Το ταλέντο, η ποιότητα, ακόμη και η εμπειρία, δεν ήταν αυτά που έλειπαν από τον φετινό Ολυμπιακό. Αυτά από μόνα τους όμως -όπως αποδεικνύεται πάντα στο συγκεκριμένο σπορ- δεν φτάνουν. Σε ντεμπούτο του ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, δεν είχε χάσει ποτέ έως τώρα στην καριέρα του, όμως και αυτό δεν θα ήταν αρκετό για τον φετινό Ολυμπιακό. Χρειαζόταν νίκη και προβάδισμα πρόκρισης, χρειαζόταν ένα μεγάλο ματς, ένα μεγάλο αποτέλεσμα, μετά από τόσο καιρό. Μεγάλα ματς όμως και μεγάλα αποτελέσματα, διαφέρουν το ένα από το άλλο. Υπάρχουν αυτές οι βραδιές που το Καραϊσκάκη γέρνει και ισοπεδώνει κάθε αντίπαλο. Βραδιές ενός «άλλου» Ολυμπιακού που ακόμη δεν είναι έτοιμος, μετά τις φετινές... ποικιλίες. Σε αυτό το παιχνίδι, ο Ολυμπιακός λοιπόν, δεν θα έμπαινε για να ξεδιπλώσει το ταλέντο και την ποιότητά του -που φυσικά και υπάρχουν ακόμη στο πρόσωπο αρκετών κομβικών παικτών του. Σε αυτό το 90λεπτο η ομάδα του Ισπανού «γάτου», θα έπρεπε να μπει καταθέτοντας τα στοιχεία που της έλειψαν φέτος και αυτά που η απουσία τους την πλήγωναν σταθερά. Η ατομική σοβαρότητα και συγκέντρωση, η τακτική πειθαρχία, το «σωστό» πλάνο, προσαρμοσμένο πάνω στον αντίπαλο. Εν τέλει, ακόμη και η βοήθεια από τον πάγκο.
Στο ντεμπούτο του στον ερυθρόλευκο πάγκο, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ έκανε τα αυτονόητα μεν, αλλά τα έκανε! Αρχικά, ξεκίνησε το «σωστό» ματς με τρία χαφ, ώστε να γεμίσει και να θωρακίσει τον άξονα με τα τρεξίματα των Αλεξανδρόπουλου – Χέσε, καλύπτοντας ταυτόχρονα με τον πλάγιο εσωτερικό χαφ τις προωθήσεις του εκάστοτε μπακ. Κράτησε ταυτόχρονα την τριάδα του κοντά στους στόπερ, ενώ έδωσε και στους δύο εξτρέμ την οδηγία να γυρνούν πιο πίσω, ώστε αφενός να καλύπτουν τις επικίνδυνες επιθέσεις των Ούγγρων από τα άκρα και ταυτόχρονα να δημιουργούν ένα κοντινό τρίγωνο με τον εσωτερικό χαφ και τον μπακ, το οποίο θα αποτελούσε και την εκκίνηση του επιθετικού τρανζίσιον κάθε φορά που κερδιζόταν η κατοχή.
Ο Ισπανός γνώριζε ότι με τον τρόπο αυτό πετυχαίνει με έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια, αφού σε αντίθεση με άλλα φετινά ματς, ο Ολυμπιακός χρειαζόταν αυτό το γεμάτο κέντρο απέναντι σε μια ομάδα που είναι εξαιρετική με την μπάλα στα πόδια. Αντίθετα, δεν χρειαζόταν και... αλόγιστη επίθεση. Αφού ταυτόχρονα, από τη μέση και μπροστά, η παρουσία του τρίτου κεντρικού χαφ εξασφάλιζε ότι η ομάδα του δεν θα έβγαινε στην επίθεση χωρίς... έλεγχο, έχοντας υπόψιν του πάντα ότι τις περισσότερες φορές που χρειάστηκε να αμυνθεί φέτος ο Ολυμπιακός στον κενό χώρο, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα στο αμυντικό τρανζίσιον. Τόσο λόγω της συνολικής προβληματικής λειτουργίας του στο κομμάτι αυτό, όσο και λόγω της ατομικής ικανότητας και των χαρακτηριστικών των στόπερ του -κάτι που βεβαίως βελτίωσε ραγδαία η παρουσία του Νταβίντ Κάρμο.
Το δε επιθετικό πλάνο ήταν επίσης απλό μεν, αλλά ταυτόχρονα ξεκάθαρο: γρήγορο παιχνίδι από τις πτέρυγες, με άμεσες πάσες προς την επίθεση, χωρίς πολλή φλυαρία και με «στόχο» τις κινήσεις του Ελ Κααμπί χωρίς τη μπάλα. Όλα αυτά φυσικά δεν αποτελούν καμία απολύτως καινοτομία. Τίποτα το πρωτότυπο και απολύτως τίποτα το μη προφανές σε μια κλασική διάταξη 4-3-3, η οποία στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξε σε 4-4-2. Και αυτό βεβαίως έγινε στο σωστό χρόνο από τον έμπειρο Ισπανό τεχνικό. Έκανε σωστές αλλαγές στον σωστό χρόνο και ειδικά αυτή του Γιόβετιτς ήταν που έδωσε τον απαραίτητο χώρο στον Ελ Κααμπί, αυτά τα 1-2 έξτρα μέτρα που χρειαζόταν ο Μαροκινός για να βρει ξεκάθαρες ευκαιρίες. Τις βρήκε -τρεις σε διάστημα 15-20 λεπτών- και έτσι ακριβώς ήρθε και το γκολ της νίκης. Μια διαγώνια μπαλιά του Φορτούνη στην πτέρυγα, μια έξοχη σέντρα του Ροντινέι, μια κίνηση του Γιόβετιτς που πήρε πάνω του δύο παίκτες και μια κοντινή προβολή του Ελ Κααμπί που πετάχτηκε από πίσω.
Απλά πράγματα μεν, αλλά όπως έλεγε και ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ, αυτά είναι τα πιο δύσκολα στο ποδόσφαιρο. Όχι, ο Μεντιλίμπαρ δεν έκανε... μαγικά στο ντεμπούτο του στο Λιμάνι, ούτε βεβαίως συνολικά η ομάδα του. Αυτό που έκανε όμως ήταν να της δώσει... ποδοσφαιρικό αέρα. Ένας γνήσιος, κλασικός Ισπανός ποδοσφαιράνθρωπος που βοήθησε την ομάδα του να παρουσιαστεί για πρώτη φορά μετά από 3,5 μήνες μπροστά στο κοινό της, έχοντας τα στοιχεία που της έλειψαν όλη τη χρονιά και δεν αφορούν στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι: Ένας Ολυμπιακός σοβαρός, συγκεντρωμένος και πειθαρχημένος, μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Ένας «κανονικός» Ολυμπιακός, σε ένα κρίσιμο και δύσκολο ματς. Ένας Ολυμπιακός με σωστές επιλογές και από τον πάγκο και πάνω στον αγωνιστικό χώρο, δείγμα ίσως και λίγο πιο «καθαρού» μυαλού.
Όλα αυτά όμως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα πρώτο, σωστό βήμα. Το αν ο Μεντιλίμπαρ θα μπει όντως με... φούρια στην καριέρα του στον Ολυμπιακό, θα φανεί κυρίως στα επόμενα δύο. Στον «τελικό» με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και στη ρεβάνς της Βουδαπέστης. Μέχρι τότε, ας απολαύσει λίγες μέρες ποδοσφαιρικής κανονικότητας, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό.
