Είναι αλήθεια πως η περασμένη δεκαετία έφερε πολλά τρόπαια στο γυναικείο τμήμα βόλεϊ του Ολυμπιακού. Μια ομάδα που ήταν στο μηδέν ξαφνικά βρέθηκε στην κορυφή και κατάφερε να κρατηθεί εκεί για πολύ. Τόσο η παρουσία πολύ καλών αθλητριών όσο και η πτώση του ανταγωνισμού καθώς παραδοσιακές δυνάμεις όπως ο Παναθηναϊκός, το Μαρκόπουλο, τα Βριλήσσια αλλά και η ΑΕΚ που είχε καταφέρει να ανέβει επίπεδο αντιμετώπισαν σωρεία προβλημάτων και άνοιξαν το δρόμο για τις ερυθρόλευκες.
Αυτό δε σημαίνει, σαφώς, πως ο Ολυμπιακός δεν είχε ποιότητα. Αυτό που έκανε τις Πειραιώτισσες ισχυρές ήταν ο σταθερός ελληνικός κορμός που διατηρήθηκε για χρόνια, οι ξένες που έκαναν τη διαφορά και οι λίγες αλλά συγκεκριμένες μεταγραφές. Χριστοδούλου, Γιώτα, Λαμπρούση και Κονόμι μαζί με τη Χίπε ήταν η βάση του Ολυμπιακού που «έδεσαν» και δημιούργησαν έναν ισχυρό πυρήνα. Καίριες μεταγραφές όπως της Βλαχάκη, την Κωνσταντίνου πιο πριν, της Εμμανουηλίδου, της Λαζάρεβιτς και της Νομικού που έφυγαν και ξαναγύρισαν αλλά και της Ζακχαίου ήταν τα κομμάτια του που κατά καιρούς συμπλήρωναν το παζλ ιδανικά.
Επειδή, όμως, τα πάντα στη ζωή είναι κύκλος ήρθε η ώρα για τον Ολυμπιακό να δει την επόμενη μέρα. Η Λαμπρούση βρήκε εδώ και δύο χρόνια μια μεγάλη πόρτα ανοιχτή, αυτή του εξωτερικού, το ίδιο συνέβη και με τη Ζακχαίου ενώ η Χριστοδούλου με τη Γιώτα και τη Χίπε έφυγαν για λίγο αλλά ξαναγύρισαν. Είναι λογικό ωστόσο ο χρόνος να αφήνει τα σημάδια του και συχνά να αφήνουν τα σημάδια τους και οι τραυματισμού. Και οι τρεις τους είχαν σκαμπανεβάσματα στη φετινή σεζόν αν και ήταν βασικά «γρανάζια» του Ολυμπιακού που τον οδήγησαν στο πλεονέκτημα ενόψει πλέι οφ.
Η Χίπε δεν ήταν απόλυτα υγιής και είναι χαρακτηριστικό το ότι στους μήνες που έπαιξε στην Ιταλία πέρυσι αγωνίστηκε ως κεντρική καθώς δεν άντεχε το σώμα της. Η Γιώτα έχει ξεπεράσει πλήρως το χειρουργείο που έκανε προ τριετίας αλλά δεν είναι η ίδια με την κεντρικό που οδήγησε τον Ολυμπιακό σε τόσους τίτλους ενώ το ίδιο γίνεται και με τη Χριστοδούλου. Δεν μπορούμε να απαξιώσουμε αθλήτριες με τόσες διακρίσεις, ατομικές και ομαδικές, ούτε να αμφισβητήσουμε την αξία τους. Είναι γεγονός, όμως, ότι η «φθορά» καλώς ή κακώς έρχεται και χρειάζεται ιδιαίτερη διαχείριση.
Είναι πολύ πιθανό να αποτελέσουν παρελθόν από το Ρέντη και η Σάλας και η Κόστα αλλά και η Άγκοστ οπότε οι ερυθρόλευκοι θα αναζητήσουν τουλάχιστον τρεις νέες ξένες. Η φυγή της Ξανθοπούλου είναι ένα σημαντικό πλήγμα καθώς η νεαρή πασαδόρος, που θα δώσει το παρόν στην εθνική ομάδα, ήταν μια πολύ καλή επιλογή ώστε να μοιραστεί ο χρόνος σε αυτή τη θέση μεταξύ αυτής και της Χριστοδούλου. Άλλωστε όταν η αρχηγός του Ολυμπιακού έφυγε για την Τουρκία η Ξανθοπούλου ήταν μια πολύ καλή αντικαταστάτρια. Μια τόσο καίρια θέση όσο η πασαδόρος απαιτεί υπομονή και προσαρμογή και ο Ολυμπιακός καλείται να βρει μια αθλήτρια που θα μπορέσει να διαδεχτεί σχετικά άμεσα τη Στέλλα Χριστοδούλου.
Πρώτα πρώτα, βέβαια, καλείται να βρει τον επόμενο προπονητή ο οποίος θα χτίσει από την αρχή την ομάδα του με πλάνο και υπομονή, κάτι που μάλλον δεν έγινε ορθά με τον Κουτίνιο το περασμένο καλοκαίρι. Μια ανανέωση απαιτεί χρόνο και έχει δρόμο και αυτό πολλές φορές είναι επίπονο και δύσκολο. Ο ανταγωνισμός έχει ανέβει στο ελληνικό πρωτάθλημα και αυτό μεταφράζεται από τη μία ως πίεση αλλά από την άλλη ως «σπρώξιμο» καθώς οι αντίπαλοι μπορούν να σε τραβήξουν μαζί τους. Όπως και να ‘χει στο στρατόπεδο του Ολυμπιακού καλούνται να κοιτάξουν την επόμενη μέρα και όχι άμεσα για την επόμενη σεζόν αλλά μακροπρόθεσμα.
