Ρητορικό το ερώτημα, καθώς δεν πέρασε ούτε 1,5 μήνας. Στο στόχαστρο εκείνες τις μέρες ήταν ο Γιάννης Αλαφούζος. Συλλήβδην.
Η στήλη είχε αρνηθεί να πάει με το ρεύμα και υποστήριξε ότι ο συμπαθέστστος Ιβάν έπιασε ταβάνι. Και ότι ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού δεν είχε ποτέ την τάση να χαϊδεύει αυτιά. Με αποφασιστικόυητα ανέλαβε ένα προσωπικό ρίσκο που πίστευε ότι ταυτίζεται με τα συμφέροντα της ομάδας.
Η εύκολη λύση γι' αυτόν θα ήταν να χρησιμοποιήσει ως ασπίδα τη δημοφιλία του Σέρβου προπονητή. Και για οποιαδήποτε αποτυχία να είχε το αυτονόητο επιχείρημα: «Τον κράτησα γιατί εσείς τον θέλατε».
Όμως ο ρόλος ενός διοικητικού ηγέτη δεν είναι να μεταθέτει τις ευθύνες του. Ούτε -πολύ περισσότερο- να απεκδύετσι αυτών. Τα λάθη του ο Γιάννης Αλαφούζος τα πλήρωσε -και μάλιστα ακριβά. Πάντως, για ατολμία ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει.
Είναι σαφές ότι υπάρχει μισ μειοψηφία φανατικών που ποτέ δεν θα τον συμπαθήσουν. Όμως αυτό δεν εμπεριέχει την ταυτότητα του λαϊκού ερείσματος. Άλλωστε επιχειρηματίας είναι. Όχι πολιτικός.
Εκείνο που ξενίζει είναι ότι οι πάντες ασχολούνται αποκλειστικά με τον Φατίχ Τερίμ. Η ελληνική γλώσσα μοιάζει φτωχή για να συγκεντρώσει τη σημειολογία των επαινετικών σχολίων για τον Τούρκο προπονητή.
Μέσα στο μεθύσι της νίκης επί του «αιωνίου» αντιπάλου, οι περισσότεροι ξεχνούν ποιος έφερε τον Τερίμ. Ποιος έβαλε ένα απολύτως προσωπικό στοίχημα.
Υπεύθυνος στις κακές εποχές ο Γιάννης Αλαφούζος.
Στα καλά φεγγάρια;
