Ο Θοδωρής Ιακωβίδης είναι ο αρσιβαρίστας που έγινε γνωστός στο πανελλήνιο για το ξέσπασμα του, μετά την ολοκλήρωση των προσπαθειών του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Ο αρσιβαρίστας του Παναθηναϊκού, έχει ήδη αρχίσει να δουλεύει σκληρά για να κλείσει την καριέρα του, όπως ο ίδιος ονειρεύεται στο Παρίσι. Θέλει να φύγει πλήρης, χωρίς να έχει αφήσει κάτι στη μέση.
Ο Μανώλης Μαριανάκης από την άλλη, είναι ένας «Ιακωβίδης», που απλώς δεν έγινε γνωστός στο πανελλήνιο γιατί παρότι έχει περάσει τις ίδιες δυσκολίες, η πάλαι ποτέ πολυάριθμη αποστολή της άρσης βαρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο αποτελούνταν από ένα άτομο, τον Ιακωβίδη... Ο Μανώλης, στο πρόσφατο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Άρσης Βαρών φόρεσε για τελευταία φορά την εμφάνιση του Κύδωνα Χανίων. Το γεγονός ότι η ζει και εργάζεται πλέον στην Αθήνα, σε συνδυασμό με τη στενή φιλία που εξελίχθηκε σε κουμπαριά (πέρυσι το καλοκαίρι) με τον Θοδωρή, συντέλεσαν στο να γίνει ένα παιδικό του όνειρο πραγματικότητα, να φορέσει την εμφάνιση με το τριφύλλι στο στήθος.
Πρώτος στο ραντεβού και χωρίς καθυστέρηση έφτασε ο Μαριανάκης. Είχε φύγει απευθείας από τη βραδινή δουλειά, που εργάζεται ως σεκιούριτι. Ο Ιακωβίδης έφτασε με δέκα λεπτά καθυστέρηση. «Ούτε του παπά να μην το πεις. Το μισάωρο το έχει στο τσεπάκι», ήταν το σχόλιο του Μαριανάκη, μόλις είδε τον κουμπάρο του να παρκάρει τη μηχανή, με τον Ιακωβίδη προς τιμής του να παραδέχεται του λόγου το αληθές.
Τα κλειδιά για την αίθουσα της άρσης βαρών τα είχε ο Ιακωβίδης. Άνοιξε την καγκελόπορτα και μετά το λουκέτο στην σιδερένια πόρτα της Θύρας 1. Στα δεξιά λίγα σκαλιά ψηλότερα, ξεκλείδωσε άλλη μία πόρτα, η οποία ήταν αυτή της αίθουσας άρσης βαρών. Ένας χώρος μικρός, απαρχαιωμένος, χωρίς παράθυρο, αλλά καλά φωτισμένος και με πολλή αγάπη φροντισμένος. Εκεί έστησε την πρωταθλήτρια γυναικεία ομάδα του Παναθηναϊκού, ο Κώστας Σαλπιγγίδης.
«Εδώ μέσα που βλέπεις στα πέντε σετάκια, κάνουν 20 άτομα προπόνηση. Από την υγρασία που δημιουργείται από τις ανάσες, δεν μπορείς να αναπνεύσεις την ώρα της προπόνησης», σημειώνει ο Ιακωβίδης, επισημαίνοντας την ανάγκη υποδομών, όσο εμβρόντητη παρατηρούσα το χώρο και σκεφτόμουν ότι στις φυλακές μπορεί οι συνθήκες των κρατουμένων να είναι καλύτερες.
«Λοιπόν κύριοι, σας αφήνω στα χέρια του φωτογράφου αρχικά, για να τον αποδεσμεύσουμε. Κοιτάξτε να βγείτε ωραίοι!», ήταν η παραίνεση μου, με τον Μαριανάκη αν και άυπνο σε μεγάλα κέφια να προτείνει: «Εγώ τραυματίστηκα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, επομένως δεν μπορώ να κάνω κίνηση με μπάρα, όμως μην σε νοιάζει θα κάνουμε καλλιτεχνικές. Θα πάρω έναν δίσκο και μία μπάρα να κάνω τον Σπαρτιάτη. Έλα Θοδωρή πάρε κι εσύ!»
Πράγματι αμφότεροι έδωσαν ρέστα ως μοντέλα, καταφέρνοντας επιτυχώς να συγκρατήσουν τα γέλια τους και η φωτογράφηση έλαβε τέλος έπειτα από λίγα λεπτά, ο φωτογράφος έμεινε όμως και στη διάρκεια της κουβέντας.
Ο χώρος είναι αυστηρά για προπόνηση, τρεις καρέκλες όλες κι όλες, ίσα ίσα που βολευτήκαμε για να καθίσουμε να μιλήσουμε.
Ξεκίνησα με τον Θοδωρή, ζητώντας του να μου αναλύσει την τελευταία του ανάρτηση στο instagram, όπου έγραψε ότι η πρώτη θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του Λουτρακίου ήταν το καλύτερο βάθρο της καριέρας του: «Ημασταν στο βάθρο μαζί με τον Μανώλη και τον Σπύρο Ποζίδη, γι' αυτό. Με τον έναν είμαστε μαζί, από την πρώτη ημέρα που μπήκαμε στην εθνική ομάδα και τα έχουμε κάνει όλα μαζί. Όλα όμως! Από τη στρατιωτική μας θητεία, μέχρι και τα βαφτίσια του παιδιού του. Από την άλλη με τον Σπύρο γυμναζόμαστε μαζί από όταν ξεκίνησα την άρση βαρών, 11 χρονών».
Πετώντας του το γάντι, ότι του πηγαίνει το παιδί, το σήκωσε: «Ναι, δεν το αποκλείσω στο μέλλον», όταν επέμεινα αν το βλέπει για το κοντινό τσίνησε: «Ε, όχι πολύ κοντινό», απάντησε.
Ωστόσο, για τον αν έχει επηρεαστεί από το γεγονός ότι ο κολλητός του, με τον οποίο κατά δική του ομολογία τα έχουν κάνει όλα μαζί, έχει γίνει πατέρας, ομολόγησε με περισσή ειλικρίνεια: «Με έχει επηρεάσει πολύ. Εγώ μέχρι να γεννηθεί η Άννα Μαρία (σ.σ. η κόρη του Μανώλη και βαπτιστήρα του) έλεγα “Αφήστε με, τι δουλειά έχω εγώ με τα παιδιά; Αν κάνω παιδί ποιος θα με μεγαλώσει εμένα;” Όταν όμως ήρθε το παιδί επηρεάστηκα αρκετά. Στο μήνα πάνω άρχισα να σκέφτομαι: “Τί κάνω εγώ τώρα;” Έχουμε μεγαλώσει μαζί, έχουμε ανδρωθεί μαζί, πλάι πλάι, σκεφτόμουν ότι αυτός προχωράει στη ζωή του, ήταν χρόνια με την Γωγώ παντρεύτηκαν, ενώ εγώ; Έτσι θα συνεχίσω; Ε, εκεί λίγο χτύπησαν καμπανάκια».
«Ήρθε η ζωή και μου έτριψε στη μούρη όσα πίστευα»
Στην πυρηνική φυσική, είναι γνωστό ότι όσο πιο κοντά βρίσκονται δύο άτομα τόσο ισχυρότεροι είναι οι δεσμοί που τα ενώνουν. Αν και αντίπαλοι, οι δύο αρσιβαρίστες, με τα χρόνια είδαν να διυλίζονται τα συναισθήματα και οι μεταξύ τους δεσμοί να δυναμώνουν αντιστοίχως. Ο Θοδωρής Ιακωβίδης παραδέχεται ότι άλλαξε: «Στους αγώνες είμαι τελείως ωμός, δεν έχω συναισθήματα. Ήμουν της λογικής: “Και η μάνα μου να παίζει δεν τρέφω κανένα συναίσθημα. Δεν υπάρχει!”. Πίστευα ότι μέσα στον αγώνα δεν υπάρχει φιλία και ήρθε η ζωή, την άποψη αυτή και μου την έτριψε στην μούρη. Με έκανε να αναθεωρήσω. Τελικά υπάρχει φιλία και συναισθήματα μέσα στον αγώνα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όταν τραυματίστηκε στον ώμο ο Μανώλης, σε μία προσπάθεια, για μένα ο αγώνας σταμάτησε. Πιο πολύ με ένοιαζε τι έχει ο Μανώλης παρά να βγω να κάνω προσπάθειες, γι αυτό και στο επολέ ζετέ δεν κατάφερα να κάνω κάποια αξιόλογη επίδοση όπως έκανα στο αρασέ. Ο ένας παρακολουθούσε την άλλον, όχι για να δει τι θα κάνει και να κάνω το μισό ή τα δύο κιλά παραπάνω, αλλά για δει αν θα πάει καλά. Αυτό το κλίμα υπήρχε...»
«Έχουμε πολύ δρόμο για να γίνουμε άνθρωποι»
Οι έριδες και οι κόντρες του παρελθόντος μεταξύ αθλητών φαίνεται να δίνουν θέση στον πολιτισμό, παρατηρώ και συμφωνεί και ο Μαριανάκης: «Ισχύει και νομίζω ότι ένας από τους λόγους που έχει αλλάξει αυτό είναι επειδή πλέον δεν υπάρχουν προνόμια. Δεν κυνηγάω εγώ να φάω τον Θοδωρή για να βγω πρώτος να πάρω θέση στην εθνική ομάδα και να βολευτώ σε μία δουλειά. Και δεν ήταν μόνο οι δουλειές ήταν και τα πριμ. Όλα αυτά μετρούσαν. Το χρήμα αλλοιώνει τους ανθρώπους, αλλά η έλλειψη του ταυτοχρόνως οπισθοδρόμησε τον ερασιτεχνικό αθλητισμό».
Για το αν μόνο τα χρήματα μπορούν να επηρεάσουν τις σχέσεις, ο Ιακωβίδης προσθέτει: «Δεν είναι μόνο τα χρήματα. Είναι και θέμα παιδείας και μόρφωσης. Παλιότερα δεν υπήρχε αυτή η καλλιέργεια. Έχουμε ωστόσο πολύ δρόμο για να γίνουμε άνθρωποι, αλλά σίγουρα ήρθαμε πιο κοντά σε κάποιες περιπτώσεις ιδιαιτέρως αφότου ξέσπασε η οικονομική κρίση. Επαναπροσδιορίστηκαν οι αξίες σε πολλές περιπτώσεις».
«Να βοηθήσω τον Παναθηναϊκό κάνοντας το καλύτερο που μπορώ»
Ο Μανώλη Μαριανάκη ντύνεται στα πράσινα και η ερώτηση για το αν υποστήριζε ανέκαθεν τον Παναθηναϊκό ήταν φυσικό επόμενο. Μόνο πιστοποιητικό δεν είχε, μιας και είναι της μόδας... «Στο σπίτι ήταν όλοι Παναθηναϊκοί. Όταν γεννήθηκε το παιδί του αδερφού μου του μεγάλου, το πρώτο φορμάκι που έβαλε ήταν αυτό που του πήρα εγώ από την μπουτίκ του Παναθηναϊκού. Η μεταγραφή προέκυψε μετά από παρακίνηση του Θοδωρή και της Κουλίτσας (σ.σ. Γαλάνη εφόρου της άρσης βαρών και μέλος του ΔΣ του Ερασιτέχνη ΠΑΟ), ήξερα και χρόνια τον προπονητή της ομάδας, τον Κώστα Σαλπιγγίδη, με τον οποίο είχα πολύ καλές σχέσεις και με δεδομένο ότι ζω στην Αθήνα πλέον ήταν κάτι που ήρθε φυσιολογικά και με έκανε πολύ χαρούμενο. Στόχος είναι να μπορέσω να βοηθήσω τον Παναθηναϊκό κάνοντας το καλύτερο που μπορώ».
Οι προοπτικές ανάδειξης του Παναθηναϊκού ξανά σε πρώτη δύναμη στην άρση βαρών υπάρχουν, αλλά απαιτείται η απαραίτητη στήριξη όπως τονίζει ο Θοδωρής Ιακωβίδης: «Πρωτιά στους άνδρες δεν την έχουμε πάρει ποτέ. Το 2019 είχαμε την πρωτιά στη γενική και φέτος με διαφορά στις γυναίκες. Έχουμε φτάσει στο σημείο πρωταθλητής να είναι αυτός με τη μεγαλύτερη ομάδα και όχι την πιο ποιοτική. Ο ΠΑΟΚ έχει δέκα αθλητές, για να χτυπήσουμε το πρωτάθλημα, πρέπει να έχουμε κι εμείς ακόμη δέκα, διαφορετικά δεν γίνεται. Στις γυναίκες ισχύει το αντίθετο απ' ότι στην ανδρική ομάδα. Έχουμε δέκα γυναίκες, οι οποίες είναι και πολλές και καλές, χαρακτηριστικό είναι ότι την πρωτιά την πήραν με διαφορά 190 βαθμών από τη δεύτερη ομάδα. Και τρεις αθλήτριες να μην αγωνίζονταν πάλι πρώτες θα έβγαιναν!»
Η προπονητική και η τακτική... γραμματόσημο
Στην πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στο SDNA η Κυριακή Γαλάνη, είπε ότι οι γυναίκες είναι πιο εργατικές από τους άνδρες, άποψη η οποία βρήκε σύμφωνο τον Θοδωρή Ιακωβίδη: «Θα συμφωνήσω με την Κυριακή. Αν και υπάρχει διαφορά στο πώς προσεγγίζουν την προπόνηση τα δύο φύλα. Στον άντρα θα πεις "Κάνε αυτό", θα το κάνει. Στις κοπέλες πρέπει λίγο να τις κανακεύεις και λίγο να τραβάς και το αυτί. Είναι πιο μπελαλίδικη υπόθεση οι γυναίκες. Λίγο που ασχολούμαι με την προπονητική στο γυμναστήριο που δουλεύω βλέπω τις διαφορές. Ο άνδρας βεβαίως άπαξ και «κλωτσήσει» τελείωσε. Εγκαταλείπει πιο εύκολα. Η γυναίκα ωστόσο, έχει πολλές ψυχολογικές διακυμάνσεις. Φερ' ειπείν η αθλήτρια που κατέβασα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, η Ζαχαρουλα Γιδαράκου, του Προτύπου Χαλανδρίου, η οποία τελικά κατέκτησε την τρίτη θέση στα 55κ. γυναικών τρεις μέρες πριν τον αγώνα μου είπε ότι “Δεν θα έρθω πήγαινε μόνος σου”. Την άφησα. Της είπα ότι “Αν δεν θες να έρθεις να μην έρθεις. Δεν πειράζει”. Μετά έμαθα ότι ρωτούσε “Γιατί μου είπε να μην έρθω τόσο εύκολο ήταν για εκείνον; Δηλαδή δεν ενδιαφέρεται;”». Παρέμβαση Μαριανάκη: «Δηλαδή μας λες ότι έπιασε η τακτική γραμματόσημο (γέλια)».
Μαζί στα δύσκολα
Δυο ζωές συνδεδεμένες από την κοινή αγάπη για την άρση βαρών. Για το ποιες ήταν οι πιο άσχημες στιγμές που έχουν να θυμούνται θυμάστε από τα δέκα χρόνια κοινής πορείας στην εθνική ομάδα ο Μανώλης Μαριανάκης σημειώνει: «Η πιο άσχημη ήταν οι τραυματισμοί, τον Απρίλη του 2016. Εγώ έκοψα τους τένοντες στον ώμο και ο Θόδωρας χτύπησε τον ώμο του στους Ολυμπιακούς Αγώνες τον Αύγουστο και μπήκε χειρουργείο».
Οι προοπτικές ενός Έλληνα αρσιβαρίστα στην παρούσα φάση βγάζουν... γέλιο
Τι περιμένει ένας Έλληνας αρσιβαρίστας πλέον. Ο Μανώλης Μαριανάκης αφήνει τον Θοδωρή να μιλά, εκτός κι αν έχει καμία μπιχτή: «Λεφτά, δόξα (γέλια). Μην τα γράψεις αυτά...» Θα τα γράψω τον ενημερώνω, για να δικαιολογήσω γιατί σκάμε στα γέλια στις φωτογραφίες. Ο Θοδωρής Ιακωβίδης προσθέτει: «Αντικειμενικά πια, από υλικά αγαθά δεν έχει να περιμένει κανείς τίποτα και αυτό είναι το μεγάλο μου παράπονο, όχι μόνο για την άρση βαρών, αλλά για το σύνολο του ερασιτεχνικού αθλητισμού στη χώρα μας.
Ο στίβος για παράδειγμα είναι πιο δημοφιλές άθλημα, έχει και διοργανώσεις όπως τα Diamod League, όπου οι αθλητές μπορούν να έχουν οικονομικές απολαβές αν βρίσκονται σε ένα καλό επίπεδο. Όχι ότι η άρση βαρών δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Το άθλημα μας έφτασε να είναι από τα πιο δημοφιλή στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς λάθος χειρισμοί το οδήγησαν στην απαξίωση. Αυτό που κερδίζεις από την άρση βαρών είναι να δομήσεις χαρακτήρα, όπως και σε όλα τα αθλήματα. Αυτό λοιπόν που θα ήταν ευχής έργον, όπως είναι η κατάσταση τώρα, είναι να μην υπάρχουν εμπόδια για τα παιδιά ώστε να μπορούν να κάνουν αυτό που αγαπούν».
Ντόπινγκ: «Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας»
Το θέμα του ντόπινγκ είναι συνήθως ταμπού, όχι όμως και για τους δυο αθλητές του Παναθηναϊκού, οι οποίοι παραδέχονται την κακή φήμη που έχει δημιουργήσει πλέον το άθλημα λόγω των θετικών κρουσμάτων από το 2008 και έπειτα. Ο Θοδωρής Ιακωβίδης είναι κοφτός: «Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Αλήθεια είναι, στιγματίστηκε. Ήταν τεράστιο χτύπημα για το πρεστίζ του αθλήματος αυτό που έγινε το 2008, αλλά και τα όσα ακολούθησαν. Σήμερα νομίζω ότι έχουμε μεμονωμένα περιστατικά. Θέλει μεγάλη προσπάθεια από εμάς τους ίδιους για να αλλάξει όλο αυτό. Καθένας πρέπει να προσέχει τον εαυτό του, ώστε να διασφαλίζει ότι ό,τι κάνει με το σώμα του και την προπόνηση του δεν θα του δημιουργήσουν πρόβλημα. Βέβαια δεν είναι απολύτως στο χέρι του αθλητή, νομίζω ότι απαιτεί βούληση από τους ανθρώπους που διοικούν».
«Άρση βαρών χωρίς ντόπα δεν γίνεται;», είναι το ερώτημα που γεννάται σε όσους παρακολουθούν εκτός χώρου, με τον Μαριανάκη να απαντά ευθέως: «Διαφωνώ. Νομίζω ότι οι επιτυχίες στην άρση βαρών, όπως και στα περισσότερα αθλήματα απαιτούν ένα οργανωμένο πλαίσιο. Όταν ένα παιδί ξεκινήσει από νωρίς, έχει τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα του και του παρέχονται αξιοπρεπείς συνθήκες προπόνησης μπορεί να φτάσει σε υψηλό επίπεδο».
Το θέμα του ντόπινγκ υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει»
Υπάρχει ταβάνι στα κιλά που σηκώνει ένας αθλητής αν δεν πάρει ντόπα ή με σκληρή δουλειά η βελτίωση θα υπάρχει αλλά θα είναι ελάχιστη πολύ πιο σύντομα; Εδώ αναλαμβάνει να μας λύσει την απορία ο Θοδωρής Ιακωβίδης: «Πολύ δύσκολη ερώτηση, αλλά επειδή μου αρέσει να λέω τα πράγματα με το όνομα τους θα σου απαντήσω. Για να φτάσεις σε ένα επίπεδο, είναι όπως είπε ο Μανώλης είναι πολυπαραγοντικό, θέλει και μενταλιτέ και προπόνηση, ταλέντο, καλή τεχνική κατάρτιση. Αν έχεις όλα τα παραπάνω ή τα περισσότερα, (εγώ ας πούμε δεν είχα τη σωματοδομή για αρσιβαρίστας, γιατί έχω μακριά χέρια και πόδια, τα οποία δεν θεωρούνται ατού στο άθλημα μας), υπερκαλύπτεις τις όποιες αδυναμίες. Μπορείς λοιπόν να φτάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο. Το θέμα του ντόπινγκ υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Όποιος πιστεύει ότι θα σταματήσει θεωρώ ότι έχει αυταπάτες. Ο λόγος που δεν θα σταματήσει ποτέ είναι τα λεφτά, είναι ένα καλό πλυντήριο.
Η χρήση απαγορευμένων ουσιών έχει μειωθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια και αυτό φαίνεται από τις επιδόσεις, οι οποίες έχουν πέσει σε παγκόσμιο επίπεδο, αφού πέφτει πάρα πολύ κυνήγι. Δηλαδή εγώ πραγματικά έχω χάσει τον αριθμό των αιφνιδίων ελέγχων, στους οποίους έχω υποβληθεί από την Παγκόσμια Ομοσπονδία. Αν αυτό συμβαίνει σε όλους σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που δυσκολεύομαι να το πιστέψω, τότε σημαίνει ότι αρχίζει να αλλάζει η κατάσταση. Στην Ελλάδα νομίζω ότι έχουμε φύγει από αυτό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Σε αυτό που με ρώτησες για το ταβάνι είτε έτσι είτε αλλιώς κολλάς από ένα σημείο και μετά. Δηλαδή μπορεί να κάνεις δύο χρόνια προπόνηση για να ανέβεις 2 και 3 κιλά την κίνηση. Το σώμα κάποια στιγμή θα φτάσει τα όρια του. Εκεί είναι το θέμα τα όρια. Και αυτό συμβαίνει σε όλα τα αθλήματα».
Η ντρίπλα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών για να «προστατεύσει» το «προϊόν»
Με δεδομένο ότι οι επιδόσεις έχουν πέσει, αποτελεί ένας είδος έμμεσης παραδοχής «ενοχής» από πλευράς Παγκόσμιας Ομοσπονδίας το γεγονός ότι ισχύουν παγκόσμια ρεκόρ τα οποία είναι απλησίαστα. «Σαφώς και αυτός ήταν ο λόγος που άλλαξαν οι κατηγορίες και τα παγκόσμια ρεκόρ. Αν απαντούσα βέβαια ότι ήταν άδικο θα ήταν αυτομάτως σαν να κατηγορώ όλους τους προηγούμενους για χρήση απαγορευμένων ουσιών. Οπότε το αφήνω στην κρίση του κοινού δεν θέλω να σχολιάσω», ξεκόβει ο Θοδωρής Ιακωβίδης.
Και ο Μαριανάκης είναι διάσημος!
Με το κλίμα να έχει βαρύνει πολύ, έδωσα πάσα στον Μανώλη Μαριανάκη να το ελαφρύνει λέγοντας του ότι «Μου σφύριξαν ότι είσαι διάσημος στο χώρο της άρσης βαρών». Έπειτα από κάποια δευτερόλεπτα σιωπής και έντονα προβληματισμένος απαντά: «Για πιο πράγμα;», όμως ακριβώς την ίδια στιγμή προσθέτει: «Ωχ ξέρω για πιο πράγμα...» και ξεσπά σε γέλια.
Οι συναθλητές του όταν γεννήθηκε η κόρη του Άννα Μαρία εύχονταν να πάρει τα μάτια του και τα οπίσθια του: «Ναι, είναι αλήθεια ότι φημίζομαι για το συγκεκριμένο σημείο του σώματος μου. Στους Μεσογειακούς του 2013 δε, η φήμη τους είχε ξεπεράσει την άρση βαρών και είχαν γίνει γνωστά σε όλη την μεσογειακή ομάδα. Μου φώναζαν μέσα στο χωριό όποτε με έβλεπαν “Μαριανάκη αγόρι μου ο κ@λος σου δεν υπάρχει!”»
Και εκεί που το κλίμα έχει ελαφρύνει, με πολύ σοβαρό ύφος ο Θοδωρής Ιακωβίδης μας επαναφέρει στην τάξη: «Πάντως εγώ το παιδί δεν θέλω να πάρει τον κ@λο του». Στην εύλογη ερώτηση γιατί και την επισήμανση ότι η Κιμ Καρντάσιαν έχει κάνει περιουσία, ο Πόντιος δεν αφήνει περιθώρια συζήτησης: «Τί γιατί; Αυτός θα είναι χαλαρός, εγώ θα είμαι με το τουφέκι από κάτω αν την πειράξει κανείς. Αυτός είναι πολιτισμένος».
Δεν ξέχασαν κανέναν!
Οι θρύλοι της άρσης βαρών αποτέλεσαν έμπνευση για τις επόμενες γενιές και εξακολουθούν να εμπνέουν έως και σήμερα για το ήθος και την αγάπη τους για το άθλημα στο οποίο ανδρώθηκαν και δοξάστηκαν. Για το ποια ήταν τα δικά τους πρότυπα, ο Μανώλης Μαριανάκης αποφαίνεται λακωνικά:«Σπύρου, Κόκκας, Τζελίλης» με τον Θοδωρή Ιακωβίδη να συμπληρώνει: «Η μεγάλη ομάδα, Βαλέριος (σ.σ. Λεωνίδης), Σαμπάνης, Κάχι, Μήτρου και ο Παύλος Σαλτσίδης παρότι δεν τον πρόλαβα».
