Το ημερολόγιο έγραφε 3 Μαΐου. Η Ελλάδα ζούσε ακόμα στον αστερισμό των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας για τους οποίους η αντίστροφη μέτρηση είχε μπει στην τελική της ευθεία: ένας χρόνος και τρεις μήνες έμεναν για τον Αύγουστο του 2004.
Στον πλανήτη ΑΕΚ οι Ολυμπιακοί του 2004 ήταν συνδεδεμένοι και με ένα επιμέρους, κιτρινόμαυρο όνειρο. Αυτό της ανέγερσης του νέου γηπέδου της Ένωσης. Πλέον, ξέρουμε: έπρεπε να περάσουν 15 χρόνια για να μπορέσουν αυτά τα όνειρα να ξαναγίνουν ρεαλιστικά. Εκείνη την ημέρα όμως, στις 3 Μαΐου του 2003, η χαρά συνυπήρχε με τη νοσταλγία. Για την ακρίβεια, η χαρά υπερτερούσε της νοσταλγίας.
Ο κόσμος που πήγε στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας γνώριζε πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα επισκεπτόταν την ιστορική έδρα της ΑΕΚ: λίγες μέρες αργότερα το «Νίκος Γκούμας» θα γκρεμιζόταν. Οι οπαδοί της βρέθηκαν στο παιχνίδι με διάθεση να φύγουν με μπόλικα αναμνηστικά από το γήπεδο.
Η ΑΕΚ αντιμετώπιζε τον Άρη και απέμεναν άλλες δυο αγωνιστικές για τη λήξη του πρωταθλήματος. Την τελευταία αγωνιστική οι «κιτρινόμαυροι» έπαιζαν πάλι εντός έδρας αντιμετωπίζοντας τον Πανιώνιο αλλά γνώριζαν ήδη πως είναι τιμωρημένοι και το παιχνίδι θα το έδιναν στην ουδέτερη Πάτρα.
Η ΑΕΚ έπαιζε πανέμορφη μπάλα εκείνη την περίοδο. Είχε πολύ λίγες και κατά βάση μαθηματικές ελπίδες για το πρωτάθλημα αλλά έτρεχε ένα σερί νικών συνοδευόμενο από επιβλητικό ποδόσφαιρο (στο τέλος της χρονιάς έφτασε τον αριθμό-ρεκόρ των 12 συνεχόμενων νικών) που έκαναν όλο τον κόσμο της να θεωρεί πως αυτή η ομάδα μπορεί να άργησε λίγο να δέσει (αν και στις αρχές της σεζόν είχε κάνει εκείνη την απίστευτη παρουσία στο Champions League με τις έξι ισοπαλίες) αλλά αν συνέχιζε και την επόμενη χρονιά με τους ίδιους ρυθμούς θα ήταν φαβορί για το πρωτάθλημα.
Ήταν λογική αυτή η υπέρμετρη αισιοδοξία για το μέλλον εκείνης της ΑΕΚ. Το ταλέντο άλλωστε περίσσευε: ο Ντούσαν Μπάγεβιτς είχε στη διάθεσή του μια φουρνιά Ελλήνων παικταράδων όπως ο Νικολαΐδης, ο Τσιάρτας, ο Γεωργάτος, ο Ζαγοράκης, ο Κατσουράνης, ο Καψής, ο Μπορμπόκης, ο Κασάπης, ο Λάκης αλλά και τον (Σέρβο) Ίλια Ίβιτς. Δεν παιζόταν η μπάλα που έπαιζε στη μέρα της εκείνη η ομάδα και ας μην την επικύρωσε με κάποιο τίτλο.
Το κλίμα στο γήπεδο πάντως, όχι μόνο δεν αντικατόπτριζε το ιστορικό μομέντουμ αλλά αντίθετα, απέπνεε μια καλτίλα: ΑΕΚ είσαι άλλωστε. Οι μπουλντόζες που είχαν παραταχθεί γύρω από το γήπεδο για να πιάσουν δουλειά μερικές μέρες μετά (γιατί ο Γρανίτσας δεν κρατιόταν από τη βιασύνη του να φτιάξει το νέο γήπεδο και δεν ήθελε να χάνει χρόνο...) αλλά και το ξύλο που έπαιξαν ορισμένοι οπαδοί της Ένωσης με τους λιγοστούς φιλοξενούμενους του Άρη ενίσχυαν την καλτίλα.
Ναι, ήταν ένα cult αντίο...
Και ήρθε και ο Γρανίτσας να το ενισχύσει ακόμα περισσότερο λίγο μετά εξηγώντας ότι τα επεισόδια οφείλονταν «στον ενθουσιασμό του κόσμου για την κατεδάφιση του γηπέδου»…
Να και ένα πανέμορφα νοσταλγικό βίντεο εκείνου του αγώνα από την Σκεπαστή:
