MENU

«Μικρούλη μου κέρδισες.  Σε λίγες ώρες θα γνωριστουμε κι από κοντά. θα κάνουμε την πρώτη μας αγκαλιά και θα δώσουμε τα πρώτα μας φιλιά.  Σήμερα μου απεδειξες ότι εσύ κάνεις κουμάντο.  Ξέρω οτι θα σε αγαπήσω.  Είμαι σίγουρη πως θα σε αγαπήσω.  Εδώ αγαπάω ξένα μωράκια.  Θέλω όμως να είμαι δίκαιη μαζί σου.  Θεέ μου.  Κάνε με καλή και δίκαιη με τα παιδιά μου. » Εννοείται έχω γίνει μπορντό από τα κλάματα και τρέμω από τους λυγμούς.

Στις 7:32 ήμουν στο μαιευτήριο.  Με πήραν μέσα άρον των άρον για τα καθεκαστα.  Έφτασε ο αναισθησιολογος.  Ήταν τόσο καλός μαζί μου και σε μερικές στιγμές με έκανε ακόμη και να γελάσω.  Η Μαρίνα δεν έβγαινε από το μυαλό μου ούτε δευτερόλεπτο, ενώ δεν σταματούσα να μιλάω για εκείνη σε όποιον έβρισκα μπροστά μου.

Είχα γίνει η «μαμά που θα γεννήσει τον αδερφό της Μαρίνας» για την κλινική.

Άλλοτε έκλαιγα, άλλοτε γελούσα, άλλοτε ακόμη διαπραγματευομουν να φύγω και να γυρίσω την επόμενη να γεννήσω, «ώστε να κοιμηθώ ακόμη ένα βράδυ αγκαλιά με το Μαρινακι μου».  Η ώρα έφτασε σχεδόν 8:30 όταν με σήκωσαν από τον θάλαμο αναμονής για να με μεταφέρουν στο χειρουργείο.  Αυτό ήταν!! Μερικά λεπτά με χωριζαν από τα νέα δεδομένα της ζωής μου.  Με έβαλαν στο τραπέζι του χειρουργείου και ξεκίνησαν οι διαδικασιες της προναρκωσης για την επισκληρίδιο, όταν ένιωσα την ανάσα μου βαριά.  Για μερικά δευτερόλεπτα τα έχασα Και προσπαθούσα να εστιάσω στον αναισθησιολογο, η φωνή μου όμως δεν μου έκανε τη χάρη να βγει.  Κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει και φώναξε βοήθεια από την γυναικολόγο μου, η οποία ήρθε τρέχοντας, το ίδιο και ο παιδίατρος.  «Βρε Αύρα.  Όλα είναι καλά. οι σφυγμοί σου είναι τέλειοι, η πίεση σου είναι μια χαρά, τι έπαθες;»

Εγώ πάλευα να μιλήσω αλλά ούτε η ανάσα μου έφτανε, ούτε η φωνή μου έβρισκε την έξοδο.  Στην προσπάθεια μου ένιωσα να χάνομαι και το μόνο που μπόρεσα να ψελλισω ηταν «η Μαρίνα » και εκλεισα τα ματια μου.  Ευτυχως με συνέδεσαν με μιας στο οξυγόνο και συνήλθα μέσα σε μερικά λεπτά, όπου και άρχισε η επέμβαση.

Κρίση πανικού.  Άτιμο πράγμα και ελπίζω να μην ξανάρθει!

Ο αναισθησιολογος πρέπει να τα χρειάστηκε καθώς είδα ότι είχε ιδρώσει και από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν έφυγε ούτε λεπτό από δίπλα μου να μου.  Η διαδικασία προχωρούσε και εγώ ακόμη μιλούσα με τον παιδίατρο για το πως θα καταλάβω αν η Μαρινα είναι έτοιμη να κόψει την πάνα.  Στις 9 ακριβώς άκουσα την καμπάνα του Αγίου Νικολάου να χτυπάει και στην δεύτερη φορά άκουσα ένα, μάλλον όχι ένα αλλά πολλά «ουαααα «, μέσα από την κοιλιά μου.  Ο μικρούλης είχε έρθει και έκανε την παρουσία του αισθητη πριν καν βγει έξω στον κόσμο.

–Τι λες ρε μεγάλε; Από μέσα ξεκινάς τα κλάματα.  Που να βγεις εξω να δεις τι γίνεται κιόλας»…  είπε γελώντας ο παιδίατρος, ενώ ο αναισθησιολογος πήγε προς τα κάτω να τον δει.  «φιλαράκι, έτσι όπως είσαι δεν έβγαινες φυσιολογικά που να χτυπιέσαι!!» είπε αντικριζοντας τον.  Είχε διπλή περίδεση και μια βόλτα λώρου κάτω από τη μασχάλη.  Μερικά λεπτά μετά τον είδα.  «Απαπααααααα.  Καλώς ήλθες αστεράκι.  Είμαι η μαμά σου.  Ψυχή μου.  Να είσαι γερός ζωουλα μου. » Και ουα ουα ο μικρός, μέχρι που άκουσε τη φωνή μου και ηρέμησε.  Όταν σταματουσα να μιλάω ξανά ουα.  Μπήκε αμέσως στο στήθος και εννοείται ότι θηλασε λες και είχε εμπειρία μηνών.  Εννοείται ότι όσο θηλαζε του μιλούσα, για ποιον άλλο; Για τη Μαρίνα ντε!!.

Με έβγαλαν στην ανάνηψη για μερικά μόνο λεπτά, ίσα για να δω τον Γιάννη.  Το χαμόγελό του τον έκανε ακόμη πιο όμορφο στα μάτια μου.  Φίλησε τα χέρια μου και μετά εμένα.

-Το είδες;; Σου άρεσε; (λες και μιλούσα για τα καινούργια Nike).  Η Μαρίνα δεν ήταν πιο όμορφη;

– Τον είδα.  Είναι πολύ φάτσα!! Μάλλον δεν θυμάσαι καλά μου φαίνεται.  Είναι πολύ όμορφος ο γιος μας!! Σ’ευχαριστω.»

Το βούλωσα.  Μάλλον ήταν καλή ιδέα να σταματήσω με την καραμέλα της Μαρίνας.  Ο μπέμπης πλέον με άκουγε!! .  Όλα πήγαιναν καλά μέχρι την δεύτερη μέρα, όπου ο μικρούλης ανέβασε ίκτερο, γεγονός που δεν με αγχωσε ιδιαίτερα.  Την τρίτη ημέρα ήρθε η Μαρινα να με δει.  Όταν την αντίκρισα από το παράθυρο, έφυγα στην κυριολεξία τρέχοντας να φτάσω κοντά της.  Τόσο τρέχοντας που Πονουσαν ακόμη και τα βλέφαρα μου, πόσο τα ράμματα .  Την αγκαλιασα και την φιλησα άπειρες φορές με όλη μου τη ψυχή. μου φαινόταν τόσο διαφορετική, τόσο «μεγάλη», τόσο «ώριμη»!!! Το μωρό μου έγινε ξαφνικά «το κορίτσι μου».  Μου ζήτησε να θηλάσει και εννοείται δεν της αρνηθηκα.  Όσο θηλαζε της έλεγα για το μωράκι μας, για το ότι ανυπομονεί να την γνωρίσει και ότι της έχει πάρει ένα μεγααααλο κόκκινο ποδήλατο.  Κάναμε τις αγκαλιές μας και ξαναεφυγε.  Όχι δεν έκλαιγα τώρα!!

Γυρίζοντας στο δωμάτιο βρήκα τον παιδίατρο να με κοίτα με ένα βλέμμα που δεν μου άρεσε.  Ειδικά όταν μου είπε «κάτσε» αμέσως η γη εξαφανίστηκε από τα πόδια μου, ιδρώτας κρύος με ελουζε ενώ η ανάσα μου κόπηκε και ξεκίνησαν να μουδιαζουν οι γάμπες μου.  «ο μικρός έχει ίκτερο και πρέπει να στον πάρουμε στις λάμπες.  Δεν είναι τίποτα.  Απλά θα πηγαινοερχεσαι για να θηλαζεις «.  Τα έχασα!! Ήξερα ότι ο ικτερος δεν είναι κάτι ανησυχητικό, το ένστικτο μου επίσης δεν μου έκανε το παραμικρό τσικ ώστε να με προϊδεάσει ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει, έχασα όμως τον κόσμο! Έμεινα μόνη να κοιτάζω τον μπέμπη να φεύγει ώστε να μπει στις λάμπες και δεν με χωρούσε το ίδιο μου το σώμα.

Οι τύψεις μου για ότι ένιωθα όλο εκείνο τον καιρό με έπνιξαν και ναι!! Έκλαιγα πάλι. Ακουγα τα κλάματα του 7 θαλάμους μακριά.  Ήθελα να σκίσω τις σάρκες μου και τελικά δεν κρατήθηκα.  Πήγα στον θάλαμο των νεογνών και ζήτησα να πάω κοντά του.  Φορούσε την πάνα του και ένα υφασματακι στα ματάκια του.  Έκλαιγε ασταμάτητα επί ώρες.  Το ίδιο κι εγώ.  Με το που πήγα κοντά του και άκουσε τη φωνή μου, σταμάτησε και άρχισε να με αναζητά με το στόμα και με τα χεράκια του.  Όσο με άκουγε, έμενε ήρεμος.  Όσο τον χαϊδευα έμενε ακίνητος.  Όσο του τραγουδούσα, αφηνονταν στα χέρια του Μορφέα για μια βόλτα στην ονειροχωρα.(Συνέχεια ΕΔΩ)

Τίιιι; Πάλι έγκυος; (Συνέχεια)