Το βόλεϊ έχει ένα καλό κι ένα κακό. Το καλό έχει να κάνει με το γεγονός πως είναι αρκετά δημοφιλές στην Ελλάδα, με μεγάλα κλαμπ να δίνουν εκατομμύρια κάθε χρόνο προκειμένου να διατηρήσουν υψηλότατο επίπεδο ανταγωνισμού. Το κακό είναι πως παρά το ενδιαφέρον που υπάρχει, δεν παύει να είναι ένα άκρως επαγγελματικό σπορ που αντιμετωπίζεται ερασιτεχνικά. Οπότε πολλοί θεωρούν πως τα πεπραγμένα τους θα περάσουν απαρατήρητα, συνεχίζοντας να «βασιλεύουν» παρότι δεν τους θέλει κανείς εκτός των βολεμένων.
Το Ολυμπιακός-Μίλωνας είναι ένα παιχνίδι που έφερε συζητήσεις για λόγους που επιβεβαιώθηκαν. Ο καθένας μυαλό έχει και μπορεί να κρίνει από ένα σημείο και μετά. Μια αναμέτρηση στην οποία ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα (3-2) βόλευε αμφότερους και ακριβώς αυτό ήρθε. Με την εικόνα του αγώνα και την εξέλιξή του να μοιάζει σαν να βγάζει γλώσσα προς το κοινό. Σαν να λέει κάποιος σε μορφή Λουδοβίκου «εγώ είμαι το κράτος» και δεν με αγγίζει κανείς.
Είτε κάποιος συμφωνεί, είτε διαφωνεί με την όποια άποψη/σκέψη αναφορικά με το συγκεκριμένο ματς, ένα είναι το σίγουρο: Το βόλεϊ ζημιώνεται. Το πρωτάθλημα χάνει αξιοπιστία. Αυτόματα λοιπόν ο προβολέας των ευθυνών πέφτει πάνω στον πρόεδρο της ΕΣΑΠ. Που συμπτωματικά πάντα, είναι μέλος του ΔΣ του Ολυμπιακού και επικεφαλής του Μίλωνα.
Ο Παντελής Ταρνατόρος πρόσθεσε μια ακόμη «μαύρη σελίδα» στη θητεία του.
Οι λεπτές ισορροπίες αναφορικά με το ίδιο το άθλημα, επιτάσσουν πλέον να αποτελέσει παρελθόν απ’ τη θέση του προέδρου της λίγκας ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Επί ημερών του συρρικνώνεται η όποια δυναμική του σπορ και χάνεται κάθε ίχνος εμπορικής δυναμικής. Γι’ αυτό και έχουν χαθεί οι δύο προϋποθέσεις που ο ίδιος έθετε σε θεωρητικό επίπεδο: Αξιοπιστία αγωνιστική και οικονομική.
Αναφορικά με το αγωνιστικό σκέλος, είναι αφέλεια-για να μην πούμε βλακεία-να θεωρεί κάποιος πως προσδίδει αξιοπιστία ένα ματς που διεξάγεται κι έχει την εξέλιξη του Ολυμπιακός-Μίλωνας, τη στιγμή που έρχεται κιόλας το αποτέλεσμα που βολεύει τις ομάδες. Ματς που αφορά την κορυφή της βαθμολογίας και τα ημιτελικά του πρωταθλήματος ουσιαστικά. Οπότε είναι η κορυφή του παγόβουνου εκ των πραγμάτων.
Ένα πρωτάθλημα που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του προέδρου του. Το «πρωτάθλημα του Ταρνατόρου».
Οικονομικά δεν χρειάζεται άλλη αναφορά, πέρα απ’ το γεγονός πως διεξάγεται πρωτάθλημα στη Volley League με 9 ομάδες λες και είμαστε στο 1938. Ούτε σε χώρες υπανάπτυκτες βουτηγμένες στη διαφθορά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κι αν μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν υπήρχαν τόσοι ισχυροί πόλοι στο άθλημα, οπότε μπορούσε να βρεθεί δικαιολογία, πλέον η συρρίκνωση του βόλεϊ ενώ υπάρχουν ισχυρά σωματεία, είναι ξεκάθαρα ευθύνη του επικεφαλής.
Επίσης, ο καθένας μπορεί να βάλει στο μυαλό του ένα υποθετικό σενάριο: Σε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ να είναι επικεφαλής πρωταθλήματος ένας άνθρωπος ο οποίος είναι πρόεδρος μιας καλής αλλά όχι μεγάλης ομάδας και συγχρόνως μέλος του Δ.Σ. ενός ιστορικού σωματείου. Στο βόλεϊ δεν είναι υποθετικό το σενάριο.
Ο Ταρνατόροςείναι πρόεδρος του Μίλωνα και μέλος του Ολυμπιακού. Των ομάδων που αναμετρήθηκαν στο ματς που τελείωσε ακριβώς όπως περίμενε όλος ο κόσμος να ολοκληρωθεί, ομάδων που θα παίξουν για την πρόκριση στον τελικό της διοργάνωσης. Στο ματς που οι experts έβλεπαν νίκη με 3-2 και έληξε 3-2. Με απόδοση 5.60 που τελικά κατέληξε στα τάρταρα.
Ένα ματς που ο μεγαλύτερος στοιχηματικός οργανισμός της χώρας έφραξε για να μην παίξει κανείς.
Είναι κρίμα πραγματικά, επειδή η προσπάθεια που γίνεται στον Μίλωνα έπρεπε να συζητιέται εντελώς διαφορετικά. Όχι εν μέσω σκιών και αμφισβήτησης, όχι για αποτελέσματα που σκεπάζονται με τέτοιο… σκοτεινό πέπλο στο μυαλό και τη συνείδηση του καθενός. Όμως ακόμη και το χειροκρότημα που αξίζει στην ομάδα της Νέας Σμύρνης, πάει χαμένο λόγω της αμφισβήτησης προς τον Παντελή Ταρνατόρο.
Αμφισβήτηση που πλέον είναι ανοιχτή σχεδόν απ’ όλα τα σωματεία. Οι ομάδες δεν τον θέλουν στο βόλεϊ, κουράστηκαν, δεν είδαν κανένα καλό και παρά τις δικές τους προσπάθειες βλέπουν το άθλημα να μαραζώνει μέσα στην οικονομική και αγωνιστική αναξιοπιστία. Αν δεν φταίει ο επικεφαλής, ποιος μπορεί να φταίει; Ο Χατζηπετρής;
Καλόπιστα θα αναφέρουμε πως όλα είναι… σενάρια. Τα δεδομένα που υπάρχουν και είναι 1+1 μας κάνει 2, τα αφήνουμε στην άκρη. Στον αθλητισμό και ειδικά σε τέτοιες παραγοντικές θέσεις, δεν φτάνει να είναι τίμια η γυναίκα του Καίσαρα, πρέπει να το δείχνει κιόλας. Στην προκειμένη περίπτωση δεν φαίνεται η «τιμιότητα» κι αυτό πληγώνει παράφορα τη «Ρώμη» που συρρικνώνεται διαρκώς.
Αφού ο Παντελής Ταρνατόρος λατρεύει το βόλεϊ, ήθελε να είναι κάποτε πρόεδρος της ΕΟΠΕ αλλά έκανε πίσω γιατί τα ξενοδοχεία του είχαν οικονομική σχέση με την Ομοσπονδία (παντού όπου συναντάμε το όνομα, εμφανίζεται ζήτημα ηθικής τάξης), εμπλέκεται με δύο σωματεία συγχρόνως-τα οποία μάλιστα έχουν κοινό στόχο υποτίθεται όπως δείχνει η βαθμολογία-ίσως είναι ο καιρός να αφήσει το άθλημα στην ησυχία του. Σεβόμενος έστω το γεγονός πως πλέον δεν τον θέλεισχεδόν κανείς.
Άλλωστε ένα διάστημα δεκατεσσάρων ετών, είναι ικανό να δείξει σε όλους αν κάποιος είναι άξιος ή όχι. Η κατάσταση στο βόλεϊ, η «αξιοπιστία» του, οι δυνατότητές του που όλο μειώνονται αντί να ισχυροποιούνται, μιλούν από μόνες τους. Το παν είναι να «ακούσει» κι αυτός που μοιάζει «βολεμένος» έχοντας… ριζώσει σε μια καρέκλα που μόνο επιτυχημένος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Ο Ταρνατόρος ξεφτιλίστηκε. Αυτό είναι δικαίωμα του. Δεν έχει δικαίωμα όμως να ξεφτιλίζει το βόλεϊ. Είναι ένα υπέροχο άθλημα με σπουδαίους αθλητές και προπονητές. Κανένας πρόεδρος δε μπορεί να του βάζει μαύρες σελίδες και στάμπες αξιοπιστίας. Η λύση είναι μία. Φεύγεις. Αν σου έχει μείνει στάλα αξιοπρέπειας δηλαδή και ενσυναίσθησης.
