Θυμάμαι το πρώτο βράδυ που η Μαρινα κοιμήθηκε στη γιαγια… Ήμουν έγκυος και η μικρή ήταν πλέον δύο ετών… Την επόμενη είχα αδεια από τη δουλειά οπότε είχα όλο το κρεββάτι και τον χρόνο δικό μου… Ξάπλωσα (πολύ) φαρδιά πλατιά με χέρια πόδια ανοιχτά, μετα βολευτηκα σχεδόν μπρούμυτα, ας όψεται η κοιλιά, και με τρελή διάθεση για βαθύ και αδιακοπο ύπνο ανέβασα μέχρι και στάτους στο φεησμπουκ με δήλωση «πάμε νάνι τώρα!!!»….
Μην κάνεις ομως δηλωσεις γιατι εκτειθεσαι!!!
Έλα που το μάτι είχε κολλήσει στο ταβάνι… Έλα που δεν βολευόμουν πουθενά… Έλα που φυσουσα ξεφυσουσα, σηκωνομουν, διψουσα και πεινούσα μέχρι τις 4…. Έλα που όλα μου έφταιγαν και κοιμήθηκα τελικά με τα πόδια μου μέσα σε λεκάνη με νερό, γιατί είπαμε ΟΛΑ ΜΕ ΕΝΟΧΛΟΥΣΑΝ… Και ξημερώνει μετά από δύο ώρες… Και ξυπνάω με μια απίστευτη ταχυπαλμια νομίζοντας ότι η Μαρινα έχει ξυπνήσει και εμένα με πήρε ο βαθύς ο ύπνος…. Ευτυχώς δεν μου πήρε πολύ μέχρι να καταλάβω ότι η Μαρινα δεν ήταν δίπλα μου…. Και σιγά μην μου ξανακολουσε ο πολυπόθητος … Αφού κατέβασα το μισό ψυγείο περιμένοντας να περάσει η ώρα, Στις 8 παρά ήμουν ήδη στο αυτοκίνητο και είχα πάρει το δρόμο της γιαγιάς… Μερικα λεπτα μετά η γιαγια με κοιτούσε με έκπληξη, ενώ η Μαρινα μόλις έπινε το γάλα της….
– Ντύσου φεύγουμε….
η θεία μου μολις είχε ξυπνήσει και με κοιτούσε σαν εξωγήινη …
– Ντυσε την να φύγουμε…. Τα νεύρα μου άγγιξαν τα όρια και τους ρυθμούς του τρανς…
-Ρε Αύρα…αντι να το χαρείς και να κοιμηθείς τι μου κουβαληθηκες εδώ από τις 8;;
Έλα ντε…
Το πείραμα επαναληφθηκε με τα ίδια αποτελέσματα… Δυστυχώς… Το να «κοιμηθώ» μακριά από τα παιδιά μου, ήταν αδύνατο… Όσο κι αν μου λείπει… Όσο κι αν κοιμάμαι όρθια καμιά φορά (και βλέπω και όνειρα μάλιστα)… Όσο κι αν το χρειάζομαι δια καως και γκρινιάζω σε όποιον με γνωρίζει ότι «πιο πολύ από οτιδήποτε θέλω έναν καλό ΥΠΝΟ»…
Έρχομαι λοιπόν στο σήμερα… Μάνα με δύο παιδιά, τρεις γάτες και έναν σκύλο… Και πραγματικά με το χέρι στην καρδιά σιγοκλαιω, που λέει και ο Αύγουστος Κορτω, για εκείνες τις ημέρες όπου ο αδιακοπος ύπνος ήταν μέσα στο καθημερινό μου πρόγραμμα… Σιγοκλαιω για εκείνες τις ημέρες όπου ξυπνούσα και ένιωθα ευεξία και έτοιμη να αδραξω τη μέρα και τη νύχτα… Σιγοκλαιω για τα κουράγια μου που φύγαν για διακοπές με ουαν γουεη τικετ για Ζανζιβαρη… Σιγοκλαιω γιατί όταν μου έλεγαν οι άλλες μαμάδες «κοιμησου τώρα που μπορείς» εγω δεν τις ακουγα…. Σιγοκλαιω γενικά και ειδικά για τον ύπνο που τόσο μου λείπει, αλλά όταν τα θεριά μου κοιμούνται εγώ κάθομαι και τα χαζεύω και λέω και καμία φορά «αντε ξυπνήστε να παίξουμε και να σας δω να γελάτε…»
– Μαμά πες μου για τον Άρθουρ…
Είμαστε στο κρεββάτι οι τρεις μας…. Τα παίρνω αγκαλιά και ξεκινάω το αγαπημένο της παραμύθι για την Χολυ και τον Άρθουρ,τα δύο γατάκια που έπαιζαν στην πλαγιά μπλα μπλα μπλα…. Μέγα λάθος να κλεισω τα μάτια καθώς ευθύς αμέσως πέφτω σε κατάσταση ύπνου και λέω αλλά αν' αλλα της Παρασκευής το γάλα… Λέω για ζαχαρες και πάνες και κάπου κοτσαρω και ένα ντετολ.. Ο Αχιλλέας ξεγλιστραει και σκαρφαλώνει στο κεφαλάρι του κρεβατιού, ενώ η Μαρινα με σκεπάζει με το κουβερτακι της, με παίρνει αγκαλιά και μου λέει «κοιμησου μωρό μου… Ωωωωω ωωωωω!! Το κορίτσι μου κοιμάται….»
Κι εγώ η φτωχή ΝΟΜΙΖΑ ότι έχω τον έλεγχο Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
