Ήταν κάτι παραπάνω από φανερό.
Δεν χρειαζόταν να είσαι επιστήμονας του μπάσκετ ή ο Ντούσαν Ίβκοβιτς για να διακρίνεις ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Εθνικής μας (και) στο Μουντομπάσκετ ήταν η έλλειψη ενός μεγάλου σκόρερ.
Ενός παίκτη που θα έδινε επιλογές στον Αντετοκούνμπο. Που θα απαγόρευε στους αντιπάλους ακόμα και να σκεφτούν ότι θα του δώσουν το σουτ.
Που θα μπορούσε να το «μπουμπουνίσει», ρε αδερφέ, σε μια κρίσιμη στιγμή.
Δεν χρειαζόταν λοιπόν κάποιο από τα «κανόνια» του ελληνικού μπάσκετ. Ένας Αλβέρτης, ένας Κορωνιός, ένας Χατζής…
Ακόμα και λιγότερο αναγνωρισμένες μορφές, «βρωμόχερα» που έγραψαν τη δική τους ιστορία στις cult εποχές της Α1, θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις αν όχι στην Εθνική, τουλάχιστον στα μάτια μας που πόνεσαν από τα σουτ στο γάμο του Καραγκιόζη.
Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε να βάλουμε στη λίστα και τον αιώνιο αγαπημένο, τον Γκεγκόρ Φούτσκα των φτωχών, τον τεράστιο Γιώργο Κουκλάκη…
…αλλά τελικά αποφασίσαμε ότι δεν είστε έτοιμοι ακόμα για τόσο…σκληρές προτάσεις, οπότε καταλήξαμε σε 4 άλλα ιερά τέρατα του αθλήματος. Γιατί καλά τα συστήματα και τα πικ εν ρολ σας κύριοι Κοτζιάδες, αλλά εμείς μεγαλώσαμε με τον…χερά να βγαίνει από το σκριν και να το χλατσώνει. Όπως αυτοί οι 4 κύριοι.
Δημήτρης Ποδαράς
Από τις περιπτώσεις που το επίθετο ακούγεται μέχρι και ειρωνικό. Γιατί έτσι έμοιαζε ένας καυτός σκόρερ του δικού του διαμετρήματος, ένας κλασικός «χεράς» να ονομάζεται… Ποδαράς. Όχι ακριβώς αθλητικός, με σκαρί που έμοιαζε βαρύ και χωρίς ιδιαίτερη ποικιλία στο υπόλοιπο παιχνίδι του, ο αξέχαστος γκαρντ της ΑΕΚ δεν τη χρειαζόταν και ιδιαίτερα. Διότι ήξερες πώς μόλις έπαιρνε την μπάλα έξω από το τρίποντο, το αμέσως επόμενο πράγμα που θα άκουγες θα ήτανε «χλατς»!
Γιάννης Μυλωνάς
Από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του μεγάλου Περιστερίου της δεκαετίας του ’90. Με άψογο στιλ και χέρι «αλφάδι», δεν χρειαζόταν περισσότερα από μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου για να οπλίσει. Εξάλλου 30 απ’ αυτά (τα δευτερόλεπτα) του ήταν αρκετά το 1993 για να πετύχει 9 πόντους (!) στο τέλος ενός δραματικού αγώνα με τον ΠΑΟΚ και να πρωταγωνιστήσει σε μια από τις επικότερες ανατροπές όλων των εποχών στην Α1.
Αντώνης Σταμάτης
Σπανίως παίκτης με δυο μικρά ονόματα καταφέρνει να κάνει καριέρα, όμως ο συγκεκριμένος πρόλαβε ν’ αφήσει το στίγμα του στον Ολυμπιακό: Όχι μονάχα ως η πρώτη μεταγραφή του Σωκράτη Κόκκαλη όταν ανέλαβε το τμήμα το 1991, αλλά και ως ρολίστας που είχε τον σεβασμό της εξέδρας. Χάρη στο «φαρμακερό» του σουτ, που έδινε πολύτιμες λύσεις στην ομάδα και έγινε έμπνευση για αξέχαστα συνθήματα όπως «στου Γκάλη το μάτι η π…α του Σταμάτη».
Γιάννης Γιαννόπουλος
Άλλη μια περίπτωση που φαινομενικά «δεν σου γέμιζε το μάτι», αλλά στο παρκέ σου γέμιζε το… καλάθι! Αντίθετα με την ευγενική και μειλίχια φυσιογνωμία του, ο Έλληνας γκαρντ ήταν «δολοφόνος» πίσω από τη γραμμή των (τότε) 6,25. Σε τέτοιο βαθμό που μπορούσε να κρίνει αγώνα (όπως έναν αξέχαστο με τον ΠΑΟΚ στο Παγκράτι) με buzzer-beater από το κέντρο του γηπέδου ή να τελειώσει παιχνίδι παίζοντας στον Πανελλήνιο με… 12/19 τρίποντα!
