Η επιστροφή της Μεταξά στα πράσινα το καλοκαίρι του 2020 έγινε σε μια δύσκολη αλλά και κομβική στιγμή για το σύλλογο. Ο Παναθηναϊκός είχε ήδη επιστρέψει στη μεγάλη κατηγορία, είχε δει την προσπάθεια για μια καλή πορεία στη Volley League να πέφτει… θύμα της πανδημίας και η σεζόν 2020-2021 ξεκινούσε αναζητώντας ξανά τη σταθερότητα. Μπορεί εκείνη η σεζόν να ήταν εξίσου δραματική για το γυναικείο βόλεϊ με εκ νέου διακοπή του πρωταθλήματος αλλά η ήττα του Παναθηναϊκού από τον ΑΟ Θήρας στον ημιτελικό του Κυπέλλου, που εν τέλει ολοκληρώθηκε εκείνη τη σεζόν, ήταν το καμπανάκι που χτυπούσε και έλεγε ότι οι πράσινες έχουν μόνο ένα στόχο την επόμενη σεζόν, την επιστροφή στους τίτλους.
Ο Παναθηναϊκός ενισχύθηκε σε κάθε θέση και ελάχιστα πρόσωπα ήταν ίδια την επόμενη σεζόν. Η Χαντάβα, η Μεταξά και η πιτσιρίκες τότε Κωντσαντέλλου και Τσιτσιγιάννη ήταν η σύνδεση του πριν και του μετά. Από αυτές, όμως, μόνο η Ναταλία Μεταξά είχε ζήσει κάτι από τα παλιά στον Παναθηναϊκό, το συναίσθημα να παίζεις τελικούς και να διεκδικείς το πρωτάθλημα ακόμα και αν είχε βρεθεί μόνο για μία σεζόν στα πράσινα, το 2014-2015, σε μία περίοδο που ο Ολυμπιακός είχε ανεβάσει τον πήχη και κρατούσε σφιχτά τους τίτλους απέναντι στις πράσινες που έψαχναν υπερβάσεις σε δύσκολες συνθήκες για την ομάδα. Στο ενδιάμεσο η Μεταξά πέρασε από διάφορες ομάδες, ανέβασε το επίπεδό της, έγινε καλύτερη και πιο ώριμη αγωνιστικά.
Την τελευταία τριετία ο Παναθηναϊκός είχε υπεροπλία στη θέση των κεντρικών τόσο σε Ελληνίδες όσο και σε ξένες. Μια παίκτρια σαν τη Μεταξά, όμως, ποτέ δεν περισσεύει. Ακόμα και αν πολλές φορές ο ρόλος της ήταν πιο περιορισμένος και χρειαζόταν να κάνει αρκετή υπομονή για να δείξει πόσο μπορεί να βοηθήσει. Άλλοτε η φορμαρισμένη Χατζηευστρατιάδου και άλλοτε η ικανότατες Κρος και Μέντιτς είχαν προτεραιότητα αλλά η Μεταξά ήταν πάντα εκεί, έτοιμη να δώσει ότι περισσότερο μπορεί έστω και για λίγο, όποτε το απαιτούσαν οι συνθήκες.
Στην περίοδο Καλμαζίδη στον Παναθηναϊκό και κυρίως προς το τέλος της περσυνής σεζόν και στο ξεκίνημα της φετινής η Μεταξά ήταν η κεντρικός της πρώτης γραμμής. Ο Καλμαζίδης αξιοποίησε το ότι η αθλήτριά του ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, της έδωσε ρόλο βασικής και εκείνη ανταπεξήρθε στις απαιτήσεις. Δεν είχε πάψει να είναι καλή κεντρικός και αυτό το είχε δείξει και τον Πανναξιακό και στον ΑΟ Θήρας και στον Άρη. Οι συνθήκες, όμως, και η πληθώρα καλών συμπαικτριών στον Παναθηναϊκό την οδήγησαν πιο πίσω στο ροτέισον για μεγάλο διάστημα.
Το πλεονέκτημα της Μεταξά, βέβαια, δεν έχει να κάνει μόνο με το αγωνιστικό. Σε μία καλή ηλικία για το άθλημα δέχτηκε το ρόλο της, τον υπηρέτησε στο έπακρο, έκανε υπομονή και προσέφερε πράγματα στην ομάδα. Ενδεχομένως στην περίοδο που ο Καλμαζίδης βρέθηκε στον πάγκο του τριφυλλιού να βρήκε ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο και για αυτό άλλωστε την είδαμε να συμβάλει σημαντικά στην τελική ευθεία της περασμένης σεζόν και φυσικά να κερδίζει βασικό ρόλο στο πρώτο μισό της φετινής. Οι αθλητές που ακολουθούνε πιστά το πλάνο και τις οδηγίες του προπονητή, δε δημιουργούν προβλήματα και είναι ανά πάσα στιγμή «ετοιμοπόλεμοι» είναι πάντα πολύτιμα εργαλεία που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Αυτό έκανε και η Μεταξά και φυσικά συνεχίζει να το κάνει. Ουδέποτε έβγαλε γκρίνια ή παράπονο ακόμα και αν υπήρχαν φορές που χρησιμοποιήθηκε για ένα μπλοκ ή ένα σερβίς. Πάντα έμπαινε και έβγαινε από τον αγωνιστικό χώρο με την ίδια διάθεση ώστε να προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι για την ομάδα της.
Μπορεί να μην παρουσίασε ποτέ τον εαυτό της ως μέγιστη οπαδός της ομάδας και να μην πούλησε οπαδιλίκι αλλά η σύνδεσή της με το σύλλογο και τον κόσμο ήταν και είναι πιο βαθιά. Ο κόσμος αντιλήφθηκε από την πρώτη στιγμή πως η Μεταξά έδωσε και δίνει τα πάντα για την ομάδα. Και αυτό είναι πιο σημαντικό από φιλιά στο σήμα και φωτογραφίες με πανό και σημαίες. Οι αστέρες και οι MVP πολύ συχνά τραβάνε τα βλέμματα αλλά η δουλειά και η αφοσίωση των πιστών… στρατιωτών όπως η Μεταξά είναι που κάνουν τη διαφορά και που κρατάνε τη φλόγα αναμμένη.
