότι η Εθνική παρουσιάστηκε χθες με το πιο αδύναμο ρόστερ των τελευταίων 40 ετών, έχει κάποια ευθύνη η ΕΟΚ; Έκανε κάποια ενέργεια ώστε να μεταφερθούν 1-2 μέρες πριν οι αγώνες Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού μήπως κάποιοι μπορέσουν να αγωνιστούν;
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το πρόβλημα. Η Ελλάδα πιάστηκε κανονικά σαν ποντίκι στη φάκα των Σέρβων που έστησαν τέλεια την παγίδα ώστε οι δικοί τους παίκτες να πάνε στην Εθνική τους που έπαιζε αγώνα ζωής ή θανάτου με τη Μ.Βρετανία και ο Παπαπέτρου να είναι ένας από τους 9 που θα έπαιζαν με την Παρτιζάν για να κάνουν τον σάκο του μποξ στο ΣΕΦ. Κι εμείς το μάθαμε… 20 λεπτά πριν το τζάμπολ της Εθνικής διά στόματος Δήμου Ντικούδη ότι θα προχωρήσουμε σε καταγγελία ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε δοθεί η παραμικρή δημοσιότητα στο θέμα που θα έβαζε νέα δεδομένα. Στο μεταξύ, ο Νικ Καλάθης ενώ ήταν στο Ηράκλειο, καθόταν πίσω από το καλάθι με πολιτικά.
Τι σόι θέατρο του παραλόγου είναι αυτό; Οι προπονητές και οι παίκτες σφυροκοπούνται σαν άμαχος πληθυσμός στη διαμάχη FIBA-Euroleague. Γιατί όμως κάθονται στη μέση; Περιμένουν να δοθεί λύση από τους παράγοντες; Και γιατί δεν αναλαμβάνουν να τη δώσουν εκείνοι; Ο συνδικαλισμός τους φτάνει μόνο για να είναι υποχρεωτικό το διάστημα των διακοπών ή να είναι μονόκλινα τα δωμάτια στις αποστολές; Για τους ίδιους, την υγεία τους και το μέλλον του αθλήματος γιατί δεν κάνουν κάτι μέσω της Ένωσης παικτών και προπονητών;
Αν οι προπονητές έχουν (δικαίως) παράπονο για πλημμελή προετοιμασία των ομάδων τους γιατί το καλοκαίρι στην καθιερωμένη ετήσια σύσκεψη τους στην Ευρωλίγκα - εκτός από το πόσα challenge δικαιούνται - δεν ξεκαθαρίζουν τη θέση τους: «Λοιπόν ακούστε. Ως εδώ. Αγώνες Ευρωλίγκας πάνω στα παράθυρα δε μπορούν να γίνονται».
Αν 18 προπονητές ζητούσαν μια απόσταση 48-72 ωρών στο καλεντάρι θα μπορούσαν να γίνονται όλοι οι αγώνες κανονικά και με ωραιότατα, πλήρη ρόστερ που δε θα φέρουν σε δύσκολη θέση κανέναν και θα γεμίζουν τα γήπεδα; Μόνο που κανένας δεν θέλει να πιάσει την καυτή πατάτα κι έτσι όλοι την πετάνε στην εξέδρα.
Το πρόβλημα μπορούν να το λύσουν μόνο οι πρωταγωνιστές αυτή τη στιγμή. Ένα πρόβλημα που δημιούργησε εσκεμμένα η Ευρωλίγκα επί των ημερών Μπερτομέου θέλοντας να διαλύσει τα εθνικά πρωταθλήματα και κατ´ επέκταση τη FIBA. Για αυτό και οραματίζονταν αγώνες Ευρωλίγκας τα Σαββατοκύριακα, για αυτό και όριζαν αγώνες τις ημέρες των παραθύρων των Εθνικών ομάδων.
Όλα ήταν στρατηγικές κινήσεις ενός αμετανόητου, εγωπαθή και μεγαλομανή ανθρώπου που δεν ήθελε να τα βάλει κανένας μαζί του φοβούμενος τις συνέπειες από την… ανεξάρτητη διαιτησία.
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια σε έναν πόλεμο που είχε εισβολέα επιχειρώντας να κατακτήσει ξένα εδάφη που δεν της ανήκαν ποτέ. Αν οι αθλητές, οι προπονητές δεν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, αν δεν πατήσουν πόδι προσπαθώντας να βάλουν όρια, ας μην ελπίζουν σε αλλαγή. Επανάσταση από τον καναπέ δεν έγινε ποτέ.
