Ο κάθε αθλητής και η κάθε αθλήτρια δεν παίζει ούτε για να κλείσει στόματα ούτε για να δικαιώσει εγκωμιαστικά σχόλια αλλά παίζει για να τιμήσει τον ιδρώτα και τον κόπο του. Αυτό είχαν στο μυαλό τους οι Ελληνίδες διεθνείς που έπαιξαν ένα παιχνίδι με «πρέπει» πάνω από τα κεφάλια τους προσπαθώντας να δικαιώσουν τους εαυτούς τους για τη δουλειά που προηγήθηκε όλο το καλοκαίρι. Ακόμα και αν το ξεκίνημα ήταν αρκετά μουδιασμένο όλα άλλαξαν όταν οι διεθνείς μας πίστεψαν στο στόχο.
Το βασικό ζητούμενο για το παιχνίδι με τη Σουηδία ήταν να μη σπαταληθούν πάλι δύο σετ ώστε να βρει ρυθμό η εθνική και να αποδώσει τα αναμενόμενα. Και όντος από τα μέσα του πρώτου σετ το πλάνο του Οτσάλ βρισκόταν σε ισχύ. Η Σουηδία δεν είναι η μεγαλύτερη υπερδύναμη του τουρνουά αλλά δεν είναι και ομάδα που η Ελλάδα την κερδίζει όποτε θέλει. Το γεγονός ότι διαθέτει μια εκ των κορυφαίων διαγωνίων του κόσμου ήταν από μόνο του ένα μεγάλο εμπόδιο στο δρόμο προς τη νίκη. Όταν δεν μπορείς να σταματήσεις ένα υπερόπλο σαν την Χάακ τότε πρέπει να περιορίσεις για τα καλά όλη την υπόλοιπη ομάδα και φυσικά να μειωθούν τα εύκολα λάθη στο ελάχιστο.
Η Χάακ πήρε 31 πόντους και είχε 64 επιθέσεις, κάτι που δείχνει πόσο κομβική είναι για την ομάδα της. Αυτό που είχε ανάγκη όσο τίποτα, όμως, η Ελλάδα ήταν η υποδοχή της. Το 41%, με μόλις 23% άριστες, μπορεί να μην είναι εξωπραγματικό ποσοστό αλλά ήταν ικανό να δώσει ευκαιρίες στην ομάδα. Το ταλέντο στην επίθεση φάνηκε όταν η εθνική μας κέρδιζε πόντους και κατά συνέπεια είχε το σερβίς. Έχοντας ικανότατες σέρβερ κατάφερε να πιέσει την απέναντι πλευρά και να αξιοποιήσει παράλληλα το καλό μπλοκ. Μπορεί οι πόντοι από μπλοκ να ήταν μόλις 4 για την ελληνική πλευρά αλλά ήταν πολλές οι σπασμένες μπάλες που οδήγησαν σε εύκολες άμυνες και επιτυχημένες δεύτερες ευκαιρίες.
Ο Οτσάλ εμπιστεύεται απόλυτα το δίδυμο Στράντζαλη-Νικολογιάννη στα άκρα και οι δύο διεθνείς μας τον δικαίωσαν για τα καλά. Οι 25 πόντοι της Ανθούλη και μάλιστα με 49% στην επίθεση είναι από μόνο τους κάτι πολύτιμο αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς η πανύψηλη διαγώνια μπορεί να βρει αρκετούς πόντους. το ζητούμενο είναι να βρει στηρίγματα στην επίθεση και στο παιχνίδι αυτό τα βρήκε. Η Στράντζαλη ήταν το κομμάτι που έλλειπε από την επίθεση στο προηγούμενο ματς και κόντρα στη Σουηδία έδειξε γιατί είναι τόσο σημαντική. Στις κρίσιμες φάσεις η Ελληνίδα αρχηγός ήταν σχεδόν αλάνθαστη και πέρα από πόντους έδωσε και αυτοπεποίθηση στην ομάδα. Η Νικολογιάννη, πλάι της, ήταν σταθερή στην υποδοχή, παρότι συγκριτικά αυτό είναι το αδύναμο σημείο της, ενώ επιθετικά είχε υπομονή να πάρει ευκαιρίες ξανά και ξανά μέχρι να δώσει τη λύση.
Η Κωνσταντινίδου αξιοποίησε πολύ καλά τις συμπαίκτριές της και διάβασε τις αδυναμίες του σουηδικού μπλοκ ενώ ταυτόχρονα με περίσσιο «θράσος» απείλησε όταν μπορούσε την αντίπαλη άμυνα και τραυμάτισε την υποδοχή με τα σερβίς της. Όσο πολύτιμη ήταν η βοήθεια στη δημιουργία από την Κωνσταντινίδου, όμως, άλλο τόσο ήταν και η παρουσία της Αρτακιανού. Η λίμπερο της εθνικής ήταν παντού στην πίσω ζώνη, είχε λύσεις στην υποδοχή και επιπλέον έπαιξε το ρόλο της πασαδόρου πολύ σωστά όποτε αυτό χρειάστηκε.
Παρότι στα άκρα, στην πασαδόρο και τη διαγώνια αλλά και στη λίμπερο δεν υπάρχουν πολλά πειράματα ο Οτσάλ δοκίμασε αρκετά σχήματα στις κεντρικές. Είναι εμφανές πως εμπιστεύεται απόλυτα την Καλαντάτζε, και η αλήθεια είναι πως αυτό μοιάζει λογικό και γιατί η νεαρή αθλήτρια είναι πολύ βελτιωμένη αλλά και γιατί υπάρχει καλή μεταξύ τους επικοινωνία από τη συνύπαρξή τους στην ΑΕΚ. Η Καλαντάτζε ήταν σταθερή σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και ήταν η μοναδική κεντρική που άρχισε και τελείωσε το ματς. Τόσο η Τοντάι όσο και η Τερζόγλου που έπαιξαν στα πρώτα τρία σετ είχαν κάτι να προσφέρουν αλλά η αισθητή διαφορά έγινε με την παρουσία της Λαμπρούση. Η έμπειρη κεντρικός έδωσε λίγους αλλά απόλυτα ουσιαστικούς πόντους την ώρα που έπρεπε ενώ διάβασε ξανά και ξανά τις σουηδικές επιθέσεις χαλώντας τες με την παρουσία της στο μπλοκ.
Η νίκη αυτή ήταν εξαιρετικά σημαντική αφού η Ελλάδα βάζει από κάτω της μια από τις δύο ομάδες που έπρεπε να κερδίσει στο δρόμο για την τέταρτη θέση και μάλιστα αυτό έγινε με καθαρό τρίποντο. Αυτό σημαίνει πως ακόμα και σε σενάριο ήττας από την Τσεχία τίποτα δεν τελειώνει μέχρι την τελευταία αγωνιστική όπου η Σουηδία θα αντιμετωπίσει την Τσεχία. Πρωτίστως, όμως, αποδείχθηκε αυτό που έχουμε επισημάνει τόσες φορές, ότι η Ελλάδα δεν έχει ομάδα «σάκο του μποξ». Ο Οτσάλ έχει το δικό του πλάνο που μπορεί να μην οδηγήσει την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης αλλά έχει δημιουργήσει μια ομάδα που και οι 14 αθλήτριες είναι έτοιμες να παλέψουν για κάθε μπάλα. Με αυτά τα υλικά αυτό το… φαγητό φτιάχνει ο Οτσάλ και η αλήθεια είναι πως η συνταγή σίγουρα δεν είναι αποτυχημένη. Το τρίτο παιχνίδι είναι μια πρόκληση αφού αφενός η Ελλάδα πρέπει να δείξει την ίδια πειθαρχία και την ίδια αποτελεσματικότητα καθώς νίκη απέναντι στην Τσεχία σημαίνει πρόκριση. Ο Γιάννης Αθανασόπουλος έχει φτιάξει μια ομάδα που όπως έχει δηλώσει στο παρελθόν δεν έχει το ταλέντο της Ελλάδας αλλά έχει δουλευτεί συστηματικά, έχει τρομερή πειθαρχία και ξέρει να κερδίζει παιχνίδια must win. Όλα θα κριθούν στον αγωνιστικό χώρο ωστόσο η εικόνα δείχνει πως οι διεθνείς μας αξίζουν κάτι περισσότερο από απαξίωση και ο Οτσάλ μάλλον ξέρει καλά την ομάδα του.
