Η Ελλάδα ακόμα πενθεί. Η Ελλάδα ακόμα σοκάρετε, η Ελλάδα ακόμα προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της και μέσα από την αλληλεγγύη να ξεπεράσει τον πόνο. Πώς να ξεπεραστεί, όμως, τόσος και τέτοιος πόνος; Η πολιτική ηγεσία της χώρας αδυνατεί να ξεφύγει από το ίδιο και το ίδιο αφήγημα, από τις ίδιες και τις ίδιες κοινές συγγνώμες, η αντιπολίτευση κάπου εκεί τριγύρω κάνει το δικό της κομμάτι – ανούσιο και κενό περιεχομένου – και η μόνη η ελπίδα σε τέτοιες στιγμές έρχεται από τον άνθρωπο. Πάλι από τον άνθρωπο. Πάντα από τον άνθρωπο, έστω κι αν συνηθίζουμε να κρατάμε τον καλύτερο εαυτό μας μόνο για τόσο δύσκολες στιγμές.
Το κουβάρι ξετυλίγεται, και οδεύοντας σιγά-σιγά στη συμπλήρωση δύο 24ωρων μετά τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, οι περισσότερες λεπτομέρειες είναι πια γνωστές. Η παντελής έλλειψη υποδομών στις ράγες, ένα σύστημα που δε λειτούργησε ποτέ, τα τεφτέρια, τα «πάμε κι όπου βγει», η διαμαρτυρία των εργαζομένων, οι σκιώδεις προσλήψεις, η καταδίκη από το ευρωπαϊκό δικαστήριο, η χώρα του «δε βαριέσαι, τι μπορεί να συμβεί».
Όμως συνέβη. Και δε μπορεί κανείς άλλο να κρύβεται, κανείς άλλο να εθελοτυφλεί, κανείς άλλο να μετατοπίζει τις ευθύνες. Ευθύνες που θα έπρεπε να κάνουν τους ανθρώπους να λυγίζουν υπό το βάρος τους. Ευθύνες που τεχνηέντως διαμοιράζονται δεξιά κι αριστερά, ευθύνες που πρέπει πλέον να αποδοθούν. Ο λόγος σε σας…
